Lögrétta - 09.06.1915, Síða 4

96
LÖGRJETTA
Þessi mynd er frá Triest viS Adriahafiö, niöri viS höfnina, og heitir
þar Canal Grande. Triest er mesta verslunarborg Austurrikis, meS 402
þús. íbúum og eru þeir flestir ítalskir.
veislu niSur á SkjaldbreiS og afhentu
honum þar peningagjöf til þess aö
kaupa fyrir tjald til notkunar á æf-
ingaferSalögum þeirra hjer í kring.
— Hr. Tulinius á yfir höfuS þakkir
skiliS fyrir þaS, hve ant hann hefur
látiS sjer um aS glæSa áhuga á íþrótt-
um hjer í bænum, því til þess hefur
hann variS miklum tíma án endur-
gjalds.
Hjónaband. SíSastl. sunnudag voru
hjer gefin saman í hjónaband af bæj-
arfógeta Þórarinn Kristjánsson verk-
fræSingur, sonur Kr. Jónssonar dóm-
stjóra, og frk. ÁstríSur Hafstein,
dóttir H. Hafsteins bankastjóra.
Trúlofuð eru Gísli Lárusson sím-
ritari á SeySisfirSi, sonur L. Tómas-i
sonar bóksala þar, og frk. Lára Þor-
steinsdóttir prests á SiglufirSi.
ísafj.prestakall. Um þaS sækja:
Sjera Ásgeir í Hvammi, sjera Jón
í Otradal, sjera Magnús Jónsson í Da-
kóta, sjera Páll í Holti í ÖnundarfirSi,
sjera Páll í Bolungarvík, sjera Sig-
urbjörn Á. Gíslason í Reykjavík og
sjera SigurSur á Ljósavatni. Kosning
mun fara fram nálægt miSjum júní.
Pistill úr Húnaþingi. Nú er vetur-
inn genginn um garS, góSur og mild-
ur, aS heita má. í desember gerSi
lognfönn mikla og ískyggilegt útlit,
en breyttist brátt til batnaSar. FóSur-
birgSir manna meS minna móti, en
sökum hagkvæmrar tíSar komst alt
af. KaupstaSurinn á Blönduósi stóS
sig vel meS nauSsynjavörur, bæSi
kaupfjelagiS og Höefnersverslun;
sagt aS hún fengi í marsmán. í vetur
um 70 tonn. — BúnaSarnámsskeiS
var haldiS á Blönduósi í vetur, var
þaS fjölsótt, einkum síSustu dagana
(á þriSja hundraS manns). ÞaS var
fjörugt, einkum á kveldfundunum.
Fyrirlesarar allgóSir.
Sveitapólitíkin hefur veriS fjörug
í sumum hreppum, t. d. Áshreppnum;
frjettst hefur þaSan um fjölmenna
fundi í vetur. Verkefni þeirra hefur
verii^^fö ræSa um kjallara, sem ein-
hverjir vildu hafa undir Undirfells-
kirkju. Samkomulag náSist aS sögn
ekki, en kjallarinn átti aS verSa sam-
komuhús fyrir Áshrepp, og farskóla-
stofa í einu horninu. Einhverjir af
fundarmönnum hafa fullyrt aS lands-
sjóSur borgaSi þriSjunginn af öllum
kostnaSi viS kjallara þennan, og hafa
jafnvel boSist til aS sjá því máli borg-
iS. — Sýslufundur er um garS geng-
inn. Fundur Austur-Húnvetninga stóS
yfir meS lengra móti. NokkuS af ný-
mælum kom fyrir á fundinum, t. d.
bryggjumál o. fl. Smærri málin voru
mörg. Eitt af útsvarskærumálunum,
sem fyrir fundinn kom, vakti almenna
aSdáun. FjárhæSin, sem um var aS
ræSa, hafSi veriS mjög óveruleg, en
rökin, sem lækkunarkrafan studdist
viS, svo smásálarleg, aS ósköp voru
á aS heyra.
NokkuS hefur veriS selt og keypt
hjer af lifandi peningi; verS allhátt,
ær yfir 30 kr., kýr yfir 200 kr. Bú-
ist viS háu ullarverSi og hrossaverSi
í sumar. — TíS hefur veriS fremur
góS síSan á sumarmálum, hæg suS-
vestanátt, næstum öríst. Óskandi aS
menn fengju arSsælt sumar. X.
Burtfararpróf tóku nemendur
bændaskólans á Hvanneyri í fyrsta
sinn í vor. Prófgreinarnar eru 16 og
geta menn því fengiS mest 128 stig,
en til þess aS standast próf þarf 42
stig.
