Lögrétta - 19.09.1928, Side 2

s
LÖ«8Ji»Tí'A

3
CClÍJit
í A
IEP jet\ar J"óhannsson
bóksali á SeyðisfirðL — Dáinn 2. júU 1928.
Líf þitt er liðið, lokið kvöl og stríði;
dimt við lífs og dauðans mót.
Opnað nýtt sviðið æðra ljóss og prýði
læknuðum þjer ljómar mót.
Dygðauðgi drengur, dáðum ríkur, glaður,
hugull* fastur, hreinn og trúr,
vandaður, vitur, veglundaður maður,
hratt varst kvaddur heimi úr.
Margs hljótum sakna; minning heita geymum
öll, sem i jettast þektum þig.
Einlægni og trygð þín, aldrei sem vjer gleymum,
löngum gladdi oss lífs á stig.
Lærdóm ei háan, lýðum kunnan barstu,
köld sem deyfði krenking þín.
| Mörgum þeim lærðu mentaðri þó varstu
1 í framkomunni, er meining mín.
Hugsanir snjallar, snildaryrðum klæddar
ljeku á vörum löngum þjer.
Meiningar glettnar, mannúð jafnan gæddar,
get jeg seint að gleymist mjer.
Vinunum særðu sjálfur Guð mun launa
ást og stilling og einnig þjer
hreystiþol hinsta harðra kvala rauna.
Lífs þar krenking lokið er.
Þakkir ástkærar þína fyrir kynning
hljóttu, vinur, af heitri rót.
Hryggvir þótt söknum, hugum kæra minning
þína geymum — það er bót.
Dauðinn þótt eyði öllu á jarðlífs sviði,
heilög von oss huggun ljer.
I Allífs á skeiði andinn fyrst að lifir
! aftur hittumst allir vjer.
Sigfús Sigfússon.
11------------------------—-* I
LÖQRJBTTA
Útgefandi i>g riutjón
kornteiun Gíglaiei
Þinghf>lt»*tiæU 17. 8ia*i 178.
Innheimla u# afgreidala
i Miöstr«eti S.
| r~—" 11
þeirra, sem með það fara, sem
orsök margra ljettúðarfullra
styrj aldarögrana.
McDougall hefur ótrú á ýmsu
friðarskrafi nútímans. Hann segir
að almenn afvopnun sje alls ekki
æskileg. Framkvæmd hennar
mundi stofna menningunni í
hættu, hún gæti orðið háð sið-
leysinu, undirokuð af menningar-
leysinu, sem ekki mundi afvopn-
ast. Siðlausar þjóðir gætu vaðið
vopnaðar yfir vamarlaus menn-
ingarlönd. Menning okkar hvílir
og hlýtur um ófyrirsjáanlega
langan tíma að hvíla á grund-
velli skipulagsbundins valds.
Þetta er ekki svo að skilja, að
McDougall sje ekki andvígur
styrjöldum. Hann nefnir ýms
dæmi, sem hann hefur sjálfur
orðið fyrir eða kynst á síðustu
ófriðarárum, og hafa vakið hjá
honum viðbjóð og hatur á mann-
vígum og slátrunarstarfi nýtísku
hemaðarins. En hann segir að
leita verði annara bragða, en
þeirra, sem mest sjeu rædd til
þess að stemma stigu fyrir ófrið-
aræðinu og halda uppi lögum og
rjetti milli þjóðanna. Ráðið, sem
hann stingur upp á, er stofnun
alþjóðlegs lofthers, sem undir
stjóm einskonar alþjóðadóm-
stóls annist löggætslu milli ríkj-
anna. Þetta á að verða einskonar
vopnuð alþjóðalögregla, kostuð af
öllum þjóðum og skipuð allra
þjóða mönnum, en tiltölulega fá-
um frá hverri þjóð. Þessi loft-
lögregla á að hafa stöðvar út um
öll lönd og á að geta verið til
taks hvenær sem er þegar ein-
hver þjóð vill brjóta lög á annari
og á að geta neytt hana með
valdi til að beygja sig undir al-
þjóðalög, ef hún vill það ekki
með góðu. Lofther mega ekki
aðrir hafa en alþjóðalögreglan og
telur Mc Dougall að hann muni
verða svo áhrifamikill að annar
vígbúnaður muni smáhverfa af
sjálfu sjer, því hann megi sín
einskis gegn öflugum alþjóðlegum
lofther. Vígbúnaðinum muni því
verða haldið í skefjum og glæp-
samleg vígaferli heft milli ríkja
eða hegnt fyrir þau, á sama hátt
og lögbrotum og glæpum er refs-
að og reynt að stemma stigu fyrir
þeim milli borgara hvers ein- j
staks þjóðfjelags — með öflugri j
lögreglu og dómsvaldi. Þannig |
mun skynsamleg beiting valdsins j
og bætt uppeldi borgaranna í al- |
þjóðlegum efnum verða örugg- j
asti friðargjafinn og friðarvörð- !
