Lögrétta - 22.05.1929, Qupperneq 2

2
8
LÖGRJETTA
P-
LÖGBJETTA
Útgeíandi og ritstjóri:
poritiinn Olileion
J>ingholU»tr»ti 17. Sími 17«.
InnJMimta og ligniBdt
í Leekj&rgOtu i. Simi 185.
minsta, sem aflaga fer og átelur
það á svipstundu. Hann segir
blaðamönnunum hvað þeir eigi
að skrifa, hvemig þeir eigi að
svara, bendir þeim á veilumar
hjá andstæðingunum, segir þeim
á hvað eigi að leggja áherslu í
svarinu. Svo segir hann skrifar-
anum fyrir um svör við brjefum.
Svo lokar hann sig inni með út-
gefendunum til þess að ráða ráð-
um sínum. Þegar því er lokið,
seint um kvöldið, tekur hann á
móti gestum sínum, m. a. ýms-
um vinum og skoðanabræðmm
ofan úr sveit og hlustar á hvað
eina, sem þeir hafa fram að færa
ineð stökustu þolinmæði. Þetta
er eitt af því, sem mestu veldur
um vinsældir hans og áhrif. Þeg-
ar þessu er lokið, er klukkan
orðin elíefu eða hálf tólf um
kvöldið. Þá borðar Maurras í
flýti. Þegar aðrir em vanir að
fara í bólið, þá byrjar vinnu-
dagur hans fyrir alvöm. Þá skrif-
ax hann stjómmálagrein sína.
Þá fer hann í prentsmiðjuna.
Þar situr hann við lítið trjeborð
þangað til vjelamar fara að
ganga og prentunin byrjar. Hann
gkrifar eldfljótt og með táknum,
sem prentaramir skilja ekki
nema með langri æfingu, og
sendir handritin jafnóðum frá
sjer. Svo les hann próförk af
srrmi eigin grein og öðmm
greinabálki og lítur yfir alt hitt.
Dagrenningin er komin. Hann
lítur yfir það helsta í morgun-
blöðunum, sem honum em færð
prentsvertublaut úr vjelunum.
Þá stendur hann upp, tekur
frakkann sinn og fer heim á leið,
snemma um morgudinn, þegar
fyrstu verkamennirnir fara til
vinnu sinnar. Hann er fjömgur
og óþreyttur eins og hann væri
nýkominn á fætur og ef einhver
vinur hans er með honum talar
hann glaðlega um eftirlætisefni
sitt — skáldskap og fer með
falleg kvæði upp úr sjer. Svona
líður dagur ritstjórans við stór-
blaðið.
Síðustu fregnir.
James, formaður hermálanefnd-
ar neðri deildar Bandaríkjaþings-
ins, hefur flutt tillögur um heim-
ild til herskyldu 18—45 ára
manna, ef ófrið beri að höndum.
Borgarastyrjöldin heldur áfram í
Kína. Nýlega var í fyrsta sinn
talað þráðlaust milli Þýskalands
og Ástralíu og tókst vel. Byrjað
er nú aftur að leita að fjelögum
Nobile norður í höfum. Farið er
að slettast upp á vinskapinn milli
páfans og Mussolini, út af upp-
eldismálum. Mussolini hjelt ný-
lega ræðu um það, að nauðsynlegt
væri að ríkið ljeti ala upp æsku-
lýðinn á fascistavísu. En páfinn
svaraði í annari ræðu og sagði, að
nauðsynlegt væri að kirkjan og
foreldrarair önnuðust uppeldið,
hitt væri hættulegt fyrir friðinn,
að ríkið æli æskulýðinn upp í
landvinningahug. Nálægt Sivas í
Litlu-Asíu urðu nýlega miklir
landskjálftai’ og hmndu 950 hús
en 37 manns fómst.
Emile Walters
Forsætisráðherránn er enn rúm-
fastur en á góðum batavegi.
