Lögrétta - 11.08.1920, Side 4

4
LÖGRJETTA
og hlýtur fyr eSa síSar aS verSa til
stórtjóns. Bágar eru samgöngurnar,
Reyndar læt jeg nú strandferSirnar
vera, eins og áætlunir segir, aö þær
eigi aS vera. En þaö er aldrei hægt
að reiSa sig á þær, ýmist er þeim
breytt, ferðir feldar úr, eSa skipin
látin vera á ferðinni töluvert á und-
an áætlun. Og virðist í þessu kenna
töluvert óstundvísi þeirrar, .er oss ís-
iendingum hefur, og það ekki að á-
stæöulausu, veriö borin á brýn. Það
er betra að hafa enga áætlun fyrir
strandferðaskipin, heldur en að hún
sje svo óábyggileg og reykul, aS ekki
megi reiða sig á hana. Svo er annaS,
sem ekki má liggja í þagnargildi, og
þaö er þaS, aS yfirmenn strandferSa-
skipsins þykja ekki neitt liprir eSa
liSlegir viSskiftis oft og tíöum. Sem
lítiö dæmi um striSlega framkomu
þeirra, má geta þess, aö þegar skipiö
kom á sumardaginn fyrsta á Noröur-
fjörS, ætlaSi maöur nokkur hjer í
sveit aS fá flutt meS skipinu 2 eöa 3
lítil stykki til hafna hjer viS Húna-
flóa, sem skipiS átti aS koma á, og
var kominn meS þau aS skipsfjöl, en
enginn kostur var þess, aS fá þessi
stykki flutt meS skipinu. SögSu
skipsmenn, aS þeim heföi veriö bann-
aö af útgeröinni, aö taka nokkurn
flutning í þeirri ferS hafna á milli,
Er slíkur stiröleiki, hvort heldur hann
kemur fram hjá útgerS skipsins eöa
skipshöfninni,' ekki lagaSur til þess
aS auka vinsældir almennings fyrir
innlendri skipaútgerS, þegar aS lands-
ins eigin synir eru miklu óliSlegri í
* viöskiftum en útlendingarnir vanal.
voru, meöan aS þeir rjeSu fyrir sam-
göngunum. Margar af þeim fögru
vonum, sem landsmenn gerSu sjer viS
stofnun Eimskipafjelagsins viröast
r,ú — því miöur — óSum aö vera aö
hrynja um koll, óg er leitt til þess
aö vita. — í þessu bygSarlagi eru 2
fastar verslanir. Eiga þær mjög erfitt
aöstööu aö því er öll viöskifti og
samgöngur snertir, og er fyrst þar
til aS nefna sxmaleysiS, og þeir, sem
nokkuö eru staSháttum hjer kunnug-
ir, geta nokkurn veginn giskaö á,
hvílíkum erfiSleikum sje bundiö fyrir
verslanirnar, i hvert skifti, sem þær
þurfa aS nota síma, aS þurfa þá aö
sækja til Hólmavíkur, svo löng og
vönd sem sú leiS er. Á vetrum getur
þaS oft veriö hreinn og beinn lífs-
háski aS hætta sjer yfir Trjekyllis-
heiSi. Og í annan staS má nefna sam-
gönguvandræSin eöa erfiöleikana á
aö fá skipin til aS koma á hafnirnar
hjer norSur frá, þegar þau fara um
Flóann, enda þótt nægur flutningur
sje fyrir þau. í fyrrahaust áttu versl-
anir þessar um 80 tonn af saltfiski,
sem þær nauðsynlega þurftu aö koma
frá sjer og voru' búnar aö fá kaup-
anda aö í Reykjavík, ef fiskurinn
kæmist suSur fyrir áramót. Var þá
ýtarlega reynt til þess aö fá Sterling
til aö taka fisk þennan, er skipið
var hjer á ferö í desember, en slíks
var enginn kostur; var þó allur fisk-
urinn kominn á einn góöan stað,
ReykjarfjörS, og kunnugir sögöu, aS
i;óg rúm heföi verið í skipinu. VarS
þetta til þess, aS fiskurinn komst
ckki suöur fyrir tilskilinn tíma. Fisk-
inn fjekst ekkert skip, er um flóann
fór síðar x vetur, til aö taka, og fóru
þó víst 4 eSfl 5 skip hjer rjett fyrir
framan í vetur, og þaS oft í besta
veðri. Fiskurinn er óseldur enn, en
allir geta sjeö, hvílíkt tjón slíkt er
fyrir verslanirnar-og hjeraSið í heild
sinni. Hvort sem slíkt er aS kenna
útgeröinni eöa skipstjórum hvorum
fyrir sig eöa í sameiningu, er nokk-
uö sama, og bagalegt er að búa við
