Lögrétta - 09.06.1920, Blaðsíða 4

4
LÖSRJETTA
fát á honum. Hann drakk kaffiö úr
lítilli, rósóttri skál — sötraöi þaö í
s'g brennheitt, og át kex með. MeS-
an hann drakk, hjelt hann báðum
lofunum utan um skálina til þess aö
ná líka á þann hátt hitanum úr
drykknum.
Þegar hann ha,fði drukkiö kaffiö
og honum fór aö hitna, varö hann
rólegri. Hann fór í yfirfrakkann og
hnepti honum rækilega aö sjer alt
upp á háls, dró húfuna ni'öur yfir eyr-
ún, ljet á sig grófa belgvetlinga —
cg stóö svo um stund á gólfinu og
litaðist um inni í kofanum áöur en
hann slökti ljósið.
Honum var þaö ósjálfrátt, að hann
fór nú aö virða fyrir sjer alt þarna
inni, án þess þó að hann eiginlega
íesti hugann við neitt. Hann rendi
augunum frá einu til annars af þess-
um munum, sem voru orðnir honum
svo kunnugir, — í djúpum hugsun-
um, en þó eins og utan viö sig. í
augum hans var einhver viðkunnan-
legur blær yfir þessu fátæklega her-
bergi. Eini „óþarfinn" þar inni var
röö af slitnum bókum á hillu, sem
Iiann haföi sjálfur neglt á þiliö yfir
rúminu. Hann þekti hvern kvist í
þilinu og þótti vænt um hann —
vegna þess að honum fanst kvistur-
mn eiga þarna heima og þurfa -að
vera þar. Borðið var ómálað og að
eins einn stóll stóð þar inni. En hann
hafði sjálfur smíðað bæði borðið og
srólinn og honum þótti vænt um þau
bæði, eins og þau væru gamlir vinir,
sem hann hefði lengi verið samvist-
um með. Og olíueldavjelina ljósbláu,
sem altaf reykti og fylti herbergið af
lykt, — þótti honum líka vænt um
— fanst jafnvel eitthvað heimalegt
við lyktina af henni. Hann brosti,
þegar honum kom þetta til hugar.
— Svona djúpt er jeg sokkinn, hugs-
aði hann. — Það er víst vald vanans!
En hver er sá, sem ekki verði að
lúta því!------Hann slökti ljósið og
gekk hikandi út úr kofanum — læsti
svo hurðinni, og fór vandlega og var-
lega að öllu.
Hann kannaðist vel við þennan
mótþróa hjá sjer gegn þvi að fara
að heiman, því hann hafði stundum
fundið til hans áður, — og þá altaf
inest síðustu mínúturnar, rjett í því
að hann var að leggja á stað. Það
var eins og þá kæmi alt í einu yfir
liann einhver kvíði, einhver hræðslu-
Mandin angurbliða, sem ekki var
hægt að gera sjer grein fyrir. —
En var það ekki annað en ímyndun
hans, að í nótt væri þessi tilfinning
sterkari en nokkru sinni áður? ....
Eða var hún það af því, að nú ætlaði
hann út í nótt og þoku ? ....
Svona var innra ástand hans, ein-
hver tómleiki í huganum, sem þó var
, fullur af geðshræringum, en hugsan-
irnar allar í slitrum — þegar hann
gekk niður eftir hrímguðum stígnum
írá kofanum til strandar.
Fyrst er hann var kominn spöl-
korn út á ísinn og var farinn að kafa
í lausahríminu, sem viða lá ofan á
honum og ekki þoldi mannsfótinn,
íór hann að koma til sjálfs sín aftur,
og lá þá nærri, að hann sneri við, eða
rjettara sagt: hann ímyndaði sjer að
hann væri í þann veginn að snúa við._
-- Þetta er of heimskulegt! hugsaði
hann. Hvað ætli menn segðu, ef þeir
vissu um þetta uppátæki! — Hann
gat ekki einu sinni varið það fyrir
dómi sjálfs sín!
En samt sem áður sneri hann ekki
við. — Hvað koma skynsamlegar á-
stæður mjer við? hugsaði hann. -—
Skynsamlegar ástæður ! — ekki nema
það þó! Og hvað kemur þetta öðr-
um við? Eins og hann hefði ekki
leyfi til að gangayfir fjörðinn, úr því
hann langaði til þess! Það vantaði
nú ekki annað! — Gaman að vita,
hver það væri, sem hann ætti að
spyrja um leyfi til annars eins! ....