Fyrir nokkrum árum fóra að
| berast hingað fregnir austur um
! haf um málara af íslensku bergi
| brotinn, sem væri að vinna sjer
til mikillar * frægðar í Vestur-
heimi.
Emil Walters var nafn hans og
ættaður var hann úr Skagafirði.
Foreldrar hans fluttust vestur
fyrir mörgum árum og þar fædd-
ist Emil árið 1893, í Kanada.
Faðirinn hjet Eiríkur Valtýsson
og var gull- og silfursmiður.
Móðirin hét Björg Jónsdóttir og
var prýðilega að sjer í hannyrð-
um. , Svo varla þarf að efa að
sonurinn hafi tekið hina listrænu
hæfileika sína í arf. Annar sonur
þeirra hjóna heitir Páll Walters
og er kvikmyndaleikari og nefn-
ir sig Bill Cody í þeim.
Emil Walters vann fyrir sjer á
margan hátt í æsku og átti oft
við þröng kjör að búa; eins og
flestir sem leggja efnalitlir út á
listamannsbraut. En smátt og
smátt hlut hann viðurkexmingu
fyrir málverk sín, enda hafði
hann lagt mikið á sig til þess að
afla sjer sem bestrar mentunar í
list sinni. Hann hlaut verðlaun
allvíða þar sem hann sýndi mynd-
ir sínar og styrki sem gerðu hon-
um kleift að gefa sig eingöngu
við málaralist. Og síðan hefur
hann orðið aðnjótandi margskon-
ar viðurkenningar, hlotið fje úr
verðlaunasjóðum, t. d. verðlaun
I. Francis Murphy — sem eitt
sinn hafa áður fyrri verið veitt
listamanni sem var af íslensku
bergi brotinn — Thorvaldsen.
Myndir hans hafa verið keyptai’
af mörgum helstu listasöfnum í
Ameríku, m. a. af málverkasafni
ríkisins í Washington og er Emil
W. yngstur þeirra málara, sem
keyptar hafa verið myndir af á
það safn. Einnig hefur Tate
Gallery í Lundúnum sýnt mynd
eftir hann og nýlegá hefur lista-
safn Rúðuborgar keypt mynd eft-
ir hann.
Emil Walters kom hingað heim
í vetur til þess að kynnast ætt-
landi sínu og löndum hjer heima.
Hann hefur dvalið lengst í Reykja-
vík, en eiunig ferðast kringum
land og nú er hann á förum hjeð-
an aftur vestur um haf. — Em
slíkir menn góðir gestir, og þó
Emil Walters sje fæddur og upp-
alinn í framandi landi, þá er hann
í hjarta sínu góður íslendingur.
Merkilegt má það heita um hann
— eins og fleiri börn þeirra sem
vestur hafa flutt hjeðan og fædd-
ir era Ameríkumenn — að þjóð-
emi hans og þeirra skuli ekki
hafa sogast niður í hina miklu
hringiðu Vesturheims. Hann tal-
ar íslensku vel og er maður lát-
laus í allri framkomu. Gott hef-
ur honum þótt að dvelja hjer
heima og næsta sumar mun
LÖGRJETTA
hann að öllu forfallalausu koma
hingað aftur á 1000 ára hátíð
Alþingis.
Hann hefur kynt sjer íslenskar
Jistir það sem hann hefur getað
hjer heima og er fullur aðdáunar
fyrir Einari Jónssyni mynd-
höggvara og verkum hans. Er
jeg spyr hann um álit hans á
málurunum, stendur ekki á svari:
„Þar sem Kjarval er, eigið þið
snillinginn".
Emil Walters hefur ekki feng-
ist neitt við að mála hjer heima,
enda eru viðfangsefni hjer gjör-
ólík þeim, sem hann er vanur að
fást við. Einkum hefur hann lýst
skóglendinu á ýmsum árstímum,
ýmist trjánum með glitrandi
blaða- og blómaskraut í suðrænu
sólskini, eða þegar þau standa
nakin á vetrardegi í daufri birtu.