urinn.
Síðustu fregnir.
Á Spáni hefur komist upp
samsæri gegn einræði Riveras og
átti að hefja byltingu á fimm ára
afmæli einræðisins 13. þ. m.
ítalskt fascistablað hefur brotið
upp á því, að fascistar og kom-
munistar í Rússlandi ættu að
taka höndum saman um utanrík-
ismál, og sje eðlilegast að vin-
átta haldist með þeim ríkjum öll-
um, sem breytt hafi frá þingræð-
inu í stjómarfari sínu, þótt á
nokkuð ólíkan hátt sje. Segir það,
að hollara sje fascistum að vinna
með bolsjevikum og kemalistum
en þingræðismönnum eins og í
Bretlandi, sem sjeu fasdstum
miklu fjarlægari en kommunistar.
Hvirfilvindar hafa gert mikið
tjón í Ameríku. Áfengismál hafa
verið rædd í þjóðabandalaginu,
eftir tillögum Finna, en gegn
andmælum vínyrkjuþjóðanna.
Samkomulag hefur orðið um það,
að þjóðabandalagið safni skýrsl-
um um skaðlega nautn slæms
áfengis og rannsaki möguleika
þess að komið verði í veg fyrir
áfengissmyglun. Prófessor Hill,
sem fengist hefur við rannsókn á
eðli lifandi fruma hefur gert
merkilega athugun um eðli tauga-
frumanna og segir að það sje
„chemodynamiskt“ og sundur-
leysist „molecyl“-samsetning
þeirra, ef súrefnisaðfærsla stöðv-
ist. Ýmsir vísindamenn álíta, að
þessar rannsóknir sjeu hinar
merkustu og geti aukið mjög
skilning manna á insta eðli lífsins
og ef til vill gert mögulegt að
framleiða líf á efnafræðislegan
hátt. Heilli leiksýningu hefur ný-
lega verið útvarpað í New York.
Fólk, sem var í sex mílna fjar-
lægð sá og heyrði leiksýninguna,
en myndaútvarpinu var samt
nokkuð ábótavant. Mussolini ætl-
ar að láta rannsaka Nobileleiðang-
urinn betur, en fyrri rannsóknar-
nefpdin úrskurðaði Nobile sak-
lausan af skakkaföllunum.
----o-----
Fokker heitir einn helsti og
öflugasti flugvjelasmiður heims-
ins og á stórar verksmiðjur í
Hollandi og Bandaríkjunum og
eru vjelar hans kunnar um allan
heim. Fokker þessi er giftur ís-
lenskri konu, fæddri í Winnipeg
(1901). Hún heitir Violet Helga
og er dóttir Snjólfs Austmanns
og giftist Fokker í mars í fjrrra.
