Lögrétta - 12.02.1919, Síða 2

22
lögrjetta
LÖGRJETTA ketnur út á hverjum mið-
vikudegi, og auk þess aukablöð við og vit,
minst 60 blöð alls á ári. Verð kr. 7.50 árg. á
íslandi, erlendis kr. 10.00. Gjalddagi 1. júli.
Liögfrjettu 1918
verða keypt á afgreiðsl-
unni háu verði.
þaö er aS segja í Vítisáttina. Þar
sem er þjáöst og dáiö, þar er hel-
víti; framsóknin áleiðis til hinnar
fullkomnu veru hefur mistekist, verSi-
megund hins illa er þar oröin aö
veruleik, komin fram. Sýkisteflar,
iöraormar, eiturnöörur o. s. frv., eru
infernalar eöa helvitlegar verur, urð-
ur hinnar illu veröimegundar, nokk-
urs konar djöflar i jurta- ög dýra-
ríkinu. Sá sem heldur aö þetta sje
eitthvert trúartal, er ekki byrjaður að
skilja mig. En meö því að skilja þetta
er fengiS nýtt samhengi, með þessu
yfirliti, er náttúrufræðin flutt yfir á
svæði trúarbragSanna. Oken og La-
marck, Darwin og Spencer, hinir á-
gætu menn, sem kendu oss breyti-
þróunar- eSa framsóknarfræSina,
komu ekki auga á þaS höfuSatriSi,
aS framsóknarleiSirnar eru tvær.
Hina frægu setningu Darwins og
Spencers, um the survival of the fit-
test (þaS lifir sem lífhæfast er),
verSur aS auka þannig: The survival
of the fittest, in a Hell means the
survival of those fittest for Hell. ÞaS
er ekki ólíklegt, aS ástandiS í Rúss-
landi nú t. a. m., kynni aS skýra þaS
nokkuS, hvaS þessi viSbót er þýS-
ingarmikil.
IV.
Þegar vjer höfum áttaS oss á því,
hvar vjer erum, veröur auSveldara aS
finna hina rjettu leið. ÞaS er oss
ákaflega mikils virSi aS vita, aS í
þessum heimi verSur aS sækja fram
ti! sigurs; þaS er þessi heirnur, sern
hinn óendanlegi verundur er aS
magna áleiSis til sín. Engin kenning
er eins vel löguS og þessi, til aS vekja
mönnum hinn sanna framfarahug.
Hjer er leiöin fram. Menn hafa veriS
aS gera sjer hugmyndir um þaS, serri
þeir hafa kalla himnaríki og guös
ríki. Einnig á staS, eins og þessi vor
merkilega jörS er, veröa slíkar hug-
myndir aS rætast. Og betur en svo.
ÞaS sem orSiS getur, er langtum
betra en þaS, sem menn hafa verið
aS ímynda sjer.
Vel má sjá, hvernig þetta getur
orSiS. Og aS sjá þaS, er fyrsta sporið
á rjetta leiS. Dýrin og jurtirnar eru
frumufjelög. Þessar furSulegu verur,
sem snúa hinni líflausu náttúru til
lífs, jurtirnar beinlínis og dýrin fyrir
tilstyrk jurtanna, hafa orðið til upp
úr einfrumungnum, fyrstlingnum,
fyrir þaS, aS frumurnar sem til uröu
er einfrumunganir æxluðust, skildu
ekki, lifðu ekki hver sínu sjálfstæða
litla lífi, heldur gerðu meS sjer fje-
lag. Fíll eða hvalur eða maöur eða
skógartrje, eru fjelög, sem í eru bil-
jónir af frumum; frumuríki, Celle-
stat, hefur þaS veriS kallaS. Á líkan
hátt geta nú mennirnir gert með sjer
heildarfjelag, en þó þannig, aS sjálf-
stæði einstaklingsins á ekki aS tap-
ast, heldur einmitt verSa fullkomn-
ara fyrir sambandiS. Aftur og aftur
hefur í trú og heimspeki veriS bent í
áttina aS þessum höfuðsannindum;
að þessu lúta orS Krists: VerSiö allir
citt; á þessu diyggist sú frásögn
Swedenborgs, aS Himaríki sje eins
cg einn maður (maximus homo) en
einnig, og það er áríöandi aS skilja
þaS, kenning franska spekingsins
Comte um mannkyniS sem hina miklu
veru, og ríkisfræSi (Staatslehre) He-
gels. En meS því aS finna vitsam-
bandið, orkusambandiS, víxlíleiS-
inguna, er þetta lagt undir verksviS
náttúrufræSinnar. NáttúrufræSin
hafSi áöur kent oss aS skilja þaS sem
mætti nefna to proanþrópínon, rööina
af lifandi verum upp að manninum,
Nú kennir náttúrufræöin oss aS skilja
to metanþrópínon, þaS sem er fram
yfir tilverustig slíkt, sem mannkyniS
er á nú á jöröu hjer. Því meira sem
er af hinum rjetta skilningi og af hin-
um rjetta vilja, því fremur magnast
hver af öSrurh. Fyrir slíkar megin-
gjarðir munu mennirnir fá þátt og
betri þátt í lífi fullkomnari vera á
öðrum hnöttum, fyrirmyndanna sem
Piaton talaSi um, ideanna sem vjer
erum ófullkomnar eftirlíkingar af.
