Ingólfur - 21.12.1914, Blaðsíða 3

INGOLFUR
199
Komið í .Kaupang1
Bruni á Eyrarbakka.
Yerzlunarhus „Ingólfs“ hrenuur.
Og
kaupiö til jólanna.
Með „Botníu" hefi eg fengið miklar birgðir af alls-
konar matvöru, skófatnaði karla, kvenna og barna, tilbún-
um fatnaði, húfum, álnavöru ýmiskonar, stumpasirzi
(verð pundið 1,40), manillakaðli, línum o. m. fl.
Vörnrnar ern góðar og verðið lágt.
Páll H. Gíslason.

tu Árna Eirikssonar
Austurstræti 6.
Nýtízku tegnndir!
Óviðjafnanlega fögur!
Gleymið ekki að spyrja eftir Jóiasjöluuum
og sBLOða þau
þegar þér komið og gerið jólakaupin!
Símonar og móðir Skarphéðins sál. var
María Andrésdóttir bónda i Dagverðar-
tungu, Kristjánsaonar bónda þar, Guðna-
sonar á Rifkelsstöðnm. En kona Eiríks
óðalsbónda í Djúpadal, og móðir Simon-
ar var Hólmfríður Jónsdóttir frá Ána-
stöðum Einarssonar. En móðir Maríu
konu Simonar var Soffm Gísladóttir á
Hofl í Hörgárdal, Halldórssonar bónda
á Hrísum í Svarfaðardal Erlendssonar.
Eins og sést hér, var Skarphéðinn
■ál. í beinan karllegg kominn af hinni
nafnkunnu Djúpadalsœtt í Skagsfirði.
Hann dó ókvæntur og barnlaus, og læt-
ur því ekki aðra nákomna eftir sig, en
aldurhniginn föður. — Skarphéðinn var
ekki hár vexti, eu knálegur á velli, og
vel á sig kominn og gervilegur álitum.
Hann var framgjarn og áræðinn, og
talinn meðal röskustu manna hvar sem
hann beitti sér.
Fráfall hans vakti mikla eftirtekt,
fyrst að því leyti sem það kom öllum
á óvart, sem oftast verður, þegar slys-
in ráða úrslitum, og í öðru lagi var
mannskaði í honum hinn mesti, og hans
því alment saknað. Hann var talinn
einn með efnuðustu mönnnm í Skaga-
flrði og hafði þó enginn arfur hlotnast,
heldur aflaði hann efna sinna stð öllu
leyti af eigin rammleik. Hann byrjaði
ungur á viðskiftum, fyrst í smáu, en
gekk fram hröðum skrefum. Hana
Á þriðjudagsmorguninn 15. þ. m. kl.
8 kvikn&ði i skúr nokkrum, sem áfast-
ur var verzlunarhúsi kaupfélagsins „Ing-
ólfs“ á Háeyri á Eyrarbakka. Eldur-
inn var í gólfi skúrsins og tókst all-
greiðlega að slökkva hann. Gengu
menn síðan á brott, hugðn eldinn með
öllu slöktan og lokuðu húsinu vandlega
áður þeir fóru.
En skömmn síðar sán menn þykkan
reykjarmökk þyrlast út um glugga og
smágöt á skúrnum. Var þá hlaupið til,
en skúrinn stóð þegar í björtn báli og
læsti eldnrinn sig þegar i verzlunarhús-
ið siálft.
Á Eyrarbakka er aðeins tilein slökkvi-
dæla og orkaði einskii þegar eldurinn
varð laus. Brann húsið ait til kaidra
kola.
Allmiklu var bjargað af vörum úr
húsinn, en skemdar vóru þær orðnar
af eldi og vatni. Höfuðbækur verzlun-
arinnar náðust óskemdar.
Kaupfélígið hafði fyrir skömmn selt
forstjóra félagsins, Jóhanni Ó. Dsníels-
syni, verzlunina og ætlaði hann að taka
við henni um nýár, en til þess tíma
hafði félsgið leigt húsið hjá honnm.
Húsið var vátrygt fyrir 7000 kr. í
félaginu „Norge“, sem Sigurður Briem
póatmeistari er umboðsmaðnr fyrir. Vör-
urnar vóiu einnig vátrygðar.
