Lögrétta - 28.01.1920, Qupperneq 4

4
LÖGRJETTA
fer frá KaupmannahÖfn í byrjun
marsmánaðar
um
til:
Seyöisfjaröar, Vopnafjaröar, E>ór"hafnar,
Eaufarh. fnar, HúsavíKur, Akureyrar,
Sauöárkróks Blönduóss, Hvammstanga
og Hólmavíkur.
fer væntanlega frá Kaupmannahöfn
laust fyrir miöjan
marsmánuð
til
Seyðisfjarðar, Reyöarfjarö-
ar, Eskifjaröar. Fáskrúðs-
fjaröar, Djúpavogs, Vest-
mannaeyjaog Reykjavíkur
þaö hjer eftir opinskátt, sem þú hefur
hingað til veriö á laun. Þú ber hlýjan
hug til kirkju Krists á meðal vor,
af því að þú veist, hvað hún hefur
vtriö fyrir land vort og þjóíS á lið-
inni tíð. Ef þjer er það áhugamál, að
hún verSi líka þjóö vorri til blessun-
ar a komandi tíð, þá taktu nú rögg
á þig og far ekki lengur i felur með
að einnig þú viljir eiga skjól undir
þaki hennar. Sviftu ekki sjálfan þig
þeirri uppbyggingu, sem það veitir
afi taka þátt í guðsþjónustulífi safn-
aðarins og að færa sjer í nyt náöar-
meðul kirkjunnar. Og lofaðu söfnuð-
inum að njóta þess stuðnings, sem
játandi hluttaka þín veitir. Gerstu lif-
andi limur safnaðarins og vittu, að
það mun bera ávöxt bæði fyrir sjálf-
an þig og aðra. Þú hefur þá að minsta
kosti gert þitt til þess að nýtt ár,
blessunar ár, geti runnið upp yfir
scfnuð þinn og með honum yfirkirkju
landsins í heild sinni.
En jeg vildi einnig mega ávarpá
ykkur, vinir mínir, sem með hluttöku
yðar í guðsþjónustulifi safnaðarins
sýnið, að þjer látið yður það enga
lægingu þykja, að heyra kristnum
söfnuði til. Kirkja vor er í þakkar-
skuld við yður fyrir það! En svo
o.ýrmætt, sem þetta er, þá þarf meira,
tií þess að koma safnaðarlífinu í
b!óma. Og það eruð þjer, sem eigið
einmitt að hjálpa til þess. Þjer eigið
öðmm fremur, að minnast þess, hvaða
skyldur hvíla á yður gagnvart and-
legri móður ykkar, kirkjunni. Og þjer
eigið öðrum fremur að skilja það, að
þrif þessa fjelagsskapar ekki síður
en hvers annars, eru öll undir því
komin, að hver einstaklingur hans
geri sitt til að glæða hann og efla.
Ef nú hver yðar vildi vinna guði
það nýársheit, að kappkosta á árinu,
S'.m framundan er, að reynast ein
lægur, starfandi safnaðarlimur! Þá
n’undi skjótt lifna yfir safnaðay-með-
vitundinni hjer hjá oss og þess gerist
pá líka þörf. — En það mundi aftur
leiða til þess að hjer sprytti líka fram
vísir til virkilegrar safnaðarstarfsemi
sem ekki gerist síður þörf. En það er
slík starfsemi sem skapar lifandi safn-
aðarlíf. Munum það öll, að skilyrðið
fyrir þvi, að kirkjan geti haldið fullri
vb'ðingu sinni er, ekki síst á vorum
clögum, að hún sje starfandi kirkja.
Aldrei hefur meiri áhersla verið lögð
a hið gamla orð: „Sýn mjer trú þína
'cf verkum þinum“ en á nálægum
tíma. Verum því ekki ávaxtalaus ald-
intrje í víngarði drottins, en minn-
i.mst þess, að til þess er ætlast af
oss öllum að vjer berum ávexti guði
til dýrðar. Þá skal birta til.