Öll guSsdýrkun hefir snúist um þaS
aS fá þess háttar samband; en meS
litlum árangri, af því aS þekkinguna
hefur vantaS. Homósis eða henósis
dulspekinganna, unio mystica, hin
dularfulla sameining, mun fást miklu
betur en áSur hefur veriS á jörðu
hjer, og er nú ekki dularfull framar.
Unio mystica eða samadhi, er aS
eins sjerstök tegund svefnsambands-
ins, óvanalega vær og styrkjandi
svefn. Öll draumvitund er fengin fyr-
ir unio mystica og munum vjer, þegar
þekkingin er fengin, geta bætt sam-
bandiS svo,aö vjer sjeum, þegar lík-
aminn „liggur sofinn“, sem í ferSa-
lagi um aðrar stjörnur; mun oss auk-
ast viS þaS bæði vit og afl, einsog
mjög þarf meS á jörðu hjer, þvi aö
mikið er aS vinna. En í því aS hafa
rnátt til aS vinna sem mest og í því
aS hafa þekkingu til aö vinna sem
best, mun mikill hluti af sælu guSs-
ríkis vera innifalinn.
Meira.
Helgi Pjeturss.
Athugasemd.
í grein minni siðast var minst á
þá furSulegu athugun, aS ef maSur
lætur upp í sig salt, þá getur öðrum
fundist sem saltið komi á sína tungu.
Þessir menn, eru orSnir eins og sam-
sála, taugastarf annars ræður í hin-
um, maSur sem svafiS hefur annan
hefur framleitt, induceraS, sína sál í
honum.
I greininni hafSi á undan „salt“
skotist inn orðið „viS“.
Önnur misprentun var: andrer fyrir
anderer. H, P.
Ræða
flutt 4. ág. 1917 á Allsherjarmóft
ungmennafjelaga Borgfirðinga.
Eftir sjera Eirík Albertsson á Hesti.
Hátvirta samkoma!
„Hver hjeraösdis, sem heldur vörð
viS hnjúk og strönd um Borgarfjörð“
kvaS eitt skáldiS vort liðiS vor.
ÞaS var þjóStrú, að dísir, kvenleg-
ar verur, góðar og tryggar, hollvætt-
ir, verndarvættir,, ættu sjer dvalar-
staS viS hóla og hnjúka, lundi og
strönd, — verur, sem ælu önn fyrir
mönnunum og vernduðu þá, því aS
þær voru þeim vitrári og máttkari.
Og þaS er alt af eitthvaS satt og
rjett í þjóðtrúnni, enda „lýgur sjald-
an almannarómur", segir gamalt mál-
tæki. Jeg trúi því heldur ekki, aS
nokkur sá BorgfirSingur sje hjer
staddur, er alveg skilyrðislaust neiti
því, aS einhverjar hollvættir, tryggar
og velviljaSar dísir, kunni aS „halda
vörS viS hjúk og strönd um Borgar-
fjörð,‘“ — disir, er láti heill og heið-
ur falla þessu hjeraði í skaut, en bægi
hjeðan óhappa- og vá-gestum og ill-
viljuðum nornum. Og trúum vjer á
slrkar dísir, eða vættir, aS þær sjeu
til og hafi slíkt verk aS vinna, mun
engum af oss blandast hugur um,
aS þær sjeu himnesks eölis, aS ofan
úr ljósheimum.