Hvorttveggja hefur sina fegurð
að geyma. Er því öllu saman lýst
með þekkingu og ást á fegurð
gróðursins á jörðinni. 1 myndum
sínum segir Emil Walters einkar
fallega frá öllu slíku. — Hver
veit nema Emil Walters eigi
eftir að segja skemtilega frá
hinu fátæka skóglendi hinnar
fjarlægu ættjarðar, fái hann að
kynnast henni nánar, síðar meir.
Áður en jeg lýk við þetta
greinarkom um Emil Walters,
vildi jeg bæta einu við. Fyrir
rúmu ári var tekin kvikmynd í
Bandaríkjunum sem nefnd var
„American making“ og átti að
sýna fram á hvaða menn og þjóð-
ir hefðu lagt skerf til Vestur-
heimsmenningarinnar á hinum
síðustu tímum. Sáust þar fyrst á
Ijereftinu hvíta forsetarnir Roose-
welt og Wilson, þá hugvitsmað-
urinn Edison, slaghörpuleikarinn
Paderewski, söngvaramir Camso
og Martinelli, skáldið Upton
Sinclair o. fl. o.fl. Allir vom
þessir menn amerískir borgarar.
En meðal þessara manna vom
tveir íslenskir. Það vom þeir
VillLjálmur Stefánsson og Emil
Walters. Er það mikill heiður
fyrir sjálfa þá og land vort.
Hinir góðu listamenn okkar —
á hvaða sviði sem er — em þeir
bestu sendiherrar sem við Is-
lendingar getum átt meðal er-
lendra þjóða. Þegar allur saltfisk-
ur er gleyptur og gleymdur (með
allri virðingu fyrir honum og
þeim sem veiða hann og verka),
þá mun hin listræna menning
þjóðarinnar lifa og þeim mönn-
um sem bera hana á herðum
sjer skuldum við þakklæti.
Emil Walters er Islendingur
að miklu leyti og við eigum hauk
í horai þar sem hann er. Slíkum
gestum ber að þakka fyrir kom-
una.
Og svo óskum við honum góðr-
ar ferðar og góðrar heimkomu!
Á Hvítasunnudag 1929.
Ragnar Ásgeirsson.
Sýning í Hamborg
Maðuriiui heilbrigður og veikur.
Jeg vildi ekki láta undir höfuð
leggjast að segja lítilsháttar frá '
sýningu, sem nú er haldin í Ham-
borg og er kölluð „Maðurinn heil-
brigður og veikur“, enda þótt jeg
hvorki sje læknir nje fáist við
heilbrigðisstörf. Skrifa jeg því
um hana frá sjónarmiði alþýðu-
mannsins. Og fyrir alþýðuna er
sýningin gjörð. Sýnandi var
Deutsches Hygiene-Museum í
Dresden.
Fyrsti báttur sýningarinnar
var maðurinn. Bygging mannsins
er margbrotin og margþætt og er
ekki annara en sjerfræðinga að
skýra hana og skilgreina til fulln-
ustu. Það mátti segja að þarna
væri æfiferill mannsins sýndur,
| ekki einungis frá vöggunni til
grafarinnar, heldur frá því að
fyrsta lífsfrymið varð til: sam-
eining eggsins og sæðisfrumunn-
ar, þróun þess, þroski, hnignun,
dauði.
Til skýringar voru notaðar
ýmsar táknmyndir, skal aðeins
einnar getið nánar: Hjartað,
drifhreifill líkamans, dælir blóð-
inu (sem flytur líkamanum íjær-
ingu) út um ailan líkamann. Til
þessa þarf mikinn kraft, en hvað
mikinn munu færri vita. Á hverj-
um sólarhring drýgir hjartað
jafnmikið erfiði og hreifill, sem
lyftir 3 meðalmönnum 1 100 m.
hæð. Er skiljanlegt af þessu, að
óholt muni vera að ofreyna
lijartað framar nauðsyn. — „Hinn
gagnsæi maður“ vora gagnsæ
sýnishorn, lýst upp baka til, af
fósturþróuninni og æðstu líffær-
um mannsins.