Andiatur et altera pars.
klauf strauminn, þótt á „öxl“ bryti, og
hratt flestum erflðleikum úr vegi, bæði
fyrir sjálfum sér og ótal mörgum öðr-
um. .Skarphéðni var einkar vel lagið
að fást við kaupiýslu, enda var hann
þar óskiftur, og naut sýn þar lika vel.
Hanu átti ekki ætíð samleið með fjöld-
anum og varð því fyrir misjöfnum dóm-
um, eins og margir fleiri. En það lét
Skarphéðinn sig litlu varða. Hans ein-
kunnar aðall var, að láta sem mest gott
af sér leiða hvar sem haun kom. Aldrei
lét hann þurfamann synjandi frá sér
fara, enda var þeim flokki manna eink-
nm ynnilega hlýtt til hans. Hann kunni
tök á viðskiftalífinu betur en flestir
aðrir, enda jafnan til hans leitað 1 þeim
efnum. Pað var vandi úr vöndn að
ráða þar, ef Skarphéðinn sá engin ráð,
og oft þau beztu undir eins, bæði fyrir
sig og þsnn sem í hlut átti, því að þar
var hann afburðamaður. Það mun vera
jafuvel dæmalaust, að bóndi í sveit hafl
jafnvítt viðskiftasvið og Skarphéðiun
sálugi hafði, og farist það jafnvel úr
hendi. Hann gat sér góðan orðstír,
sem seint mun gleymast.
Jarðarför hans fór fram að Flugu-
mýri 4. þm. að viðstöddu fjölmenui.
6. des. 1914.
ólafur Scetnundsson.
Það er öllum kunnugt og má vera
öllum auðskilið, að ófriðarþjóðir láta
bera sem minst á óförum sínum, en halda
hverju happi og hverjum sigri á lofti.
Þó ber meir á þessu nú en nokkru
sinni fyrr, því að nú er ritöld og blaða-
öld. Eagiun getur því búist við að fá
allan sannleikann frá einni þjóð, heldur
verður hver að meta frásögn og ástæð-
ur bðggja, ef hann vill komaet nærri
hinu sanna. Nú veit svo við hér á ís-
landi, að vér höfum eigi símasamband
við aðra en Englendinga, og leiðir af
því, að þeirra frásögn kemur langtum
fyrr en skýrslur mótstöðumanna þeirra.
Því mun blaðið nú flytja gögn Þjóðverja
nokkur, svo að menn geti séð, hvað
hver málsaðilinn um sig segir. En blað-
ið ábyrgist það eitt, að fara rétt með
frá báðum málsaðilum, en leggur eng-
an dóm á, hvor réttara mál flytur:
Meran (1 Tyrol), október 1914.
Kæru vinir.
Sú er orsökin til þess, að svo margir
yðar hafa efasemdalaust fallist á skýr-
ing Englendinga á upptökunum að þess-
um greypilega ófrið, að þér haflð treyst
Eaglandi ofvel. Þér hugðnð eusku stjórn-
inni eigi slíka lítilmennsku sem hún
hefir sýnt. Einstaklingar þeirrar þjóð-
ar höfðu yður sýnst svo hreinir og bein-
ir í breyini, svo fjarskalega kirkjurækn-
ir og svo viðmótsgóðir, þegar þeir létu
svo lítið að játa, að Vesturheirosmenn
gæti stnndum talað sæmilega ensku, að
þér gleymduð því, að Englendingur í
einstaklingsbreytni og Eaglendingur í
stjörnmálum eru allsólíkir menn. En
«é l.itið á afrek Euglendinga nokkrar
síðuitu aldirnar, þar með talið að þeir
kneyktu fyrri keppinanta sína í verzl-
un, Spán og Hollaad að þeir hafa öld-
um saman kúgað írland smánarlega, að
þeir skutu á Kaupmannahöfn, sviksemi
þeirra í Nspoleoasstríðunum, meðferð
þeirra á Napoleoui í fangelsinu, aðferð
þeirra við landvinningar á Indlandi,
ranglæti þeirra við nýlendur sínar í
Norður-Ameríku, það ófyrirgefanlega at-
ferli þeirra, að þröngva Kínverjum þrátt
fyrir mótmæli þeirra til þess að kaupa
opium, að þeir tóku Hong Kong af þeim
til refsingar fyrir mótmælin, stuðningur
þeirra við Suðurríkin af verzlunarástæð-
um í borgarstyrjöldinni við oss1), að
þeir halda Egyftalandi nú á dögum svo
sém það væri brezk nýlenda, sem er ó-
verjandi, og ófriður þeirra nýafstaðinn
við Búana, sem var fordæmdur af þeirra
eigin mönnnm þúsnndum saman, — þá
hefði þetta alt gert yður viðbúna alls-
konar eigingirni og purkunarleysi af
hendi ensku stjórnarinnar í síðasta ágúst,
einkannlega þegar þér athngið hvers-
konar stjórn það var. Rétt áður en ó-
friður þessi hófst, heituðust mótstöðu-
menn stjórnarinnar á brezka þinginu
og blöð þeirra við þá Asquit, Lloyd
George, Churchill og félaga þeirra og
kölluðu þá í rauninni lygara og svikara.
