Lögrétta - 07.07.1920, Síða 3

LÖGRJETTA
3
Hvítárbakkaskólinn.
Saga hans og starf.
B. Hvítárbakkaskólinn.
Meöan jeg var í Búðardal fór jegí
kyrþei aö þreifa fyrir mjer um skóla-
setur í BorgarfirSi. — Fjekk jeg svo
áskorun frá nokkrum mönnum í
Borgarfirði aS stofna-þar skóla meS
lýöháskólasriiSi. Jósef Björnsson, sem
nú er bóndi á Svarfhóli, var aSalmaS-
nrinn í þessu. Hugmyndin kom frá
Framfarafjelagí Borgfiröinga, sem
þá var starfandi, en síðar leið undir
lok. Hann útvegaði mjer jörS undir
skólann. Eigandi jaröarinnar vár Jó-
hann hreppstj. á Akranesi, bróöir
Jósefs. Jöröin kostaöi 6 þús. kr., og
fjekk jeg hana meö ágætum borgun-
arskilmálum. Var þó Jóhanni boðiS
aí öörum sama verö fyrir hana og
borgun út í hönd.
Voriö 1905 flutti jeg að Hvítár-
bakka (Bakkakoti), en fjekk jörö-
ina þó eigi til ábúöar fyr en í fardög-
um 1906, því bóndinri, sem þar bjó
hafði ábúðarrjett á henni þegar jeg
keypti hana. Var jeg því fyrsta árið
sem eins konar húsmaður, með ýms-
i m sjerrjettindum til jarðarinnar og
húsanria. Bygöi jeg þá bráöabirgða-
hús, svo hægt væri aö veita 14 nem-
endum inntöku. Áfast viö íbúöarhús
jarðarinnar, var vandað geymsluhús,
portbygt 10 X 7 áln. Jeg ljet þilja
]>að innan og lengja um 7 álnir. Auk
svefnherbergja fjekk jeg þar kenslu-
stofu 6 X 7 ál. með 5 ál. hæð undir
left. Þröngt var fyrsta veturinn um
mig og konu mína. Við urðum að láta
okkur riægja eitt, fremur lítið, her-
bergi í íveruhúsinu til svefns og setu,
og þar varð jeg að hafa skrifborð
initt og um 600 bindi bóka, sem jeg
þá átti. Aðgang að stofu, til þess að
bjóða gestum í, hafði jeg með ábú-
anda jarðarinnar.
II.
Nafn jarðarinnar. Vorið 1906 tók
jeg við fullum yfirráðum yfir jörð-
inni og hafði næsta vetur 22 riem-
endur. Þá breytti jeg nafni jarðarinn-
ar; hún hjet áður Bakkakot. Nafnið
var óhæft á skólasetri, því skólinn var
sóttur úr ýmsUVn hjeruðum landsins.
Jeg rak mig á þetta fyrsta veturinn;
brjef til nemenda fóru til óreiðu
austur að Bakkakoti í Borgarfirði
cystra. Eitt komst að Bakkakoti í
S'kilmannahrepp. Þá voru líka 4
Bakkakot í Borgarfirði. Utanáskrift
á brjefum hingað var þá venjulega:
N. N. Bakkakoti í Borgarfirði. Hvað
gátu póstmenn vitað hvort þessi N.
N. ætti heima í Borgarfirði vestra
eða eystra, úr því að sýslunafnið
vantaði, sem mjög algent er. Jeg
íjekk þvi stjórnarráðsleyfi til þess að
breyta nafni jarðarinnar og ljet þing-
lesa því. Jeg tók upp gamla nafn jarð-
arinnar: Hvítárbakki. Vitanlega töldu
nágrannarnir þessa riýbreytni stafa af
einberum hjegómaskap, því mjer
þætti kotsnafnið ófint!
Borgfirðingar höfðu enga hug-
mynd um það, að jörðin hefði áður
heitað Hvítárbakki um hjer um bil
500 ár, Bakkakotsnafnið var rang-
hermi. Það hefur á síðari hluta 17.
tddar verið hjer kotabúskapur, eins
og víðar, og þá var farið að kalla
margar góðar jarðir kot, þar sem
kntabúskapur var mann fram af
manrii. Á árunum 1870—1892 voru
oft hafðar á j örðinni (Bakkakot) 80 ær,
100—150 sauðir og 50 gemlingar, 3
—4 kýr og hross eftir þörfum. Það
er ekkert kot sem fóðrar þennan fjen-
að. Hvert meðalsumar heyjast hjer
um 600 þurrabandshestar, og hefur
1° sjaldan verið slegið upp allar engj-
ar, og nú má hafa þar 5 kýr. Sum-
arið 1918 fengu 5 bændur að heyja í
Hvítárbakkaengjum, þar sem eigi
hefur verið slegið í mannaminrium.
