Lögrétta - 18.07.1928, Síða 2

2
LÖGRJETTA
LÖGRJETTA'
3
LÖGRJETTA
Útgefandi og- ritstjóri
Þeriteinn Wíslason
Þinghoitsitraetl 17. Siœi 178.
Innhelmta o% af(rreið«U
i Miðitrnti S.
kenningu. En samkvæmt henni er
öll þjáning þessa lífs hegning
fyrir syndir fyrri lífa og hverri
synd þess'a lífs verður hegnt í
síðara lífi, svo að jafnvægið milli
afbrots og hegningar verði full-
komið. En ekki telur höf. slíkt
rjettlæti hin æðstu gæði og segir
að ef þjáningin sje ekkert annað
en hegning hafi hún ekkert upp-
byggilegt lífsgildi, ef hún sje ekk-
ert annað en borgun fyrir gamlar
skuldir, en miði ekkert fram á
við, þá verði lífið hlutur, sem
sjálfsagt sje að reyna að losna
við, eins og Budda kendi líka.
Hinsvegar telur höf. að Kristur
hafi bent á og sjálfur þolað þján-
ingu, sem hafi í sjer fólginn skap-
andi kraft til þess að sigrast á
sjálfri sjer og skapa betra líf, en
það geri öll sú þjáning, sem þol-
uð sje fyrir hugsjón. En kross-
festingin segir hann að hrakið
hafi til fullnaðar þá skoðun, sem
Jobsbók hafi einnig andmælt, að
eitthvert jafngildi væri milli
þjáningar og verðleika, því þar
sje um að ræða hinn albesta
mann, sem hljóti hin alverstu
endalok, sem afleiðingu sjálfs-
fómar sinnar fyrir siðbót og
trúarbót. Þjáning fylgir öllu lífi
og hennar vegna er lífið hjer ekki
eins fullkomið eins og það á að
vera og getur verið, þegar menn
hafa lært að sigra þjáninguna í
| sönnum anda kristindómsins og
; vita það að guð er fyrst og
j fremst kærleikur.
.
Lincolnshire lávarður,
einn af elstu þingmönnum Breta,
er nýlega dáinn. Hann hafði setið
á þingi yfir 60 ár og látið all-
mikið til sín taka innan frjáls-
lynda flokksins og komst sjálfur
svo að orði, að hann hefði fylgt
hverju viðreisnarmáli, sem fram
hefði komið í þinginu á þessum
árum. Hann var annars kunnast-
ur fyrir afskifti sín af búnaðar-
málum og gerðist helsti talsmað-
ur nýbýlaræktarinnar í Bretlandi,
bæði í orði, í þinginu, og í verki,
með því að leggja fram í því
skyni allmikið af hinum miklu
landeignum sjálfs sín, en hann
var maður vellauðugur. Vildi hann
láta búta sundur miklar lendur
stórbýlanna, sem eru geysimikl-
ar í eigu margra hinna fomu að-
alsætta, og skifta upp á milli smá-
bænda, einkum til þess að fá
borgafólki, sjerstaklega verka-
mönnum, jarðnæði. Jarðeignir
ensku kirkjunnar vildi hanna láta
taka til skiftingar í þessu skyni.
Búnaðarmálin eru allmikið um-
ræðu og deilumál í Bretlandi og
vandasamt úrlausnar og hafa
búnaðartillögur Lloyd George
einkum verið mikið ræddar á síð-
kastið. En alveg er það í óvissu
enn hvað úr þessu verður, og er
bretskur búnaður nokkuð í ólestri,
svo að ýmsum er áhyggjuefni, en
óræktað, en ræktanlegt landrými
allmikið.
Síðustu fregnir.