III.
En hvað veldur því, að vjer berum
ekki meiri ávöxt sem limir þjóðfje-
lags og kirkjufjelags? Því veldur
það, að vjer ekki leggjum nógu mikla
rækt við að fullkomnast persónulega
t guðs-sambandi voru og í guðselsku
vorri. Því að aldintrje í víngarði
drottins erum vjer ekki að eins sem
l'mir þjóðfjelags og kirkjufjelags,
heldur og sem limir miklu viðtækari
fjelagsskapar — guðs eilífa ríkis eins
cg Jesús hefur gróðursett það hjer
á jörðu, en nær út yfir þessa heims-
tilveru vora inn á eilífðarinnar land.
Þtssa vors þegnfjelagsskapar ber oss
að minnast sí og æ; því að það er
neginskilyrðið fyrir öllu öðru; án
þess getum vjer aldrei orðið frjósöm
aldintrje í víngarði þjóðfjelags vors
og kirkjufjelags.
En sje því nú svo farið, að það
aí vera limur þjóðfjelags og kirkju-
tjclags leggi oss skyldur á herðar,
sem enginn getur skorast undan að
gegna nema þá um leið gera sig sek-
óTí í vanrækslusynd, hve óendanlega
n'iklu fremur á þetta þá heima um
þegnana í guðs eilífa ríki, um þá, sem
orðnir eru borgarar þess fyrir til-
verknað Jesú Krists. Þvi að hans
■verk er það, að vjer höfum fengið
þar inngöngu, og inngönguna fengum
vier, er vjer í skírn vorri vorum helg-
aöir guði til eilífrar eignar, og við-
taka veitt af honum sem hans elsku-
legum börnum. En ef nokkur staða er
tignarstaða þá er það þegnskapur i
vors guðs eilífa ríki, sem jafnframt
er guðsbarna-staða; og svo sem hin
æðsta tignarstaða leggur sá þegn-
skapur oss líka hinar mestu skuld
bmdingar á herðar, sem sje þær, að
vjei lifum þeirri tign samboðið, sí-
felt vöxum dag frá degi í náð og
þekkingu drottins vors Jesú Krists,
tökum dag frá degi meiri og meiri
tramförum' í öllu því, sem guðs börn
fær prýtt, og fullkomnum æ betur og
betur helgun vora í guðselskunni.
Það er hin mikla meginkrafa guðs-
barnastöðunnar til vor, að vjer sje-
urn sífelt að vaxa, sífelt að fullkomn-
ast, sífelt að nálgast meir og meir
það sem Páll postuli kallar „aldurs-
hæð Kristsfyllingarinnar" þ. e. að
verða dag frá degi meir og meir fylt-
ir því andans heilaga lífi sem fylti
| ! í f drottins vors Jesú og gerði það svo
einstakt sem nokkurt mannslíf hefur
orðið hjer á jörðu. Vjer sjáum þá
líka, að í guðsorði er engin áminn-
ing almennari en sú að vaxa og full-
komnast; rjett á litið snúast g.llar á-
íninningar gúðs orðs um þetta sama.
Þegar vjer því, kristnu vinir, nem-
tm staðar á þröskuldi áramótanna
og þar minnumst fcöllunar vorrar til
þegnrjettar í guðs eilífa ríki og að
vjer erum öll aldintrje gróðursett í
‘orottins-víngarði fyrst og fremst í
þessu tilliti, þá gerðum vjer ekki í
öðru betur en að ganga í grafgólf við
siálfa oss um hvorl hjá oss sje ávexti
að finna. Jeg geri hiklaust ráð fyrir
að því einlægari sem vjer erum í
þeirri rannsókn, þess betur sannfær-
umst vjer um, að mikið vanti á, að
víngarðseigandinn mikli finní hjá oss
j.á ávexti sem hann vildi þar finna
og hefði átt að geta fundið þar ef
vier hefðum gert skyldu vora sem
vera bar. Má miklu fremur ráð fyr-
ir því gera, að í lífi voru á liðna árinu
sjájst fleiri ávextir tómlætis vors og
sinnuleysis um vor sáluhjálparefni,
fleiri ávextir tregðu vorrar og áhuga-
leysis um guðs góða vilja, fleiri á-
vextir syndar vorrar, óhlýðni vorrar
cg vanþakklætis vors við guð, þrátt
fyrir alla náð hans við oss.
