Lögrétta - 29.08.1928, Blaðsíða 2

LL
1 Xi
LÖÖRJBTTA
Útgefwdi tg rítatjéri
h»r*t*iaa 6iil>««*
Þinfholtaitrjcti 17. Síoai 178.
luheitata <>r af(T»idela
i Miðitrnti S.
JardMtinn.
Þorkell Þorkelsson segir frá.
Áhugi manna á rannsókn jarð-
hita og hagnýtingu hans fer
gleðilega vaxandi. Ýmsir fræði-
menn, sem ferðast hafa um land-
ið, hafa nokkuð athugað hveri og
laugar. Eggert ólafsson getur t.
d. í Ferðabók sinni um hveri og
laugar á 52 stöðum og Þorv. Thor-
oddsen athugaði á sínum ferðum
109 slíkar uppsprettustöðvar, en
telur að alls sjeu á landinu um
1000 einstakar laugar og hverar.
En það er Þorkell Þorkelsson sem
verið hefur brautryðjandi hjer í
sjerfræðilegum rannsóknum á
þessum efnum. Hann hóf hvera-
rannsóknir sínar 1904 og hjelt
>eim áfram 1906, en síðan fjeliu
þær niður að mestu um skeið,
meðan hann var nyrðra. En nú
hefur hann tekið þessar rannsókn-
ir upp aftur, með atbeina Stein-
gríms rafmagnsstjóra Jónssonar.
Þeir hafa nú undanfarið stjómað
því, að borað hefur verið við
Laugamar og rannsaka þar jarð-
hita, fyrst og fremst með það
fyrir augum, að Reykjavíkurbær
gæti hagnýtt sjer hann. Árið
1926 fór Þorkell til Italíu er hann
var utan í öðrum erindum, til
þess að kynna sjer þessi mál þar.
Síðan fluttu þeir Steingrímur
fyrirlestra um málin hjer heima
og Jón Þorláksson setti fram á-
ætlanir um upphitun alls Reykja-
víkurbæjar með jarðhita. Lögij.
skýrði þá allnákvæmlega frá þess-
um málum og þykir enn hlýða að
vakin sje athygli almennings á
þessu. Málið er að vísu enn á
fyrsta tilraunastigi en vafalaust
getur hjer orðið um að ræða
merkilegt framfaramál.
Lögrjetta hefur því beðið hr.
Þorkel Þorkelsson að segja nokk-
uð af hinum nýju rannsóknum og
horfum málsins.
— Fyrir mjer vakir það fyrst
og fremst, segir hann, að sýna
fram á möguleika þess, að jarð-
hitann megi nota á hagkvæman
hátt. En jeg er ekki verkfræð-
ihgur og kemur því jafnframt til
annara manna kasta um fram-
kvæmdimar. Rannsóknimar sem
nú þegar hafa verið gerðar við
Laugamar hafa borið góðan á-
rangur. Holan er orðin um 80
metra djúp og vatnshitinn kom-
inn upp í 93°, en er 88° í Laug-
unum og enn verður haldið áfram
og borað dýpra og fleiri holur.
— Hvemig yrði jarðhitinn best
hagnýttur?
— Jarðhitann er hægt að hag-
nýta til orkuframleiðslu, raf-
magnsframleiðslu, — og það er
gert sumstaðar í Italíu, eða beint
til hitunar. Það mundi verða hag-
kvæmast hjer. Á því er enginn
efi, að slík upphitun yrði ódýr-
asta upphitunin, sem völ yrði á
og handhægasta, einkum ef jarð-
hitinn fengist sem næst Reykja-
vík, en um hitun Reykjavíkur að
einhverju eða öllu leyti er nu
fyrst og fremst að ræða Þess
vegna er byrjað á rannsóknunum
við Laugarnar. En á ýmsum öðr-
um stöðum sem fjær liggja eru
skilyrðin sjálfsagt miklu betri.