Nobile-mennimir eru nú allir
fundnir og líklega bjargað öllum
núna. En Amundsen mun ófund-
inn enn og talið vonlaust að hann
finnist lifandi. Norsk og sænsk
blöð eru mjög gröm út af hvarfi
Amundsens og dauða Malmgrens
! og ámæla Nobile harðlega fyrir
flan hans og framkomu alla, og
heimta opinbera rannsókn, en
Nobile afsakar sig. Spænska lög-
reglan kvað hafa komist að sam-
særi til þess að ráða af dögum
konunginn og de Rivera. 500
j manns hafa verið handteknir.
Hafnarverkfall stendur yfir í
Finnlandi og skorar alþjóðafund-
ur flutningsverkamanna á verka-
1 menn um allan heim, að afgreiða
ekki finsk skip og kaupa ekki
finskar vörar. Venizelos hefur
rofið gríska þingið og fara nýjar
kosningar fram 19. ágúst. Sam-
komulag hefur tekist með Bret-
um, Frökkum og Þjóðverjum um
það að fallast á ófriðarbannstil-
lögur Kelloggs Bandaríkjaráð-
herra fyrírvaralaust. Tveir rúss-
neskir andkommúnistar kváðu ný-
lega hafa varpað sprengikúlu á
byggingu tjekunnar í Moskvu.
Annar þeirra náðist, hinn var
skotinn á flótta.
Erlendar bækur
Prófessor Höffding, sem hjer er
mörgum kunnur af heimspekileg-
1 um ritstörfum sínum og hefur þar
að auki um langt skeið verið kenn-
ari ýmsra ísl. mentamanna, hefur
nýlega gefið út endurminningar
sínar (Erindringer, kr. 9.50). Þyk-
; ir þetta merkileg og læsileg minn-
ingabók og segir að sjálfsögðu frá
ýmsu, sem íslendingar, sem Höff-
ding þekkja, hafa gaman af.
Einnig er fyrir skömmu komið út
sjöunda bindið af æfisögu Johs.
Jörgensen eftir sjálfan hann (Mit
livs legende: Over de valske mile,
kr. 5.50). Þetta er eitt af merk-
ustu sjálfslýsingar og játningar-
ritum norrænna bókmenta. Um
! æfintýri H. C. Andersens hefur
Poul Rubow ritað eftirtektarverða
bók (H.C.A.’s Eventyr). Chr.
Reventlow, sem vakið hefur á sjer
allmikla eftirtekt í Danmörku fyr-
ir skrif sín um trúar- og þjóðfje-
lagsmál, þótt sumum þyki hann
nokkuð sjervitur, hefur síðast
gefið út bók, sem fjallar um „puri-
tanisma, bolsjevisma og fascisma“
(Ideer og Mennesker, kr. 6,75) og
segir vel frá ýmsu um stjórnmál
nútímans. Fyrir þá, sem áhuga
hafa á því að kynnast á fræði-
legan hátt viðfangsefnum fjár-
mála- og efnahagslífs nútímans,
er að koma út fróðlegt yfirlitsrit
á dönsku, eftir prófessor Birck
(Den ökonomiske virksomhed).
Það er stórt rit og nokkuð dýrt
(10 hefti á 3 kr.). Á þýsku era
nýlega komnar út endurminningar
tjekkoslóvakiska utanríkisráðherr-
ans, Benesch (Der Aufstand der
Nationen, Rm. 20, ib.). Þar segir
fyrst og fremst frá tjekkoslóvak-
isku byltingunni á svipaðan hátt
og í bók Masaryks, sem Lögrj.
hefur áður sagt frá og svo ýms-
um atvikum úr heimsstyrjöldinni
og frá fríðarsamningunum, þ. á.