Þeir slógu rúma 500 þurrabandshesta
og í heyinu var hjer um bil / sina.
Þetta er greiðfært brokengi, og slógu
bestu sláttumenn 16—18 hesta á dag í
því. — Þessi slægja var í gömlu engj-
unum frá Bakka, nálægt bæjarrúst-
nm hans. En svo hjet Hvítárbakki í
iornöld. Þá var tún jarðarinnar hjer
om bil 2 km. ofar i landareigninni en
það er nú.
Það var á þessum stað, sem Grettir
t.ók Söðulkollu Einars bónda á Bakka
og reið henni með „Bessaleyfi" fram
að Gilsbakka. Einar elti Gretti og
begar þeir hittust kváðu þeir vísur
snjallar og skildu svo sáttir.
„Bakkavaðið" gamla yfir Hvítá
var í fornöld rjett undan bænum
Bakka og sjást enn fornir troðning-
ar að því. Seinna kallaðist það „Gróf-
arvað“ (á Sturlungaöld), því þá var
Hvítá búin að grafa sig inn í Bakka-
túnið og „græfrar“- myndaðar eða
landbrot í kringum það. Nokkru síð-
ar varð að flytja bæinn þangað, sem
liann er nú, líklega snemma á 14. öld.
Þá er jörðin kölluð Hvítárbakki, sem
lesa má um í ýmsum fornum ritum
og brjefum í Fornbrjefasafninu.
Óvíða er eins fallegt og hjer á
Hvítárbakka. Jörðinni sæmir því fal-
legt nafn. Borgfirðingar mega vera
mjer þakklátir'fyrir, að jeg gróf upp
úr gleymskunnar djúpi nafnið á þess-
ari fallegu, og efalaust einna mestu
íramtiðarjörð hjeraðsins. — Það er
skylda allra að halda öllum fornum,
fallegum staðanöfnum til haga.
III.
Byggingar skólans. Húsið, sem
fylgdi jörðinni, var vandað timbur-
hús, portbygt, 12 X 10 ál. — Súriiar-
ið 1907 bygði jeg einlyft timburhús
12 X 10 ál. Þar fjekk jeg stóra
kenslustofu. Næsta ár (1908) lengdi
jeg íveruhúsið um 6 ál., setti kvist á
það og endurbætti kjallarann. Húsið
er 18 X 10 ák, mestalt úr svellhörðum
sænskum viði. Árið eftir bygði jeg
steinsteypta hlöðu við fjósið ; hún tek-
ur um 300 hesta; það ár girti jeg
nokkurn hluta af engjunum með
gaddavír, og varði hún túnið um leið.
Einnig setti jeg upp girðingu fyrir
hross hjeraðsmanna íþróttamótsdag-
inn, því íþróttamót hjeraðsins var
hjer haldið í mörg ár.
Aðsókn til skólans óx með ári
iiverju, svo vísa þurfti frá árlega 10
til 20 nemendum. Bygði jeg þvi tví-
ívft steinsteypuhús áfast við eldra
húsið (1910), 12 X ál. Þá fyrst
giat jeg fengið sæmilega íbúð handa
mjer og fjölskyldu1 minni. Heimilis-
fólk mitt var þau árin, auk nemenda,
16—18 manns. Fjögur síðustu árin
hef jeg haft um og yfir 20 manns í
heitpili að vetrinum, en 16—18 að
sumrinu.
„Vex hugur þá vel gengur“. 1910
og 1911 sóttu árlega 64—70 nemend-
ur um inntöku í skólann, úr öllum
hjeruðum landsins. Þá var árferði
gott, verslun hagstæð og alt bygging-
arefni með lægsta móti. Þá lagði jeg
(T912) út í stærri byggirigu en áður.
Bygði steinhús tvílyft 21% X 12 ál.
með 12 álna vegghæð og háu risi.