Systnrnair
Drottinn alfaðir sat í hásæti
sínu á himnum, og englar himins-
ins voru umhverfis hásætið. En
geisladýrð himinsins og hlýja kær-
leikans umvafði allan þaxm mikla
skara. Og það var eins og allir
englarnir fyndu, að tilveran væri
öll ein heild, þar sem drottinn
sjálfur væri hjartað og hin hugs-
andi vitund. En neðan frá jörð-
unni heyrðust högg, og samfara
höggunum heyrðust stunur. Þá
gengu tvær engilverur fram fyrir
hásætið. Það voru himindísir. Þær
voru systur, þær fjellu á knje
frammi fyrir hásætinu.
En það var svo um aðra þeirra,
að í hvert sinn, sem hún heyrði
högg frá jörðinni, og í hvert sinn,
sem hún heyrði stunur, var eins
og þjáningatitringur færi um
hana alla. Þessi himindís hjet
Mannúð. Hún hóf augu sín til
drottins og mælti: Hvaða högg
eru það, sem heyrast frá jörð-
unni ? — Það eru hnefahögg
bama minna, hinna sterkari, svar-
aði drottinn. — En hvaða sunur
eru höggunum samfara? sagði
Mannúðin. — Það eru þjáninga-
stunur bama minna, hinna mátt-
arminni, sagði drottinn. — Eru
þá mennimir svona vondir? sagði
Mannúðin. — Böm mín á jörðinni
nota ennþá hnefarjettinn, sagði
drottinn. — Faðir minn og drott-
inn, sagði Mannúðin, leyf mjer að
fara til jarðarinnar og fæðast
meðal mannanna. Jeg vil draga úr
höggum hinna sterkari, og lina
þjáningar lítilmagnanna. — Far
þú dóttir mín, sagði drottinn.
Blessun mín mun fylgja þjer við
störf þín meðal bama minna. Þá
lyfti hin dísin höndum mót há-
sætinu og mælti: Leyf mjer himn-
eski faðir að fylgja systur minni
við störf hennar, meðal bama
þinna. — Fylg þú systur þinni,
dóttir mín, sagði drottinn. Þú
skalt finna fullnægju í verkum
þínum. Það sjeu laun þín og vega-
nesti. Og systumar, Mannúðin og
Fómfýsin, því það var Fómfýsin,
hin síðari dísin, — þær hneigðu
sig í lotningu fyrir honum, sem
í hásætinu sat, og lögðu af stað
til jarðarinnar.
Þær fæddust þar á meðal mann-
anna, og ferðuðust um á meðál
þeirra, og hafa síðan tekið þátt
í mörgum störfum hins daglega
lífs. En í hvert sinn, sem hnefa-
rjettinum er beitt, fer þjáninga-
titringur um Mannúðina. Og þá
taka systumar höndum saman til
fómandi starfsemi. Þær draga úr
höggum hinna sterkari og lina
þjáningar lítilmagnanna. Og bless-
un drottins fylgir þeim, hvar
sem þær koma.
Kr. Sig. Kristjánsson.
---o----
Æfisaga Krists
Eftir Giovanm PapinL
(Ágrip).
Bæn til Krists. Þú ert hvem
dag meðal okkar, og þú átt að
vera með okkur alla daga. Þú
lifir með okkur á jörðinni, þinni
jörð og okkar jörð, þar sem þú
varst bam meðal bama og dóm-
feldur meðal dómfeldra. Þú lifir
með lifendum á þeirri jörð, sem
þú hafðir mætur á, ekki mann-
legu lífi, ef til vill ósýnilegur
jafnvel þeim, sem leita þín, og
ef til vill í fátæklegu gervi, sem
enginn veitir eftirtekt. En nú er
tíminn kominn, er þú ættir að
koma aftur fram, birtast okkur
^ öllum og gefa kynslóð þeirri,
sem nú lifir, ákveðið og óyggj-
andi teikn. Þú sjerð þörf okkar.
Þú hlýtur að þekkja neyð okkar
og örvinglun. Þú veitst, hve mjög
við þörfnumst endurkomu þinnar.
Þó ekki væri nema um stutta
stund og þú hyrfir svo aftur.
