Lögrétta - 01.10.1913, Blaðsíða 4

168
L0GRJETTA
Útsalan mikla í EDINBORG
stendur aðeins yfir í tvo daga
enn. Ættu því allir, sem vilja
sæta góðum kaupum, að koma
sem íyrst, áður en htín hættir.
All^koaar vefnaðarvara. Tilbúirin fatriaður. Vetrarfrakkar oj -jakkar.
‘Re^nkápur (Waterproof) fyrir konur, karla oj börp. j-lálslín. slipsi
oj slaufur. Skófatriaður allskopar o. m. fl., 5?l5t með afarláju verði.
10-40% afsláttur.
Siurla Sónsson.
JSaugaveg 11.
to
hún óx, varð of stuttur handa henni,
bjó hann til nýjan, og þannig koll
af kolli, miklu oftar en við þurfti.
En alla trjefæturna bar hann með
sjer, stað úr stað.
Og nú varð æfin önnur fyrir Sól-
rúnu litlu. Aður höfðu öll börn gert
sjer að skyldu, að hnýta í hana, —
nú þótti þeim engin vera sem hún.
Hefðu jafnöldrur hennar mátt kjósa,
hvort þær vildu heldur vera prinsessa
eða Sólrún, mundu þær ekki hafa
hugsað sig um eitt augnablik, heldur
strax kosið að vera fiækingstelpan.
Svo mikið þótti þeim til koma um
trjefæturna hennar.
En trjefæturnir hennar voru líka
sjaldsjeðir gripir. Á sumum þeirra
sáust furðuleg kynjadýr í bardaga
hvert við annað; — það var á
vetrar- og rigningar-fótunum. En
á sumar- og sólskins-fótunum voru
blómsveigar og undarleg lands-
lög. Og enn voru nókkrir fætur,
sem Hjálmar hafði skorið á atburði
úr fornsögunum, eða æfintýri, sem
hann sjálfur bjó til.
IX
Sólrún varð að sýna alla trjefæt*
uraa, hvar sem þau komu, og Hjálm-
ar að skýra frá, hvað á þeim stóð.
Þau urðu brátt svo velkomin hver-
vetna, að rómur fór af ferð þeirra.
Þeirra var því oft beðið með óþreyju,
og þeim tekið mætavel, eins og góð-
um gestum. Þvílíka skemtun, eins og
að sjá trjefætur Sólrúnar og heyra
lýsingar Hjálmars, hafði fólk ekki
áður þekt. Og stundum buðu menn,
sem þó gengu á báðum fótum heil-
um, — hátt verð fyrir trjefót, sem
þeim leitst einkar vel á. En trjefæt-
urnir voru ekki falir. —
Þó kom sú tíð, að þeir voru seldir.
Sólrún var þá tuttugu og eins árs,
og trúloíuð ungum manni, sem ekki
átti fremur jarðneskt góss en hún
sjálf.
Þá fann Hjálmar upp á því, að
selja trjefæturna og útvega henni
þannig heimanmund, svo þau gætu
giftst.
Það tók mestan hluta árs, að koma
því fyrir. Hjálmar var nú maður við
aldur, og hafði langt, grátt hár og
12
skegg. Hann og unga stúlkan leidd-
ust sömu leiðina, sem þau höfðu svo
oft áður farið.
Þegar fólk fjekk að vita, að þetta
var seinasta ferðin þeirra saman, var
þeim tekið með veisluhöldum og ýms-
um vinabrögðum. Þeim var fylgt
á leið frá hverjum bæ — allir, sem
viðstaddir voru, þar á meðal hundar,
heimalömb og alikálfar, fylgdu þeim
út fyrir túngarðinn. Oft runnu tár
við kveðjurnar. Mörg hjörtu vikn-
uðu. Og Hjálmar varð að lofa því
statt og stöðugt, að koma við næst.
Því hann mundi þó varla ætla sjer
að setjast í helgan stein?
Nei, sú var ekki ætlun hans. Og
hann lofaði að koma við næst, þeg-
ar leið hans lægi þar um slóðir.
Það var að vetri til, að Hjálmar
og Sólrún luku ferð sinni, og komu
þar í sveit, sem unnusti Sólrúnar var
vinnumaður og beið eftir heitmey
sinni. Hjálmar keypti handa þeim
jarðarskika. Og í annað skifti á æf-
inni settist hann um kyrt mánaðar-
tíma — einmitt svo lengi, að hon-
i3
um auðnaðist að sjá uppeldisdóttur
sína í hjónabandi.
Á meðan var hann að skera út
nýjan trjefót, sem hann lagði sig
mjög í líma við. Hann risti á hann
æfintýri, sem hann sjálfur hafði samið.
Æfintýrið var um stóran og stirðan
eikarbjálka, sem flæktist fram og aft-
ur um hafið. Oldurnar kendu í brjósti
um hann, af því hann var svo ein-
mana, og gáfu honum frækorn, sem
hann sáði í rifu, þar sem hann geymdi
dálítinn moldarköggul. Frækornið
óx, og varð að stóru, fögru blómi.
Og bjálkinn sigldi nú hreykinn frá
ey til eyjar og sýndi prýði sína.
En svo bar það til einn dag, meðan
hann lá og svaf í heitum sandinum
á strönd nokkurri, að ungan guð bar
þar að, og sá hann blómið. Og guð-
inn sagði: „Þetta er of lítil mold
handa þjer, blómið gott, bráðum
muntu visna og deyja. En nú skal
jeg bjarga þjer". — Þegar bjálkinn
vaknaði, var blómið horfið. Hann leit
í kring um sig, og sá það í jurta-
potti innan við stóran glugga í höll
i4
guðsins. Þá sigldi bjálkinn sína leið,
og það sást aldrei neitt til hans upp
frá því.
Hjálmar Iauk við trjefótinn á brúð-
kaupsdegi Sólrúnar, og gaf henni
hann í brúðargjöf og mælti um leið
brosandi:
„Farðu nú vel með hann, og brúk-
aðu hann ekki nema við hátfðleg
tækifæri. Nú ertu hætt að vaxa, og
það getur orðið langt þangað til jeg
gef þjer næsta trjefótinn.
Daginn eftir hjelt hann leiðar sinn-
ar. Hann átti yfir fjallveg að fara.
Það skall á snjóhríð þann dag, og
hann hefur líklega vilst. Því ári
seinna var hann ekki kominn aftur.
Og ekkert hefur til hans spurst síðan
hann lagði á heiðina daginn eftir
brúðkaup uppeldisdóttur sinnar.