Þokan var þykk og gerði nóttina
dimma, sem annars er björt um þetta
le.yti árs. Hann hafði ekki einu sinni
sjeð húsin í þorpinu í kringum sig
þegar hann gekk niður að ströndinni.
Hann sá ekki nema fáa faðma frá
sjer úti á ísnum. Og loftið, sem hann
andaði að sjer, var hráslagalegt og
nístandi kalt.
Var nú ekki hætt við, að hann vilt-
íst? — Nei, auðvitað gat hann hald-
ið stefnunni! í dimmustu hríðarbylj-
um hafði hann jafnan mátt treysta
sjálfum sjer að því leyti. — Jeg er
viss í þvi, eins Og hundarnir — hund-
viss! sagði hann við sjálfan sig og
brosti.
Þyngslin, sem lagst höfðu yfir
lr.tga hans, hin venjulega hrygð og
kvíði, voru nú alveg horfin Gangur
hans var orðinn hraðari og ljcttari
en áður. Fyrst hafði hann sneitt hjá
smávökum, sem fyrir honum urðu,
en nú fór hann að stökkva yfir pær
cg varð barnslega glaður við þá á-
reynslu.
— Jeg vil sjá hafið! — Jeg ætla
að heilsa upp á hafið! ....
Hann rann til, hann hrasaði, og
Irtnn fjell stundum flatur — en var
jafnan skjótur að rísa á fætur aftur,
og ' fann ekki til - neinnar þreytu.
—• Jeg er barn! hugsaði hann glað-
ur í bragði, með sjálfum sjer. — Og
það hef jeg altaf verið! — Eða er
það ekki Heimskulegt, sem jeg hef
nú fyrir stafni! — Jú, svo yndislega
heimskulegt! Menn mundu halda, að
jeg væri vitlaus! Enginn mundi skilja
það — enginn maður! Jeg einn skil
þnð, — enginn annar en jeg! — Lífs-
háski, mundu menn segja. — Lífs-
háski — svei! — Menn eiga ekki að
íreista dauðans, mundu menn segja.
— Eins og það sje hægt að freista
dauðans! — Nei, dauðinn lætur vissu-
iega ekki freistast! Hann er vissari
en svo í sinni sök, sá herra. Og sjald-
a:i er jiað, að hann eigi mjög ann-
ííkt. Hvaða áhugamál ætti honum
að vera það, að menn flýttu sjer og
h!ypu skeiðið á enda í einu stökki?
— Hann veit það, að rnenn komast
ekki fram hjá honum hvort sem er!
— Gerðu svo vel og spriklaðu! segir
hann. Og við spriklum! — Annars
heilsa jeg honum — og hneigi mig
íyrir honum. — Herra dauði! segi
jeg, — hjer er jeg! Viljið þjer mjer
nokkuð ? .... Það segi jeg. — Þegar
yður þóknast, segi jeg, — þá er jeg
tdbúinn. Jeg viðurkenni að ástæðurn-
ar eru nú svo, að þjer hafið ráðin, —
en jeg skoða mig alls ekki sem þræl
yðar. Takið þjer mig þegar þjer vilj-
ið. Svo er alt úti okkar í millil Jeg
hef einskis að bíða — og ætla mjer
a!is ekki að grátbæna yður, eða
þreyta yður á neinn hátt. Ekki svo
að skilja, að jeg telji mjer of aukið.
Engu er ofaukið í tilverunni — og
þar er ekkert heldur, sem ekki má
missast. Þetta er nú mín lífsskoðun!
— Ónýtt! — Ómissandi! Þetta erti
inhantófn ort5i .... Heimskuleg orð
heimskra manna! — Nei, herra
dauði! við skiljum þetta betur'. —
Við skiljum hvor annan! Lofaðu
mjer að þrýsta beinaberu höndinni á
þjer, fjelagi! — — — En hvaða
þvættingur er nú þetta! tók hann alt
í einu fram í fyrir sjálfum sjer. —
Altaf þvælist jeg út í þennan heila-
spuna!
En hann varð ekki gramur við
sjálfan sig. Það lá svo vel á honum
— og honum leið svo vel. Hann átti
að sjá hafið.....