Reif jeg þá húsið frá 1907, og notaði
alt efnið úr því. Á sama stað varð
þetta steinhús að standa. Neðri hæð
hússins er óskift, (leikfimissalur, inn-.
enmál 20l/2 X II X 6 ák). . Á efri
h.æð eru tvær kenslustofur: 14VÍ X 8
ák og 11 X 6 ál. (innanmál) og 5 ál.
undir loft. Skólagangur er þar 14X
X 3 ál. — Uppi, yfir kenslustofunum,
itti að hafa svefnherbergi, en úr því
varð ekkert, því húsið varð mjer dýrt
og svo kom seinna dýrtíðin. Þar er
nú geymsla og þurkloft í bili. Húsið
cr alt þiljað innan og torftróð í milli.
Húsið var að öllu leyti bygt eftir
kiðbeiningum frá Rögnvaldi húsa-
gerðarmanni og Jóni Þorlákssyni
verkfræðingi. Þessi 3 hús á Hvítár-
bakka eru samföst og vátrygð af
mjer fyrir 32 þús. kr., en virt í vet-
ur á rúm 47X þús. kr., og þá miðað
við eldra verðlag á byggingarefni.
IV.
Fjárhagur skólans. Eignalítill stofn-
aði jeg skólann; átti þó 1905 um 3000
1 kr. virði skuldlaust. Auk þess átti jeg
um 600 bindi bóka. Sutnir nágrann-
et mínir höfðu það fyrir satt, að jeg
ætti ekkert til, en væri skuldugur.
Það var- lika trú sumra, að eigi liði
á löngu þar til jeg yrði gjaldþrota-
maður. Fyrstu tvö árin þorðu sumii
cigí að eiga neitt hjá mjer stundinni
iengur. Kaupmaður einn í Borgarnesi
var mjög varkár að lána mjer. Aftur
á móti hafði jeg gott lánstraust í
Reykjavík og verslaði þar mest fyrstu
árin. Þá var kaupfjelag Borgfirðinga
að rísa uþp og gat jeg litið verslað
' ið það í niörg ár. Af þessu fjekk jeg
amæli. En þá var mjer betra að versla
víð gamla viðskiftavini en við fjelag-
ið, og það gat eigi birgt mig upp með
byggingarefni, sem jeg á þeim árum
þurfti svo mjög. Nú er líka betra að
versla við fjelagið og hef jeg nú sið-
ari árin bætt fyrir fornar syndir gagn-
vart því og verslað mest i því, t. d.
íyrir 12—13 þúsund krónur síðastl.
ár.
Fyrstu 4 árin hafði skólinn 1600 kr.
árlegan styrk, svo 2100, þar til síð-
astl. ár að hann var hækkaður upp í
4500 kr. Það samsvarar 1200—1500
kr. styrk 1914. Styrkur, þessi hefur
avalt verið veittur umtölulítið á þirigi,
rema þetta litla, sem þingm. Dala-
manna hefur látið fylgja honum. Jeg
tel það ekki, því þar hefur hann ró-
ið einn á bát.
Eins og gefur að skilja, dugði
styrkur þessi lítið til allra þarfa skól-
ans og byggingar. Annarstaðar frá
varð fje að koma. Frá vinum skól-
ans, skólabræðrum mínum í Dan-
mörku, fjekk jeg 1912 að gjöf um
1400 kr. Þetta var byggjingarstyrkur.
Jeg átti engan þátt í því, að fjenu
var safnað. Aðrar gjafir hef jeg eigi
fengið, þótt þess hafi verið getið til.
Jeg hef því árlega lag]t skólarium mik-
ið fje frá búinu og af ýmsum öðrum
tekjum mínum, svo reikningar hans
væru í jafnvægi. Aldrei hef jeg bland-
að saman skóla- og búreikningum.
Þó hefur hið ytra sýnst svo, sem skól-
inn og búið væri eitt og hið sarna.
Það muri alment litið svo á, að jeg
lia.fi efnast á Hvítárbakka, þrátt fyrir
sivaxandi fjölskyldu og heilsubilun.
\ hverju græðir maðurinn, hefir ver-
íð spurt. Öðrum til lærdóms skal jeg
nú segja frá því, hvað best hefur
stutt fjárhag minn. Jeg hef aldrei
iofað meiru en jeg hef getað efnt.
og reynt að sníða mjer alt af stakk
eftir vexti, verið svo hagsýnn í öll-
um kaupum, sem frekast hefur verið
unt, eytt litlu í óþarfa eða hjegóma-
tildur. Jeg hef haft glögjt yfirlit yfir
íjárhaginn árlega og þvi alt af sjeð
hvernig hann var, og hvað jeg mátti
ieggja í kostnað. Iþrh.)
