Lögrétta - 07.06.1911, Page 4

100
L0GRJETTA.
JUpfía-mótorar.
Hjer með skal athygli manna leidd að því, að hinir
alkunnu A.lplia-mótoT*fir> hafa í ár fengið mjög-
mikla entliirl>ót, sem er innifalin í því, að lcríift-
vtr þeirra er aukinu 11111 alt að þriðjiingi
með talsvert minni steinolíu-eyðslu, og ber því öllum,
sem hafa -A_lplia í bátum sínum eða skipum, að kaupa
þetta nýja stykki, sem kostar eftir stærð vjelanna frá
50—100 kr.
Allir, sem hafa í hyggju að fá sjer mótora eða báta,
skulu semja við mig.
Matth. Þórdarson.
Biðjið ætíð um það besta,
en það er
Mehls
Bökunarduft.
E. Mehls Fabrik. Aarhus.
5
Saumur
er áreiðanlega ód^n’astur
í verslun JÓUS Zocgtt.
Talsími 128. Bankastræti 14.

rx
fæ»t iili aftur í

| Timbur- og ko/avers/.
1 fíe ykja vík.

Æltíð ber uð lieimta
KAFFIBÆTI
Jakobs Gunnlögssonar, þar sem þjer verslið. Smekk-
besti og drýgsti kaffibætir. Pví að eins egta, að
nafnið Jakob Gunnlaugsson standi á hverjum pakka.
Pantið yður sjálfir Fataefni
beint frá verksmiðjunni. Mikill sparnaður. Hver maður getur fengið sjer
sent burðargjaldsfrítt gegn eftirkröfu 4 mtr. 130 cm. breitt svart, blátt,
brúnt, grænt og grátt ágætlega litað fínullar-lllæði í fallegan og hald-
góðan kjól eða útiföt (Spadserdragt) fyrir einar 10 kr. (2,50 pr. mtr.).
Eða 3V4 mtr. 135 cm. breitt svart, dökkblátt og grádröfnótt nýlöku-
efni í haldgóð og falleg karlmannsföt fyrir einar 14 kr. 50 aura. Sjeu
vörurnar ekki eins og óskað er eftir, þá er tekið við þeim aftur.
Utanáskr.: Aarhus Klædevæveri, Aarhus, Danmark.
Yfirkennarastaðan
við Piugeyrarskólann á I >ýfíifi rði ei*
laus. — Umsóknarfrestur til 31. jiilí.
Skólanefndin.
Baltic skilvindan.
Þá er fullnægt fyrsta skilyrðinu
fyrir traustri og vandaðri steinbygg-
ingu.
Cementið er sent á hverja höfn
kringum alt land beint frá verksmiðj-
unni.
Umboðsmaður á íslandi er verkfræð-
ingur
K. ZIMSEN, Reykjavík.
Símnefni: Ingeniör. Talsimi 13.
(Bóéur &íslason
Aiigiilækniiigaferðalag‘
árid lOll.
Frá Reykjavík með »Ask« 17. júlí, á ísafirði 23. s. m.
Frá ísafirði með »Austra« 25. júlí til Akureyrar.
Frá Akureyri með »Austra« 14. ágúst austur um land.
A. Fjeldsted.
Síðan Burmeistir & Wain hættu að smíða „Perfect“-skilvinduna, hef
jeg leitað mjer upplýsinga hjá sjerfræðingum um það, hvaða skil-
vinda væri best og fullkomnust, og álitu þeir að það væri BaltÍC
skilvindan.
Baltic skilvindan er smíðuð í Svíaríki úr besta sænsku stáli og
með öilum nýjustu endurbótum. Hún hefur fengið æðstu heiðursmerki á
sýningunum og er einföld og ódýr. Hin ódýrasta kostar aðeins 35 kr.
Baltic F skilur 70 mjólkurpund á kl st. og kostar aðeins 40 kr. No.
10 skilur 200 mjólkurpund á kl.t. og kostar 100 kr. Skilvindan er af mjög
mörgum stærðum.
Utsölumenn eru í flestum kauptúnum landsins. Einkasali fyrir ísland
og Færeyjar:
yfirrjettarmálaflutningsmaður,
Laufásveg 22.
Venjul. heima kl. 11 —12 og 4—5.
Eggert Claessen
yfirrjettarmálaflutningsmaður.
Pósthússtræti 17. Venjulega heima kl. 10—11
og 4—5. Talsími 16.
