Lögrétta


Lögrétta - 27.11.1929, Blaðsíða 2

Lögrétta - 27.11.1929, Blaðsíða 2
2 L Ö G R J E T T A 3 L 0 G R J E T T A r--------------------———? LÖGRJETTA Útgeíandi og ritstjóri: porstelnn Gialason pingholtsstrœti 17. Sími 178. Innhelmta oq aÍQrelðsla 1 Lœkjargötu Z Simi 185. . I ------------------- -a lyndri endurreisn hennar. Vved- enskij, einhver mælskasti og vin- sælasti prestur í Moskva, var leið- togi þess flokks og sömuleiðis Bojarskij og Jegorov, sem að- hyltust kristilegan kommúnisma. Tveir biskupar að minsta kosti studdu hreyfinguna, þeir Ant- onin og Leonid. Þessi flokkur reyndi fyrst árangurslaust að fá Tickon til þess að segja af sjer, en setti hann síðan af og lagði embætti hans niður. Hin nýja eða hin lifandi kirkja tjáði sig síðan fylgjandi bolsje- víkastjóminni og fúsa til þess að ötarfa með henni að hamingju mannkynsins. Stjómin ljet þessa nýju kirkju fara sínu fram, en viðurkendi hana ekki og tók hana ekki á arma ríkisins og ljet patriarkann óáreittan. Seinna fór hún meira að segja að semja við hann bak við nýkirkjuleiðtogana. Og öllum til undrunar lauk þeim samning- um svo, að Tickon birti brjef, þar sem hann hvatti kirkjuna til þess að sýna stjórninni vinsemd og kvaðst sjálfur hafa farið rangt að gagnvart henni í upphafi byltingarinnar. Menn vita ekki enn hvemig samningar þessir hafa komist á, segir í heimildum þeim, sem hjer er farið eftir (prófessor Stender Petersen í Dorphat, eftir rússneska kirkju- sögufræðingnum Fedotvo og pró- fessor Titlinov). En patriarkinn hefur sjálfsagt talið þetta bestu eða einu leiðina til bjargar kirkj- unni, enda ljet stjómin hann nú lausan og tók hann aftur við forustu kirkju sinnar. En nýja, eða lifandi kirkjan liðaðist sund- ur og fjellu menn frá henni unn- vörpum og leituðu aftur í skaut hinnar gömlu móðurkirkju. Sjera Vvedenskij fær samt enn að pre- dika óhindraður, hann er eigin- lega nú sem stendur eini maður- inn í Rússlandi, sem hegningar- laust fær að verja kristindóminn. Stjómin lætur nú báðar kirkj- umar lifa og rífast og hugsar sem svo, að það sje sæmst að kristnin í landinu eyði sjálfri sjer, en samt berjast bolsjevíkar líka enn móti henni í ræðu og riti. Að vissu leyti er nú friður milli ríkis og kirkju, en vopnað- ur friður. Stefnu Tickons patri- arka, um samvinnu við sovjet- stjómina, hefur verið haldið eft- j ir að hann dó (1925) en öðru hvoru hefur fjandskapurinn soðið upp úr. Stjómin hefur t. d. ekki viljað leyfa kosningu nýs patri- arka, en ýmsir hafa gegnt störf- um hans og í stjórnartíð Sergij metropolita leyfði stjómin að endurreisa hina heilögu sýnódu. Orþodoxa kirkjan hefur unnið nokkuð á á seinustu árum. En vald hennar er brotið, hún er siðferðislega og stjórnarfarslega áhrifalaust játningafjelag og þarf að verjast á tvær hendur, gegn guðleysi og efnishyggju hins ráðandi stjómmálaflokks og gegn kenningum annara trúarflokka, sem lögin gera jafnt undir höfði og henni. Átökin milli ríkis og kirkju í Rússlandi eru einhver athyglisverðasti þáttur í kristni- sögu síðustu tíma. Island og