Og þó hefur hann nú látið sól nýs
ars renna upp yfir oss! Að vísu veit
enginn hvað það geymir í skauti
sinu; að vísu veit enginn vor allra
nema það kunni að verða í síðasta
sinni sem sól nýs árs hjer á jörðu
rennur upp yfir honum. En þess
meira ríður á, að vjer ekki hugsunar-
laust stigum inn á brautir nýja árs-
ins, heldur svo sem þeir, er hafa unn-
iö guði sínum það heit á hinu nýja
?.ri að minnast betur en áður köllun-
ar sinnar sem þegnar í ríki hans.
Vinnum þvi guði slík heit nú á fyrsta
degi nýja ársins, að gera vort ýtr-
asta til þess að það megi verða oss
sannarlegt vaxtarár og fullkomnun-
arár í sjerhverju því sem guði er
þóknanlegt og sjálfum oss gittuvæn-
• legt. Og biðjum guð í öllum vorum
bænum, að gera náð sína margfalda
ylir oss og í oss, og hjálpa oss með
anda sínum til þess að verða það
sem hann vill að vjer verðum sem
þegnar i ríki hans. Og verum þess
• íullvissir, að því meiri trúmensku og
ástundun sem vjer sýnum í því starfi
voru að sjálfsfullkomnun vorri, þess
ávaxtasamari verðurn vjer líka sem
limir kirkju Krists og limir þess þjóð-
fielags, sem vjer tilheyrum frá fæð-
ingunni. Hvað árið nýja flytur oss
veit enginn, — það er satt — en
verði það oss að eins vaxtarár i náð
og þekkingu drottins vors Jesú Krists,
þá verður það oss líka, hvað sem ann
ars kann að mæta oss : g 1 e ð i 1 e g t
á r.
Það gefi guð oss öllum fyrir Jesúm
' Krist. — Amen.
Drengurinn.
Eftir Gunnar Gunnarsson.
Drengurinn og dagarnir.
Alt í einu komu dagarnir með þá
kröfu, að sjer væri veitt eftirtekt
.... Óljóst hugboð um tímann fór
að gera vart við sig hjá drengnum.
Dagarnir komu og dagarnir fóru.
En þetta höfðu þeir gert áður. Og
honum hafði ekki þótt neitt athuga-
vcrt við það. Það var eins og það
átti að vera. Það var ekki nema sjálf-
sagt, að hvern morgun, þegar hann
■vaknaði, kæmi nýr dagur með leiki,
mat og nýja viðburði, ný ský á himn-
ir,um og ótal margt fleira. Væri sól-
skin, þá var það gott — og væri rign-
ing, þá var það líka gott. Þegar snjó-
aði, var hægt að fá snjókögla og hörð
högl til að leika sjer að — og i
írosti komu hjelurósir á gluggana,
og þá varð líka inndælt að vera við
eldinn. — Stormurinn var líka
skemtilegur, duglegur og kátur, og
söng. Yfir höfuð voru allir dagar
góðir. En svo kom nóttin áður en
varði og minti á sig. Það var líka al-
veg eins og það átti að vera. Það
; T-ar gott að sofa, og skemtilegt að
láta sig dreyma — jafnvel óþægilega
ctrauma, því þeir æstu til umhugsun-
ar, og ógnir þeirra voru oft töfra-
tullir. Og bakvið nóttina og myrkr-
ið beið hans altaf nýr dagur með
nýjum djásnum.