Ein einstök birting, koma og
hvarf, heilsun og kveðja, eitt orð
með komunni og annað með burt-
förinni, eitt einstakt teikn, ein
elding að ofan, eitt ljós í nátt-
myrkrinu. Við þörfnumst þín,
þín og einskis annars. Þú einn
getur af þínum mikla kærleika
fundið til meðaumkvunar með
okkur, sem þjáumst og þráum
þig. Þú einn getur fundið, hve
óumræðilega þörf þessi veröld
hefur fyrir komu þína nú á tím-
um. Enginn annar en þú getur
fært okkur sálarsjúkum það lækn-
ismeðal, sem hjálp er í. Allir
þarfnast þín, eins þeir, sem ekki
vita af því sjálfir, og einmitt
þeir, ef til vill, allra mest.
Við köllum ekki á þig aðeins
af löngun til þess að sjá þig á
sama hátt og Gyðingar sáu þig
áður og ekki í fávíslegri trú á
það, að við gætum yfirunnið þig
með bænum. Við krefjumst ekki
að þú stigir niðru í neinum
himneskum dýrðarljóma og ekki
að englanna básúnur boði komu
þína. Þú veitst, hve auðmjúkir
við bíðum. Komdu í fátæklegri
vinnuskyrtu þinni og með sárin
á höndum, fótum og brjósti. Við
viljum sjá augu þín og heyra
rödd þína, sem skelfir djöfla með
blíðu sinni og laðar til sín böm
með styrk sínum. Þú veitst, hve
mikil þörf er nú fyrir tillit þitt
og orð þitt. Þú veitst, hve nær-
vera þín er nauðsynleg á þessum
tímum, sem ekki þekkja þig.
ógnir og hörmungar steðja nú
yfir mannkynið. Það þarf að
frelsast. — Þú, sem lifað hefur
mitt á meðal okkar, þekkir van-
sælu okkar frá instu rótum. Við
erum veilir og hálfir, brot og
partar, fis og fjúkandi strá. Við
erum böðlar sjálfra okkar, synd-
inni og eymdinni seldir. Við höf-
um dæmt þig til dauða af því
að framferði þitt var fyrirdæming
á lífi okkar. Allar okkar kyn-
slóðir eru eins og sú, sem kross-
festi þig.
En nú er tíminn kominn. Aldrei
i
V. Hugo: VESALINGARNIR.
ekki hvað það getur verið annað en pólitík. En jeg vil ekki
hafa þetta. Það kemur ekki til mála að fara að tala um
póliíík undir eins daginn eftir brúðkaupið. Það nær ekki
nokkurri átt. — Þjer skjátlast, Cósetta, við vorum að
tala um fjármál, um það hvernig við gætum best komio
fyrir sexhundruð þúsund frönkunum þínum. — Nei, það
er ekki satt, sagði Cósetta. Nú kem jeg, viljið þið hafa
mig hjá ykkur. Og hún gekk rösklega inn úr dyrunum.
Hún var í víðum og fellingamiklum, hvitum morgunkjól
með löngum ermum. Hún skoðaði sjálfa sig í spegli frá
hvirfli til ilja og sagði alt í einu hrifin — Einu sinni var
kóngur og drotning. Jeg er svo glöð. Svo hneigði hún
sig fyrir Jean Valjean og sagði — Jæja, þá sest jeg hjá
ykkur í hægindastól. Við borðum morgunverð eftir hálf-
tíma. Þið fáið leyfi til þess að segja alt sem þið viljið,
því jeg veit að karlmenn þurfa altaf að vera talandi. Jeg
skal vera mjög róleg. Maríus tók í handlegg hennar og
sagði — Við tölum um fjármál. — Það er satt, svaraði
Cósetta, jeg lauk áðan upp glugganum mínum og það er
kominn heill hópur af fuglum í garðinn. Það er eitthvað
annað en grímumar, sem við sáum í gær. — Jeg var að
segja þjer, Cósetta mín, að við erum að tala um fjármál.