Kaupenður fögrjettu,
lleilsuliælid á Vífílsstöð-
Uin óskar eftir stúlku nú þegar
Lysthafendur snúi sjer til yfirhjúkr-
unarkonunnar, fröken Karen Christ-
ensen, á Heilsuhælinu. (2)
cZr/asmióir!
Skrár, Hurðarhúnar, Lamir og
Gluggajárn; nýkomið
í verslun JónS Zocgtl.
Talsími 128. Bankastræti 14.
JAKOB GUNNL0GS8ON.
Köbenhafn, K.
Prentsmiðjan Gutenberg.
sem haft hafa biistaðaskií'ti, eru
ámintir um að tilkynna það af-
greiðslumanni, á l.aiigaveg 41,
talsími 174.
jpy Auglýsingum í „Lög-
rjetlu“ tekur ritstjórinn við
eða prentsmiðjan.
Bókmentajjelagið
heldur fund í ininning aldar-
afinælis Jóns Signrðssonar laugar-
daginn 17. júní nœstkomandi kl. 4
siðdegis í hátíðasal mentaskólans.
Forseti minnist starfs Jóns Sigurðs-
sonar firir Bókmentafjelagið. Lagl
fram Minningarrit aldarafmælisins,
sömuleiðis frumuarp til nírra fjelags-
laga, sem fela í sjer sameining deild-
anna í eitt fjelag, með heimili i
Reikjavík.
Fjelagsmenn innanbæjar fá sent
með pósti fundarboð, er gildir sein
aðgöngumiði. Fjelagsmenn utan-
bæjar vitji aðgöngumiða eigi síðar
en 16. júní, hjá bókaverði vorum,
Sigurði Kristjánssyni.
Björu M. Ólsen, p. t. forseti.
eigi verður mótmælt að fram hafi kom-
ið. Fyrst er maðurinn í vagninum í
Lundúnum og aðvörunarbrjefið til
barónsins. Fyrir því er þó fullkomin
vissa, að brjefið kom fram. Ein auð-
vitað gat það eins vel verið frá vini
og frá fjandmanni. En hvar er þá
þessi vinur eða fjandmaður, sem brjet-
ið skrifaði, nú? Er hann enn í Lund-
únum, eða hefur hann elt okkur út
hingað? Getur það verið, að hann
sje maðurinn, sem jeg sá úti á heið-
inni?
Jeg hef reyndar að eins sjeð þann
mann i svip. En þó er jeg viss um
eitt. Sá maður er enginn þeirra
manna, sem jeg hef hitt hjer úti, og
þó hef jeg sjeð alla nábúa okkar.
Maðurinn var alt of hár til þess að
vera Stapleton, og alt of grannur til
þess að geta verið Franldand. Barry-
more gæti það hafa verið; en hann
varð eftir heima í höllinni, og jeg er
viss um, að hann hefur ekki elt okk-
ur. Þetta er þá ókunnur maður, sem
veitir okkur hjer eftírför, eins og okk-
ur var altaf veitt eftirför aí ókunnum
manni í Lundúnum. Líklega er það
þá sami maðurinn hjer og þar. Við
höfum ekki losnað við hann, þótt við
flyttum okkur hingað út. Ef mjer
tækist að ná í þennan mann, þá væri
allur vandinn leystur. Nú verður það
að vera aðalverk mitt, að ná í þenn-
an mann.
Mjer datt fyrst í hug, að segja bar-
óninum allar ráðagerðir mínar. En
þegar jeg hugsaði mig betur um, sýnd-
ist mjer rjettast, að vera einn um alt
og tala sem minst um áform mfn við
nokkurn mann annan.
Baróninn var þögull og utan við
sig. Honum hafði orðið mjðg illa við
hljóðin, sem hann heyrði úti á lieið-
inni. Jeg ætla ekki að auka á angist
hans með því að segja honum, hvers
jeg hef orðið var, en ætla, eins og
þegar er sagt, að fara mína eigin vegi.
Dálitið atvik kom fyrir hjá okkur í
morgun, rjett eftir að borðað var.
Barrymore bað baróninn að tala við
sig einslega, og þeir fóru inn í vinnu-
stofu harónsins. Á meðan sat jeg inni
í knattborðsherberginu, sem þar er
næst, og heyrði, að þeir urðu háværir.
Mig grunaði, hvert samtalsefnið mundi
vera. Eftir nokkra stund opnaði bar-
óuinn hurðina og kallaði á mig.
