Landið - 27.10.1916, Blaðsíða 4

i8o
LANDIÐ
]3eint frá Ameríku:
Hveiti — Haframél — Sveskjur — Búsínnr — Mjólk.
Nœríatnaður
og margskonar Smávör ix !•.
Verzlun Ámunda Árnasonar,
Hverfi8götn 37. Sími 69.
Yetraryfirfrakkar
beztir — ódýrastir í
Eaupangi..
Vindlar
hafa nú hækkað gífurlega hjá öllum verksmiðjum, en við vórum svo
forsjalir að panta miklar byrgðir af hinum alþektu*
ágœtu Kreyns vindlum.
Kaupmenn og kaupfélög um land all!
Kaupið því vindla hjá okkur.
Ó. G. Eyjólfsson & Co.
Búsáhöld
svo sem:
Katlar, Könnur, Balar, Fötur, Þvottaföt og Pottar,
úr járni og emaillerað, er bezt að kaupa
i Kaupangi.
er áreiðanlega tryggasta og bezta félagið.
Sérstök deild fyrir ísland, með íslenzka hagsmuni fyrir augum.
Enginn eyrir út úr landinu. Ekkert annað félag býður slíkt.
Aðalumboðsmaður á íslandi:
(&. S. Cyjólfsson, fJlayRjavíR.
Þýzkir hermeiin
með stálhjálma. Hafa Þjóðverjar tekið þá upp eftir Frökkum, því að
þeir verja oft meiðslum af sprengikúlnabrotum. — Hermenn þessir
hafa verið í bardaga og margir þeirra hafa band í hnappagatinu, sem
heiðursmerki.
Hitfregnir.
Búnaðarrit, 30. ár, 4. hefti.
Rvlk 1916.
í þessu hefti Búnaðarritsins er
fróðleg ritgerð um ýjá,rdauðann
J9T4t efbr Jón H. Þorbergsson fjár-
ræktarfræðing. Kemst hann að
þeirri ályktun, áð aðalorsök fjár-
dauðans hafi verið létt hey og
illa verkuð, ásamt of lítilli gjöf um
vorið.
Þá eru svör til Búnaðarfélagsins
frá dýralæknum um hœttu af inn-
flutningi búfjár. Þykir þeim sýnt,
að varla sé tiltök að flytja inn er-
lent búfé til kynbóta, sökum yfir-
vofandi sýkingarhættu.
Þá er skýrsla til Búnadarfélags
íslands 1915, eftir Sigurð ráðunaut
Sigurðsson. Er þar m. a. skýrt
frá kynbótafélögum. Nautgnpa-
félög, sem styrks nutu fyrir starfs-
árið 1. nóv. 1913 til 3i.okt. 1914,
voru 22, með 2594 kúm. Árið
1914 voru enn fremur stofnuð 3
ný félög með 326 kúm. Styrkur-
inn til félaganna nam alls kr.
4442,50. Árið 1915 voru stofnuð
4 ný félög, þar af tvö í Húnavatns-
sýslu, í Langadal og Svínavatns-
hreppi.
Hrossarœktarfélögin voru 8 alls
árið 1915. Sauðfjárkynbótabúin
7, þau sömu sem árið 1914. „Sauð-
fjárræktarfélag er nýstofnað í Mela-
og Leirársveit í Borgarfirði. Er
það þriðja fjárræktarfélagið á land-
inu“.
Smjörbú störfuðu 25 árið 1915.
Ymislegt fleira fróðlegt er í skýrslu
þessarri, þótt ekki verði hér upp
talið.
Athugasemd eftir Pál Zophónías-
son og yfirlit yfr árið 1915 eftir
Einar Helgason.
Loks er reikningur Þorleifsgjafar-
sjóðsins 1915 og íélagatal.
Jóhannes Jörgensen
heitir skáld eitt danskt, allgott. Hann
er mjög fylgjandi Bandaþjóðunum og
hefur skrifað um „siðleysi" Þjóðverja.
Hafa þeir reiðst við, sem vonlegt er,
og íslandsvinurinn góðkunni, m. phil.
Carl Kiichler 1 Oldenburg hefur ort
um hann kvæði það, er hér fer á eftir,
og birt er að ósk hans:
177
»Nei, ég þorði það ekki, á meðan þessi
ábyrgð hvfldi á mér«.
»Þú lýgur, svikahundurinn*, æpti Reyne.
»Ég skyldi hafa hlíft þér ef þú hefðir komið
með demantana í kvöld. En þú hefur í
hyggju að svíkja mig. Á miðvikudagskvöldið
var fórst þú frá Lundúnum með demantana,
sem þér var trúað fyrir. þú fórst til Ash-
dovvn og talaðir við Matthew Forfitt. Þú
bauðst honum steinana fyrir gjafvirði. Forfitt
vildi ekki svara þér undir eins; hann vildi
meira segja ekki geyma steinana, þangað til
að þú kæmir afturc.
