Lögrétta

Tölublað

Lögrétta - 27.06.1928, Blaðsíða 2

Lögrétta - 27.06.1928, Blaðsíða 2
LOGRJflTT* LÖGRJBTTA Útgefsusdi og ritntjóri Þ»rateiaB Oiiltttn í’ing-hoItsstrtBtí 17. Sinai 178. Ieaiielatm afgrreiðela 1 MiðntrieU 3. hann sá, sem mestur er gaumur gefinn og hans orð, sem mesta at- hygli vekja, enda hefur hann það m. a. til síns ágætis að vera jafn- vígur á öll aðal-menningartungu- mál álfu vorrar og á það til á slíkum fundum að bregða þeim öllum fyrir sig í sömu ræðunni, þegar viðstaddir eru fundarmenn af ýmsum tungum og þjóðemum. Tvær eru þær kirkjulegar hreyf- ingar á vorum tímum, sem Natan Söderblom hefur einkum látið sig miklu skifta og báðar lúta að nán- ari samvinnu með evangelisku kirkjunum. Er önnur þeirra hin svonefnda „Faith and order“- hreyfing, en hin „Life and work“- hreyfingin. Báðar eru þær eins og nöfnin sýna runnar af erlendri rót, en frá fyrstu hefur Söder- blom veitt þeim öflugt fylgi sitt og við það orðið einn hinna leið- andi manna þar. Eitt af megin- áhugamálum þessara hreyfinga til eflingar kirkjulegri einingu og andlegri samvinnu kristinna þjóða, er orðið gæti spor í áttina að endursameiningu allrar kristn- innar, var frá upphafi það, að koma á alheims-ldrkjuþingi, er tæki til athugunar með kristilegu umburðarlyndi og bróðurlegum kærleika þau ágreiningsatriði í trúarefnum, játningum og kirkju- skipun, sem nú skifta flokkum og eins þau atriði, sem sameiginleg eru, og það í þeim tiigangi að jafna ýmislegan misskilning og ágreining, vekja samúðarþel með kirkjuflokkunum, gagnkvæma virðingu, traust og kærleika sam- kvæmt orðum meistarans mesta í Jóh. 17, 21. „Allir eiga þeir að vera eitt, eins og þú, faðir, ert í mjer og jeg í þjer, eiga þeir einnig að vera í okkur“. Fyrir þessa kristilegu einingarhugsjón hefur Natan Söderblom starfað öll árin, sem hann hefir setið 4 erkistóli Svía. Hann hefur viljað vinna að bandalagi með þjóðun- um grundvölluðu á mannúð, rjett- læti og bróðurkærleika og gera kirkju Jesú Krists að orkugjafa hinna nýju tíma, sem framundan eru, í þeirri öruggu sannfæringu trúarinnar, að kristileg menning væri heimsins eina viðreisnarvon, en hún þurfi sameinaða kirkju sem málgagn sitt og samvisku sína. Alheimskirkjuþingið í Stokk hólmi 1925 var einn liðurinn í starfi því, sem hjer var hafið og má segja, að það hafi verið fyrst og fremst verk Natans Söder- bloms. Og þótt ekki hefði hann unnið neitt annað um dagana en að koma því þingi á laggimar og stjóma því, þá hefði það eitt verið nóg til þess að skapa Söder- blom erkibiskupi frægðamafn í kristnisögu hins evangeliska heims, enda hefir því verið hald- ið fram af ýmsum, að það hefði ekki verið á neins manns færi nema hans eins að hrinda því í framkvæmd*). Natan Söderbloms hefur fyrir skömmu verið minst hjer í Lög- rjettu í tilefni af mjög eftirtekt- arverðri ádeilu hans á hendur Rómaborgar-biskupi — páfanum — út af hirðisbrjefi, sem hann gaf út í haust eð var („Mortalium animos“) og beinlínis var stílað gegn þessari einingarhugsjón Söderbloms, eins og hún birtist bæði á heims-kirkjuþinginu í Stokkhólmi og á kirkjuþinginu í Lausanne árið, sem