slíkar samgöngur, og verSa aS líöa
stórtjón fyrir — að því er manni
\irSist — stirSleika einan saman. Þeir
góðu menn, sem gera skipin út og
skipstjórarnir, mega þó vita þaS, aS
hjer norður á Ströndum búa líka
menn eins og annarsstaðar á land-
inu, og aS þeir eiga, sem aðrir lands-
menn, sanngirnisrjett til aS njóta
svipaöra þæginda i samgöngum sem
aðrir landsmenn, og þeir góöu menn
liafa gott af því aö fá aö heyra, að
menn hjer taka ekki hvaö sem er
íyrir góöa og gilda vöru, og þeir
finna vel, hvaS viS þá er átt, hvort
sem þar á hlut aS máli útgerS Eim-
skipafjelagsins eöa þjónar hennar, og
menn kunna hjer líka aS meta rnenn
cftir framkomu þeirra, hverjir sem
þeir eru, alveg eins og aðrir lands-
menn. ÞaS er eiris og þessir menn
haldi, aS okkur útkjálkabörnunum
megi alt bjóSa, og aS viS gerum okk-
ur alt aS góöu oröalaust, en þar
skjátlast þeim. Menn höföu ekki bú-
fasteig'nasali.
Skrifstofa Vesturgötu 12, Reykjavík.
Hefur ávalt stór og lítil hús til sölu hjer i Reykjavík og jarðir í
nærliggjandi sveitum, vjelbáta 0. s. frv.
Aðgengilegir borgunarskilmálar.
Þeir sem hafa í hyggju að flytja til Reykjavíkur ættu í tíma að
snua sjer til hans og tryggja sjer bestu húsakaupin.
F. H. KREBS.
medlem af Dansk Ingeniörforening.
KONSULTERENDE INGENIÖRFIRMA.
for Projektering og Udbygning af:
KRAFTSTATIONER, Vandkraft, Damp, Diesel, Sugegas osv.
ELETRISKE KRAFT0VERFÖRINGS OG FORDELINGSANLÆG.
ELEKTRISK Varme, Lys, Drivkrft m. v.
ORGANISATION AF ELEKTRICITETSFORSYNING.
KÖRENHAVN V., Alhambravej 17. Tlgr. Adr.: „Elektrokrebs“.
E8BBa^iiiwniiimiaii"i wiim imiinnu mni 1111 SBgaMtJMB^ÆsgKigpgyifPiwuiBHBiwBiawwwB
ist viS því, að hin innlenda útgerS
yröi verri viSureignar og stiröari í
viðskiftum en útlendingarnir forSum,
en sú er nú samt orðin reyndin á.
Sv. G.
Kveðjusamsæti og heiðursgjöf.Þeg-
ar Reykhólahjónin voru aS flytja al-
íariS búferlum aS Skálmarnesmúla, á
trinitatissunnudag s. 1., hjeldu prests-
hjónin á StaS þeim og fólki þeirra
kveSjusamsæti þar, meS þeirri rausn
og alúS sem þau eru alþekt aS. Voru
þeim þá einnig færðar 1000 kr. t pen-
ingum, sem heiöurs- og minningar-
gjöf frá sveitungum þeirra. HafSi
sjera Jóri Þorvaldsson á StaS og
Ingimundur hreppstj. í Bæ kvatt til
samskotanna, en Ingimundur veitt
peim móttöku, og afhenti hann gjöf-
iná. Fylgdi henni kveðjuávarp til
’njónarina, eftir Þorgeir bónda á
Höllustöðum, fyrir hönd sveitung-
anna, og kvæSi eftir Lárus kennara
ÞórSarson, er hvorttveggja var lesiö
upp fyrir heiðursgestunum. í ávarp-
inu segir m. a.: „Þið hafiS búiS í
þessari sveit alla ykkar búskapartíS,
hirigað til, eða full 30 ár, og munuS nú
eiga á bak aS sjá lengstum búskapar-
tíma í henni, flestra þeirra bænda er nú
byggja hana. Allan þennan tíma hafiö
JúS áunniö ykkur einróma ástsæld og
riylli allra, er ykkur hafa kynst. En
einkum óx álit ykkar meS stækkuS-
um verkahring, eftir aS þiS tókuS
höfuSbólið Reykhóla til ábúSar, nú
íyrir 21 ári. — Þar gátu lika best not-
iS síri ykkar góöu eiginleikar í allri
mannúS og hjálpfýsi, takmarkalausri
csjerplægni, gestrisni og höfðings-
lund. HafiS þiS meS því haldiS þeirn
höfðingsbrag yfir Reykhólum, aS
, þeir meS rjettu geta enn þá heitið
höfuS bændabýli sveitarinnar. Má
])ví meS sanni segja, aS JxiS meS þessu
hafiö haldiS uppi þýSirigarmiklum
heiSri sveitarinnar. Og þaS, þrátt fyr-
ir ykkar mjög öröugu aSstööu út á
viS, og því miður þrönga efnahag.