Jón Þorláksson hefur talað um
Hengilinn og t. d. á Reykjum og
á Reykjanesi er gnægð af hag-
nýtanlegum jarðhita. Á Reykja-
nesi er jarðhitinn t d. víða 100°
undir eins í yfirborðinu en þar
er um að ræða heita gufu, sem
að vísu gefur enn meira hitamagn
en vatnið. Á Reykjum er vatns-
magnið 120—150 1. á sek. 1
Deildartungu í Reykholtsdal er
það c: 250 1. á sek. Þetta er að-
eins sagt sem dálítið sýnishom
þess hversu möguleikamir fyrir
hagnýtingu jarðhitans eru víða
miklir og sem dæmi þess, hversu
mikið er af heitu vatni í jörðinni
hjer á mörgum stöðum, þótt
fæstir geri sjer þess grein hvers-
dagslega. En Laugaborunin ein
hefur hinsvegar ekki enn þá skor-
ið úr því til fullnustu hvað hægt er
að gera fyrir Reykjavík. Vatns-
magnið sem enn er fengið nægir
ekki nema fyrir lítinn hluta bæj-
arins, samkvæmt áætlun Jóns
Þorlákssonar, en hún er líklega
full rífleg, miðað við núverandi
þörf. En alt bendír helst í þá átt,
að upphitun bæjarins með jarð-
hita sje vel framkvæmanleg.
— Hvernig horfir möguleikum
fossavirkjunarinnar í þessu sam-
bandi ?
— Það hefur ekki verið athug-
að praktiskt eða gerður saman-
burður á upphitun frá hvemm og
fossarafmagni. Fossamir em svo
að segja eilífir frá okkar sjón-
armiði, en möguleikamir em
meiri fyrir því að jarðhiti hverfi
úr einhverjum stað. En það get-
ur átt svo langt í land, að notkun
hans margborgi sig samt. Raf-
magnið er. dásamleg framför og
hagsbót sem orkugjafi og ljósa.
En allsherjarhitun á stórum bæ
eins og Reykjavík með rafmagni
er ýmsum erfiðleikum bundin og
yrði líklega alldýr. Það er senni-
legast að hagkvæmast yrði og ó-
dýrast að nota jarðhitann til upp-
hitunar, en rafmagnið til orku-
framleiðslu og ljósa, ef hvora-
tveggja er fáanlegt, eins og hjer.
— Hvemig mundi jarðhitinn
verða hagnýttur?
— Það er ekki eins erfitt og
ætla mætti að veita hitanum til
bæjarins, ef ekki er um því lengri
leið að ræða, eða um hann í hús-
in. Heita vatninu yrði veitt með
svipuðum útbúnaði og kalda
vatninu nú og í húsum hafðir
venjulegir miðstöðvarofnar. Um
þægindin af þessu mætti margt
segja. Það, að veita heitu vatni
til bæjarins, gæti ekki einungis
orðið til þess að hita hann allan
upp. Það gæti einnig orðið til
mikils hagræðis við matarsuðu.
Þegar suðu hefði verið komið
upp í matnum á annan hátt mætti
fullsjóða hann við vatnshitann í
heitum skápum, sem koma mætti
fyrir á ódýran hátt. Húsmæður
hefðu sífelt heitt vatn til allskon-
ar búverka, þvotta og slíks og
bað gæti verið í hverju húsi.
Samt yrði mikið heitt vatn af-
lögum, eftir að það hefði runnið
í gegnum ofnana og mætti t. d.