S. Þ.
Sáttmálasjóðurinn.
Úr dansk-íslenska sambandssjóðn-
um (Dansk-Islandsk Forbundsfond),
sem stofnaður er samkvæmt lögum
30. nóv. 1918, sbr. st-ofnskrá frá 15.
marts 1920, eru nú fyrir hendi 50,000
kr. til ráðstöfunar samkvæmt til-
gangi sjóðsins, sem sje:
I. Til eflingar andlegu sambandi
milli Danmerkur og íslands.
II. Til stuðnings íslenskum vís-
indarannsóknum og annari visinda-
starfsemi.
III. Til styrktar íslenskum náms-
mönnum.
•
Samkvæmt 7. g'r. stjórnarskrárinn-
ar ber stjórn sjóðsins að hafa ná-
kvæmar gætur á, að tillagi og styrk,
t-em úthlutað er úr sjóðnum, sje var-
ið á rjettan hátt, og getur stjórnin
sett þau skilyrði fyrir útborgun
styrksins, er hún i hvert skifti kann
að álíta nauðsynleg.
Samkvæmt framanskráðu má veita
tillag og styrk til vísindaiðkana, sjer-
rræðilegra eða almennra, einnig til
ferðalaga, dvalar við háskóla og því-
líks, til að semja og gefa út vísinda-
leg rit og fræðandi, og yfirleitt til
starfsemi í ofangreinda átt.
Umsóknum ,skulu fylgja nákvæm-
ar upplýsingar og sem fylstar, og ber
að senda umsóknir til stjórnarinnar
fyrir „Dansk-Islandsk Forbunds-
fond“, Holmenskanal 15, Köbenhavn
K., sem allra fyrst, og, ef óskað er
íjárveitingar á þessu ári, í síðasta
lagi 1. sept. 1920.
Sendiherra Dana í Reykjavík tjáir
sig fúsan til að gefa væntanlegum
umsækjendum þær upplýsingar og
veita þeim þá aðstoð, sem þeir kynnu
að óska.
Lögrjetta hefur áður bent á það,
að þó ekki sje beinlínis skipað svo
tvrir, sje æskilegft að samvinna væri
milli stjórna beggja helminga sátt-
málasjóðsins, og það meiri en sjáan-
legt er, að verið hafi hingað til. í
insta eðli sínu eiga þeir saman, og
ciga að vinna að sama marki, þó þeir
og stjórnir þeirra sjeu sitt í hvoru
iandi. Það mun líka sannast þeglar
á líður, að það verði beinlinis nauð-
synlegt, að hafa slíka samvinnu sem
allra nánasta, ef sjóðurinn á að ná
lilgangi sínum, og nokkurt samræmi
á að vera í veitingunum úr honum,
En hins vegar er hjer, eftir íslensk-
•Jm mælikvarða, um svo álitlega upp-
hæða að ræða, — nú þegar um 100
þús. úr báðum sjóðunum — að all-
mikið má fyrir það gera, ef skyn-
samlega er á haldið.
Frð tiýskum rilhiHitm.
Lögrjettu hefur borist eftirfarandi
brjef frá Þýskalandi, undirritað af
Friedrich Lienhard og Heinrich Lili-
enfeiri.
Skyldu menn í útlöndum gefa sjer
íyllilega ljósa grein þeirrar efnalegu
r.eyðar, sem andlegir starfsmenn eiga
við að búa í hinu sárþjáða Þýska-
iandi ?
Pappír, prentkostnaður, setjara-
iaun, alt hefur hækkað nærri þvi ó-
skaplega í verði. Að eins ritlaun höf-
undanna hafa ekki vaxið að sama
skapi, og þegar leggja hefur orðið
timarit niður, hafa starfsmöguleik-
arnir minkað. Þannig vofir yfir eins
konar andlegt öreigalýðsástand, og
þar méð nýir erfiðleikar í þessu landi,
sem var þó fullþjáð fyrir, — en er
að berjast fyrir endurreisn sinni.