Lofaðu okkur að vera einum um stund. Allar þessar tölur
em þjer ekki til annars en leiðinda — Það er fallegt háls-
bindi, sem þú hnýttir á þig í morgun, Maríus. Það er ein-
staklega snoturt, herra barón. Nei, mjer leiðist ekki —
Jú, þjer leiðist, vertu viss um það. — Nei, alls ekki, því
það eruð þið, sem altaf talið. Jeg skil ekki það, sem þið
segið, en jeg hlusta bara á ykkur. Það er nóg að heyra
rödd þeirra, sem manni þykir vænt um og skiftir engu
máli, þótt maður skilji ekki orðin, sem þeir fara með. Jeg
verð kyr aðeins til þess að vera hjá ykkur. Má jeg þá
vera hjer,'eða hvað? — Elsku Cósetta, þú veitst hvað
mjer þykir vænt um þig, en þetta getur nú ekki orðið —
Getur ekki orðið? — Nei. — Jæja þá, svaraði Cósetta.
Jeg ætlaði annars að segja ykkur ýmislegt. Jeg ætlaði að
segja ykkur það, að afi er ennþá sofandi, að móðursystir
Maríusar er við messu og' að ofninn í pabba herbergi
reykir. Nicoletta hefur sent eftir sótaranum. Ilún og
Toussaint hafa farið í hár saman út af því að Nicoletta
gerði gys að henni af því að hún stamar. En nú fáið þið
ekkert að vita. Jæja, svo það getur ekki orðið. Verið þið
nú annars góðir og lofið þið mjer að vera hjema hjá ykk-
ur. — Já, en jeg segi þjer alveg satt, að við þurfum að
vera einir. — Já, en telurðu mig svo sem nokkum hlut?
Jean Valjean hafði ekkert lagt til málanna. Cósetta
sneri sjer að honum og sagði — Má jeg nú í fyrsta lagi
biðja um það, pabbi, að þú komir og kyssir mig. Hvers-
vegna stendurðu þarna þegjandi, í stað þess að taka
minn málstað. Hver hefur gefið mjer annan eins föður?
Geturðu ekki sjeð, að jeg er mjög illa gift Maðurinn
minn lemur mig. Jæja, komdu nú og kystu mig. Jean
Valjean kom í áttina. Cósetta sneri sjer að Maríusi og
sagði — Þjer gef jeg langt nef. Svo beygði hún ennið að
Jean Valjean, sem nálgaðist, en Cósetta hörfaði aftur og
sagði — En hvað þú ert fölur, pabbi, finnurðu mikið til í
handleggnum? — Nei, jeg er orðinn góður. — Hefurðu
sofið illa í nótt? — Nei, — Kystu mig þá. Fyrst þjer líð-
ur vel og þú hefur sofið vel, þá vil jeg ekki vera að
skamma þig. Hún beygði ennið aftui' að honum, á því var
himneskur ljómi og Jean Valjean þrýsti kossi á það. —
Brostu nú, sagði hún. Jean Valjean brosti, en það var
engu líkara en að afturganga glotti. — Ætlarðu nú að
verja mig fyrir manninum mínuni, spurði hún?—Cósetta!
... sagði Maríus. — Þú átt að verða reiður, pabbi. Segðu
honum að jeg eigi að fá að vera hjema. Þið getið vel tal
að saman um fjármál þó jeg sje viðstödd. Finst ykkur
jeg vera einhver kjáni? Er það svo ógurlegt, sem þið
segið? Fjármál, að koma peningum fyrir 1 banka. Það er
þá eitthvað til að gera sig breiðan af því? Karlmenn
þurfa einlægt að pukra með alla skapaða hluti. Jeg
vil vera hjerna. Jeg lít mjög vel út núna. Líttu á mig,
Maríus. Hún ypti öxlum og var ólundarleg, en töfrandi og
það fór henni ágætlega. Það var líkt og eldingu væri skot-
ið milli þeirra. Þau hirtu^1 Um það, þótt þriðji maður
væri viðstaddur — Jeg $ ^ig sagði Maríus — Jeg til-
bið þig, svaraði Cósetta. fjellust í faðma. — Jæja,
sagði Cósetta sigri hróST -- Þá verð jeg kyr. — Æ,
nei, gerðu það ekki, svaí^UHus biðjandi —- við þurf-
um að ráða svolitlu til lyK^Ur — Neitarðu mjer aftur?