Annar þáttur: Hinn veiki mað-
ur og veikindi aJment. Fljótt á
litið virðist það næsta undursam-
legt að fjöldinn getur þó fagnað
því, að lifa við góða heilsu, þar
sem hætturaar virðast þó alls-
staðar. En það er því að þakka,
að líkaminn á í sjer sterkt mót-
stöðuafl gegn sjúkdómum. Og
fyrsta verkefni heilbrigðisfræð-
innar er að kenna mönnum að
auka sitt mótstöðuafl og viðhafa
hreinlæti í hvívetna. Mest ber á
berklaveikinni, enda er hún lang-
ægilegust. Á hverjum 7 mín.
deyr 1 maður úr henni í Þýska-
landi (ca. 70 milj. íbúa).
Varair: Hreinlæti, gott loft,
kjamgóð fæða (bætiefni), lík-
amsmentun. — Talið er fullvíst
að enginn komist hjá því að verða
fyrir áhrifum sóttkveikjunnar fyr
eða síðar á lífsleiðinni. Þunga-
miðja vamarinnar er því að auka ‘
líkamsmótstöðuna.
Kynsjúkdómar em ekki á sama
hátt sóttnæmir, enda þótt þeir
vegna eðlis síns berist mann frá
manni. Valda þeir miklu þjóðfje-
lagsböli sem af alefli er barist
gegn.
Vamir: Hreinlífi, hreinlæti,
giftingar á þroskaaldri (konur
18—21, karlar 23—26 ára). Þar
var mynd sem sýndi, að þjóðfje-
lagslegá sjeð væri best að hjón
ættu 4 böra og ennfremur sýni
önnur mynd hvað óbeinir skattar
koma órjettrátlega niður o. s. frv.
Venjulegast fæst ókeypis lækn-
ing og auk þess gert mikið til
þess að kenna mönnum að verj-
ast kynsjúkdómum. Þá stafa ýmis
veikindi af efnaskiftatmflunum.
Mest bar á beinkröm, sem var
mjög skæð á stríðsárunum í
Þýskalandi, og gerði ungbömin
að mestu kramaraumingjum. —
Undir þennan þátt heyrði vín-
j nautn, tóbaksofnautn, kokain- og
l morfinnautn. Hagskýrslumar
sýna, að með vaxandi vínnautn:
1. þverr dugnaður, 2. atorka
minkar, 3. glæpir aukast, 4.
þjóðfjelagsböl vex. Vamir: Vmis-
legur fjelagsskapur (alþýðuhús),
eðlisnautn, skynsamlegt matar-
æði, endurbætur á húsakynnum
og ekki að gleyma að ,skýra æsk-
unni frá hverskyns vínið sje, og
að það sje að minsta kosti ó-
nauðsynlegt.
Þriðji þáttur: Heilbrigðisráð-
stafanir. Fyrst er að þekkja sjúk-
dómana og síðan að kunna að
verjast þeim. Ekkert megnar það
DOCTOJEWSKI: Gtepar og refalng,
var staddur í og þeim erfiðleikum og ef til vill ódæðum,
eem á vegi hans mundu verða áður en hann kæmist undan
og heim, þá hefði hann eflaust látið alt reka á reiðanum
og umsvifalaust ofurselt sig lögreglunni. Hann hefði ekki
gert þetta, af því að hann væri hræddur um sjálfan sig,
heldur einungis af ótta við það og af andstygð á því, sem
hann hafði gert. Einkum var það viðbjóðurinn, sem óx
í honum með hverju andartaki. Nú hefði hann ekki fyrir
nokkura mun viljað vera kominn aftur í svefnherbergið
eða að kistunni.