nota það að einhverju leyti við
ræktun í vermireitum. Síðast en
ekki síst gæti slík hitun orðið
atvinnuvegunum til mikilla hags-
bóta, fyrst og fremst fiskþurkun-
inni. Við ýmsan iðnað mætti nota
heita vatnið, svo sem við sútun
skinna, og við gerilsneyðing
mjólkur, þar sem hitinn er nógu
hár. Loks má svo geta þess, að all-
ar horfur em á því að hveravatn-
ið og hveraloftið sje mjög heilsu-
samlegt. Við hveri og laugar
mætti því koma upp baðstöðum,
LOGSJBTTA
»em að miklu leyti gætu verið ó-
háðir veðráttunni, því þó menn
vildu reisa þar stórar og glæsi-
legar hallir mætti hita þær með
jarðhitanutn á vetmm. Slíkur
baðstaður gæti seitt til sín er-
lenda gesti. Svona mætti lengur
telja. Möguleikamir em miklir og
miklu víðar fyrir hendi en hjá
Reykjavík. Hverar og laugar em
mjög víða, og heitu vatni má
sjálfsagt ná enn víðar með bomn.
En það er rannsóknaratriði í
hverju tilfelli um sig, hvort slíkt
borgar sig.
En hjer er fyrst og fremst um
að ræða það praktiska viðfangs-
efni, að hita húsin í Reykjavík.
Án þess að tala óvarlega má
segja: tilraunimar hafa hingað
til gengið vonum betur og nú
meiri horfur en áður á því, að
málið sje framkvæmanlegt.
Reykjavík yrði þá líklega fyrsti
jarðhitaði bærinn í heiminum.
Svona horfir þá málinu að sögn
hins fróðasta manns. Það er svo
mikilsvert mál, að sjálfsagt er að
halda því vakandi og styðja að
hlutlausri og nákvæmri rannsókn
þess áfram. Ef þær rannsóknir
staðfesta þær góðu vonir, sem nú
eru risnar, á að ganga að fram-
kvæmdunum með oddi og egg —
koma ódýmm hita- og vinnuspar-
andi þægindum inn í hvert ein-
asta hús og auka þannig andlega
og líkamlega vellíðan og vel-
gengni fólksins.
----o-----
Kveikt var í tveimur húsum
hjer við Laugaveginn nýlega, en
eldurinn var slöktur áður en
verulegt tjón yrði að. Piltur, sem
að þessu var valdur hefur nú
fundist og verið handtekinn.
IBj arni :i?jet-u.rsson
óðalsbóndi á Grund.
F. 2. maí 1869. — D. 8. ágúst 1928.
I suðri gnæfir Skarðsheiði klædd í klakaskraut,
sem krýnda drotningin á veldisstóli.
Hún vefur faðmi dalinn með blóm í brekkulaut
og brosir móti fögm höfuðbóli.
Það er eins og náttúran móti mannsins starf,
hún markar sumum bás, en stælir aðra.
Heiðasýnin, vinur, þjer hlotnaðist í arf,
hun hvatti þig að neyta þinna fjaðra.
Þó sveipaði um brúnir þjer fataðist ei flug,
þú flaugst og náðir upp á háa tindinn.
I vöggugjöf þú eignaðist afl og vit og dug
svo öðrum varstu besta fyrirmyndin.
Starfið var þjer inndælt og heilt var þjer í hug,
af hjarta græddir, prýddir, klæddir landið.
Að heillum fagra dalsins þú vanst með dáð og dug,
en dýrst við Grund þó tengdir vinabandið.
Þar var æskuleikvöllur, lífsins þraut og starf,
ljúfir draumar, fylling bestu vona.
Þar var tárið þerrað og þreyta dagsins hvarf,
því þar voru hjartkær böm og ástrík kona.
Þar hafði einnig drengskapur hafið merkið sitt,
og höfðingslund þú áttir, manndáð sanna;
enginn hefur skýsorti skygt á nafnið þitt,
það skráð er meðal hjeraðs bestu manna.
Nú farinn ertu vinur, já, farðu jafnan vel,
þín fagra minning verður æ við líði.
Orðstír þinn um fjörðinn nú berst, er brá þjer Hel,
að bænda-, sveitar-, hjeraðs- varstu prýði.
G. Bjömsson.
Æfisaga Krists
Eftir Giovanni Papáná.
(Ágrip).