m. eru skemtilegar lýsingar á
ýmsum helstu stjómmálamönnum,
sem við þau mál koma. Um þann
stjórnmálamann, sem um þessar
mundir ber hvað mest á í milli-
ríkjamálum Evrópuþjóðanna,
Stresemann, er nýkomin góð æfi-
saga (Freiherr von Rheinbaben:
Stresemann, Rm. 7,50, ib). Ýms
atriði, sem varða styrjaldaraf-
leiðingar og stjómmál og menn-
ingu síðustu ára era rædd í nýj-
um bókum, eftir ensku höfundana
H. G. Wells, Dean Inge og Pon-
sonby. Sá síðastnefndi, sem margt
hefur skrifað vel um þjóðfjelags-
mál, skrifar nú um ýmsa lygi
styrjaldaráranna (Falsehood in
wartime) og Inge prófastur, sem
lesendum Lögrj. er kunnur af
ýmsu sem áður hefur verið af
honum sagt og ritum hans, hefur
síðast safnað í eina bók ýmsum
ritgerðum um kirkjumál og upp-
eldismál (The Church in the
world). Bók Wells er einnig safn
af ýmsum ritgerðum og blaða-
greinuin um það, hvemig nú horfi j
málum heimsins (The way the
world is going, 7/6). M. a. skrif-
ar hann um fascismann, um lýð-
ræðið, um siðgæðismál, um skáld-
skap o. fl. og er alt læsilegt, hvort
sem lesandinn er honum sammála
eða ekki. í bókum þeirra beggja,
Inge’s og Wells, er allmargt um
uppeldis- og siðgæðismál. Um
þau mál hefur amerískur dómari,
Lindsay,einnig skrífað bækur,sem
á síðkastið hafa vakið mikla at-
hygli víða um heim, sumpart af
því, að skrumað hefur veríð all-
mikið af þeim, og sumpart af því,
að þær lýsa vel nýtísku frjáls-
ræðisstefnu í þessum efnum. Önn-
ur bókin (þær fást líka á dönsku)
heitir uppreisn æskulýðs nútím-
ans og hin er um lausaleikshjóna-
bönd eða fjelagshjónabönd (The
companionate marríaga, kamme-
ratægteskab). Vill Lindsay láta
leysa vandamál siðgæðis- og kyn-
ferðislífs nútímans með því að
lögleyfa tvennskonar hjónabönd,
fyrst fjelagsskap milli ungs fólks
(sem t. d. stundar atvinnu hvort
um sig og vinnur úti) á venjulega
Til næturinnar.
Syngdu nú fyrir mig sumarnóttin hljóð
æðstu drauma þína og unaðarljóð.
Englavængi gefðu mjer æðri heimum frá,
og hörpu, sem ómar mína helgustu þrá.
í undraheimum áttu þín unaðarvöld
og draumamyndir vefur í dagsins sængurtjöld.
það er svo hátt í himininn og margt sem fjötrar mig.
Örðug verður gangan um örlagastig.
Tala jeg um tárin mín í trúnaði við þig.
Vorið átti fáar vonir fyrir mig.
Heyrðirðu’ ekki bræðra minna hörmungakveim.
í skugganum þeir skoða með skelfingu sín mein.
Höfug falla tárin í húmskautið þitt.
Mjer finst sem brotni brimöldur við barnshjartað mitt.
Svæfðu allra sorgir og signdu börnin þín,
Mildina láttu vaka uns morgunsólin skín.
Eristján Sig. Kristjánsson.
hjónabandsvísu, en með lausari
skuldbindingum og rjettarfars-
reglum en nú tíðkast, og svo
„fjölskyldu-hjónabönd“, svipuð og
nú gerast, ef hjónin eignist böm
og þurfi að ala upp borgara fyrir
þjóðfjelagið.
Af bókum, sem heimsstyrjöld-
ina snerta, eru fáar einkennilegri
og æfintýralegri, en frásögurnar
um Englendinginn Lawrence, ný-
bakaðan Oxfordmann, sem gerðist
leiðtogi Araba, í ófriði þeirra við
Tyrki og hafði, með snarræði sínu
og vitsmunum mikil áhrif á gang
styrjaldar og stjómmála austur
þar. Hann hefur sjálfur skrifað
skemtilega og yfirlætislaust um
þessi mál (Revolt in the Desert)
og einnig er til um þau á dönsku
góð bók eftir Lowell Thomas
(Med Lawrence i Arabien, kr.
10,00), og er oft einstaklega fróð-
legt og jafnvel „spennandi” að
lesa um þetta.