Hann heyrði þungan hafnið í
íjarska. Það var svo að heyra sem
brim væri útifyrir, — lengst úti. —
Heyrum til, hvernig það suðar! Heyr-
um til, hvernig kötturinn mikli mal-
ar-ánægjulega! Jújú, góði minn ! —
ieg kannast við klærnar á þjer! Þú
hefur nokkrum sinnum teygt þær á
cftir mjer. En alt til þessa hef jeg
h.omist undan þeim, — það hefur bara
verið leikur okkar i milli, við höfum
skemt okkur saman. Og takist þjer
einhvern tíma að festa kló í mjer,
---------- „getum við verið jafngóðir
vinir fyrir því,“ eins og hann segir,
vinur minn kaupmaðurinn.
— Það er einmitt þetta! — Sjáðu
til. Það er engiri ástæða til fjandskap-
ar. Heldurðu að jeg sje í nokkurri
óvináttu við fiskana, sem jeg veiði
og jet? — eða þeir í óvináttu við
inig? Alls ekki! Eða heldur þú, að
mennirnir, sem berjast og fella hverir
aðra, sjeu óvinir? — Já, satt er það
— þeir írnynda sjer, að þeir sjeu það !
—- eða láta aðra telja sjer trú um, að
þeir sjeu það! Vit þeirra er ekki
meira en það! — Svona, nú er víst
heilspuninn byrjaður á ný.-------
Þokunni fór að ljetta.
Skúli stóð við og litaðist um. Úti
fyrir, langt í burtu, sá hann í hvítan
brimgarðinn. — Hann sneri sjer við
og leit inn til landsins. — Dalbotn-
inn var hvítur af hrími, og eins fjalla-
hlíðarnar neðan til — bak við gráan
og úfinn ísflötinn. Það var kominn
dagur. En hvað morgunljósið var
kalt og líflaust, og ísaþokan svo und-
arlega ömurleg! Og svo hjekk hún
lágt, eins og hún væri við því búin
að falla aftur niður yfir landið og
isinn og byrgja fyrir alla útsýn.
Hann hjelt áfram. Hann hafði sjeð,
að hann var kominn út fyrir ytstu nes
beggja megin fjarðarins. — Ef ís-
inn fer að reka, hugsaði hann með
sjer — þá er úti um mig. — En samt
Hjelt hann áfram. Hann ætlaði að
komast út til hafsins, — alveg út að
hrimgarðinum.
Hann fann þægilegan titring í lík-
amanum, þegar hann hugsaði til þess,
að þarna, undir fótum hans, væri hyl-
djúpt haf, hundrað faðma dýpi —
eða meira! Hann undraðist það, að
liann fann ekki hið minsta til ótta. —
Honum kom ekki einu sinni til hug-
ar, að nú mundi best að snúa við.
Hann var nú fastráðinn í, að hann
skyldi heilsa upp á hafið, og hjelt
rólegur áfram, eins og hann hefði
íast land undir fæti.
En þarna úti var ísinn á hægu og
jöfnu ruggi. Það vakti hjá honum
þægilega tilfinningu, eins og hann
væri á þilfari á skipi.
Áður hann kæmist alla leið út að
brimgarðinum, varð hann að nema
staðar við vök. Ytsta brún íssins var
laus í sjer og flutu þar stærri og
smærri ísflákar, sem brimið hjelt i
sífeldri hreyfingu, en út á þá' varð
eigi komist.
Þegar Skúli komst ekki lengra,
riam hann staðar og horfði út yfir
dökkan hafflötinn. Hann var kulda-
iegur yfir áð lita, undir ísþokulag-
inu, en ytst úti við sjóndeildarhring-
ínn sást eins og i stálbjarma gulleit
i önd. — Þetta var ömurlegt umhverfi
á að sjá ! .En til hvers var hann þang-
að kominn? Hvað svo sem gat hafið
gert fyrir hann?
Honu.m fanst óánægjuþunginn, sem
aöur hafði legið yfir huga hans, aftur
vera að fá vald yfir sjer. — Hvað
gengur annars að mjer? hugsaði
lianrt. — Getur ekki einu sinni hafið
liett þessu fargi af mjer? Er jeg þá
öllum friði firtur? ....
Hann leit inn til landsins aftur, og
sá þá bjarma, sem virtist vaxa og
breiðast út milli þokubakkans og
fjallanna austan megin fjarðarins. —
I’að var enginn vafi! Þokunni var að
1 i etta!