»Óttaleg vitleysaU, stamaði Sefton. »Hver
ætli trúi því, að ég — ég—«.
»Það gerum við«, mælti Rayne. »AndIit
þitt vitnar gegn þér. Láttu steinana af hendi,
fantur, og farðu svo leiðar þinnar, því að ég
sver það, að aldrei skaltu fá eyrisvirði af
þínum hlut í ágóðanum. Og ef þú reynir að
svfkja mig — en svo djarfur verður þú
ekki«.
»Ég get svarið það, að ég hef glatað
steinunum*, sagði Sefton og var dimmur á
svip.
Rayne þaut að honum ofsareiður og sló
hann hnefahögg í andlitið. Þeir börðust eins
og villidýr og hinir mcnnirnir stóðu hjá og
horfðu á. Eitt tilraunaglasið valt um koll, er
178
Sefton kom við það, og gljáandi glermolarn-
ir hrukku út um alt gólf. Einn valt alla leið
út að glugganum, sem var hjá svölunum og
Clifford snerti á honum. Molinn var brenn-
heitur, en Clifford tók hann upp með vasa-
klút sfnum. Enginn af föntunum tók eftir
því — allir voru með hugann við bardagann.
Loks sló Rayne Sefton til jarðar; hann lá
þar sem trjádrumbur, og enginn hirti um að
grenslast eftir, hvort hann væri lifandi eða
dauður. Clifford stóð kyr og beið eftir næsta
þætti í þessum ófagra leik. Glermolann var
hann búinn að láta í vasa sinn.
21. Knpítuli.
Sviplegar fréttir.
Enginn virtist taka sér nærri forlög Sef-
tons. Hann hafði rænt þá miklum hluta rán-
fengsins og hver þeirra, sem var, myndi taf-
arlaust hafa ráðið honum bana, ef á hefði
þurft að halda. Það var ekki unt að efast
um það, að ákæra Raynes var sönn. Náfölt
andlit Seftons hafði borið þess ljósastan
vottinn.
Það var cngin ánægja fyrir Clifford að
hlusta á þetta. Honum hafði verið kunnugt
179
um tengdaföður sinn, að hann var harð-
brjósta, nfzkur og ágjarn, en ekki hafði
han heyrt hann bendlaðan við neitt óheiðar-
Iegt. En ekki var um að villast. Neitun Sef-
tons hafði aðeins styrkt ákæruna og svo
hafði Madeleine séð hann í húsi Forfitts
um kvöldið góða, er hún rataði í æfintýrið.
Sefton lá meðvitundarlaus um hríð. Svo
fór að umla í honum, hann hreyíði sig og
stóð loks á fætur. Nú reyndi hann ekki
framar að neita neinu. Hann ætlaði að
ganga til dyra og fara, en Rayne lokaði og
stakk lyklinum í vasa sinn.
»Við verðum að gera enda á þessu", sagði
hann. Við hefðum átt að drepa þig og
dysja, — við getum gert það enn þá! Það
er hægðarleikur fyrir okkur. En ef þú viit,
að þér sé hlíft, þá skaltu segja sannleikann".
Mennirnir Iétu í ljósi samþykki sitt. Sefton
kvaðst hafa sagt satt, en Rayne varð illileg-
ur og spurði, hvort hann vildi láta þá hjálpa
sér til þess að muna ganginn í rnálinu.
»Nei, nei«, sagði Sefton. „Ég skal segja
eins og er. Freistingin yfirbugaði mig. Ég
hafði ætlað mér að setja saman sögu um
steinahvarfið, en Rayne kom mér á óvart.
Ég hafði f hyggju, að selja Forfitt demant-
ana og stinga andvirðinu í minn vasa. En
karlhrotan vildi ekkert eiga á hættu og ég
Til hKlokkerem
Johannes „Roland“ Jörgensen.
Du er en Mand med sjældent Navn,
Og skrev en Bog om Krigen,
Og troed’ at være „Roland" lig,
Trods al Din onde Higen:
Hans Jörgensen i Danmark!
Med Englands sorte Lögnepak
Du frygted ingen Farer,
Og derfor skrev Du, skrev og löj
Om Krigen mod »Barbarer«:
Hans Jörgensen i Danmark!
Maaske Du vilde vinde Dig
Berömmelse paa Jorden,
Og lod derfor mod Tyskland gaa
Din Vredes Lyn og Torden:
Hans Jörgensen i Danmarkl
Hvor stor en Judasskilling mon
Fra England Du fik siden? —
Naa ja, nu kan Du æde dog
Dig tyk og fed med Tiden:
Hans Jörgensen i Danmark!
Men om et engelsk »Hosebaand«
Dit Ben end skulde smykke:
Din Stamme har Du dog forraadt!
Jeg önsker Dig tillykke:
Hans Jörgensen i Danmarkl
M. phil. Carl KUchler.
Prentsm. Gutenberg.