— Maríus varð alvarle^^S sagði — Jeg fullvissa þig
um það, Cósetta, að þa^ ^hlögulegt að þú verðir hjev
kyr — Jæja, svo þú taD1 skipunarrómi. Það er annað
mál, þá fer jeg. Og þú, r^> vilt ekki hjálpa mjer. Þá
ætla jeg svona rjett aðei^ láta ykkur vita það, að þið
eruð báðir mestu harðAhr. jeg fer Gg segi afa frá
þessu. Þið skuluð ekki Að je’g fari að dekstra ykk-
ur aftur. Jeg er stolt, þa^'f íeg. En ykkur leiðist þegar
jeg er farin. Nú fer jeg^ getið þið skemt ykkur. Og
svo fór hún. Andartaki Var hurðinni aftur lokið
upp og hún gægðist inn er mjög reið, kallaði hún
til þeirra og hvarf.
Aftur var orðið dir ^að var eins og sólargeisli
hefði vilst inn í náttmyl'l{,,' Maríus gætti þess að dyrn-
ar væru aftur og taut^"- Vesalings Cósetta, hvað
skyldi hún segja, þegar h^1 faer að vita . . . Þegar hann
sagði þetta, fór Jean allur að skjálfa og horfði
flóttalega á Maríus. — C^ta, já það er satt, þjer verð-
ið að segja Cósettu frá he*la Öllu. Það er ekkert athuga-
vert við það. Mjer haf^ki dottið það í hug. Svona
gengur það í lífinu. Suf1 tolir maður, annað ekki. Jeg
bið yður innilega, hr. Po^Grcy; segið þjer Cósettu ekki
frá þessu, lofið þjer hvj statt og stöðugt. Það er
nóg að þjer vitið það. Þa^piftir engu máli hverjum jeg
segði frá þessu — nem3lehni. Hún veit ekki á hverju
veltur. Hana mundi því. Óbótamaður! Það er
hræðilegt. Það mundi hauðsynlegt að segja henni
frá því, hverskonar maðrírað væri, að hann hefði verið
á galeiðunum. Hún sá ein^ntii hlekkjaða fangalest. Guð
minn góður. ,
Hann fjell saman 1 s{íllllIh og huldi andlitið í hönd-
um sjer. Grátur hans heyrðist ekki, en það sást á hrist-
ingnum á herðum hans, að hann gi-jet, kyrrum, geigvæn-
legum gráti.
Svo fjekk hann eins og krampakast og sagði — Jeg
vildi að jeg væri dáinn. — Verið þjer rólegur, sagði Marí-
us, jeg skal varðveita leyndannál yðar og ekki segja nein-
um frá því. Svo bætti hann við — Jeg kemst ekki hjá
því, að tala við yður um peningana, sem yður var trúað
fyrir, og þjer hafið nú skilað svo heiðarlega. Það má ekki
minna vera en að yður verði launað með einhverju. Á-
kveðið þjer sjálfur upphæðina og hún verður greidd yður.
Verið þjer ekki hræddur um að þjer setjið hana of hátt.