Auk Jxessa eru svo margir, sem sjer-
staklega hafa staðiS í ykkar skjóli,
IiæSi vandabundnir og óvandabundn-
ir, er þiS hafiS sýnt margvíslega
hjálp og aðstoS, miklu fremur af vilja
cn mætti. Vitum vjer aö ykkur fylgir
úr hlaði sár söknuöur þeirra allra og
| einlægar blessuriarbænir til guSs.
| Auk alls þessa hefur húsbóndinn haft
| sjerstaka Iægni til handlækninga, aS
Jxví er viS kemur hjálp í fæðingar-
| nauö, bæSi við menn og skepnur. og
| hepnast þaS ætíö vel, oft fram yfir
allar voriir. Vjer höfum leyft oss aS
| drepa á Jxetta, sem eitt af saknaöar-
j efnum vorum, er vjer metum aS verS-
j ieikum og þökkum hjartanlega. ....
i Vjer óskum ykkur hjartanlega allr-
! ar sapnrar hamingju í hínu nýja
j heimkynni ykkar. Óskum og vonum
aS þiS eigiS þar enn þá eftir Keilla-
j 1 ika framtíS, ykkur til gleöi og gæfu
! og samsveiturigum ykkar til upp-
ljygg'ing'ar °g ánægju.“
Hákon bóndi þakkaSI gjöfina og
Jrann sórna er honum væri sýndur,
með nokkrum vel völdum oröum.
KvaS hann þaS gleSja sig rnest, að
skilja sem vinur viS vini, og voriaði
aS þaS vinarband hjeldist þótt fjörS-
ur væri á milli. — Alt fór mjög vel
og viðkunnanlega fram og var sýni-
lega til ánægju öllum hlutaSeigendum.
Viðstaddur.
Norðurförin. Þ. 21. júní lögöu upp
frá Ölvesá til noröurfarar þeir Páll
Ólafsson bóndi á Litlu-Heiöi í Mýr-
dal, Kjartan Guðmundsson ljósmynd-
ari í Vík, Jón Guðmundsson búfr. á
Stóra-Hofi, Böövar Magnúss. hrepp-
stjóri á Laugarvatni, Kristinn Ög-
mundsson búfr. í Hjálmholti. Fóru
þeir um Reykjavík og þaöan upp í
BorgarfjörS um SvínaskarS. í Borg-
arfirði bættust í förina þeir Hallgr.
Níelsson hreppstj. á GrímsstöSum,
Bjarni Bjarnason böndi á Skáney,
Tómas Jónasson búfr., Sólheima-
tungu, Ari Guðmundss. búfr., Skálpa-
stöðum og Eggert V. Briem verk-
færaráöanautur BúnaSarfjel. íslands.
Hjeldu svo þessir tíu menn norSur
yfir HoltavörSuheiSi um Húnavatns,
SkagafjarSar og Eyjafjarðarsýslur aS
Akureyri. Á Hólum voru þeir dag
kyrt og annan á Akureyri. Yfir Eyja-
íjörS fóru þeir á mótorbát aS HöfSa.
Frá Akureyri fóru þeir aS Dettifossi
cg Ásbyrgi um Mývatnssveit og BárS-
ardal. Þaöan suður Sprengisand og
Floltamanna afrjett suöur yfir Túná.