Síldveiðin. 28 skip höfðu lagt
afla sinn upp í Krossanessmiðju
í gær, mest 1450 mál (Rán).
V. Hugo: VESALINGARNÍR.
Fortíð og framtíð flutu í þoku fyrir augum hans og ann-
að var ekki fast eða ákveðið í huga hans en það, að hann
vildi finna Cósettu aftur, en það var líka bjargfastur á-
setningur hans. Hann var staðráðinn í því, að þiggja ekki
lífið nema því að eins að hann fengi Cósettu líka, hina
töpuðu paradís sína. En hann leyndi sjálfan sig ekki þeim
hindrunum, sem á vegi hans mundu verða.
Það verður að segjast skýrt og greinilega að hann
ljet ekki ástúð og umhyggju afa síns hafa áhrif á sig. í
fyrsta lagi skildi hann ekki vel tilfinningar afa síns og í
öðra lagi hafði hann í sjúkum draumum sínum nokkura
óbeit á allri þessari vinsemd, honum virtist hún undarleg
og nýstárleg og hjelt að hún værí til þess höfð í frammi
að temja hann og koma honum undir okið. Hann tók því
þessari vinsemd kuldalega og afi gamli hafði ekkert upp
úr brosi sínu. Þegar hann vaknaði til lífsins aftur, fór
enn að brydda á gömlum erjum og gömlu sárin ýfðust
á ný. Hann fór að hugsa um fortíðina, og Pontmercy
liðsforingja skaut upp milli hans og afa hans og hann
sagði við sjálfan sig, að hann gæti varla vænst nokkurs
sem í sannleika væri gott af manni, sem hefði veríð svo
harðneskjulegur og órjettlátur við föður hans. Eftir því
sem hann frískaðist meira fjekk hann óbeit á afa sínum.
Gamli maðurinn þjáðist af því. Það hrygði hann, án þess
að hann ljeti á því bera, að Maríus hafði aldrei kallað
hann afa síðan hann kom til meðvitundar. Hann kallaði
hann að vísu ekki herra Gillenormand, en hann sneiddi
hjá því að ávarpa hann beinum orðum. Það var auðsjeð
að úrslitastundin var í nánd.
Hnippingamar hófust á því, að Gillenormand varð
það á, út af blaði, sem hann hafði komist yfir af hend-
ingu að tala gálauslega um þingið og byltingarleiðtogana
Danton, Saint Just og Robespierre. Byltingarmennimir
vora hetjur, sagði Maríus strengilega. Gamli maðurinn
þagnaði og mælti ekki orð það sem eftir var dagsins.
Maríus bjóst til harðsnúinnar vamar gegn hörku afa
síns. Ef hann vildi ekki fallast á ráðahaginn við Cósettu,
ætlaði hann að svifta af sjer sáraumbúðunum, kippa
beinbrotinu úr lagi, fletta ofan af öllum sárum sínum og
neita að smakka mat. Hann var staðráðinn í því að fá Có-
settu eða deyja. Með lævíslegri þolinmæði sjúkra manna
beið hann eftir góðu færi. Og það kom. Einn dag fór afi
hans að brýna það fyrir honum að borða vel, til þess að
hann frískaðist betur og þá reis Maríus upp við dogg og
sagði byrstur — Má jeg þá líka segja þjer dálítið? —
Hvað er það? — Jeg ætla að gifta mig. — Það hef jeg
líka hugsað mjer, sagði afi hans og fór að skellihlæja.
— Hvað er að tama, hefur þú hugsað þjer það? — Já,
það hef jeg reyndar. Þú skalt eiga hana, telpuna.