— Þakka yður fyrir, svaraði Jean Valjean stillilega. —
Nú er þessu lokið, hjer um bil öllu, bætti hann við. Jeg
á aðeins eitt ósagt. — Hvað er það, spurði Maríus. — Nú,
þegar þjer vitið alt, langar mig til þess að spyrja yður,
sem eruð húsbóndi hjer, hvort þjer álítið, að jeg ætti
ekki að sjá Cósettu framar. — Það væri víst heppilegast,
að þjer gerðuð það ekki, svaraði Maríus kuldalega. — Jeg
á þá aldrei að sjá hana framar, sagði Jean Valjean og
gekk að dyrunum, en sneri við. — Heyrið þjer, herra
Pontmercy, ef þjer leyfið það, þá ætla jeg að koma og
heimsækja hana. Mig langar mjög mikið til þess. Ef mjer
hefði ekki verið það óhjákvæmilega nauðsynlegt, að sjá
Cósettu, þá hefði jeg ekki gert þá játningu, sem þjer
hafið heyrt nýlega. Þá hefði jeg horfið. En af því að jeg
vildi vera á sama stað og Cósetta, og fá að sjá hana, þá
varð jeg sem heiðarlegur maður, að segja yður það sem
þjer vitið nú. Ef þjer hafið ekkert á móti því ætla jeg að
skjótast til Cósettu öðru hvoru. Jeg get komið á kvöld-
in, þegar farið er að skyggja. — Já, komið þjer á hverju
kvöldi, Cósetta skal þá bíða yðar, svaraði Maríus. —
Þakka yður fyrir, þjer eruð góður, herra Pontmercy,
sagði Jean Valjean. Maríus kvaddi hann. Hamingja f.vlgdi
örvæntingunni til dyra og mennirnir skildu.
Áttunda bók: Það birtir.
í rökkrinu daginn eftir barði Jean Valjean að dyrum
í húsi Gillenormands. Basque lauk upp. Það var eins og
hann hefði fengið skipun um það að vera á verði. Hann
spurði hvort Jean Valjean vildi vera niðri eða fara upp.
Hann kaus að vera niðri. Hann fór inn í herbergi, sem
sneri út að götunni og var ekki notað daglega, nema sem
einskonar fatageymsla. í einu horni var flöskuhlaði. Við
einn vegginn var arinn og lagður eldur á, því hálfvegis
hafði verið við því búist, að Jean Valjean vildi helst vera
þama. Tveir stólar stóðu við arininn og milli þeirra var
■breitt gamalt og snjáð áklæði. Herbergið var lýst upp af
arineldinum og skímunni úr glugganum.
Jean Valjean var þreyttur. Honum hafði ekki komið
blundur á brá, og hann hafði ekkert borðað dögum sam-
an. Hann ljet fallast í annan stólinn. Basque kom inn og
setti kertaljós á arinhylluna og fór svo aftur. Jean Val-
jean tók hvorki eftir honum nje ljósinu. En alt í einu
spratt hann upp. Cósetta stóð á bak við hann. Hann
hafði ekki sjeð hana koma, en fann að hún var komin.
Hún var fögur. En það var ekki fegurð hennar, sem tók
hann fanginn, en sál hennar. — Jæja, pabbi, sagði hún,
jeg hef lengi vitað það, að þú varst sjervitur, en þessu
hafði jeg aldrei búist við af þjer. Hvað á þetta að þýða?
Maríus segir, að þú viljir að jeg taki á móti þjer hjema.
— Já, jeg hef beðið hann um það. — Jeg átti von á því,
að þú mundir svara þessu. Jæja, jeg ætla samt að láta
þig vita, að í þessu efni áttu mjer að mæta. En við skul-
um byrja á byrjuninni, kystu mig, pabbi. Hún rjetti hon-
um kinnina, en Jean Valjean hreyfði sig ekki. — Þú
hreyfir þig ekki. Það er rjett eins og þú haldir, að þú
sjert glæpamaður. En það gildir einu, jeg fyrirgef þjer
samt. Jesús hefur sagt, að rjetta eigi fram hina kinnina.
Iljerna er-hún. Og hún rjetti fram hina kinnina til þess
að hann kysti hana. Jean Valjean stóð kyr, eins og hann
væri negldur við gólfið. — Þetta fer að verða alvarlegt,