Var nú vorið aftur að koma ? .
Hjarta hans fór að slá tíðara en
áður — en með. þungum slögum —
cg smátt og smátt fyltist það af
uridraverðri og eftirvæntingarfullri
gleði, sem hann alls ekki gat gert
sjer nánari grein fyrir.
Hann leit út yfir hafið, og nú var
ems Og líf Og litir væru ari færiast
þar. Þokan lyftist — þokan tvístrað-
ist, og alt i einu glitraði sólargeisli
úti á öldunum.
Ó, þessi sólargeisli þarna langt
Ú1 i! — Það var eins og hann hefði
eitthvað að segja honum — eins og
hann ætti eitthvert sjerstakt erindi til
hans!
Og sjáum íil, nú fjekk hafið aftur
'ænjulega, græna litinn. Ó, þessi græni
iitblær! Það er eins og hann á ein-
hvern leyndardómsfullan hátt feli i
sjer blíðu þess og grjmd! Og. svo
þessi hásöngvanna hyldjúpi sigur-
blámi, sem reyndar er ekki ánnað
cn blekking. En svo indælisfögut
blekking samt! Og -------- hvað er
annars blekking? — og hvað er ekki
b'lekking? Ó, þessi innantómu orð!
Alt er einhverju öðru háð, — alt, alt!
Það, sem alt ríður á, er að geta opn-
að hjarta sitt .... haldið huganum
vakandi og lifandi — vakandi og lif-
í'.ndi í yndi og kvöl, — fylla sig af
lofti lifsins, hins unaðslega lífs, eins
og það er .... Og láta í auðmýkt
binn. órannsakanlega vilja ráða ....
Hann settist niður, sveipaði frakk-
anum fastara að sjer, sat lengi og
Iiorfði út yfir hafið. Og hann opnaði
hjarta sitt fyrir brimsins alvöruþunga
- niði, öldusöngnum, sem í öllum sínum
ömurleik er þó svo þrunginn af unaði.
-—_------Hann mintist alt í einu ár-
innar heima í dalnum. Ó, sú á, sú á
.... Hvað hún hafði svalað huga
hans, þegar hún rann fram spegiltær
og Iygn. Áþann hátt vilcli hann minn-
ast hennar — á jiann hátt vildi hann
geyma hana í eigu sinni. En hvað
hann var í raun og veru ríkur —
ríkur í allri fátækt sinni. Og hváð
hann hafði i raun og veru alt af verið
innilega hamingjusamur. .... Hann
inintist þess, þegar hann var barn
heima-------og brosti. Og hann mint-
ist áranna, sem á eftir komu. I’egar
hann mintist dauða móður sinnar,
fiekk hann sting í hjartað, og tárin,
sem hann hjelt að-augu sín ættu ekki
tramar til, streymdu fram. — En
hvað alt þetta stóð ljóst fyrir hug-
skotssjónum hans nú í dag! Og hvað
hann gat tekið sjer það nærri nú, —
fremur en nokkru sinni áður, nærri
]>vi eins og hann lifði það alt Upp
r ftur. Hvað hafði komið fyrir hann?
.... Hann gleymdi spurningunni um
Ieið og hún kom upp í huga hans —
gleymdi henni vegna minninganna,
sem brutust þar fram, eins og þær
kæmu frá einhverri leynilind. Endur-
minningar komu skýrt fram, ein eftir
aðra —■ liöu gegnum hugann og fyltu
hann hægt og hægt djúpri rósemi.
Og þær ávörpuðu hann á mildu máli,
sem ómaði í hug hans eins og kær
og kunnug alúðarrödd.
Meðan hann sat þarna hugsandi,
eöa þó öllu heldur í hugsunarleysi,
en sokkinn niður í minningar sínar,
sá hann eins og í draumi að þokunni
var að ljetta; að það var að birta
yfir hafinu og himininn að verða blár
og djúpur.......Og með ólýsanlegri
anægju fann hann það, eins og milli
svefns og vöku, að hreyfingin á ísn-
um fór vaxandi.------------
Alt í einu hrökk hann við. — Hvað
vur þetta? — Hafði ekki komið kipp-
•nr í ísinn? — Hann spratt á fætur,
— fann að hann var orðinn stirður
af setunni, — og leit í kring um
s!g......