Einkennilegur sljóleiki, þokukend hugsim fjekk
vald á honum. Hann stóð kyr í nokkurar mínútur og
gleymdi sjer, eða rjettara sagt, hann glejrmdi aðalerind-
mu og sökti sjer í smámuni. Svo varð honum litið út í
eldhúsið og sá þar hálffulla vatnsfötu og datt þá í hug,
að þVo hendur sínar og öxina. Hann setti öxina niður í
vatnið, eggina á undan, og tók sápu, sem var í brotinni
undirskál í gluggakistunni og þvoði sjer í fötunni. Þegar
hann var orðinn hreinn um hendumar, tók hann öxina
upp, þvoði jámið og nuddaði svo blóðið af skaftinu í nærri
þrjár mínútur og notaði til þess sápuna. Svo þerði hann
alt vandlega á tuskum sem hjengu á snúra og athugaði
öxina svo vel og lengi út við gluggann. Hver blettur var
horfínn, en skaftið var ennþá vott. Hann hagræddi öxinni
í lykkjunni innan á yfirfrakka sínum, athugaði svo frakk-
ann og buxumar eins vel og hann gat í rökkrinu. Fljótt
& litið sást ekkert, en á stígvjelunum vom ennþá blettir.
Hann vætti klút og þurkaði af stígvjelunum. Reyndar
vissi hann, að þama var svo skuggsýnt, að eitthvað hefði
getað verið einkennilegt í fari hans, þótt hann veitti því
ekki athygli. Hann stóð hugsandi og hreyfingarlaus í
þögulli íbúðinni. Skuggaleg og skelfileg hugsun vaknaði
hjá honum, sú hugsun, að hann væri að missa vitið, og
gæti hvorki hugsað eða varið sig og að ef til vill að-
hefðist hann alt annað en hann ætti að gera ...
— Guð minn góður, jeg verð að fara burt, tautaði
hann og þaut út í göngin. En þar var skelfingin fyrir
«i
honum svo átakanleg, að hann hafði aldrei fundið svo til
hennar áður. Hann stansaði alt í einu, starði fram fyrir
sig og ætlaði ekki að trúa sínum eigin augum. Dyrnar
út að stiganum, sömu dymar, sem hann hafði komið inn
um, stóðu opnar, höfðu staðið opnar um þverhandar-
breidd allan þennan tíma. Gamla konan hafði ef til vill skil-
íð við þær opnar af varasemi. En drottinn minn dýri —
hann hafði sjeð Lísavetu eftir á, ekki gat hún hafa kom-
íð inn um vegginn. Hann hentist að hurðinni og hespaði
hana aftur. — Nei, ekki svona heldur! Nei, burtu burt!
Hann lyfti hendinni aftur frá og fór að hlusta niður stig-
ann. Hann hlustaði lengi og ákaft; Einhversstaðar langt
niðri, líklega við útidymar, heyrðust tvær háværar, æst-
ar raddir. — Hvað getur þetta verið? Hann beið órór.'
Loksins þögnuðu raddiraar og alt varð hljótt. Hann ætl-
aði að fara að stíga niður stigann, þegar skyndilega var
lokið upp hurð á næstu hæð fyrir neðan hann og maður
hljóp þrammandi niður stigann og raulaði lagsstúf. —
Dæmalaus hávaði er í þeim öllum saman, hugsaði Ras-
kolnikof. Hann beið enn. Loksins varð grafkyrt í öllu hús-
inu og heyrðist ekki nokkur sál. Hann var kominn eitt
skref niður í stigann, þegar alt í einu heyrðist aftur skó-
hljóð.