Jesús birtist í Galfleu. Jesús
hafði sagt við lærisveinana, er
hann birtist þeim í Jerúsalem, að
þeir mundu aftur hittast í Galí-
leu. Þeir höfðu eftir hina sám
angist sorgardaganna hlotið hinn
dýrðlegasta fögnuð. En áður þeir
byrjuðu það verk, sem þeim var
falið, hjeldu þeir frá Jerúsalem til
Galileu. Sumir þeirra vóra fiski-
menn og tóku nú aftur að stunda
fyrri atvinnu sína. Og kvöld eitt
vom þeir sjö saman staddir
við höfnina í Kapemaum. Það
vom þeir Símon, Tómas, Nat-
anael, Jakob, Jóhannes og tveir
sagði Símon. „Og við förum með
þjer“, sögðu hinir. Þeir fóm svo
allir, en veiddu ekkert þá nótt.
1 dagrenningu komu þeir aftur
upp undir ströndina, og vom í
vondu skapi vegna þess, hve illa
hafði gengið. Og er þeir nálguð-
ust mjög land, sáu þeir 1 morgun-
skímunni mann standa í flæðar-
málinu, og var eins og hann biði
þeirra. Haxm kallaði til þeirra og
spurði, hvort þeir hefðu nokkuð
veitt, en þeir sögðu sem var, að
það væri ekkert. „Kastið þið net-
inu út frá skipinu hægra megin",
sagði hann. Þeir gerðu það, og
eftir litla stund var netið svo
fult af fiski, að þeim veitti örð-
ugt að innbyrða það. Og nú gátu
þeir sjer til, hver það mundi vera,
sem biði þeirra á ströndinni.
„Það er hann“, sagði Jóhannes við
Símon. Og Símon kastaði sjer
þegar útbyrðis, til þess að verða
fyrstur til hans, en hinir komu
á eftir á bátnum. Að lítilli stundu
liðinni stóðu þeir allir sjö kring-
um Jesú á ströndinni. Nú spurði
enginn þeirra, hver hann væri, því
þeir höfðu allir þekt hann. Á
ströndinni hafði verið kveyktur
eldur og yfir honum hjekk steik-
arfat með fiski, en þar rjett hjá
lá dúkur með brauði. Og Jesús
sagði: „Komið og etið“. Og 1 síð-
asta sinni braut hann fyrir þ&
brauðið og rjetti þeim, og skifti
milli þeirra fiskinum. Þegar þeir
höfðu matast, sneri Jesús sjer að
Símoni og sagði: „Símon Jónas-
son, elskar þú mig?“ — „Þú
veitst, herra, að jeg geri það“,
svaraði Símon. Jesús sagði honum
þá, að hann ætlaði að fela honum
að reka erindi sitt á jörðunni, en
V. Hugo: VESALINGARNIR.
að hún var í hlýjum fötum. Hann hugsaði um Montfer-
meil-skóginn, sem þau Cósetta höfðu orðið samferða um,
um veðrið, um lauflaus trjen, sönglausa lundi og sólvana
himinn. Jæja, það var yndislegt samt. Hann hagræddi föt-
um Cósettu á rúminu, lagði skýluklútinn hjá pilsinu, sokk-
ana hjá skónum og horfði á hvert fatið af öðm. Hún var þá
svo ósköp lítil og hjelt á stórri brúðu í fanginu. Hún lagði
skildinginn sinn í svuntuvasann og gekk hlæjandi með
honum er þau örkuðu áfram. Hún átti ekki aðra að en
hann einan í öllum heiminum.
Svo seig hið tígulega gráhærða höfuð hans ofan í
rúmið, gamla, sterka hjartað glúpnaði, andlitið hvarf svo
að segja í fötum Cósettu og ef einhver hefði gengið fram
hjá, hefði hann heyrt hin átakanlegustu andvörp.
Ilin gamla, hræðilega barátta, sem áður hefur orðið
vart í svo mörgum myndum, hófst á ný. Jakob glímdi að-
eins eina nótt við engilinn. En hversu oft höfum við ekki
sjeð Jean Valjean eiga í myrkrinu fangbrögð upp á líf
og dauða við samvitsku sína. Það er ógurleg barátta.