Þessir piltar útskrifuSust:
Þórir GuSmundsson meS 1. ágæt-
iseink., 118 stig. Þorgils GuSmunds-
son meS 1. ágætiseink., 116,66 stig.
Þorsteinn SigurSsson meS 1. ágætis-
eink., 116 stig. Steingrímur Steinþórs-
son meS 1. ágætiseink., 114,66 stig.
Tómas Jónasson meS 1. aSaleink.,
109,33 Gísli Ó. Thorlacius meS
1. aSaleink., 99,66 stig. Stefán Sig-
urSsson meS 1. aSaleink., 92,66 stig.
Magnús Simonarson meS 1. aSaleink.,
90.66 stig. Jón Jónsson meS 1. aSal-
eink. 51,33 stig*. Jón Jóhannesson
meS 2. aSaleink., 87,66 stig. Sigur-
grímur Jónsson meS 2. aSaleink.,
84.66 stig. Björn Gíslason meS 2. aS-
aleink., 80,66 stig. Þórarinn Stefáns-
son meS 2. aSaleink., 80 stig. Her-
mann Ingimundarson meS 2. aSal-
eink., 75,33 stig. Daníel F. Teitsson
meS 2. aSaleink., 72,66 stig. Jóhann
Jónatansson meS 2. aSaleink., 70,33
stig. Ólafur GuSnason meS 2. aSal-
eink., 69,66 stig. Jóhann Eiríksson
meS 3. aSaleink., 52,66 stig.
Fjórir eldrideildarnemendur tóku
ekki burtfararpróf.
* Hann tók aSeins próf í 9 náms-
greinum, þvi aS hann var áSur búinn
aö taka próf úr yngri deild Hólaskóla.
Minningf
Hólmfríðar Þorsteinsdóttur
frá Kálfaströnd viS Mývatn.
F. 23. júní 1852. D. 21. jan. 1915.
Þú, sem gjörSir garSinn frægan oft,
gengur nú frá starfareiti köldum,
andinn frjálsi gegnum lífsins loft
leiS í hæS á geislastraumsins öldum.
Starfsöm bæSi og stjórnsöm var sú
mund,
er stýrSi gegn um brotsjóarins öldur
alla leiS, frá æsku bjartri stund,
aSalhlíf var trúarlífsins skjöldur. —
Henni gæfan gnægtir daglegs brauSs
gefiS hafSi—og skarpa sjón á haginn.
Gladdi hún þrátt, þann grjet af vönt-
un auSs,
svo glampa sló á sólskinslausa daginn.
BúmannsneyS ef brautst um sveit-
irnar,
birti hún ljósast kærleiksþeliS milda.
Hjálp aS ljá, ef hjálpin gagnleg var,
henni virtist kristindómsins skylda.
Svipur fölnar, síst er mál þaS ýkt,
söguauSga frægSarheimkynninu.
Hennar líf svo lífsviSburSaríkt
leiS meS sæmd aS æfitakmarkinu.
Dimt hefur veriS, drjúgum hækkar
sól,
djörfum sporum skulum áfram leita.
Þeir,
sem enn eigi hafa sótt ull og band, sem þeir eiga hjá þrotabúi hf.
IÐUNNAR, verða að hafa sótt það fyrir 1. júlí næstkomandi, þar eð
það annars verður selt.
Skiftaráðandinn í Reykjavík.
Drottinn lætur burtsofnaSra ból
blóma nýjum himingeislann skreyta.
Þú komst úr fjarlægS, kona heiSurs
verS,
koma þín var sveitarhapp aS mörgu;
hrein og skýr og sköruleg í gerS,
skreyttu mál þitt hugartökin fjörgu.
Næstir þjer, og þeir sem standa fjær,
þakkarorS aS lokum til þín vanda.
Um þitt leiSi leikur fjallablær
loftsins þess, er fjell þjer best aS
anda.
Jón Hinriksson.
Eftirmæli.
8. apríl í vor andaSist Elísabet
Þorsteinsdóttir, kona Einars bónda
Símonarsonar í Jötu i Hrunamanna-
hreppi, 43 ára aS aldri. Hún var dótt-
ir Þorsteins Narfasonar, er lengi bjó
á Brú í Biskupstungum, og systir
þeirra Hannesar fyrv. ritstj. og Þor-
steins hagstofustjóra, en ólst upp á
DrumboddsstöSum i sömu sveit. —
Elísabet var óvenjulega vel gefin
kona, bæSi mikilmenni og valmenni.