Þessi skref vom ennþá í fjarska, neðst niðri í stig-
anum. En hann mintist þess ávalt síðan, að hann grun-
aði það undir eins og hann heyrði til þeirra, að skrefin
mundu áreiðanlega berast þangað, upp á fjórðu hæð, upp
að íbúð gömlu konunnar. Hversvegna? Vom þessi skref
svo einkennileg? Þetta vom þung, regluleg skref, skref
einhvers, sem ekki var að flýta sjer. ókunni maðurinn var
nú kominn upp á fyrstu hæð og hjelt áfram upp, skóhljóð-
ið heyrðist nær og nær. Nú heyrðíst þungur andardrátt-
ur komumannsins. Hann var kominn upp undir þriðju
hæð. Hann kemur upp! Og alt í einu fann Raskolnikof til
tilfinningar eins og líkami hans yrði steingerður, eins og
hann svæfi og dreymdi, að hann væri eltur, eins og ein-
hver væri á hælurium á honum með morðvopn, en sjálfur

yrði hann fastur við jörðina, ''‘**nlegur, stimaður. Loks-
ms, þegar ókunni maðurinB að ganga upp á fjórðu
hæð, hrökk hann alt í einu 8^^ i kuðimg, smaug skyndi-
3ega og fimlega úr stiganu® * onddyrið aftur, gat lok-
að dyrunum hljóðlaust á efti*og sett hespuna á keng-
Inn. Eðlishvötin ljet hann ff* *jett að öllu. Þegar alt
var í lagi, hallaði hann sjer ^ ^Pp að hurðinni og hjelt
ákaft niðri í sjer andanum- ‘,Uílni maðurinn var einnig
kominn að dyrunum. Þeir hú hvor andspænis öðr-
um, eins og sjálfur hann konan áður. Komu-
maður varp öndinni þyngS^n nokkrum sinnum. —
Hann virðist vera stór og J^hh, hugsaði Raskolnikof
og krepti hnefann um öxina 'ÁtL yirtist honum alt eins
og draumur. Ókunni maðuriri ^rip í klukkustrenginn og
hringdi ákaft. Þegar hann tf^i málmhljóð bjöllunnar
fanst honum alt í einu einhve ^eyfast að baki sjer, inni
í stofunni. Hann hlustaði ^ ^efli í nokkrar sekiindur.
Ókunni maðurinn hringdi '2$* °g alt í einu fór hann í
bræði sinni að hrista sneriÖ,tl 9f öllum kröftum. Ras-
kolnikof starði skelfdur á he^Pa, sem hrökk upp og of-
an og beið þess óttasleginn hún mundi ekki hrökkva
upp af kengnum. Honum datt' ^hg ag halda við hana með
fingrinum, en áttaði sig, því1^ hefði getað orðið þess
var. Honum fór að sortna ^gum. — Jeg dett, hugs-
aði hann. En þá fór ókunni ^Urinn að tala og hann
kom aftur til sjálfs sín.
— Jæja, em þær sofah . ^riia inni, eða hefur ein-
hver gert út af við þær? ^jöfullinn sjálfur, ramdi
í honum. Hæhæ, Aljona lváí,vha, nomin þín! Lisaveta,
blómarósin mín! Ljúktu nú Helvítis hænsnakofi —
skyldu þær virkilega sofa?
Hann þreif aftur í hurðinB) °kvondur og tók í klukku-
strenginn hvað eftir annað. ^ ^ Var augsýnilega maður,
sem einhvers mátti sín hjer °\ vanur sæmilegum við-
tökum. í þessum svifum W- ^ist hratt, ljett fótatak
nálgast upp stigann, annar ~ ^Ur maður. Raskolnikof
hafði ekki heyrt til hans uH^, ^hs.
I /
— Er enginn heima? Það getur ekki verið, kallaði
sá nýkomni fjörlega til hins, sem ennþá hamaðist í
klukkustrengnum. — Gott kvöld, Koch. Eftir röddinni að
dæma hlýtur þetta að vera unglingur, hugsaði Raskolni-
kof.
— Það má fjandinn vita, jeg er næstum því búinn
að brjóta snerilinn, svaraði Koch. — En hvaðan þekkið
þjer mig, má jeg spyrja?
— Hvaðan? í fyrradag vann jeg yður þrisvar í biljarð
i „Gambrinus“.