ÞaS er alheimstrú, aS til sjeu tign-
ar og fríðar himinbornar verur —
jeg kalla þær svo — er vjer nefn-
um hugsjónir. Og aS hugsjónir sjeu
eitthvað meira og verulegra en þoku-
kend ímyndun, höfum vjer órækan
vott um. Allir þeir menn, er sagan
geymir og eitthvaS kveður aS, þeim
hefir hitnaS um hjarta viS faðmlög
þeirra. AS þær hafa komiS til þeirra,
annaS hvort laSandi og lokkandi eða
þá ögrandi og ávítandi, hefur ætrS
reynst það, er gaf byr undir báða
vængi, efldi þróttinn og þorið, skap-
aSi manninn. Enda er þaS einkenni og
aðall mannsins aS eiga hugsjónir.
ÞaS er einmitt mark á manninum, aS
einhverjar þeirra hafi birst honum.
Sú opinberun er þaS, sem greinir
manninn frá dýrunum, lyftir honum
upp frá hinum lægri sviöum og lætur
hann eignast ljósheimaþrá. Opnar
fyrir honum himininn og ókunnar e>i
víðar og glæsilegar lendur þar sem
lífiS blasir viS í öðrum fegurri litum
en fyr. Og þá er þaS, aS vonirnar
fæðast, þær koma fram hver af ann-
ari viS hina ytstu brún. Færast svo
nær, sumar, en hvarfa aldrei allar,
viS hina fjærstu sjónbrún.
ÞaS virSist vera ofureöilegt, þegar
jafnmikill mannfjöldi er saman kom-
inn og hjer er, að spurt sje: HvaS
veldur þvi, aS slíkur mannsöfnuður
hefur flyktst hjer saman? Og væri
spurningunni svaraS, mætti vafalaust
svara henni rjett á margan hátt.
Hvatirnar hafa veriS ýmsar og mis-
munandi. En vera má þó, aS þaS
svariö láti næst og eigi viS flesta,
þegar öllu er á botninn hvolft, aS
vjer sjeum hjer saman komin af
þvi aS til eru hugsjónir. Eins og
allir viðstaddir vita, er þaS fyrir til-
stilli ungmennfjelaga þessa hjeraðs,
aS þetta mót er hjer háö, og það sem
borið hefur ungmennafjelögin uppi,
gefiS þeim byr undir báSa vængi og
liug til aS hefja sig til flugs, er ein-
mitt það, að þau hafa átt, og eiga
vonandi enn, hugsjónir i ríkum mæli.
Og þaS er ekki aS undra, aS svo sje.
Æskan er allajafna aS engu öðru
auSugri en hugsjónum og vonum.
Hún leggur af stað — oft óðfluga —
yfir eySisanda veruleikans, til þess
aS komast inn á blómavelli vonanna
og hugsjónanna. Þar eru hennar
círaumalönd. Ungur hugur er óþreyt-
andi og sístarfandi aS því aS reisa
sjer háreistar hallir hugsjóna og vona.
Hann þráir svo mjög bjartari liti og
fegurri, aS hann unir ekki á grágrýt-
isurSum og brunasöndum veruleikans
Hann leitar lengra eftir fegurri sjón.
Og þegar hann hefur fundið hana —
eitthvaö það, sem á við hans skap —
langar hann til aS flytja eitthvaS af
því, sem hann sá fegurst og bést yfir
á löndum hugsjónanna alla leiS niður
á grágrýtisuröirnar og brunasandana,
sem hann lagði frá, svo aö þeir taki
á sig unaSslegra útlit. Hann vill láta
yi hugsjónanna færa lif í haröan
steininn.
En slikt er erfitt verk. Þaö hefur
mannkyniS frá öndverðu fengiS ör-
ugga reynslu um. En til þess, aS hver
einstakur gæfist ekki upp í þeirri viS-
leitni, hafa mennirnir sameinaS kraft-
ana, bundist samtökum um þaS að
flytja hugsjónirnar niður á jarðríki.
Þeir hafa fyrir löngu fundiS og finna
enn sannindi þess, sem skáldið „af
guðs náð“ kvaS:
„HvaS rná höndin ein og eín?
Allir leggi saman.“
Því aS ef planta skal „rein viS rein“,
hvort heldur er í gróöurmoldinni eða
hugum og hjörtum mannanna, þarf
andi ósjerplægninnar og samúSarinn-
ar aS vera þar aS verki. Og ef sú
rein á aS standa óbrothætt í hugans
túni, verSur örfandi hönd æskunnar
aS leggja þar liS — æskunnar, sem
vinnur saman; og vökvast verSur sú
rein, ef þörf gerist, hjartablóð hinnar
fórnfúsu æsku.