DanmOrk. „Dagens Nyheder“ flytja 16. þ. m. viðtal við Halfdan Hend- riksen þjóðþingsmann, formann dansk-íslensku milhlandanefndar- innar, um sambandsslit Islands og Danmerkur og þá hugsun, sem fram hefur komið, að láta þau fara fram á næsta ári. Hann segir, að sjer sje vel kunnugt um, hvemig málið horfi við hjer á landi, en að stjóm og þing í Danmörku geti ekki sint málinu fyr en fram komi óskir um þetta frá þingi og stjóm Islands. En hann kveðst efast um að þser óskir komi fram, með því Is- land hafi, að sínu áliti, meiri hagnað af sambandinu en Dan- mörk. Komi þær óskir samt sem áður fram, þá kveðst hann ekki geta betur sjeð en að Danmörk eigi að verða við þeim, því engin ástæða sje til þess fyrir Dan- mörku að halda í sambandið gegn vilja Islands. Þó sjeu tvö atriði í sambandslögunum, sem Danmörk geti ekki að svo stöddu skilyrðislaust látið falla niður. Annað er ákvæðið um gagn- kvæman ríkisborgararjett, sem Danmörk verði að halda í vegna Færeyinga, sem stundi fiskiveið- ar hjer við land. En hr. H. H. telur Islendinga hafa töluverðan hagnað af þeim veiðum með því að fiskurinn verði hjer verslun- arvara. Þá tekur hann fram, að töluvert fleiri Islendingar sjeu búsettir í Danmörku en Danir á íslandi og að því leyti sjeu hin gagnkvæmu rjettindi meir notuð af Isiendingum. En hann álítur, að Danmörk verði að tryggja þeim Dönum, sem nú eru hjer búsettir, þau rjettindi, sem þeir *'■ •• ' 1 ■ ■-(■■ '.>-S ' ■ ■'l-tí' nú hafi. Sje hægt að ná skipu- lagi um þessi tvö atriði, þá seg- ist hann fyrir sitt leyti ekkert hafa á móti þvi, að sambandslög- in sjeu feld úr gildi svo fljótt sem unt sje. Hitt atriðið er konungssam- bandið. En um það atriði segir hann að danskir málsaðilar hafi einnig úrskurðarvald, ef til sam- bandsslita komi. Hann segir að Danir eigi eftir sem áður að líta á Islendinga sem vini og frændur, eins og aðra Norðurlandabúa, þótt stjóm- málasambandið slitni, og slit á því með vinsamlegum samning- um muni án efa ekki láta eftir sig neina óvild í hugum Dana. ----o---- ÞJóðleikhúsið. Ýmsir góðir menn eru óánægð- ir með staðinn, sem ákveðinn hef- ur verið fyrir þjóðleikhúsbygg- inguna, og skora á oss nefndar- menn, ýmist í blaðagreinum eða munnlega, að flytja húsið þaðan sem það nú á að standa. Oss skildist svo sem um tíma mundi bærinn heimila oss að byggja úti í tjömina. Samkvæmt ráðlegg- ingu húsameistara hurfum vjer frá því ráði. Síðar leituðum vjer til bæjarstjórnarinnar um lóð, sem hentugri væri en sú eina, er vjer rjeðum yfir. Súmálaleitun hefur ekki borið árangur. Það eru ekki nefndarmennimir, sem ráða því, hvar þjóðleikhúsið á að standa, það er landstjórnin, sem á að leggja til grunninn ókeypis, og Jón Magnússon sagði í upp- hafi að landið mundi ekki kaupa lóð til þess. Enginn ráðhera hef- o ur síðan boðist til þess. I öðru lagi er það skipulagsnefnd bæj- arins og byggingarnefnd, sem ráða því, hvar slíkar byggingar standi, og þær hafa báðar ákveð- ið, að húsið skuli .standa við Hverfisgötu fyrir ofan Lands- bókasafnið. Þeim úrskurði verð- ur nefndin að hlíta. Þessa grein biðjum vjer yðar heiðraða blað að birta. I nafni nefndarinnar Indr. Einarsson. -----o-- Strandferðirnar og Hornafjörður Síðan jeg skrifaði grein með þessari fyrirsögn í Lögrj. 