Þóttu þaS mikil tíSindi og hörmuleg
í nágrenninu er lát hennar frjettist.
Hún hafSi veriS heil heilsu, aS kalla
mátti, fám dögum áSur. Hún lætur
eftir sig 3 börn á lífi, öll ung.
K.
Þakkarávarp.
í ágúst síSastl. varS jeg hættulega
veikur af magasári; varS jeg aS flytja
frá heimili mínu undir læknishendi,
KonráSs R. KonráSssonar. Þar fjekk
jeg svo mikla bót veikinnar, aS jeg
hef fulla von aS verSa heilbrigSur
innan skamms. Þennan bata minn
þakka jeg hinni einstöku nákvæmni
og alúS, sem KonráS læknir hefur
sýnt mjer allan þennan tíma, og vil
jeg nú um leiS og jeg fer undan hendi
hans sem læknis, votta lionum alúS-
arfylst þakklæti fyrir hjálp hans mjer
til handa og um leiS geta þess, aS
hjálpin var mjög ódýr eftir fyrirhöfn
þeirri, sem hann hefur mjer í tje látiS.
p. t. Eyrarbakka 18. maí 1915
Erlendur Einarsson.
Nokkrar huseignir,
á góSum stöSum í bænum fást keypt
ar nú þegar. Mjög góðir borgunar-
skilmálar. Væntanlegir kaupendur
snúi sjer til SVEINS JÓNSSONAR.
Til viötals í veggfóSursverslun Sv.
Jónssonar & Co., Kirkjustræti 8, kd
3—6 síSdegis.
Fjármark
mitt er: AndfjaSraS aftan hægra,
fjööur aftan vinstra og biti framan.
ILLUGI G. PÓSTUR.
HvitsstöSum.
Álftaneshrepp. Mýrasýslu.
Klæðaverksmiðjan
„Álafoss"
kembir, spínnur, tvinnar, þæfir, ló-
sker, pressar, litar, gagneimir (af-
dampar) og býr til falleg tau.
Vinnulaun lægri en hjá öðrum klæða-
verksmiðjum hjer á landi.
„Álafoss“-afgreiSslan: Laugaveg 34
Rvík sími 404.
Bogi n. ]. Pörðarson.
VátryggiS fyrir eldsvoSa í
GENERAL.
Stofnsett 1885.
Varnarþing í Reykjavík.
SIG. THORODDSEN. Sími 227.
UmboSsm. óskast á Akranesi, Kefla-
vík, Vík, Stykkishólmi, Ólafsvík.
Eggert Glaessen
yfirrjettarmálaflutningsmaður.
Pósthússtræti 17. Venjulega heima
kl. 10—11 og 4—5. Talsími 16.
Oddur Gíslason
yfirrjettarmálaflutningsmaður.
LAUFÁSVEG 22.
venjul. heima kl. 11—12 og 4—7.
EIRÍKUR EINARSSON,
yfirdómslögmaður,
Laugaveg 18 A, (uppi). Talsími 433.
Venjul. heima kl. 12—1 og 4—5 e. h.
PrentsmiSjan Rún.
190
um, að hann mundi þekkja mig frá fyrri
dögum, er jeg þóttist vera verslunarstjóri.
Blindir menn hafa önnur skilningarvit
mjög skörp, og er þaS nokkurs konar upp-
bót náttúrunnar til skaSabóta fyrir hinn
þungbæra missi, er þeir hafa orSiS aS þola.
Eftir því sem jeg eltist, varS jeg hygn-
ari og gat jeg eigi annaS, en veitt því
eftirtekt, aS öll þau hrekkjabrögS, sem
mjer þóttu eigi aS eins afsakanleg, meSan
jeg var offíseraefni, heldur gott gaman,
höfSu jafnan óþægilegar afleiSingar. Jeg
hafSi því allan grun á því, aS jeg mundi
þekkjast í brúSkaupinu og þaS valda ó-
ánægju, meS því aS vekja grunsemi hins
blinda manns og, ef til vill, verSa hjóna-
bandinu til hindrunar. Þennan ótta minn
Ijet jeg í ljósi viS Bob Kross.
„ÞaS var alt gert í góSu augnamiSi, kaft.
Keene,“ mælti hann,„ og hygg jeg, aS ekki
sje mikiS aS óttast. ÞaS er langur tími síS-
an, og þjer voruS þá ekki orSinn eins mik-
ill maSur, eins og þjer eruS nú. Menn segja,
aS svik hafi aldrei góSar afleiSingar, og
hygg jeg, aS svo sje aldrei til langframa.