»Barrymore álítur, að við höfum
gert sjer rangt til«, mælti hann. »Hann
álítur, að það hafi ekki verið sæmi-
legt af okkur, að gera tilraun til þess
að ná i mág hans, þar sem hann hafi
af frjálsum vilja sagt okkur leyndar-
málið«.
Barrymare var náfölur, en þó með
einbeittum svip.
»Fað má vera, að jeg hafi verið of
bráður, herra barón«, sagði hann, »og
hafi jeg móðgað yður með því, sem
jeg sagði, þá bið jeg afsökunar. En
því get jeg ekki neitað, að jeg varð
mjög hissa, er jeg heyrði það í morg-
un, að þjer og vinur yðar væru þá að
koma heim, og fjekk að vita, að þið
hefðuð verið að elta Selden. Það eru
nógu margir aðrir á hælnm þess vesl-
ings manns, svo að óþarfi er fyrir mig
að hæta við þá tölu«.
»Ef þjer hefðuð sagt okkur frá þessu
at fúsum vilja, þá væri öðru máli að
gegna«, svaraði baróninn. »En þjer
sögðuð okkur þetta þá fyrst, eða rjett-
ara sagt, konan yðar sagði okkur þetta
þá fyrst, þegar það var eina úrræðið
til þess að losa yður úr illri klípu«.
»Samt sem áður gat jeg ekki trúað,
að þjer munduð nota yður það —jeg
gat ekki trúað öðru eins«, sagði Barry-
more.
»Maður þessi er hættulegur mann-
fjelaginu«, svaraði baróninn. »Til og
frá hjerna um heiðina eru einstök
ibúðarhús, og hann er maður, sem
einskis svifist. Fað er auðsjeð á and-
litinu á honum. Hugsið yður t. d.
hús Stapletons. Þar er enginn fyrir
til varnar, ef á reynir, annar en Staple-
ton einn. Hjer getur enginn verið ör-
uggur um líf sitt fyr en þessi maður
er handsamaður«.
»Hann gerir ekki innbrot hjá nokkr-
um manni«, svaraði Barrymore. »Jeg
þori að leggja drengskap minn að veði
fyrir því. Hjer í landi gerir hann eng-
um manni framar mein. Jeg fullvissa
yður um það, herra barón. Að fáum
dögum liðnum er alt útbúið, £og
þá leggur hann á stað til Suður-
Ameríku. Jeg hið yður þess í guðs
nafni, herra barón, að segja ekki
lögregluliðinu til hans. Þeir eru nú
hættir að leita hans hjer, svo að hjer
gæti hann dulist, þangað til að skipið
91
er ferðhúið. Þjer getið líka ekkert
um hann sagt, án þess að koma mjer
og konu minni í vandræði. Því bið
jeg yður þess enn, herra barón: Segið
ekki lögregluliðinn til hans«.
»Hvað sýnist yður, Watson?« spurði
baróninn.
Jeg ypti öxlum. »Yrði honum komið
burt úr landinu, þá væri þaðleyst undan
þungri liyrði og mannfjelagið losað við
illan óvin«, sagði jeg.
»En hver getur ábyrgst, að hann
ræni ekki einhvern áður en hann fer?«
»Aðra eins heimsku gerir hann ekki,
herra barón«, sagði Barrymore. »Hann
hefur nú fengið hjerna hjá okkur alt,
sem hann þarf með. Færi hann svo
að drýgja hjer einhvern glæp, þá yrði
það auðsjáanlega til þess, að vísa lög-
regluliðinu á hann«.
»Já, það er mikið til í þessu«, sagði
baróninn. »Jæja þá, Barrymore — «.
»Guð blessi yður, herra barón«, sagði
Barrymore. »Jeg þakka yður hjartan-
lega fyrir þetta. Kona mín hefði mist
lífið, ef hann hefði náðst nú enn«.
»Með þessu hjálpum við illum glæpa-
manni, Watson«, sagði baróniun. »En
eftir það, sem jeg hef nú heyrt, get
jeg samt ekki fengið mig til þess, að
segja til hans. Jæja, Barrymore, —
nú megið þjer fara«.
Barrymore gekk út og stamaði enn
fram þakklæti, en sneri við utan við
dyrnar og kom inn aftur.
»Þjer hafið sýnt mjer svo mikla vin-
semd, herra barón«, sagði hann, »að
jeg er reiðuhúinn til þess, að gera fyrir