Heila mínútu stóð hann þarna og
leit í allar áttir, án þess að skilja
neitt i þvi, sem hann sá .... En svo
varð honum það alt í einu Ijóst, að
jakaspöngin, sem hann stóð á, haföi
ldofnað frá meginísnum — — það
var opið haf alt í kring-----— breiö,
blá rönd--------ísinn var farinn að
reka......
Lengi, lengi stóð hann enn hreyf-
ingarlaus í sömu sporunum .... vissi,
hvað gerst haföi, en gat samt eín-
hvern vegirin ekki áttað sig á því.
— Menn eiga ekki að freista dauð-
ans, flaug honum í hug, og jafnframt
i'omu hláturdrættir í magann. En svo
livarf sú hugsun líka.
Hann leit inn til landsins. Blíöut
og hlýr vindblær strauk um vanga
hans. Ströndin var glitrandi í sólskini
og brosti móti vorinu, sem nú var að
korna aftur. — Já, það var alveg satt
— nú kom vorið aftur .... Einu sinni
áður hafði hann sjeð ströndina alveg
cins og nú, — að eins einu sinni.
Og þá var hann staddur hjer um bil
á sama stað og nú. Það var þegar
kann kom á seglskipinu heim frá út-
löndum .... Þann dag var það ....
Þá hafði líka verið blíður og sólglitr-
andi dagur — sannkallaöur vordagur,
a1vc£» eins Og nú. — En hvaiS þetta
var fögur sjón! — Að sjá dalinn
j'arna svo vingjarnlegan og aðlað-
andi, með opinn faðminn — eins og
fyrirheitna Iandið, einmitt eins og
fyrirheitna landiö. Og að sjá fjöllin
langa veðurbarðar hlíðarnar og snæ-
glitrandi tindana í sólarljósinu! Það
var jafnvel eitthvert milt bros yfir
þverhníptum sjávarhömrunum, sem
gerði þá ljetta undir brún. í hverrí
linu landsvæöisins var eitthvað ó-
endanlega ástúðlegt — þótt drættirn-
ir væru stórskornir .... Einhver ást-
úð, sem yfirvann allan skilning —
lifsins ástúð, sem undir eins er bæði
blíS og byrst .... ESa fanst honum
svo, af því að þetta var hans larid
—1 af því að hann var fæddur þarna
og hafði átt þar heima? Má vera —
en það var sama .. En hvað það var
gaman, að sjá alt frá þessum stað —
öll innbyrðis afstaða var breytt —
j “kta sveitin ljet eins og hún væri
ókunnug — en hún gat ekki blekt
hannn! Hann þekti hana! ....
Þarna stóð hann, en ísinn rak fyrir
duldum straumi og vaxandi vindi frá
landi. Hann gleymdi sjálfum sjer
meðan hann virti landiö fyrir sjer
.... Nei, sjáum til! —■ Sjáum hvern-
ig litli fossinn glitrar í sólskininu
— litli fossinn rjett fyrir ofan bæ-
inn, þar sem jeg átti heima þegar
jeg var barn! Og sjáum ána — hún
iiggur eins og ljóst band langt upp í
fjöll .... Jú, nú er voriö komið þarna
aítur! Nú er blómunum óhætt að
gægjast upp á ný. Nú blindar frostið
ekki augu þeirra. Því nú er ísinn að
fara! — Nú geta fuglarnir búið sjer
‘á! hreiður. Þeir fara nú að eiga ann-
ríkt, blessaðir! Og sjálfsagt hafa
margir af þeim farist í kuldanum,
litlu greyjunum! En hjá þeim, sem
lifað hafa af, verður nú mikið um
gleöi .... og líka hjá lömbunum og
hestunum — og kúnum, sem nú fá
loksins að koma út. En það líf, sem
nú verður þarna!
En jeg .... Jeg fæ ekkert af því
£' ð sjá .... Nú, jæja, jeg hef sjeð
það svo oft áður. Og einhvern tíma
hlýtur það að vera í síðasta sinn. Það
cr ef til vill einmitt þess vegna, að
ínjer finst það svo fallegt — má vera,
að það sje leyndarmálið. En er það
ek-ki undarlegt! ....
Og honum varð svo rólegt innan-
Lrjósts.
— En þú veröur að kveðja, ómaöi
alt í einu rödd langt inni. — Þig rek-
ur burt — fram hjá .... þú verður
að kveðja ....