leið. Skal ekki farið frekar út í þá sálma hjer. Að Söderblom er minst hjer að þessu sinni, stendur í sambandi við útkomu nýs rits eftir hann og stórmerkilegs, sem vakið hefir mikla athygli, vitanlega fyrst og fremst innan sænsku kirkjunnar, enda verið talið merkast allra rita um það efni, sem birst hafa á sænska tungu og jafnvel einstakt í sinni röð innan bókmenta evan- geliskrar kristni. Þetta stórmerki- lega rit er um píslarsögu Jesú Krists: „Kristi pinas historia. En passionsbok för stilla veckan och andra veckor“. Langaði mig sjer- staklega til að vekja athygli ís- lenskra presta á bókinni, svo mikinn lærdóm sem hún hefur til brunns að bera og ágætan til skýringar á fjölda atriðum er varða þennan þátt lífssögu frels- arans, sem svo mörgum kristnum manni hefur orðið brunnur bless- unar til sálunota um dagana, en vekur jafnframt í sálu athugulla *) Sjera Bjami Jónsson dómkirkju- prestur og sjera Friðrik Rafnar á Akureyri sóttu kirkjuþing þetta sem fulltrúar hinnar íslensku kirkju og hafa báðir gefið ágæta skýrslu um hið helsta, sem þar gerðist og lýst | áhrifunum, sem dvölin þar hafði á j þá í 8. árg. Prestafjelagsritsins. Einn- I ig hefur sjera Friðrik gert ágæta grein fyrir uppruna „Faith and order“-hreyfingarinnar í 2 árg. sama rits. lesenda svo margar og viðfangs- erfiðar spumingar. En úr þeim vill hinn stórlærði erkibiskup greiða og hefur að minu viti, tek- ist það mæta vel í þessu riti sínu, svo að mjer enda finst jeg hafi aldrei höndum leikið neina bók um það efni ágætari til skilnings og nytsamari til fróðleiks, sann- færingar og uppbyggingar um þetta mikilvæga efni hinnar 'kristilegu hjálpræðissögu. Rit þetta er nálægt 500 blað- síður í 8 blaða broti, og er að allri framsetningu þannig úr garði gert, að allur almenningnr getur haft þess full not, en er þó frá upphafi til enda grundvallað á vísindalegum rannsóknum og þrungið af víðfeðmum lærdómi höfundarins. Allur andi ritsins er guðrækilegur, svo að vel mætti nota það sem húslestrabók til kveldlestra á föstunni, þ. e. sem einskonar föstuhugleiðingar, enda er svo að sjá sem höfundurinn hafi beint ætlast til þess, eins og efni þess er skift niður. Jeg hef þá heldur aldrei lesið neina bók í óbundnu máli um* þetta efni, sem jafnast geti við þessa í því að „vekja“ hugi manna til athug- unar á því sem gerist og fram við Jesúm kemur á píslarferli hans. 1 bundnu máli eigum vjer íslend- ingar Passíusálma Hallgríms Pjeturssonar og megum oss til fremdar telja að eiga þann dýr- grip, því að af honum erum vjer vissulega öfundsverðir. En þótt einatt megi dásama þá lífsspeki trúarinnar, sem kemur fram í sálmum Hallgríms og fylsta á- stæða sje til að undrast andagift- ina og snildina, sem þar keniur fram og þann hinn djúpa skilning á staðreyndum trúar vorrar, sem LÖGRJETTA þar birtist svo fagurlega, þá verð- ! ur aldrei með sanngimi til þess ; ætlast, að þeir greiði úr öllum við- ! fangserfiðleikunum, sem fyrir j manni verða við lestur píslarsög- j unnar, því að tilgangur þeirra er ■ allur annar. Bók Söderbloms erki- j biskups hefur aftur sjerstaklega : tekið þá til meðferðar