Maríus varð gersamlega forviða og hríðskalf allur. Gille-
normand hjelt áfram — Já, þú skalt eiga litlu laglegu
stúlkuna þína. Hún kemur hingað daglega í líki gamals
manns, til þess að spyrja hvernig þjer líði. Síðan þú særð-
ist hefur hún ekki aðhafst annað, en að gráta og rífa nið-
ur ljereftsræmur. Jeg hef spurst fyrir. Hún á heima í
Homme-Armé-götu númer sjö. Skilurðu nú. Viltu ekki
eiga hana, ha? Já, þama fór jeg illa með þig- Þú hefur
ætlað að segja honum til syndanna, þessum gamla skrögg
honum afa þínum. Hann hefur sem sje Hka verið ungur
og átt sín ástaræfintýr og Cósettur. Þú hefur ætlað að
taka honum tak og heimta giftinguna. En nú brennurðu
inni með ræðuna, sem þú ætlar að halda. Því jeg geri það
sem þú vilt. Hlustaðu nú á. Jeg hef spurst fyrir um
þetta, því jeg get líka verið sniðugur. Hún er yndisleg
og dygðug. Liðsforinginn hefur ekkert að segja. Hún hef-
ur rifið niður heila ljereftsstranga. Hún er afbragð. Hún
er ákaflega hrifin af þjer. Ef þú værir dáinn, þá hefðum
við orðið þrjú, því hennar kista hefði farið á eftir minni.
Jeg var að hugsa um að sækja hana og setja hana við
höfðalagið þitt, þegar þú færir að koma til. En það er
ekki nema í skáldsögum, að farið er svona umsvifalaust
með ungu stúlkurnar að rúmi hins laglega, særða manns,
sem þeim lítst vel á. Það dugar ekki. Hvað heldurðu líka að
hún móðursystir þín hefði sagt við þvi? Þú lást næstum
Æfisaga Krists
Eftir Giovanni PapinL
(Ágrip).
----- Frh.
Lærisveinamir höfðu eftir
handtöku Jesú og krossfestingu
verið utan við sig af sorg og von-
brigðum. Þeir gátu ekki trúað
konunum og sögðu að þær hefðu
sjeð ofsjónir og færu með draum-
órahjal. Þeir könnuðust við, að
Jesús hefði sagst koma aftur, en
ekki svona fljótt. Margir ægilegir
viðburðir höfðu átt að gerast áð-
ur sá dagur rynni upp. Þeir trúðu
því, að meistari þeirra ætti að rísa
upp, en ekki fyr en hann kæmi
til þess að vekja af svefni alla
þá, sem sofa, og stofna hið nýja
ríki. Nú fanst þeim það alls ekki
geta átt sjer stað, að hann væri
þegar upp risinn; fregnin um það
kæmi alt of fljótt og gæti ekki
haft við annað að styðjast en
hugaróra æstra kvenna.
En í þessu kom María frá Mag-
dölum inn í húsið með enn meiri
æsing og ákafa í fasi en allar
hinar, og sagði, að það, sem þær
segðu, væri alt satt. Og hún gat
bætt nýju við: Sjálf hafði hún
sjeð hann, og hann hafði talað við
hana. Þegar hann hefði nefnt
nafn hennar, þá hefði hún undir
eins þekt hann; hún hefði snert
fætur hans og sjeð á þeim sárin.
Hjer væri um ekkert að villast,
hann væri lifandi, og hann hefði,
eins og hvítklæddi unglingurinn,
beðið hana að fara til bræðranna
og segja þeim að hann væri ris-
inn upp.
Símon og Jóhannes hlupu þá út
og áleiðis til garðs Jósefs. Jóhann-
es var yngri, hljóp á undan og
í kom fyr’ að gröfinni. Símon var
i móður, er hann kom út þangað,
en gekk þegar inn í grafhvelfing-
una, sá og trúði. Svo hlupu þeir
aftur til hússins, sem hinir læri-
sveinarnir biðu í, og væntu að
hitta Jesú þar meðal þeirra. En
hann hafði farið burt frá Jerú-
salem þegar hann skildi við Maríu
í garðinum.
þvi hálfber ailan tímann» minn. Þú getur sjálfur
spurt hana Nicóiettu hvo^ ^ hafi verið sæmilegt íyrir
konur að vera viðstaddaú ' 1 hún var sjálf hjá þjer all-
an tímann. Og hvað u að læknirinn hefði sagt?