Hin þýska Schillerstofnun í Weim-
ar (Deutche Schillerstiftung) hefur
í þá sex áratugi, sem hún hefur starf-
t.ð, sí og æ unnið að því, að lina eftir
föngum lífsbaráttu skálda og rithöf-
unda. Á þessum árum hefur henni
hepnast, fyrir góðvild manna, að hafa
undir höndum fjármagn, sem sjúkir,
örkumla eða öreiga andlegir starfs- I
menn hafa notið styrktar frá. Hjer 1
er því svið, þar sem einnig erlendir j
vinir þýskrar menningar geta rjett
þýsku endurröisnavstarfi hjálpar-
hönd, óháðir öllum flokkum og
st j órnmálaskoðunum.
Öll þið, sem á einhvern hátt metið
andlegt líf Þjóðverja, öll þið, sem
þýsk skáld og spekingar hafa auðg-
að: nú er tækifæri til að auðsýna
þakklætið. Vegna gengismunarins er
lika jafnvel lítil upphæð frá útlöndum
allmikil, þegar til Þýskalands kemur.
Og þannig geta vinir þýskrar menn-
ingar stórgjaldalaust tekið þátt í
starfi, sem ber sáttarorð yfir alt
hatrið. .
Aðalfjárhirsla þýsku Schillers-
stofriunarinnar í Weimar, tekur með.
hjartanlegu þakklæti móti hverri
gjöf. 1
Eftirmæli.
Ingibjörg Brynjólsdóttir.
Hinn 12. maí þ. á. andaðist að heim-
ili sinu, Prestsbakka á Síðu, frú Ingi-.
björg Brynjólfsdóttir, kona Magnús-
ar prófasts Bjarnarsonar, sóknar-
presfs þar, eftir langa sjúkdómslegn.
Hún var fædd á Ofanleiti í Vest-
mannaeyjum 26. febr. 1871,- dóttir
siera Brynjólfs Jónassonar, sóknar-
prests þar (d. 10. nóv. 1884) og konu
hans, frú Ragnheiðar Jónsdóttur,
sem enn er á lífi, háöldruð, víst fult
niræð, hjá tengdasyni sínum á Prests-
bakka. Frú Ingibjörg sál. giftist sjera
Magnúsi, sem þá var prestur á Hjalta-
stað í Norður-Múlasýslu, hinn 12,
sept. 1895, og var hjónaband þeirra
einkar ástríkt og farsælt. Þau eign-
uðust 4 börn, 2 drengi og 2 stúlkur,
óll hin efnilegustu og manrivænleg.
Af þeim mistu þau aðra dóttur sína,
Jóhönnu að nafni, fyrir rúmu 1/ ári,
þá 17 ára. Þau sem lifa eru: Brynjólf-
ur, 23 ára, Björnvi6 ára, og Ragn-
heiður Ingibjörg, 6 ára. Björn er í
Mentaskólanum í Reykjavík, en hin
heima hjá föður sinum.
Frú Ingibjörg sál. var gáfuð kona
og mikjlhæf, og er eigi ofmælt, að
hún var sómi sinnar stjettar í mann
fjelaginu. Umhyggjan hennar fyrir
manni sínum, börnum þeirra, hjúum,
er hjá þeim voru og heimilinu yfir
höfuð, var framúrskarandi og fá-
gæt, enda kom hún ávalt þar fram,
jafnt innan heimilis sem utan, sem
best gegndi. Var hún því virt og elsk-
uð af öllum, sem kynni höfðu af
henni. í reglusemi, þrifnaði og híbýla-
prýði var hún í röð fremstu húsmæðra
og bar öllum saman um það, sem
þektu til, jafnt innlendum sem útlend-
um, sem komu að Prestsbakka, að
þar væri eitt hið myndarlegasta
prests heimili, er þeir hefðu séð uppl
í sveit hér á landi. Og þó að kon-
urinar gæti oft minna en mannsins út
á við, þá bar Prestsbakkaheimili ljós-
m vott þess, að það var húsfreyjan
engu síður en húsbóndinn, sem stjórn-
aði því; voru þau hjónin líka einkar
samhent í hússtjórnirini, sem í öllu
öðru.
Frú Ingnbjörg sál. var kona mjög
trúrækin, og kom trúrækni hennai
ljósast fram í hinni löngu banalegu
hennar, sem varaði 12/ mánuði, og
síðari hluta þess tíma var hún oft
þungt haldin; en sjúkdóm sinn bar
hún með frábæru þreki og stillingu
og óbifanlegu trausti á forsjón drott-
ins. Jarðarförin fór fram 26. maí.