Alt til þessa hafðí hann látið sjer
nægja það, að altaf var von á nýj-
um degi. Hann hafði ekki fundið til
neinnar knýjandi þarfar á, að fara
iengra út í það mál, eða hætta sjer
útyfir daginn á morgun. Samt vissi
hann, að altaf mátti búast við sunnu-
ciegi einhvern tíma — en hann kom
á eftir vikunni og var nærri því altat
’angt í burtu. Og svo voru líka jólin.
Þau áttu heima hjá vetrinum. En altaf
mátti reiða sig á, að þau kæmu. Samt
var ekkert fast samband milli þeirra
og daganna, sem altaf voru að koma
og fara. Og svo voru að lokum liðnu
c’agarnir .... þeir hurfu og hurfu.
— Hann vantaði samhengið milli
liðnu og ókomnu daganna — og
hafði hingað til ekki saknað þess
Því alt til þessa hafði hugur hans
starfað eins og leiftrin, sem bregður
tyrir. Þau geta verið skörp og snör,
cn eru þó bara leiftur, skilin hvert
trá öðru af dimmu tómi gleymskunn-
ax og meðvitundarleysisins.
En þá var það, að hann alt í einu,
knúinn af einhverri innri hvöt eða
lögmáli, fór að staulast áfram and-
lega. Og fyrstu óvissu og reikandi
skrefin fram á braut hugsananna
lágu áfram, eftir röð hinna komandi
claga, en svo líka til baka yfir brotn-
ar brýr hinna liðnu daga. Það höfðu
þá verið dagar áður en hann fæddist
— og dagar áttu að koma eftir að
hann væri dáinn. Langt var nú þang-
að til — mörg ár full af dögum, en
samt......
Óljós meðvitund um byrði kom-
andi daga lagðist eins og skuggi yf-
ir hug unga drengsins. Og hann fann
til þreytu, sem ekki líktist þeirri
þreytu, sem hann þekti áður.
Hitaþungi var í höfðinu af hugar-
áreynslunni og hann hálfsvimaði af
þessum mikla vísdómi. Hann fór til
föður síns.
— Verð. jeg eins gamall og gamla
María, pabbi? sagði hann.
Faðir hans leit á hann dálitla stund.
— Langar þig ekki til að verða
stó,r og fullorðinn? sagði hann.
— Jú — en það verð jeg bráðum.
En verð jeg þá líka gamall?
— Það vona jeg, drengur minn.
—- Já — en.......
Faðir hans var þá fárinn. En
drengurinn sat eftir utan við sig, og
það lá hálfilla á honum.
.... Alla þessa daga — alla þessa
mörgu, mörgu daga .... átti hann
að lifa. Og líklega yrðu það dagar
eins og þeir, sem hann þekti. Dagar
með breytilegu veðri — löng sumur
og enn lengri vetrar.
Alla — alla þessa daga varð hann
að ganga í gegnum........Var það
ekki undarlegt, að fætur nokkurs
tnanns skyldu endast til þess að
ganga í gegnum allan þann sæg af
dögum — frá morgni til kvölds, frá
morgni til kvölds? .... Gamla María
hafði einu sinni sagt honum frá
dreng, sem þurfti að ganga mjög
langan veg. Þegar hann hafði geng-
ið í sundur skó og sokka, átti hann
megnið af leiðinni eftir og varð að
halda áfram göngunni — og þegar
liann loksins komst alla leið, hafði
l.ann gengið af sjer fæturna upp að
' hnjám.....Mundi það nú ekki far^
svo fyrir mörgum gömlum mönnum,
að þeir að lokurn slitu alveg fótun-
um? Gömlu Maríu var ekki að marka
að þessu leyti, þó hún væri svo göm-
ul, að hún myndi eftir dögum, sem
enginn annar mundi eftir, því að hún
sat næstum altaf inni á rúmi sínu og
sleit ekki einu sinni skónum sínum,
hvað þá heldur meiru, En ef hann
sjálfur yrði svo gamall, sern allan
daginn var á hlaupum, og aldrei sat
kyr ? .... Hann leit niður á fæturna
a sjer, og það komu tár fram í augu
hans.