Lagleg stúlka er ekki hepP1 * til þess að lækna hitasótt.
Jæja, við tölum nú eklö Um það. Búið er það og
hananú þá og taktu han^ sjerðu hvað slæmur jeg
er. Jeg var að hugsa unJ' ’ begar jeg sá, að þjer var
sarna um mig, hvað jeg ^ert til þess að láta flóninu
því arna lítast á mig. SV° jeg við sjálfan mig: Þú
hefur hana Cósettu við Hana gef jeg honum og
þá verður honum að þykj3 . vænt um mig, eða segja
mjer af hverju honum l>að ekki. Þú hjelst að jeg
mundi fjúka upp. Það bf^’.^setta, sjálfsagt. Sjálfsagt.
Jeg vil ekkert fremur. Geíl. ^íer svo vel, herra Maríus,
giftið þjer yður. Vertu k^^ÍUsamur, drengur minn.
Þegar Gillenormand .1 Sagt þetta fór hann að
gráta og þrýsti höfði að brjósti sjer. Þeir
grjetu báðir. Það er ein ^ ^Udum hinnar æðstu ham-
ingju. — Afi, sagði MaHuS'^' Þjer þykir þá vænt um
mig? sagði gamli maðuri1111' eh voru um stund frá sjer
numdir af hrifningu. L°^ssWnaði Gillenormand — Þá
er hann orðinn góður, ha0*1 6*úr kallað mig afa. Maríus
leysti sig úr örmum afa °& Sagði — Já, en afi, fyrst
jeg er orðinn frískur í^s ^íer að jeg megi sjá hana.
— Það hef jeg einnig y Uijer. Þú skalt fá að sjá
hana á morgun. — Afi! ,*• — Af.hverju ekki í dag?
— Nú jæja þá, í dag. s'ulUm segja í dag. Þú hefur
þrisvar kallað mig afa, sVC átt það skilið. Jeg skal
sjá um þetta. ú
Cósetta og Maríus uftur. Öll fjölskyldan, að
Basque og Nicólettu með^ úhi, var viðstödd í herbergi
Maríusar þegar Cósetta tangað inn. Hún stóð á
þröskuldinum og var geislabaugur um hana.
Gillenormand ætlaði einöJjtt, fara að snýta sjer. Hann
stansaði í miðju kafi, We úeftnu nigri [ vasaklútnum,
horfði upp yfir hann á Cósettu og sagði: Hún er yndis-
leg, og snýtti sjer síðan svo að glumdi í.
Cósetta var ör af gleði, hrifin og skelfd, í sjöunda
himni. Hún var eins hrædd og hamingjan getur gert
mann. Hún stamaði, varð föl og rjóð, langaði til að kasta
sjer í faðm Maríusar, en þorði það ekki. Hún var feimin
við það, að ókunnugt fólk sæi það, hversu vænt henni
þætti um hann. Fólk hefur enga meðaumkun með ham-
ingjusömum elskendum. Það er viðstatt, þegar þá langar
mest til þess að vera í einrúmi, án þess að gæta þess, að
elskendur þurfa ekki votta að hamingju sinni. Með Có-
settu, eða á eftir henni, kom inn í stofuna gráhærður, al-
varlegur maður. Hann brosti að vísu, en bros hans var
hikandi og sárt. Það var Fauchelevent, eins og hann kall-
aði sig ennþá, það var Jean Valjean. Hann var, eins og
dyravörðurinn hafði sagt, mjög snyrtilega til fara, svart-
klæddur frá hvirfli til ilja, í spánýjum fötum og með
hvítt um hálsinn. Dyravörðurinn hafði ekki hugmynd um
það, að þessi snyrtilegi borgari væri sami maðurinn og
ljóti og tötralegi vesalingurinn, sem komið hafði blóðugur
og forugur með Maríus eins og liðið lík. Samt virtist hann
renna gran í eitthvað, því hann gat ekki látið hjá líða, að
hvísla að konu sinni í einrúmi — Jeg veit ekki hvernig á
því stendur, en mjer finst alt af að jeg hafi sjeð þetta
andlit einu sinni áður.