20. marts síðastl. hafa mjer borist tillögur nefndarinnar, er skipuð var í samgöngumálin 1928. Er fljótsjeð, að nefndin hefur verið mjög ókunnug ástæðum og staðháttum hjer. Eru tillögum- ar mikil afturför frá því, sem nú er, þar sem ætlast er til að all- ar 12 áætlunarferðir Esju hing- að falli burt, en í staðinn komi aðeins hálfu færri ferðir nýja strandferðaskipsins, og að póstur hingað verði settur í land á Djúpavogi og fluttur landveg vestur allar sveitir. Þetta er okkur hjer ómögulegt að bjargast við. Ef leggja á nið- ur ferðir Esju hingað, — sem er mjög ósanngjamt —, má þó ekki minn^a vera en að nýja skipið komi hingað í hverri ferð. Borgum í Hornaf. 24. okt. 1929. Hákon Finnsson. ----o----- J. E. Böggild dáinn. Nýlega er dáinn í Montreal í Kanada J. E. Böggild, sem var fyrsti sendiherra Dana hjer, frá 1919 til 1924. Hefur hann, síðan hann fór hjeðan, verið aðalræð- ismaður Dana, með sendiherra- tign, í Montreal. Hann var 51 árs og banameinið var hjarta- sjúkdómur. Lík hans verður brent þar vestra og askan flutt heim til Ribe. J. E. Böggild var af íslenskri ætt. Hann var hjer vel látinn, undi hjer vel hag sínum og átti hjer ekki fáa vini. ----o-- Búvjelar. Nýlega sagði Lögrjetta frá ýmsum verkfæra- og vjelakaup- um landsmanna, m. a. frá kaup- um þeirra á ýmsum búvjelum samkvæmt síðustu verslunar- skýrslum. En þær koma, eins og kunnugt er, nokkuð seint og I hefur búvjelanotkun og vjela- ! kaup farið vaxandi síðan, sam- kvæmt upplýsingum, sem blaðið hefur fengið frá Áma G. Eylands ráðunaut, einkum um og eftir 1927 og mest þó í ár, því þá kom verkfærakaupastyrkurinn til sögunnar. En Á. G. E. hefur verið forstjóri verkfæradeildar S. I. S. síðan 1927 og því nákunn- ugur þessum málum. Á yfir- standandi ári hefur verið veittur styrkur úr verkfærakaupasjóði til kaupa á þessum verkfærum: 156 plógum, 141 diskaherfi, 85 hankmóherfum, 30 fjaðraherfum, 6 tindaherfum, 31 skeraherfi (Lúðvíks), 45 rótherfum (Lúð- víks), 25 hestarekum, 27 völtur- um, 6 áburðardreifurum og 2 steingálgum. 27 dráttarvjelar munu hafa verið keyptar hingað í ár og um 200 sláttuvjelar hafa selst hjer (þar af um 150 hjá S. I. S.). Um sláttuvjelanotkun síðustu ára er það athugavert, að vjelamar eru nú aðallega keyptar til túnasláttar. En á ár- unum 1910—18 voru sláttuvjela- notin mest miðuð við sljett engjalönd, en á þeim árum var einnig flutt inn mikið af sláttu- vjelum. En svo dró úr sláttu- vjelakaupum um tíma, en nú er notkun þeirra aftur að færast mjög mikið í vöxt, enda túnin nú óðum að sljettast og ræktun- aráhugi að aukast og jafnframt eru menn að komast upp á það, að nota vjelarnar til túnasláttar, enda eru þær nú miklu betur til þess falnar en þær voru fyrir nokkrum árum. ---o--- Alheimsmál. Novial og esperanto. Fimm em þau atriði, sem O. J. telur einkum novial til gildis fram yfir önnur hjálparmál. Þau skulu nú tekin og borin saman við esperanto, því að bæði er það mál nokkuð kunnugt hjerlendummöxm um og svo segir O. J. að nú sje „auðvelt að sjá að það er fjarri því að vera fullkomið“. Skal nú lagt undir dóm lesendanna hvort þessara tveggja hjálparmála er „fullkomnara“. 