Stundum er það fóturinn, sem hrasar, stundum jörðin,
sem hrynur undan fætinum. Hversu oft hafði samvitskan
ekki yfirbugað hann í ákafa hans í því að gera hið góða.
Hversu oft hafði sannleikurinn ekki spymt hnje sínu í
brjóst hans. Hversu oft hafði hann ekki beðið hann
miskunnar, þegar ljós hans varpaði honum til jarðar.
Hversu oft hafði ekki ljósið, hið látlausa ljós, sem biskup-
inn tendraði í honum, ljómað ákaft fyrir honum, þegar
hann kærði sig ekki um að sjá það. Hversu oft hafði hann
ekki risið upp úr slíkri baráttu, særður, sundurkraminn,
upplýstur, með örvæntinguna í hjarta sjer, en með frið í
sál sinni, sigraður, en samt eins og sigurvegari. En það
var óþægilegur friður, sem hann naut þannig, er hann
kom úr slíkri baráttu. En þessa nótt fann Jean Valjean.
að hann barðist síðustu baráttunni. Spumingin var nú um
það, hvernig hann ætti að snúast við hamingju Cósettu
og Maríusar. Hann hafði sjálfur skapað þessa hamingju.
Hann hafði sjálfur rekið hana í hjarta sjer og hann gat
nú, þegar hann virti hana fyrir sjer, notið sömu fullnægj-
unnar og vopnasmiður mundi hafa, þegar hann drægi
blóðugan hnífinn úr brjósti sjálfs sín og þekti sitt eigið
vömmerki á honum. Cósetta átti nú Maríus og hann hana
og þau höfðu allsnægtir og það var hans verk, Jeans Val-
jean.En hvemig átti hann að snúast við þessari hamingju?
Átti hann að þröngva sjer til þess að veita henni viðtöku?
Átti hann að fara með hana, eins og hún væri sjálfsögð?
Cósetta var öðrum gefin, en átti hann samt að halda
áfram að vera einskonar faðir hennar? Átti hann orða-
laust að setja sína fortíð inn í þeirra framtíð? Átti hann
að koma fram eins og sá, sem rjett hefði til slíks og setj-
ast grímuklæddur við þennan lýsandi arin? Átti hann að
vera hinn þöguli geigur örlaganna hjá þessum tveimur
hamingjusömu vemm? Maður verður að yera vanur því,
að horfast í augu við örlagaþmngin atvik til þess að þora
að rísa gegn sumum spumingum, sem koma á móti manni
í nákaldri nekt sinni. Á bak við slíkar spumingar felst
hið góða eða hið illa. Jean Valjean var vanur þessháttar
reynslu. Hann velti fyrir sjer málinu. Cósetta, hin yndis-
lega stúlka, var líftaug hins skipreika manns. Hvað átti
hann að gera, halda í hana dauðahaldi, eða sleppa tak-
inu? Ef hann hjeldi takinu, kæmist hann hjá dauðanum,
kæmist aftur upp í sólskinið, en beisk sjáfarselta drypi úr
fötum hans og hári. Þá var honum borgið, þá mundi hann
lifa. Ef hann slepti takinu gein við honum gapandi djúp-
ið. Hann barðist við sjálfan sig. Hann rjeðst í heift á
sjálfan sig, á vilja sinn, á sannfæringu sína. Það var gott
fyrir hann, að hann gat grátið, það gat kanske upplýst
hann. En í sál hans brautst fyrst fram stormur, sterkari
en sá, sem einu sinni rak hann til Arras. Fortíðin kom
aftur og ógnaði nútíðinni. Hann bar saman og andvarp-
afi og þá fyrst þegar tárin streymdu fram engdist hann
í örvæntingu.