Ýmsum, sem hafa átt hugsjónir og
þaS i ríkum mæli, hefur hætt til aö
falla í nokkurs konar draumleiöslu,
halda að sjer höndum og láta síg
dreyma — dreyma. Þeir hafa tekiS
sig út úr fjöldanum, leitaS til afvik-
inna staða, til þess að fá aö vera þar
í næði meS dagdrauma sína um hug-
sjónalöndin. Slík er leiS meinlæta-
eða heimsflótta-stefnunnar. Aðrir eru
og þeir, sem hugsjónir kunna aS eiga,
en bera þær sífelt á vörunum, fimbul-
famba um þær í tíma og ótíma, en
lengra en á tungubroddinn komast
hugsjónirnar aldrei. Slík er leiö ves-
almenskunnar og uppskafningshátt-
arins. — En þriSja leiöin er það,
aS eiga hugsjónir og láta þær koma
fram í lífinu, prúSbúnar og glæsi-
legar. — ÞaS er leiS drengskap-
arins og þreklyndisins. Þá leiS ganga
afkasta- og afburöamennirnir — allir
þeir, er eiga góðan og þróttmikinn
vilja. Þá leiö hafa ungmennafjelögin
ásett sjer aS ganga. En leiöin kann
oft aS vera erfiS.
ÞaS mun standa í stefnuskrá ung-
mennafjelaganna, aS þau byggi fje-
lagsskap sinn og starf á kristilegum
grundvelli. ÞaS eitt lýsir því, hvert
stefnt er, ef rjett er skiliS. Færu fje-
lögin aS skilja þetta ákvæSi þannig,
aS til þess aS þau veröi þessu ákvæði
trú, hljóti þau aS skipa sjer annað-
hvort í flokk gamal- eSa ný-guöfræð-
inga, og þann veg ef til vill lenda
í deilum og hártogunum um trúar-
játningar og trúarsetningar, er kirkj-
unni hefur áskotnast á þróunarferli
sínum, þá geiguSu þau áreiSanlega
fram hjá markinu. En eigi þau há-
fieygar og göfugar hugsjónir, — hug-
sjónir er hafi eilíft gildi, og leggi
þau alt í sölurnar til þess aS gera þæi
aö veruleik í lífinu, þá hafa þau skil-
iö ákvæSið rjett og eru um leiS sjálf-
um sjer trú. Skilji þau og viti, aS
Kristur er enn starfandi í hugsjóna-
leit mannanna, þrá þeirra eftir meira
ljósi og sannari gleði og gangi þau
þar í liS meS honum í því starfi, tak-
andi á móti hans hjálparhönd, þá eru
þau leitandi aS og um leið finna þau
verðmæti, er aldrei glatast. — Og þá
lenda þau hvorki í draumleiðslu
beimsflóttastefnunnar nje fimbul-
fambi uppskafningsháttarins, heldur
vinna þau þá verk, er hefur eilíft
gildi. Vinna aS því að kveikja eld
úr ís og líf úr höröum steini, eigi aS
eins hið ytra í náttúrunni heldur og
— í mannssálunum.