Frú Ingibjörg sál. var kona í hærra
lagi, fríð sýnum og svipurinn hreinn,
vel vaxin, prúð í framgöngu og yfir-
lætislaus, þýð í viðmóti, fremur dul
í skapi og því nokkuð seintekin, en
vinátta hennar var bjargföst. Hún er
þvi sárt hörmuð, ekki einungis af nán-
ustu ættingjum og ástvinum, heldur
einnig af öllum þeim, er hana þektu.
Ó. R.
Jón Jónsson frá Brunngili
í Strandasýslu var fæddur að Óspaks-
tyri í Bitru 18. maí 1831. Ólst hann
npp í Hlíð og Hamri i Kollafirði, sem
er næsta sveit. Þegar hann var 26
ára kvæntist hann Sigriði Gísladótt-
ur. Bjuggu þau að Brunngili í Bitru.
Þeim var þriggja barna auðið. Mistu
þau tvö í æsku, en eitt lifir. Það er
Gísli bóndi Jónsson. Hefur hann bú-
ið um nokkur ár að Brunngili. Var
faðir hans hjá honum síðustu árin.
Hinn 17. febr. síðastliðinn andaðist
Jón að heimili sínu. Var hann þá
tæpra 89 ára.
Heimili hans og Sigríðar var eitt
hið allra besta, sem gerast. Þar var
stök reglusemi, og aldrei heyrðist
þar falla stygðaryrði. Bæði voru
l.jónin kirkjurækin og kristin vel.
Mikið yndi hafði Jón af dulrænum
sögum. Hann las með athygli Vís-
rióm englanna eftir Swedenborg. Og
áttu þeir nágrannarnir oft langar
samræður um bók þá, Ólafur á Þóru-
stöðum og Jón. Þá var það siðvenja
að skemta sjer með því að spila á
spil, er rnenn komu saman. En Jón og
ólafur ræddu í þess stað. Umræðu-
efnið var æfinlega gátan mikla, hvað-
an erum vjer og hvert förum vjer.
Jón var vitur maður, vænn og
trygglyndur, og væri vél ef vjer ætt-
um marga slíka. G. H.
Frjettir.
Nýkomnir eru hingað til bæjarins
þeir Finnur prófessor Jónsson og
Einar Jónsson myndhöggvari með
írú.
Söngskemtanir margar hafa verið
l.jer í bænum undan farið — Páll ís-
clfsson organleikara, Pjetri Jónssyni
operusöngvara ög Theódór Árnasyni
fiðluleikara — og verður nánar getið
um þær allar hjer í blaðinu innan
skams. — Einnig er Haraldur Sig-
urðsson frá Kaldaðarnesi kominn til
bæjarins, og ef til vill von á einhverj-
um erlendum hljómlistamönnum síð-
ar í sumar.
Stúdentar yfir 30 útskrifuðust úr
mentaskólanum í ár. Langflestir
þeirra munu stunda lögfræði og all-
ur þorri þeirra lesa hjer heima.
Konungskoman mun nú vera á-
kveðin fyrst í ágúst. En áður en kon-
tingur kemur hingað ætlar hann að
fara til Róm, Parisar og I.undúna
vegna sameiningar Danmerkur og
Suður-Jótlands.
íþróttamóti landsins er nýlokið
hjer í Reykjavik.
Ólafur Briem áður þingforseti, hef-
ur brugðið búi og er setstur að í
Reykjavík. Hann hefur búið í Skaga-
firði í undir 40 ár og verið þingmað-
ur í 33.
Minningarsjóður Eggert ólafsson-
sr. Jena Bjarnason verslunarmaður
hefur greitt árstillag sitt kr. 10,00 og
Finnur Einarsson kr. 5,00. Náttúru-
fræðisfélagið hefur borgað kr. 100,00
í sjóðinn, og núna síðast hefur sjera
Jón Finnsson á Djúpavogi sent gjald-
kera sjóðsins kr. 160,00; er það á-
góði af hlutaveltu, sem ungmenna-
íjelagið Neisti hjelt á Djúpavogi.
Halldór Hermannsson bókavörður
l iske-safnsins í íþöku í Bandaríkjun-
um var í júní síðastl. skipaður pró-
íessor í norrænum málum við Cornell
háskólann. — Þessi útnefning mun
gleðja, alla mentavini hjer heima.
Frófessor H. H. er orðinn hjer al-