En Jane bregSast vonir sínar, ef þjer kom-
iS ekki.“ — „ÞaS er ekkert undanfæri,
Bob; jeg verS aS breyta málrómi mínum
og viðhafa dálítiS undirferli nú, til þess
aS dylja þaS fyrra; svo er ávalt í heimin-
um.“ — „Jeg kalla þaS ekki undirferli,
herra! Mín skoSun er sú, aS ef þjer beitiS
undirferli fyrir eigin hagsmuna sakir, þá
hafiS þjer svik í frammi, en er þjer geriS
þaS öSrum til hjálpar, geta þaS ekki heit-
iS svik.“—„Ekki get jeg veriS á ySar máli,
Bob, en látum okkur ekki tala meira um
þaS. Jeg kem klukkan tíu, er þjer segiS aS
sje kirkjutíminn."
Þetta samtal áttum viS morguninn, sem
gift var; klukkan átta klæddi jeg mig og
snæddi morgunverS; síSan fór jeg á ferju
yfir til Gosport, og eftir hálfan tíma var
jeg kominn upp í húsiS, er var fult af gest-
um meS hvíta kraga og þaS meS þvílikum
ys og þys, aS þaS minti mig á býflugna-
hreiSur, áSur en hópurinn flýgur út.
„Hjer er kafteinninn kominn, herra,“
sagSi Bob, er hafSi tekiS á móti mjer, því
aS brúSurin var enn inni hjá móSur sinni
í herbergi sínu. — „ÞaS gleSur mig aS sjá
ySur, herra; jeg óska ySur til hamingju,
herra Waghorn,“ svaraSi jeg og tók í hend-
ina á honum. — „Þjer eruS þá kafteinn
Keene. Jane hefur svo oftlega lesiS mjer
brjef ySar til flotaráSsins í dagblöSunum.
Hvar höfum viS fundist? Jeg hef heyrt
þennan málróm áSur.“ — „Er þaS svo,
herra,“ svaraSi jeg meS nokkru fáti. — „Já
þaS er víst; jeg þekki ætiS málróm aftur;
látum okkur sjá; þjer komuS hjer vissu-
lega meS Kross í fyrsta sinni, sem jeg
heyrSi hann; þjer voruS verslunarstjóri, en
nú eruS þjer kafteinn,“ mælti hinn gamli
maSur næsta alvarlega. — „HafiS lágt,
herra; jeg biS ySur þess aS tala ekki hátt.
Þjer muniS víst í hvaSa erindi jeg kom!
GetiS þjer ætlaS, þar sem jeg var þátt-tak-
andi í flótta fanga, aS jeg gæti látiS ySur
vita, jeg sem var ySur meS öllu ókunnug-
ur, aS jeg væri offíseri í þjónustu hans
konunglegu hátignar?" — „ÞaS er mikiS
satt,“ svaraSi hinn gamli maSur; „jeg get
ekki áfelt ySur fyrir þaS. En var Kross
sjóoffíseri þá?“ — „Nei, herra, hann var
þaS ekki,“ svaraSi jeg; „flotaforinginn í
Vestur-Indíum gerSi hann aS stýrimanni
á skipi mínu.“ — „ÞaS gleSur mig aS
heyra, herra; jeg hugSi aS Kross kynni aS
hafa prettaS mig líka. Allir reyna aS svíkja
blindan mann og hinir blindu eru tor-
tryggnir. ÞaS gleSur mig aS Kross prettaSi
mig ekki, eSa jeg hefSi heldur viljaS vita
bróSurdóttur mína í gröfinni, en —, en töl-
um ekki meira um þetta. Þjer gátuS ekki
fariS öSru vísi aS; alt er á góSum vegi,
herra; þaS gleSur mig aS sjá ySur og
njóta þess heiSurs aS hafa ySur hjer. Fá-
iS ySur sæti, herra, geriS svo vel. En má
jeg spyrja, kaft. Keene, hafiS þjer frjett
nokkuS af stúlkunni síSan?“ — „Minn
kæri herra,“ svaraSi jeg, glaSur af því aS
geta látiS honum i ljósi alla einlægni,
„þaS er engin launung á milli okkar nú;
þaS var ekki stúlka, er þjer studduS til
undankomu, heldur var þaS offíseri, son-
ur kafteinsins á hollensku fregátunni.“ —
„Mig skal ekki undra, þótt þjer vilduS
ekki láta þekkja ySur, en hefSi jeg vitaS, aS
þaS væri offíseri, hefSi jeg alls ekki rjett
hönd til þess, en þaS var sannur mannkær-
leikur aS stySja aumingja stúlku og hugs-
aSi jeg, aumingja blindi syndarinn, aS
breyta sem kristinn maSur.“ — „Þjer gerS-
uS góSverk, herra, og drottinn mun um-
buna ySur fyrir þaS.“ — „Vjer erum sekir
syndarar, kaft. Keene,“ svaraSi hann; „jeg
vildi, aS þessi dagur væri liSinn og veslings
Jane mín lukkuleg; þá hefSi jeg ekkert aS
gera, nema lesa biblíuna og búa mig undir
burtköllun mína; þaS er aldrei of snemma
gert; veriS vissir um þaS, herra.“
SamræSur okkar enduSu, er sást til
brúSurinnar og brúSarmeynna meS henni
og varS jeg því feginn; brúSargangurinn
byrjaSi; allir hjeldu fótgangandi til kirkj-
unnar og var þaS fögur prósessía. Eftir
hálfa klukkustund var öllu lokiS og vjer
snerum heim; þá fjekk jeg færi á aS segja
Kross frá því, er fram hafSi fariS milli
gamla Waghorns og mín.