Þingeyska góSskáldiS, GuSmundui
á Sandi, hefur í 4. hefti Skírnis 1916
látiS birtast kvæöi eftir sig, er hann
kallar „Tunglskinsnótt". Hann er þai
einn úti „í næturljóma þögn“ og vit-
und hans er næm á fyrirburöi, enda
viröist honum jöröin öll „meS svip
og sál“. „I fossi lít jeg tungu, auga
í ál og andardrátt i kaldavermslu-
lind,“ segir hann. Og vættir og dísir
sjer hann klæðast vafurloga í jökli,
gljúfri og ós. Svo gengur hann burt
frá dísunum og vættunum og „til
lendunnar, sem lægsta þakiS á“. Hann
nemur staöar „aleinn utanvert viS op-
ið sáluhliö" og stendur þar „ meS
tveggja heima þrá“. — Og þaS er
vafalaust, aS Guðmundur FriSjónsson
á tveggja heima þrá, bæSi í þéim
skilningi sém hann notar þau hug-
tök í þessu kvæöi, og einnig þrá eftir
hugsjónaheiminum í almennari rnerk-
ingu, og þrá til aS flytja gullsand
þess heims niSur á grágrýtisurðir og
brunasanda jarðarheimsins. Slíka þrá
hafa allir átt, er eitthvert mannsmót
var aS — og þaS er mannsmót aS
Guðmundi. Hann er enginn miðlungs-
maSur. Og þegar orka og kapp
mannsins, er á slíka tvíþætta þrá,
beinast í þá átt, aS sækja þaS feg-
ursta og besta úr hugsjónaheim-
inum og færa það niSur í jarSlífiS,
eignumst vjer menn, sem bæta fyrir
brek heillar aldar, og vinna jafn-
framt endurleysandi starf fyrir kom-
andi kynslóSir. Mættu borgfirsku
ungmennafjelögin verða svo giftu-
drjúg, aS eiga slíka tveggja heima
þrá í ríkum mæli og orku og þrek
til þess, aS fylgja henni fram til sig-
urs, þá mundu hjeraSsdísirnar, „sem
halda vörS viS hnjúk og strönd um
EorgarfjörS", gleöjast og fagna, því
aS þá mundi hjeraSið fríkka og
prýkka frá hnjúki til strandar.
ÞaS finst hjer viSarangan og skóg-
arilmur*, en sú angan og sá ilmur
er daufur. Og ef aS er gáS, er þaS
ilmur af deyjandi hlyna — viSa, sem
vanta rætur. Unaðslegra væri, að
frjómögn vaxtarþroskans streymdu
um þá út í ytstu blaöbrodda. Þá væri
ilmurinn lifandi viðarangan, angan
þeirra viöa, er vantaöi ekki rætur.
Því er líkt fariS meS hugsjónirnar.
Þær geta bæöi veriS deyjandi og lif-
andi. Og af deyjandi hugsjónum legg-
ur daufan ilm. En hafi þær fest rætur
í hjarta og huga mannsins, leggur
af þeim þann ilm, er fylt getur alt
musteri tilverunnar.
Jeg vil vona, að þessi daufi ilmur
deyjandi trjálimsins hjerna bendi ekki
til þess, aS meS borgfirsku ung-
mennafjelögunum sjeu hugsjónirnar
að deyja út og kulna. En ánægjulegra
heföi veriS, aS á allsherjarfundarstaS
ungmennafjelaga þessa hjeraðs heföu
þau komiS sjer upp lifandi trjám, en
ekki dauöadæmdum. En sjerhvaS
bíSur síns tíma og einnig þetta.Og trú
mín er sú, aS innan skams finnist
ilmur hugsjónanna í ilmi lifandi viða
á allsherjarfundarstaö þessara fje-
laga. Jeg trúi því og treysti vegna
þess, aS jeg hef óbilandi trú á „örf-
andi hönd“ æskunnar — æskunnar,
sem vermist viS glóS hugsjónanna,
og einnig af hinu, að jeg trúi því,
að til sjeu hollvættir, góðar dís-
ir, vitrari og mátkari en mennirnir,
ljósenglar, er leggi þeim liS í leit
þeirra og baráttu upp á viS til sann-
ari gleöi, meiri feguröar og göfgari
þroska. Og vegna þess á jeg líka
þá trú, að ilmur hugsjónanna eigi
eftir aö leika um mann þar sem ólík-
legra er, — aS hann eigi eftir aS
fylla svörtustu og myrkustu afkima
tilverunnar.
* Umhverfis ræöupallinn var trjá-
limsgirSing, en hún átti ekki rætur í
jaröveginum, og var því tekin aS
fölna.
Mjer undirritaðri var dregið
hvítt hrútlamb í Snartatungurjett
síðastliðið haust, með mínu hreina
marki, sem er heilrifað gagnbitað
hægra. j?ar eð jeg á ekki lamb
þetta, getur rjettur eigandi vitjað
andvirðis þess til mín, og fær hann
það þá, að frádregnum kostnaði.
Víðidalsá í Strandasýslu
7. janúar 1919.
María Sumarliðadóttir.
Síminfl ^Skagafirði.