Og það ómaði áfram:
— Fjörður og á, fjall og dalur,
steinar og móar, strá og kvistir, —
öll þið, sem jeg elskaö hef, bræður
mínir og bestu vinir .... verið sæl.
— Og dýr og fuglar--------og menn
... allir þið, sem jeg hef þekt og
ekki þekt .... Veriö sæl!
Hann tók húfuna af höfðinu, og
fleygði henni burt. — Berhöfðaöur
vil jeg deyja!
En þegar hann heyrði rödd sjálfs
sin, hrökk hann við og sýnin hvarf.
— Deyja, sagði jeg .... deyja ....
Á jeg þá að deyja?--------Já, vissu-
íega — vissulega.......Það hef jeg
alt af vitaö,----og það er líka þess
vegna, sem jeg kveð ....
Hann fann alt í einu til þreytu,
settist niður og ljet höfuðið falla á
iofa sína. — Er nú hræðslan að koma
spurði hann sjálfan sig með hógværö.
— Er jeg þá hræddur við dauðann?
ísinn rak.-----Og Skúli sat kyr
á jakanum, einn í samveru við him-
in og haf. Landið blánaði í fjarska
• • • • sökk í sjó. Hann fann eins og
sog inni fyrir, — aðeins sog, en ann-
aö ekki ....
Hann var ekki hræddur. Hann var
rólegur — mjög rólegur.........Svo
varö hann glaður, — undarlega
dauöadrukkinn af gleði.
— Hafið blátt og himininn blár!
ómaöi inni í honum. — Sko alla þessa
liti í ísnum ! Grænir, ljósbláir og gylt-
ir, — bláir og dökkbláir — óendan-
legar tilbreytingar! Og svo, þennan
sterka, rauðleita bjarma, sem þrátt
íyrir ylinn í litnum hefur svo undar-
lega köld áhrif. — Miklir eru töfrar
þínir, sól! — Þú gullglóandi hnöttur!
Og hvað þú getur verið örlát á hita
þínum og sóað fegurö þinni og
skrauti! Eru aldirnar þjer mínútur?
— ertu aö jnjóta eldsloga stuttrar
a'sku? — Menn vita ekkert! — Jeg
veit það eitt, að þú vermir, — vermir
mig eins og alt annað — vermir mig
a!t inn í sál mína. — Það er ekki svo
vont, hvíslar þú, — það er ekki svo
vont......Nei, vissulega er það ekki,
— jeg veit það, sól, — jeg veit það
.... En þökk fyrir, að þú huggar
mig og skín á mig-------enn þá ....
ísinn rak — og stundir dagsins liðu
fram hjá ....
Sólskinið fylti alt, þetta sterka sól-
skin, sem örvar bæði sorg og gleði.
Og í þessu ljóshafi sat nú maðurinn,
sem haldiö hafði áfram að vera dreng-
ur, og kvaddi alt .... kvaddi alla
hluti, alt það vonda og alt það góða
— sorgir sínár og ánægjustundir, —
alt þaö, sem lífið hefur í för með sjer.
Og silfurstrengurinn ómaði ....
Alt í einu reis maðurinn á fætur og
stóð beinn .... beinn, berhöfðaður og
líáleitur, — einn í samveru við himin,
haf og ís.
Og hann mælti —- og rödd hans
var frjásleg og sköruleg:
•Nú ætla jeg að kveða um dauöann.
Hjer stend jeg úti á isnum
einn — milli lífsins og dauðans.
þríeining, það erum við,
þrenning og eining í senn.
I.ífið mjer heldur í hönd;
við hina leiðir mig dauðinn.
Við vorum öll áður eitt.
Aftur nú verðum það brátt.
Nú skil jeg dulrænan draum,
dreymdan í svefni og vöku,
— löngun, sem lífsmorgni frá
ieiddi mig skapanna veg.
Haf, þú sem elfurnar etur,
eg er sá drengur, sem fyrrum
áin gaf líf, og sem oft
með árstraumi sendi þjer blóm.
Lífsbálsins logneista regn
íeitar til jarðar sem aska.
Alt spyrnir umbreyting mót. —----—
Eilífu völd, hafið þökk!
Því jeg sje fossanna föll
fram eftir ómsel's rúmi
eilífðar tindunum af
eilífðar hafdjúpi mót.
ENDIR.
[Þ. G. þýddi].
Fjelagsprentsmiðjan.