Einhver hugsanasambönd urðu þá
til þess að minna hann á ána hjá
gamla heimilinu hans, sem altaf
slreytndi og streymdi áfram........
Og hugsunin um rás tímans rann
saman við klökkvafulla endurminn-
inguna um ána, og lagðist svo þungt
a hann, að hann kastaði sjer niður
tnilli þúfna á túninu og grjet sig í
svefn. — Á þann hátt flýði hann á-
hrifin af því, er hann í fyrsta sinn
skynjaði óljóst vanmátt sinn gegn
tilverunni. , >
En hugsunin um dagana, sem
komu og fóru .... komu og fóru,
yfirgaf hann ekki. Þó var það ekki
svo, að hann væri altaf að hugsa um
þetta. Mestum hluta tímans varði
hann enn til að leika sjer og til þess
rð fullnægja þeirri löngun, sem hvert
heilbrigt barn hefur til þess að safna
sjer reynslu alt í kringum sig. En
liann varð fyrir breytilegum áhrif-
tim af hafinu, og stundum komu þau
honum í það skap, að hann fór að
velta í huga sjer þungum og erfið-
um gátum — og ein af þeim var
ípurningin um það, hvaðan dagarn-
ir kæmu og hvert þeir færu.
Hugsun hans gat ekki ráðið þá '
gátu. En þegar hann velti henni fyr-
it sjer, kom smátt og smátt fram í
huga hans mynd af rennandi
straumi. En þegar hann var kominn
svo langt, gat hann ekki lengur á
sjer setið, en varð að opinbera öðrum
vitsku sína — og í þetta sinn fór
liann til móður sinnar,
— Heyrðu, mamma — dagarnir
streyma .... eins og áin hjá gamla
bænum okkar.
Móðir hans leit niður á hann og
varð hugsandi. Svo klappaði hún á
kollinn á honum.
— Það getur verið eitthvað til í
því, góði minn, sagði hún.
■— Já, en áin, mamma — hún kem-
ur ofan úr fjöllunum. En hvaðan
koma dagarnir?
— Hvaðan ætli þeir komi ? ....
Þeir koma og fara.
—• Já, en þeir hljóta að koma frá
einhverjum stað — er það ekki,
mamma ?
— Jú, þeir koma frá eilífðinni og
fara aftur til eilífðarinnar, sagði móð-
ir hans. — En þegi þú nú, góði minn,
og vertu ekki að brjóta heilann um
það, sem þú ert ungur til að skilja.
— Hvernig geta þeir farið aftur á
sama staðinn, sem þeir koma frá?
.... Hvað er eilífðin, mamma? —
það fjall?
— En hvað þú spyrð heimskulega,
clrengur. Veitstu ekki hvað eilífðin
er ? — Það, sem er eilíft, hefur altaf
verið til og verður altaf til. Og dag-
arnir eru, hver um sig, partar af ei-
lifðinni.
Drengurinn þagnaði. En hann
hugsaði með sjálfum sjer, að samt
sem áður væru dagarnir straumur,
sem kæmi frá einurn stað og færi
til annars .... eins og áin.
Og hann tók á móti hverjum nýj-
um degi með undrun og eftirvænting
—■ og saknaði hans, þegar hann fór.
Því þá var dagurinn horfinn.
Stundum sat hann og hlustaði og
fanst þa hann heyra til daganna, fant
þeir líða niðandi, eins og áin, í blik-
andi, bugðóttum straumi fram hjá
sjer og .... burtu •— burtu.
Fjelagsprentsmiðjan.