Hann fann að hann var stansaður. Framhjá samvitsk-
unni komast menn aldrei. Það máttu vita, Brútus, og það
getur þú reitt þig á, CaP^þrotlaus, af því að hún
er guð. Þótt öllu sje varjr hennar, öllu starfi lífs-
ins, eignum og auði, hal^’ frelsi og föðurlandi, vel-
líðan sálarfriði og gleði x ^ff aitaf meira. Alt verð-
ur að tæmast, og að Verður maðurinn að varpa
þangað hjarta sínu. Ei^^^ðar í þoku hinna fomu
helvíta er slík áma. Er þ^ ^ fyrirgefanlegt, þótt menn
veigri sjer við þessu að J Getur hið ótæmanlega átt
rjett á sjer? Eru óend^i r hlekkir ekki ofviða afli
mannsins? Hver gæti \4 j^°si og Jean Valjean þótt
þeir segðu: nú er nóg vjel sem sífelt gengur,
perpetuum mobile, er óh^ er þá hægt að krefjast
af nokkrum eilífrar fórt^^Vtsta sporið var einskis-
vert hjá því síðasta. HV^^ Champmatieu-málið, hjá
kvonfangi Cósettu og aflF,^ þess ? Hvað var það, að
fara á galeiðurnar aftur W^ví að hverfa í tómleikann.
Píslarvættið er að vissu ^, ^Sandi, það er kvöl, sem
jafnframt er vígsla. Það að sættast á það í fyrst-
unni. Það er hægt að s^a * fauðglóandi jámhásætið,
taka rauðglóandi jámkó^á höfuð sjer og rauðgló-
andi veldissprotann í höP^ ^ En samt er það eftir, að
íklæðast logaskikkjunni. he ^ bá ekld sú stund, að vesa-
lings holdið gerir uppreí^ . ^frteitar þjáningunni?
Loksins færðist frið^^ Jean Valjean, þegar hann
var þrekaður og bugaðuí' fór að meta cg vega og
hugsa. Átti galeiðuþrælli!>,1 . ^Öngva sjer inn í líf þess-
ara tveggja sælubama, ^ hann sjálfur og einn að
fullkomna hina óumflýjfl^ Slotun sína? Draumavingl
hans varaði alla nóttina. ®át þarna fram í dagrenn-
ingu, í sömu stellingunft , sig saman á rúminu.
Honum var varpað niðui1 ógurlegu örlögum, ef
til vill, því miður, knoS^ uMir þunga þeirra. Hand-
leggimir voru útrjettir. ^ eins og krossfestur mað-
ur, sem naglamir hafa ^ ^gnir úr og kastað hefur
verið á grúfu. Svona sat ^ * fólf stundir, 1 tólf stundir
ískaldrar vetramætur, á? að hefja höfuðið eða mæla
orð af munni. Hann lá $ ‘ ^karlaus eins og lík, meðan
hugsun hans engdist á jörðinni eða flaug upp í loftið eins
og öm. Ef einhver hefði sjeð hann svona, hefði mátt halda
að hann væri dauður. Alt í einu kiptist hann til, krampa-
fast og hann þrýsti fötum Cósettu að munni sjer og kysti
þau. Þá sást að enn var lífsmark með honum. Hver gat
sjeð hann? Jean Valjean var einsamall. Einhver, sem
laumast í myrkrinu.
Sjöunda bók: Hinsta skálin.
Dagurinn eftir brúðkaup er kyrlátur dagur. Hinum
hamingjusömu brúðhjónum er lofað að átta sig og lofað
að sofa lengi frameftir. Það er ekki fyr en seinna að all-
ir vafningamir með heimsóknir og heillaóskir byrja. Um
morguninn 17. febrúar, þegar Basque var að taka til í
anddyrinu, heyrði hann að barið var hægt að dymm.