og leitast | við að greiða úr þeim með þeim j tækjum lærdómsins og vísind- j anna, sem vorir tímar hafa til brunns að bera, og með þeirri djúphyggju og óvenjulegu skarp- skygni, sem höfundinum er af guði gefin, án þess þó að höf- undurinn verði þar nokkuru sinni myrkur í máli. En það gerir fram- setninguna svo eihkarhugnæma lesandanum, að hún opnar manni jafnframt útsýni inn í hjarta höfundarins titrandi af tilbeiðslu og innileika og af dýpstu lotningu fyrir honum, sem „bar vor þungu glæpagjöld og galt þá skuld, sem á oss lá“ með því sem hann hlýð- inn fram í dauðann ljet fram við sig koma syndugum heimi til eilífrar blessunar og heilla. Þessi „Píslarsaga Krists“ er í 60 smáköflum. Er píslarsagan þar rakin öll frá upphafi til enda og byrjar hver þeirra með litlum kafla píslarsögunnar eins og vjer eigum hana „samanlesna eftir þeim fjórum guðspjöllum" og er því að sniðinu til alveg eins og föstuhugvekjur eru venjulega. En þessum smáköflum er aftur flokk- að í stærri þætti með sjerstök- um fyrirsögnum eftir efni hvers flokks, til þess að heildaryfirlitið ekki hverfi, Píslarsagan hefst með inngangi í sex smáköflum, þar sem skýrt er frá síðustu suðurgöngu frelsarans og hefur sá inneanerur að vfirskrift ..Til Jerúsalem“, og endar hann á i sjálfri innreiðixmi þangað. Þá tekur við sjálf píslarsagan og er j henni skift í sex aðalþætti. Er fyrsti þátturinn: um það sem Jesús hefst að og verður að líða j meðal lærisveina sinna áður en hann gengur út á píslarbrautina; annar þátturinn: um það, sem Jesús hefst að og verður að líða frammi fyrir sínum himneska ! föður í grasgarðinum á undan handtökunni; þriðji þátturinn: um það, sem Jesús hefst að og verður að líða hjá æðstu prestunum, Hannasi og Kaifasi, og frammi fyrir ráðinu mikla; fjórði þátturinn: um það, sem Jesús hefst að og verður að líða j frammi fyrir hinum veraldlegu dómurum sínum Heródesi og Píla- tusi; fimti þátturinn: um það sem Jesús hefst að og verður að líða frammi fyrir almenningi er dóm- inum skal fullnægja á Golgata og um það, sem gerist á andlátsstund hans. Þá er sjötti kaflinn: um það hversu andvana líkami Jesú er greftrað- ur í garði einum af þeim Jósei og Nikódemusi. Loks er eins og við- bætir sjerstakur. lokaþáttur um trúna á upprisu ; Krists frá dauðum, þar sem gerð j er grein fyrir upprisu Krists sem j heimssögulegri staðreynd, fyrir því sem gerðist páskamorgun og fyrir gildi upprisutrúarinnar. Með þessu er gerð nægilega grein fyrir aðalefxú bókarinnar, en rúmið leyfir ekki að fara nán- ar út í einstök atriði eða að benda á ýmsar nýjar, frumlegar skoð- anir höfundarins og skýringar, o Viqf lrnrrui fvom TlPSS aðeins getið, að nýju ljósi er þar brugðið yfir fjölda atriða bæði sögulegs og sálfræðilegs eðlis og nýjar skýringar gefnar á fjölda sögulegra atvika píslarsögunnar, sem sá er þetta ritar minnist ekki að hafa sjeð áður teknar fram. Sumstaðar er lítilsháttar vikið frá hinni venjulegu röð viðburðanna, sem á fundi í örebro mælti þessi eftirminnilegu orð, sem oft hefur verið vitnað til, einnig úti hjerr „Trúðu ekki á gamla guðfræði og trúðu ekki á nýja guðfræði, en