— Ójá ... ójá.
— Hjer er þá enginn heima. Það er skrítið. Og reynd-
ar hábölvað. Hvert í þremilinn skyldi kerlingin hafa far-
ið? Jeg þarf að bralla dálítið við hana.
— Og jeg líka, lagsi.
— Hvað skal gera? Við verðum víst að fara aftur.
Það var slæmt. Og jeg sem bjóst við því, að fá peninga
hjema, hrópaði ungi maðurinn.
— Auðvitað verðum við að fara, en til hvers í and-
bkotanum er þá ákveðinn staður og stund. Kerlingar-
ófjetið hefur sjálf tiltekið tímann. Jeg á langt heim. Jeg
skil ekki eftir hverju hún þarf að vera á þönum. Hún
húkir heima, fótfúin, allan ársins hring, norain sú ama.
Og svo fer hún alt í einu að slá sjer út.
— Ættum við ekki að spyrja húskarlinn?
— Um hvað?
— Hvert hún hafi farið og hvenær hún komi aftur?
— Hm — Fjandinn fjarri mjer, spyrja? En hún fer
aídrei út ... Og svo rykti hann ennþá einu sinni í sneril-
inn. — Fari það kolað, við verðum að fara.
— Hinkrið þjer við, kallaði ungi maðurinn alt í einu,
sjáið þjer ekki hvernig hurðin skröltir, þegar þjer takið
í hana?
— Nú?
— Hún er þá ekki læst, en lokuð að innanverðu með
hespunni. Heyrið þjer ekki glamrið í hespunni?
— Nú?
— Skiljið þjer það ekki maður? önnur þeirra hlýtur
þá að vera heima. Ef þær væm báðar faraar út, hefðu
þær læst dyranum að utanverðu með lyklinum, en ekki
áð innanverðu með hespunni. Heyrið þjer nú hvemig
hespan skröltir! ... En til þess að geta sett hespuna fyr-
ir þama inni, þarf maður að vera heima, skiljið þjer. Með
öðrum orðum, þær sitja þarna inni, en vilja ekki opna.
— Hm. Já, svei mjer þá, það er dagsatt, hrópaði
Koch undrandi. En hvað er að þeim? Hann fór að þrífa
í hurðuna af alefli.
— Hægan! kallaði ungi maðurinn aftur. Hamist þjer
ekki svona. Hjer er eitthvað gmnsamlegt á seiði. Þjer
hafið hringt, þjer hafið ólmast á hurðinni, en samt er
ekki lokið upp —. Þar af leiðandi liggja þær þama inni
í megnu máttleysi, eða ...
— Eða hvað ... ?
— Hlustið þjer nú á: Við skulum sækja vinnumann-
inn, hann getur vakið þær.
— Jæja þá. Þeir fóru báðir niður stigann.
— Bíðið þjer við! Dokið þjer hjerna meðan jeg sæki
karlinn.
— Hversvegna á jeg að bíða?
— Allur er varinn góður ...
— Nú, sama er mjer ...
— Jeg er að verða glæpafræðingur, skal jeg segja
yður! Hjer er bersýnilega, alveg ber-sýni-lega ekki alt
með feldu, hrópaði ungi maðurinn ákafur og flýtti sjer
niður stigann. Koch stóð kyr, tók einu sinni enn í klukku-
strenginn og eitt högg heyrðist. Svo fór hann að treysta
hurðina hægt og varlega, ýtti henni inn og dró hana aftur
að sjer, til þess að sannfæra sig um það, að henni væri
cinungis læst með hespunni. Svo beygði hann sig til þess
að gægjast um skráargatið, en lykillinn stóð í að innan-
verðu, svo að hann sá ekki neitt.
Raskolnikof stóð kyr og kreisti hendina um axar-
skaftið. Hann var reiðubúinn til þess að berjast við þá.
ef þeir rvddust inn til hans. Meðan þeir vom að skaka