Basque opnaði og sá að Fauchelevent var kominn. Hann
fylgdi honum inn í setustofuna. Þar var alt á rúi og strúi
eftir gleðskapinn. — Er húsbóndinn kominn á fætur?
spurði Jean Valjean. í stað þess að svara spumingunni
spurði Basque — Hvemig líður herra Fauchelevent í
hendinni? — Þakka yður fyrir, betur. Er húsbóndinn
kominn á fætur?. — Við hvorn þeirra á hr. Fauchelevent,
þann eldri eða yngri? — Jeg á við hr. Pontmercy. — Jæja,
herra baróninn. Menn eru sem sje helst barónar gagnvart
þjónustufólki sínu. Þegar rignir á prestinn, þá drýpur á
djáknann. Af titli fellur einlægt einhver ljómi á þjónana.
Maríus varð að sætta sig við það, að bera barónstitilinn,
þótt hann væri lýðveldismaður. Nú voru orðin umskifti
í þessu efni, hann vildi feginn losna við hann, en afi hans
hjelt í hann. En Pontmercy liðsforingi hafði skrifað: Son-
ur minn á að bera titil minn og Maríus var hlýðinn sonur.
Það að auki var Cósetta hrifin af því að vera kölluð bar-
ónsfrú, því hjegómleiki konunnar var að koma upp \
henni. — Herra baróninn, sagði Basque aftur. Jeg skal
gá að því. Óskar herrann að jeg segi til yðar? — Nei,
segið þjer ekki að jeg sje kominn. Segið þjer aðeins að
maður vilji tala við hann í einrúmi, án þess að segja til
nafns míns. — Jæja, sagði Basque. — Jeg hef dálítið
óvænt að færa honum. — Jæja, sagði Basque og fór leiðar
sinnar. Nokkrar mínútur liðu og Jean Valjean stóð hreyf-
ingarlaus á sama stað og Basque skildi við hann. Hann var
fölur og augun lágu djúpt, vegna andvökunæturinnar.
Fötin hans vom bögluð og fiður á olnbogunum. Skóhljóð
heyrðist við dymar. Maríus kom inn, upprjettur, bros-
andi og glaðlegur, opinskár og öruggur. Hann hafði held-
ur ekki sofið. — Hvað er að tama, erað það þjer, tengda-
pabbi? sagði hann, þegar hann sá Jean Valjean. — Bas-
que var svo skelfing leyndardómsfullur, flónið að tama.
En þjer komið alt of snemma. Klukkan er aðeins hálf eitt.
Cósetta sefur ennþá. Það, að hann skyldi kalla Fauche-
levent tengdapabba var vottur þess hversu hamingjusam-
ur hann var. Áður hafði verið heldur fátt með þeim. Hann
hjelt áfram að tala og orðin streymdu hratt yfir varir
hans, eins og venja er í guðdómlegri gleði. — En hvað
það gleður mig að sjá yður. Þjer ættuð að vita, hvað við
söknuðum yðar í gær. Góðan daginn, kæri tengdapabbi.
Hvemig líður yður í hendinni? Betur, er ekki svo? Við
töluðum bæði mikið um yður. Cósettu þykir ákaflega vænt
um yður. Þjer gleymduð því vonandi ekki, að herbergið
bíður yðar hjer? Við viljum ekkert eiga saman við
Homme-Armé-götu að sælda framar. Hvemig hefur yður
eiginlega getað dottið í hug að eiga heima í annari eins
götu, ljótri og leiðinlegri og kaldri. Þjer verðið að flytja
hingað undir eins í dag, annars verðið þjer fyrir barðinu
á henni Cósettu, því hún ætlar svei mjer að ráðskast
með okkur alla, það get jeg látið yður vita. Hafið þjer
sjeð herbergið yðar? Það er rjett hjá okkar herbergi og
snýr út í garðinn. Læsingin hefur verið löguð og búið um
rúmið. Alt er í lagi, þjer getið komið þegar þjer viljið.
Cósetta hefur látið gamlan, mjúkan hægindastól við rúm-
stokkinn yðar og sagt við hann: breiddu nú armana út á
móti honum. Á hverju vori koma næturgalar í runnana