„Nærri lá, herra, víst er um þaS,“ svaraSi
Bob, „því aS hefSi hinn gamli maSur orS-
iS óánægSur, er hann svo einþykkur, aS
hjónabandinu hefSi veriS aflýst viS kirkju-
dyrnar. Jeg hef ávalt sagt þaS, herra, aS jeg
hef engan þekt jafnsnjallan ySur aS komast
út úr öllum klípum, er þjer voruS offísera-
efni og virSist svo, aS þjer hafiS ekki mist
gáfuna enn þá, því aS vel hafiS þjer ráSiS
fram úr þessari.“ — „Svo kann aS vera,
Bob, en jeg hef ekki ætlaS mjer aS komast
í þær fleiri og mun þaS hollasta ráSiS. —
SíSan skildi jeg viS Kross og gaf mig á tal
viS Jane; hún var verulega falleg. ÞaS var
borSsett úti í garSinum, þvi aS þetta var
hlýr og yndislegur haustdagur. Vjer sett-
umst niSur um 20, og hef jeg aldrei veriS í
skemtilegri veislu. Enginn varS drukkinn,
nema gamli Waghorn, og var hlæilegt aS
heyra hann þylja ritningargreinir, sjer til
afsökunar, og kalla svo sjálfan sig vesal-
ings blindan, gamlan syndara. ÞaS var
ekki fyr en kl. 8 um kvöldiS, aS menn fóru
aS halda heim og átti jeg bágt meS aS fá
suma af staS. Stundu áSur var fauskurinn
kominn í rúmiS. Jeg dvaldi litla stund eftir
aS aSrir voru farnir, kysti svo Jane, tók i
hendina á Bob og fór aftur til Portsmudd.
34 kapítuli.
Þegar jeg var kominn heim aftur, reik-
aSi hugur minn, eins og vonlegt var af
því, er viS hafði boriS, til Minnie Vander-
welt; jeg mintist þess, aS jeg hafSi ekki
skrifaS henni, síSan mjer var veitt kaf-
teins nafnbót og Circe fengin mjer til um-
ráSa. Jeg settist þvi niSur og skrifaSi langt
brjef; endaSi, jeg meS því, aS mjer þætti
leitt, aS hafa ekki fengiS svar frá hinum
mörgu, er jeg hafSi skrifaS, einkum upp á
síSustu brjef mín, er hefSu skýrt frá komu
minni til Englands og hvar ætti aS skrifa
mig. Jeg baS einnig aS láta mig vita, hvaS
hefSi orSiS af Vangilt, er jeg hafSi stutt
til flótta. Þegar jeg hafSi látiS þetta Drjef
innan í brjef til umboSsmanns míns og beS-
iS hann aS koma því til Hamborgar, fór
jeg aS hátta og bar þá margt fyrir mig í
draumi, einkum mynd Minnie.
Morguninn eftir fjekk jeg langt brjef
frá móSursystur minni, húsfrú Bridge-
man, bæSi fjörugt og skemtilegt. Einustu
frjettirnar í því voru þær, aS lautinant
Flatt væri giftur dóttur vínsölumanns og
væri þaS til mikils hneykslis meSal her-
deildarinnar, því aS konan væri sögS frek-
ar lauslát. Hún baS mig aS heimsækja þau,
en þaS var ekki aS skapi mínu, þaS verS