Úr Skagafirði er Lögrjettu skrif-
aS 29. desember síðastl.: Hvað skyldi
l’Sa langur tími uns allar sveitir
landsins hafa fullkomin not af sím-
anum? Síminn er þó aS vaxa saman
viS alt viðskiftalíf. Og því betur
blómgast landiö, sem framfaratækin
grípa lengra, og leggja undir sig
hjeruSin. Samgöngutæki allskonar.
eftir nýjustu og fullkomnustu þekk-
ingu, þarf ísland að eignast jafnóSum
sem því vex efnalega fiskur um
brygg. Vegi og brautir veröur aS
bæta, og leggja fyrst þar sem þörfiri
er mest. Og síminn er fylgifiskur
þeirra verka. Stóránægjulegt er þaS
fyrir sýsluna — og auðvitað fyrir
hverja sveit sem er — aS sjá hvert
framfarasporið stigiS af öSru. Öllum
þykir vænt um akbrautina fram hjer-
aðið að vestan, og feikna gagn og
þægindi flytur hún með sjer, þegar
henni er lokiS. En reyndar mi&ar
henni býsna hægt. Enda er í mörg
horn aS líta fyrir landsjóS. Ókunnugir
mættu halda aS jafn ásjáleg sveit,sem
SkagafjörSur er, hefSi fullkomiS
símasamband. ÞaS er þó ekki. Allur
meiri hluti- hjeraðsins hefur veriö
settur hjá, aS þessu, þegar um það
inenningartæki er aS ræða. Á öllu
svæSinu vestan HjeraSsvatna, er ein
einasta símastöö. Þetta er ótrúlegt,
en satt.Og þó eru þar flestar og þjett-
býlustu og blómlegustu sveitirnar,
ÞaS gefur því aS skilja, aS símaþörf-
iu er mikil. Bæta má því viS, aS VíSi-
mýri er ein þeirra fáu póstafgreiðslu-
stöðva landsins, sem ekki hefur síma.
ÞaS er auðvitaS stórbagalegt, að
mörgu leyti, þótt ekki verSi þaS rak-
iS hjer. Og það er ekki vansalaust, aS
liöfuSstöðvar póstanna fari á mis við
síma, þegar fjöldi aukastöðva, brjef-
birSingastöSva o. fl„ víSsvegar um
land, hafa fengið hann. Heyrst hefur
þaS, aS fyrirhugaö sje aS leggja sím-
ann inn Langadal frá Blönduós, um
VíSimýri, og noröur ÖxnadalsheiSi,
þegar Kolugafjalls-síminn er ófær
ei'Sinn til notkunar. Þannig heföi átt
að leggja símann upphaflega. Og
miklu hyggilegra, aS setja línu frá
VíSimýri og út á Sauðárkrók. Með-
fram póstleiS nýtur síminn sín best
aS öllu leyti. ÞaS vita póstar og feröa-
menn, hversu þaS er ómissandi. —
En betra er seint en aldrei. Og fyrir
aila munf má ekki binda framkvæmd
áöurnefndrar simalagningar við end-
ingu símans um Kolugafjall. ViShald
hans hefur kostaö ærna peninga, og
hitt væri, auk þægindanna, stór hagn-
aðarvon aS símalínu fremra. — Nei,
þetta má ekki bíða. ÞaS má ekki gera
þjóSráS aS óráði meS endalausum
frestunum og drætti. Ef til vill, er
fyrirhuguS ráðabreytni aS eins óljós
hugsun hjá símastjórninni enn þá. En
hvaS um það. Fyrst verkiö er þarft,
þarf aS framkvæma þaS sem fyrst.
Og til þess munu flestir treysta henni.
Ekki þarf aS óttast fjárhagslega tjón-
iS við slíka menningarbót, því nú er
svo komið, aS ekkert fyrirtæki í landi
voru ber sig eins vel og síminn. Auk
allra hinna víötæku þæginda, sem
honutn fylgja.
En veröi nú símalína lögS eftir
þessari leiS, hlýtur þörfin að stór-
vaxa, um samband milli frainsveit-
arinnar og Sauðárkróks. Og þá væri
eitt menningarsporiS stigiS. Hvenær
þetta veröur, er að sjálfsögSu mikiS
korniS undir áhuga hjeraSsmanna
sjálfra, auk dugnaðar þeirra þing-
manna, sem meS málið fara í fram-
tísinni. HiS fyrra hlýtur aS fara vax-
andi, þegar þörfin eykst. Og ættum
vjer því láni aS fagna, að þessi hug-
mynd lenti í höndum Magnúsar skrif-
stofustjóra GuSmundssonar, sem al-
þingismanns, þarf ekki aS efast um
hiS síðara. M. J.