trúðu á drottin Jesúm Krist“. Og trúna á drottin Jesúm Krist hefur Söderblom viljað efla og styrkja með þessari nýju bók svo að gangur sögunnar verður I sinni og mun evangelisk kristni við það bæði eðlilegri og skiljan- legri. Þá eru ekki síst eftirtektar- verðar eðlislýsingar höfundarins á ýmsum þeim mönnum, sem mest eru riðnir við píslarsögu frelsar- ans og stendur ef til vill enginn þeirra manni eftir lestur bókar- innar jafn lifandi fyrir hugskots- sjónum og Pílatus. En himinhátt yfir alla aðra, sem þar birtast á ! sjónarsviðinu, gnæfir þó að sjálf- sögðu persóna sjálfs mannkyns- frelsarans í öllum sínum ljóma og yndisleik. Aðaláherslan er þar, I sem vita mátti, lögð á manndóm frelsarans. En svo fagurlega er lýst manninum Jesú á píslarferli hans, að ósjálfrátt skapast í huga i lesandans játningin gamla: „Sann- arlega hefur þessi. maður verið guðssonur!" Söderblom erkibiskup er að allri mótun anda síns og stefnu „ný- ! guðfræðingur", sem hjer er kallað, enda hefur hann einatt fengið orð í eyra fyrir það meðal samlanda | sinna, eins og gengur, og þá einn- ig í sambandi við þessa síðustu \ bók sína, þótt þær raddir sjeu eigi j eins háværar nú og um það j | bil er hann gerðist erkibiskup. En ; j engin bók, sem jeg hef lesið, i ! hefur sýnt mjer betur en þessi ! hve vel gamla kristna trúin og nýja jákvæða guðfræðin geta i kunna honum innilegar þakkir fyrir. Skyldi það gleðja mig, ef önn- ur eins bók og þessi yrði sem flestum kunn og sem víðast lesin með þjóð vorri og þá ekki síst af prestum vorum og prestsefn- um. Dr. J. H. Dráttarvjelar eða hestar? Mjög er hún nú að verða al- geng í landi voru, kenningin um nauðsyn þess, að bændur kaupi sjer dráttarvjelar, til að beita fyr- ir plóga sína og herfi. Það væri nú sök sjer og vel skiljanlegt, þó að auglýsinga- skrumarar og kaupahjeðnar, sem með þessar vjelar versla, hampi lofi þeirra hátt. Hitt virðist mjer verra að skilja, hve mjög þeir sumir hafa orðið til að hálofa dráttarvjelamar, sem maður verð- ur að trúa um að sjeu velunnarar bænda, og kalla vilja sig búvís- indamenn. En allra furðulegast finst mjer þó það, hversu alment bændur sjálfir hafa gleypt við þessari glópsku. Dráttarvjeladýrkunin hefur nú haldist í hendur, enda var það að undanfömu flogið sveit úr einmitt Söderblom erkibiskup, sveit eins og hundafár og her- V. Hogo: VESALINGÁRNIR varð að fóma, hjá því varð ekki komist, og þá var morðinginn prýðilega til þess fallinn, að leiða athygli Javerts frá Thénardier sjálfum. Þegar hann gæfi lögregl- unni bráð, með því að hleypa Jean Valjean út, mundi Javert hætta við að reyna að rekja hans eigin spor. Javert mundi gleyma honum vegna hinnar betri bráðarinnar og þykja vel launuð biðin. En Thénardier gat verið nokk- uraveginn viss um það að komast undan, með því að siga ofsóknara sínum á annan mann, auk þess sem hann græddi þrjátíu franka. Jean Valjean var kominn úr ösk- unni í eldinn. Javert þekti hann ekki, enda var hann ekki sjálfum sjer líkur. Lögreglumaðurinn stóð kyr og kross- lagði handleggina og krepti hnefann um kylfu sína og spurði rólega — Hver ertu? — Það er jeg. — Hvaða