Inni í stofunni, þar sem Maríus lá, stóð Fauchelevent
einsamall úti við dyr. Undir hendinni hjelt hann á böggli,
sem var eins og bók að sjá og var vafinn inn í grænleitar,
lúðar umbúðir. — Alt af dregst hann með bækur þessi
náungi, hvíslaði ungfrúin að vinnukonunni, en henm
var meinilla við bækur. Ojæja, sagði Gillenormand, mað-
urinn er lærður, það er ekkert við því að segja. Boulard,
sem jeg var einu sinni vel kunnugur, fór heldur aldrei
út svo að hann hefði ekki bók með sjer og þrýsti henni
að hjarta sýnu. Svo sagði hann hátt — Góðan daginn,
herra Tranchelevent. Gillenormand gerði það ekki viljandi,
að rangnefna hann. En það var gamall hefðarvani hjá hon-
um, að hirða ekki um eiginnöfn. — Mjer hlotnast sá heið-
ur, fyrir hönd dóttursonar míns, herra baróns Maríusar
Pontmercy, að biðja dóttur yðar honum til eiginkonu.
Tranchelevent hneigði sig. — Jæja, þá er það búið, sagði
Gillenormand og sneri sjer til þeirra Maríusar og Cósettu,
rjetti fram handleggina til þess að blessa þau og sagði —
Nú hafið þið leyfi til þess að tilbiðja hvort annað. Þau
ljetu ekki segja sjer það tvisvar. Þau fóru að hvískra og
pískra. Maríus reis upp við dogg og Cósetta sat hjá hon-
um. — Ó, guð, hvíslaði Cósetta, þá sá jeg yður þó aftur.
Það ert þú, það eruð þjer. Hvemig gat yður dottið það í
hug, að fara að gana út í þennan bardaga. Jeg hef verið
nær dauða en lífi í fjóra mánuði. Þegar boð komu um það
áðan, að við skyldum koma hingað, þá hjelt jeg aftur, að
jeg ætlaði að deyja, en það var af gleði. Jeg var svo hrygg.
Jeg gaf mjer ekki einu sinni tíma til þess að hafa fata-
skifti, er ekki óttalegt að sjá mig. Hvað ætli fólkið yðar
segi þegar það sjer þennan útgang á mjer. En segið þjer
nú eitthvað, þjer þegið altaf. Við eigum altaf heima í
Homme-Armé-götu. Skelfing var að heyra um sárið. Mjer
var sagt, að það hefði verið hægt að 'stinga hnefa inn í
það. Og svo var skorið í lifandi holdið ? Það hefur hlotið að
vera ægilegt. Afi yðar er svo góðlegur. Jeg veit ekki hvað
jeg á af mjer að gera, það liggur svo vel á mjer. Þykir
yður ekki ennþá vænt um mig. Við eigum heima í Homme-
Armé-götu. Þar er enginn garður. Jeg hef altaf verið að
rífa sundur ljereft. Sjáið þjer, það er komið sigg á fing-
urna á mjer, það er yðar vegna. — Engill, sagði Maríus.
Það er eina orðið, sem aldrei verður slitið, eina orðið, sem
staðist getur, hversu óhóflega sem elskendur nota það.
En af því að aðrir voru viðstaddir feldu þau talið og mæltu
ekki orð af vörum, en ljetu sjer nægja það, að strjúka
hendur hvors annars ofur mjúklega. Gillenormand sneri
sjer til allra þeirra, sem í stofunni voru og kallaði — Því
talið þið ekki hátt, öllsömun. Þið eigið að gera hávaða
f.vrir utan leiksviðið! Hver fjandinn er þetta eiginlega,
getið þið ekki gert einhvem glymjanda, svo börnin geti
\