Þeir höfðu sýnt, að þeir vóru ófærir til
að fara með ýms stórmál, svo sem al-
varleg verkföll, glæpadans atkvæða-
kvenna og hina miklu mótspyrnu Ulster-
búa gegn heimastjórn íra. SSðastíjúlí
vóru Englendingar aðeins ókomnir í
borgarstyrjöld, sem mundi hafa velt
þeirri stjórn og hefði ef til vill kostað
konunginn kórónu hans. Þó er það
þessi stjórn, sem heflr fleytt sér áfram
um stund, með þvi að fara gereyðingar-
ófriði á hendur keppinaut þeirra i verzl-
un, sem þeir hafa svo lengi óttast og
hatað. Haldið þér að slík stjórn, sem
flýtti sér að slíta sæsímann þýzka, svo
að engar áreiðanlegar fregnir næði til
yðar, mundi hika við að nota sinn
eigin sæsíma til þess að láta flæða yfir
yður rangar fregnir og fela fyrir yður
sannleikann, ef henni væri hagur íþví?
Eu ef þér haldiðþað, þá er annaðhvort,
að þér skiljið eigi enska stjórnmálavenjn,
eða þér haflð gleymt, hvernig Englend-
ingar sjálflr töluðu og rituðu fyrir þrem
mánuðum um höfunda núverandi stjórn-
málastefnu Euglands. Eu meðal ann-
ara orða, hví lét Yesturheimur það við-
gangast, að skorinn væri snndur sæ-
sími Þjóðverja? Annar endi hans var
þó í landi Bandaríkjanna. Erþað„hlut-
leyai“ að leyfa að gera Þýzkalanii og
Auaturríki slíkt tjón, en fjandmönnum
þeirra, höfundum þess verks, að njóta
framvegis samgöngutækja sinna við um-
heiminn. Og ef Vesturheimur í raun
og veru trúði drengilegum vopnavið-
skiftum, hvers vegna tók hann þá í
sína vernd loftskeytastöðvar Þýzkalands
á Atlantshafsitrönd vorri. Yér sem
fæddir erum í Yesturheimi og dveljum
nú um stundarsakir i Þýzkalandi og
Austurríki, vér unnum þessum ,tveim
þjóðum og dáumst að þeim og höfum
samúð við þær, þar sem þær berjast
við svo hræðilegan liðsmun og vér hryggj-
umst og skömmumst vor yfir fregnum
þeim, sem til vor berast um almennan
óvinahug í Vesturheimi til hinna þýzku
keisararíkja, og oss sárnar rangsleitni
margra blaða vorra. Getur það verið
æatt, að allar fréttir, hagstæðar ensk-
fransk-rússnesku hliðinni, hafi verið
prentaðar á fremstu síðu í þesium blöð-
nm, en þær sem hagstæðar vórn þýzku
þjóðinni annað hvort alls ekki eða þá
á miklu óálitlegri stað. Er það satt,
að sum af blöðum yðar bergmáli kröf-
ur Englendínga um afsetning og út-
legð þýzka keisarans ? Er það satt, að
allar hinar aumlegn og ástæðalausu iyg-
ar um þýzk „grimdarverk" hafi verið
sagðar þar sem stórfréttir? Var ekk-
ert tillit tekið til hálfrar tylftar af vest-
heimskum blaðamönnum, alþektum, sem
’) Bréf þetta ritar
varnar Þjóðverjum.
Vesturheimamaður til