jeg? — Jean Valjean. Javert stakk kylfunni milli tanna sjer, beygði sig fram og tók báðum höndum í herðar Jeans Valjean. Hann virti hann nákvæmlega fyrir sjer og þekti hann. Augnaráð hans var ægilegt. Jean Valjean reyndi ekki að verjast átökum Javerts. Það var eins og ljón leyfði gaupu að reka í sig hramminn. — Herra Ja- vert, jeg er á yðar valdi. Jeg hef þar að auki álitið mig fanga yðar síðan í morgun. Þegar jeg benti yður á bústað minn var það ekki til þess að reyna að komast undan. Takið þjer mig, en lofið þjer mjer aðeins einu. Javert virt- ist ekki heyra hvað hann sagði. Hann hvesti á hann aug- un og skaut upp hrukkóttri hökunni svo varirnar brettust upp að nefi, en það var vottur mikillar ólgu í huga hans. Loks slepti hann honum, rjetti úr sjer, tók lögreglukylf- una aftur í hönd sjer og hvíslaði eins og í draumi — Hvað eruð þjer að gera hjer. Og hvaða maður er hann þessi þarna? Hann var hættur að þúa Jean Valjean. — Það var einmitt um hann, sem jeg ætlaði að tala við yð- ur, sagði Jean Valjean og rödd hans virtist vekja Javert af draumi. Þjer getið gert við mig það sem yður þóknast, en hjálpið þjer mjer til þess að bera hann heiin, um ann- að bið jeg yður ekki. Javert gretti sig, eins og vandi hans var, þegar einhver hjelt að unt væri að fá hann til þess að slaka til. Samt neitaði hann ekki, en beygði sig og tók upp klút og drap honum í vatnið og þvoði blóðið af enni Maríusar. — Þessi maður var í virkinu, sagði hann eins og við sjálfan sig. Það var hann, sem þeir kölluðu Maríus. Javart var lögreglunjósnari eins og þeir, sem bestir eru. Þótt hann teldi sjálfur, að hann ætti að deyja, hlustaði hann á alt og tók eftir öllu, sem fram fór og lagði það á minnið. Hann njósnaði jafnvel í dauðastríði sínu og gerði athuganir á leiðinni ofan í gröfina. Hann greip hönd Marí- usar og þreifaði á slagæðinni. — Hann er særður, sagði Jean Valjean. — Nei, hann er dauður, sagði Javert. — Ekki ennþá, fullyrti hinn. — Og þjer hafið borið hann hingað úr virkinu? spurði Javert. Hann hefur hlotið að vera mjög sokkinn í hugsanir sínar, úr því að hann æskti ekki annara upplýsinga. Jean Valjean virtist einnig altek- inn sömu hugsuninni, þvi hann sagði — Hann á heima í Filles-du-Calvaire-götu, hjá afa sínum, jeg man ekki hvað hann heitir. Hann leitaði í jakkavasa Maríusar og fann vasabókina, sem Maríus hafði krotað í nafn sitt og fjekk Javert hana. Enn var sæmilega lesljóst og svo hafði Ja- vert nokkuð af hæfileika kattarins til þess að sjá í myrkri. Hann rýndi í línurnar, sem Maríus hripaði og muldraði — Gillenormand, Filles-du-Calvaire-götu numer sex. Síðan kallaði hann á ökumanninn, sem ennþá beið uppi á bakkanum, en stakk á sig vasabókinni. Skömmu seinna ók vagninn niður slakkann. Maríus var lagður í aftursætið, en Javert settist hjá Jean Valje- an í framsætið. Þegar vagndyrunum hafði verið lokað var ekið hratt í áttina til Bastillu torgsins. ökumaðurinn sat eins og dimmur skuggi í sæti sínu og ljet svipuna dynja á skinhoruðum hestunum. 