Þeir fengu ÞórS Flóventsson frá
Svartárkoti sem fylgdarmann og voru
þeir 49 tíma frá Mýri í Bárðardal aS
Galtals^k í Landsveit. GuSm. Þor-
bjarnarson á Stóra-Hofi, form. Bún-
aöarsamb. SxxSurl., Finnbogi Kristó-
fersson bóndi á Galtalæk og Jón Sig-
urtryggvason frá Litlu-Völlum í
BárSardal sóttu feröalangana inn yf-
ir Túná, eftir simskeyti frá Reykja-
hlíð aS Efra-Hvoli, og komu báSir
sS ánni undir eins, bæSi aS norSan og
sunnan. VeSur og færS hiS besta yf-
ir óbygðirnar. ÞaS var 18. júlí er
J>eir komu aS Galtalæk; á hestum
þeirra sá ferSin ótrúlega lítiS. Þeir
láta hiS besta af ferSinni. AlstaSar
sýnilegur góövilji og vinátta í viS-
tökum og margar góðar endurmínn-
ingar frá þessari för og ógieyman-
legar. G. Þ.
Úr Vestmannaeyjum er skrifaS:
Síöastl. fimtudag komu hingað Jxeir
iandlæknir G. Björnson og loftskeyta-
stjóri FriSbjörn ASalsteinsson, eftir
ferðavolk austur í Landeyjar, þaöan
til Eyrarbakka og síSan á mótorbát
til Vestmannaeyja. Landlæknirinn
var á eftirlitsferS. Stjórn sjúkrahúss-
ins hjelt landlækni veglega veitslu í
matsal sjúkrahússins, og gat því,
vegna húsnæSis ekki boðiS nema fá-
um þeirra, sem gjarnan heföu óskaS
aS sitja veitsluna, enda var fýrirvar-
inn harla naumur. Salurinn var
prýöilega skreyttur ísl. flöggum og
blómum, en yfir höföi landlæknis
voru nafnstafir hans, G. B., úr lyng-
fljettum, lýstir rafljósum.
SigurSur SigurSsson lyfsali flutti
heiSursgestinum ræSu og þakkaði
honum hin mörgu og ýmislegu störf
í þarfir þjóSarinnar; ræSumaður gat
þess, aS mikiS -væri starfað í Eyj-
xm úti, og væri Jxví ekki óeölilegt,
aS eyjarskeggjum væri kærkomiS
tækifæriS aS heiSra gest sinn, því
þaS væri einmitt sívakandi og óbil-
andi starfsþol, sem einkendi heiSurs-
gestinn og allan haris æfiferil. Ósk^
aSi honunx aö síSustu allra heilla og
aS hann mætti starfa áfram sem best
og mest, án þess aS líta til hægri eSa
vinstri, eða hiröa unx augnabliksvin-
sældir fólksins, og fara því einu fram,
sem hans eig(i,n góSu gáfur segðu
lionum. Landlæknir rnælti síöan fyrir
xiiinni Vestmannaeyja. Var þaS sköru-
legt og alvarlegt erindi og sýndi, aS
keiSursgesturinn er enn í fylsta fjöri,
andríkur og víðsýnn og geymir enn
æskunnar trú á framtíöina, framfarir
og vaxandi heiöur ættjarSarinnar og
Eyjanna. Þá töluðu þeir einnig, hr.
bæjarfógeti Karl Einarsson og sjera
Oddgeir GuSmundsson fyrir rninni
landlæknis. Samsætinu lauk um miS-
nætti og hjeldu gestirnir heim hress-
ari í huga og ríkari af ræöum við
hinn gáfaða og hámentaSa heiðurs-
gest. —
— Þá gleSjast eyjarskeggjar yfir
komu loftskeytastjórans; var hann
áð sjá staS hinni væntanlegu loft-
skeytastöS, og er þaS vitanlega öll-
um hjer hiS mesta gleSiefni aS fá
hingaS loftskeytastöS, bæði vegna
sambandsins viS meginlandiö og
björgunarskipiS; ekki síst fyrir Jxá
sök, aS tækin eru af allra nýjustu gerS
og svo fullkomin sem völ er á. Vest-
m.eyingar eru því aS maklegleikum
mjög þakklátir hr. landssímastjóra
Forberg, sern hefur veriö aSalhvata-
niaöur þessa fyrirtækis.
'* ><*
Eftirmæli.
Þuriður frá Tungu.
Hún dó hálftíræS núna um síðustu
krossmessu; og hafði þá legið rúmföst
fast að sextíu árum. Hún var orðin
gamalmenni þegar jeg man fyrst eftir
mjer, og þá búin að liggja aldarfjórð-
ung -— í einsetukofa! Hún var undar-
leg talin, og einfaldur almenningur
hafði ýmugust á henni; sagði, að hún
væri ímyndunarveik; hún væri „óalmin-
leg“; — og fór um ástand hennar
mörgum öðrum heimskum orðum.
Jeg heyrði puríðar gömlu fyrst að
því getið, að hún væri „innbyrlingar-
veik , „óalminleg“, „móðursjúk“; hún
væri „þreytandi", og margt fleira í niðr-
andi tón. Samt var mjer sagt að sjá
hana, þegar jeg kom að Tungu; því
hún væri frændrækin, og langaði til að
sjá frændfólk sitt.
Mjer var'ð felmt við að sjá hana
fyrst um sinn. Skildi þá ei, hvernig
þessi tekna manneskja skyldi Iiggja
þarna svona langt frá mannabýlum (í
einsetukofa að baðstofubaki, með þykk-
um moldarvegg á miili). Hitt man jeg,
að jeg tók strax eftir hreinsvipnum á
skinfölu andlitinu, fegurðargerðinni á
visnum höndunum, og frábærum nett-
leikssvip á skónum, sem stungið var til
fóta og sjaldnast upp settir. Annars var
svo umhorfs í kofanum, að þar var ei
annað innanstokks en bælið gömlu kon-
unnar (rúm væri of tigið orð), sem jafn-
an var undir agnarsmárri gluggagrýtu,
fjöl yfir höfðalagi, þar sem fáeinum
lánsbókum var raðað á, önnur fjöl til
fóta með matarleifum, og meis fyrir
framan rúmið til að sitja á fyrir gesti.
Jeg kom í eina þrjá kofa einn fram af
öðrum að aldri til (sem breyttust eftir
húsagerð heimilisins) ; og voru allir með
svipaðri gerð og umbúnaði. Stærðin svo,
að þar var að eins pláss fyrir bælið og
eina eða tvær manneskjur standandi.
pröng göng inn að ganga, og dyrnar
svo lágar, að vart varð inn smogið.
Kofinn og göngin alt óþiljað.
Hvernig stóð annars á þessari mann-
eskju; og hví var hún svona? — Æfi-
sagan er öll ömurleg, einstæð og ein-
trjáningsleg.
Hún var í vist hjá Guðrúnu systur
sinni, sem var eldri, þar til hún var
þrítug. pá fluttist hún að pingnesi til
Guðríðar systurdóttur sinnar og Hjálm-
ars bónda hennar; var þar það sem
eftir var verk-æfi sinnar (fram undir
fertugt), — þar til heilsan yfirgaf hana.
En veikindi hennar hófust þannig:
Hún fjekk veiki þunga, þegar hún var
um þrítugt, rjett áður en hún yfirgaf
Guðrúnu ^ystur sína. pað var á engja-
slætti. En svo var hart að gengið hjá
Guðrúnu gömlu (ömmu minni), sem þá
var efnakona, en óhlífin sjer og öðrum,
að ekki gafst systur hennar tími til að
ná sjer. Varð strax að fara til hey-
vinnu í hráslagaveðri og hún gat skrið-
ið; aldrei náði hún sjer aftur. Skömmu
þar á eftir fluttist hún vistferlum að
pingnesi. Og þar lagðist hún aðra leg-
una ei löngu síðar. pað var um vetur.
Á útmánuðum var hún farin að hress-
ast. Og var nú ei eftir gefið; vinnu-
vægðin hjá Hjálmi bónda, sem ann-
ars var úrvals maður, voru ei miklu
meiri en hjá Guðrúnu gömlu tengda-
móður hans. Karlmenn voru að fara til
sjávar, og varð nú puríður að fara að
sinna gegningum nýstaðin upp úr
þyngstu legu. En það fór von bráðar
með hana; og lagðist hún nú í rúmið
fyrir fult og alt ei miklu síðar. Var að
vísu fyrstu árin á stjáki við og við um
hásumarið, og reyfldar á skriði víst
nokkuð fram eftir æfi. En seinni árin
öll tæpast að kalla annað en al-karlæg
orðin allan ársins hring. — Hún var
höfð í baðstofunni fyrst um sinn. Gekk
það-illa; því hún þoldi engan hávaða.
Einkum á haustum er rokkar voru fram
teknir, varð titringsniðurinn af þeim ó-
þolandi fyrir taugarnar; svo að finna
sem glóandi hrísla legðist um alt bakið.
Og varð útfallið áð lokum, að sjerstak-
ur kofi var handa henni gerður í nám-
unda við baðstofuna. Á ríkisheimilinu
Deildartungu, þangað sem hún fluttist
skömmu eftir síðara áfallið, var hún
skuggahlið þeSs glæsilega bústaðar.