1 hvert skifti, sem ekið var.framhjá götuljóskeri, var sem leiftri brigði fyrir inni í vagninum. í hvert skifti þegar vagninn hossaðist á götu- grjótinu draup blóðdropi úr hári Maríusar. Þá var nið- dimm nótt þegar ökumaðurinn stansaði fyrir framan hús- ið númer sex í Filles-du-Calvaire-götu. Javert fór fyrstur út úr vagninum, gáði að því að númerið væri rjett, tók í dyrahamarinn, sem að Qsku var mynd af hafri og satyr sem stönguðust og ^Oúngshögg. Önnur hurðin var opin í hálfa gátt, hafl^ ^ henni opinni og dyravörð- urinn kom í ljós og opní^1 ^“ielt á tólgarkerti. f húsinu voru allir sofandi. I þesí*^ v^rhluta fer fólkið snemma að hátta, einkum þeg^ ^isn er. Hinn góði, gamli borgaralegi bæjarhluti ö^A.^ltinguna og breiðir sæng- ina upp yfir höfuð, einS ^Y^hin, þegar þau heyra bola komá. ökumaðurinn og ^ „ aljean tóku Maríus út úr vagninum og meðan þ^ ^idu á honum þreifaði Jean Valjean á brjósti hans fullvissa sig um það, að hjarta hans slægi ennþá- v haarðist ekki eins hægt og áður, eins og vagnhris^^^ú hefði lífgað það. Javert ávarpaði dyravörðjnn í 'V1 tón, sem hæfir embættis- manni, sem hefur uppr^v^ann frammi fyrir sjer. — Býr hjer einhver GilleD01^? — Já, hvað viljið þjer honum? — Við færum toIÍ, son hans. — Son hans? — Hann er dauður, svaraði ^ ^ Jean Valjean kom á eft- ir Javert og hristi höfuði^ ^ss að koma dyraverðinum i skilning um það, að m^^ Væri ekki dáinn. En dyra- vörðurinn virtist hvoru^ ^ Javert sagði ennfremur — Hann var í virkinu, er hann. — í virkinu, sagði dyravörðurinn — Hann ljet drepa sig. Vektu nú föður hans. Df^^Urinn hreyfði sig ekki. — Hananú, farðu, sagði aftur og bætti við — Á morgun verður hjer jarJavert skifti sem sje öllu því, sem á götum gel'i8*' ^iltekna flokka: óeirðar og handalögmál, uppreisniú ^ðgöngur og jarðarfarii’. Dyravörðurinn ljet sjer ^ að vekja Basque, Basque vakti Nicolettu og Nicol^ ^kti dóttur Gillenormands, en hann sjálfan ljetu því þau sögðu, að hann fengi frjettimar altjend ö°Á?Uexnma. Maríus var borinn upp á loft án þess að n°\iv í' aðrir íbúar hússins yrðu þess varir, og lagður á g^r1 'egubekk. Meðan læknirinn var sóttur fann Jean ^ að Javert hnipti í hann. Hann skildi við hvað hf^, * °g gekk aftur ofan stig- ann og lögreglumaðuriá11 honum. Dyravörðurinn horfði á eftir þeim þegar vagninn fór, syfjaður og skelfd- ur, eins og þegar þeir komu. — Herra Javert, sagði Jean Valjean, viljið þjer gera mjer annan greiðaf"— Hvað er það? spurði Javert harkalega — Lofið þjer mjer að skjótast inn heima hjá mjer, svo getið þjer farið með mig eins og þjer viljið. Javert sat þögull um stund, svo hleypti hann vagnglugganum niður og kallaði til öku- mannsins — Akið þjer í Homme-Armé-götu númer sjö. Þeir töluðust ekki við aukatekið orð það sem eftir var leiðarinnar. Hvers óskaði Jean Valjean? Hann vildi ljúka því, sem hann var byrjaður á, gera Cósettu viðvart, segja henni hvar Maríus væri og gefa henni ýmsar aðrar upp- lýsingar og gera, ef unt væri, nokkurar ráðstafanir ef mjög illa skyldi til takast. Að því er sjálfan hann snerti, var öllu lokið. Javert hafði fangað hann og hann spyrnti ekkert á móti. En síðan Jean Valjean hitti biskupinn stóð honum, af trúarástæðum, stuggur af hverskonar árás, á aðra og á sjálfan sig. Sjálfsmorð gat í hans augum ekki komið til greina. Þegar vagninn var kominn á móts við Homme-Armé- götu stansaði hann, því sundið var of lítið til þess að vagnar gætu ekið eftir því. Javert og Jean Valjean fóru úr vagninum. ökumaðurinn vakti í auðmjúkum tón at- hygli „herra lögregluforingjans“ á því, að dýnurnar í vagninum væri gerónýtar af blóðblettum myrta mannsins og aurnum af morðingjanum. Þetta hafði honum skilist af því, sem fram fór. Hann gat þess því, að sjer bæru skaðabætur, og dró upp ávísanabók sína og bað Javert að skrifa í hana ofurlitla sönnun viðkomendum til leiðbein- ingar. Javert ýtti frá sjer bókinni og spurði — Hvað áttu að fá mikið samtals fyrir tímann, sem þú beiðst og báð- ar ferðimar, sem þú fórst? — Það er hálf áttunda stund, svaraði ökumaðurinn, — og svo var áklæðið alveg nýtt. Þetta verða samtals áttatíu frankar. Javert tók fjóra Hlöðvisdali úr vasa sínum og Ijet ökumanninn fara leiðar sinnar. Jean Valjean hjelt að það væri ætlun hans, að fara með hann fótgangandi til næstu lögreglustöðvar. Javert ' var á hælum hans, er hann sveigði inni í mannlausa göt- una. — Jæja, sagði Javert, farið þjer nú inn. Og svo bætti hann við, eins og hann þyrfti að neyða sjálfan sig til þess að segja það — Jeg bíð eftir yður hjerna úti. Jean Valjean leit á hann. Það var ekki honum líkt, að haga sjer svona. Að vísu var það ekkert einkennilegt þótt Javert sýndi Jean Valjean nú einskonar traust, þegar hann hafði ákveðið að gefa sig lögreglunni á vald til þess að binda enda á alt saman. Hann sýndi honum samskonar traust og kötturinn sýnir músinni þegar hann lofar henni að hlaupa eins langt og löppin nær. Hann hratt upp hurð- inni, gekk inn í húsið og kallaði til dyravarðarins. — Það ei jeg. Þegar hann var kominn upp á loftið nam hann staðar andartak. Á öllum þrautaleiðum þarf að hvílast. Glugginn við stigann stóð opinn. Eins og títt var um mörg hin gömlu hús var gangurinn lýstur upp frá götunni, sem glugginn sneri út að. Það sparaði ljósipetið. Jean Valjean rak höfuðið út um þennan glugga, annaðhvort ósjálfrátt eða af því að hann þurfti frískt loft. Hann hallaði sjer fram yfir götuna. Hún var stutt, og ljóskerið lýsti hana alla upp. Hann svimaði af undrun, þegar hann sá, að hún var mannlaus. Javert var farinn. Dyravörðurinn og Basque höfðu borið Maríus inn í málstofuna og þar lá hann hreyfingarlaus. Læknirinn, i sem sóttur hafði verið var kominn og frænka hans, ung- frú Gillenormand, var komin á fætur. Hún gekk fram og aftur og var á henni asi og ótti. — Guð, getur það verið, sagði hún. En þess á milli sagði hún — Alt verður ónýtt af blóðinu. Þegar fyrsta skelfingin var liðin frá fór hún að skilja samhengið og sagði — Það var svo sem auð- vitað, að svona færi. Þótt merkilegt megi virðast, bætti hún því ekki við, sem fólk segir venjulega við slík tæki- færi — Og hef jeg ekki altaf sagt það. Samkvæmt fyrirsögn læknisins var ljettu rúmi komið i

x

Lögrétta

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögrétta
https://timarit.is/publication/196

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.