Eftir að Vigdís, systurdóttir puríðar,
tók við í Deildartungu, varð Tunga
eitt alglæsilegasta heimili Borgarfjarð-
ar margs vegna: efna, gestrisni, glað-
værðar, framtakssemi, góðgerða (við
þurfandi). Er alls enginn vafi á, að
Tunga var lang-gestrisnasta heimili í
hjeraðinu. En þarna var skugginn:
Sárfáa mun hafa grunað, t. d. af þeim
sæg glaðs útreiðarlýðs, sem fylti stof-
urnar í Tungu einn sunnudaginn eftir
\ annan, sumar eftir sumar, að einni
Huolieilar Dakkir
x’otta jeg virium mínum í Nauteyrar-
bjeraði fyrir hina rausnarlegu gjöf
— vandað flygel, — er þeir færðu
mjer heirn 5. júní síðastl. í tilefni af
:ío ára starfsemi minni í hjeraðinu.
Sigvaldi S. Kaldalóns,
hjeraðslæknir.
veggjarþykt frá sólarlífinu væri eitt-
hvert sorglegasta dæmi mannlegrar
eymdar; orsakað af óbilgirni, óforsjálni
og fáfræði. peir voru fæstir, sem vissu
um puríði gömlu; að eins fáir frænd-
ur, sem þangað skriðu inn sjer til hrygð-
ar en henni til gleði, og það sem verra
var: að þegar gestkvæmt var, vildi
stundum svo til, að gamla konan
gleymdist.
Eigi var nú þó svo með þessum
þrautum, meðferð og viðurvist væri hún
full ásakana, kvartana og ergelsis. —
pvert á móti: hennar tal hneig mestalt
aS fræSum, sögum og fornum greinum,
ættrakning, ljóðum og annari lesning.
—- pungt átti hún um mál, og innan
stundar var hún vön að segja: „Nú er
jeg þreytt. Nú vil jeg þið farið! “ —
En væri á hana gengið með líðan henn-
ar, gat verið að losnaði um þennan
langfrosna lífgróður, þiðnaði kvala-
klakinn í þungum og þögulum gráti.
Vildarmenn átti hún riokkra, sem
aldrei fóru svo um, að þar ei inn litu:
Guðm. próf. Helgason, — „sem alt af
var mjer eins og besti bróðir“; pórh.
biskup, Árni Eggertsson kom þar eftir
minni tilsögn og sýndi þar örlæti sitt
(sem víðar) : gaf fje til að þilja innan
skála hennar. — Að þessum *örfáu
geislum undanskildum leið líf hennar
eins og hrákaldur haustnæðingur. pví
sem næst einasta gleði hennar var að
gleðja aðra að því fáa leyti, sem í
hennar valdi stóð. Fús og framboðin að
bæta og laga flíkur framar því sem
aflið eftirljet, enda óvenjulagin til
handanna. Og væri hún glödd með ein-
hverri smágjöf, var það segin saga, að
hún gaf það öðrum áður en varði, ein-
hverju frændbarni sínu, sem hún náði
til í þann svipinn. Og er vart hægt að
hugsa sjer barnbetri manneskju.
pað mætti nú ætla, að allir hefðu
verið henni svo góðir, sem unt hefði
verið, sem hana umgengust. En svo var
þó ei. Nærgætnin langt úr leið að væri
neitt í áttina nægjanleg hjá sumum,
jafnvel ei þeim allra nánasta. — Var
þó hvergi svo, að hún hallmælti nein-
um. En væri á eitthvað slíkt minst af
aðkomendum, fór svo sem með aðrar
sorgir, að gráturinn blæddi því burt.
Tvent þótti mjer tiltakanlegast: góð-
menskan annarsvegar, samfara þrot-
lausri trú á algóða stjórn og eilífa for-
sjón; — hins vegar sú heiðljósa greind,
sem alla tíð brá fyrir eins og hress-
andi hreinblæ mitt í þessari þungu
þrauta-muggu.
Minning hennar verður mjer því eins
konar sameining af: þyngstu sorg yfir
langbærasta dæmi mannlegrar eymdar,
sem mér hefir komið að augum; — og
aðdáun yfir andans ljósi sárreyndrar
veru, sem skinið getur undra skært gegn
um dimmustu mótlætisskj.
Porsteinn Björnsson.
FjelagsprentsmiCjan.