1. „Stafrofið er eins auðvelt og unt er“. Stafimir eru 23. En ekki er fylgt reglu þeirri, sem dr. Zamenhof setti í máli sínu, esper- anto: einn stafur fyrir hvert hljóð. Sýnist þessi undantekning í novial lítt til bóta. Aftur á móti mun okkur Islendingum þykja gott að losna við þau tvö blístur- hljóð, sem esperanto hefur um- fram novial, því að nóg finst okk- ur eftir samt. En ekki finnur O. J. það að stafrofinu í esperanto, heldur hitt, að þar skuli vera merki yfir nokkurum stöfum. „Ekkert hefur unnið heimsmáls- hugsuninni jafnmikið tjón“, segir hann. Ekki má hún við miklu og ekki á hún marga óvini sje þetta satt. 2. „Sömu reglur gilda um beyg- ingu (tölu, kyn og fall) fomafna og annara orða“. Þetta á sjer líka að miklu leyti stað í esperanto, 3. „Einföld og eðlileg sagnbeyg- ing með fáum myndum og með hjálparorðum í samræmi við stefnuna í sögulegri þróun Ev- rópumálanna okkar“. En nákvæm- ur samanburður sýnir, að esper- anto er einmitt í þessum efnum einfaldara og betra en novial. I . esperanto enda allar sagnir á i í nafnhætti. Má bæta þeim staf aftán við hvaða orðstofn sem er, ef hugsunin leyfir þar sögn. Nú- tíð endar á as (amas), þátíð á is (amis), framtíð á os (amos) og skildagatíð á us (amus). — Boð- háttur endar á u (amu). — I raun og veru eru ekki fleiri tíðir til í esperanto en þetta, en til að ná hugsuninni, sem í hinum felst er notuð hjálparsögnin esti (að vera) og lýsingarhátturinn. Hjálp- arsögnin getur beygst á sama hátt og aðrar sagnir. Með þessu næst miklu meiri nákvæmni en í íslensku og flestum öðrum mál- um, en venjulega eru ósamsettu DOSTOJEVSKIJ. Glæpur og refsing’ VILIIJÁLMUR Þ. GÍSLASON þýddi ÞRIÐJI ÞÁTTUR. I. Raskolnikof reis upp og sat á legubekknum. Með veikum burðum benti hann Rasumikin að hann skyldi stöðva straum hinna samhengislausu huggunarorða, sem hann helti yfir mæðgurnar. Svo greip hann hendur þeirra beggja og horfði nokkra stund þögull á móður sína og systur á víxl. I augnaráði hans var ógnarleg, óskiljanleg þjáning, en jafnframt eitthvað þverúðarfult, krampakent, næstum því vitfirt. Pulkeria Alexándrovna fór að gráta. Avdotja Romanovna var föl. Hönd hennar titraði í hönd bróður hennar. — Farið þið heim ... með honum, sagði hann lágt og benti á Rasumikin — þangað til á morgun. Á morgun •er alt ... Er langt síðan þið komuð ? — Við komum í kvöld, Rodia, svaraði Pulkeria — 'lestinni seinkaði afskaplega. En nú vil jeg ekki fyrir nokkurn mun fara frá þjer, Rodia. Jeg sef hjerna, við hliðina á þjer ... — Kveljið þið mig ekki, sagði hann óþreyjufullur. — Jeg verð hjá honum, sagði Rasumikin hástöfum. — Jeg yfirgef hann ekki andartak og skollinn eigi gest- ina mína. Þeir mega derra sig ef þeir vilja. Frændi minn getur verið húsbóndi. — Hvemig á jeg að þakka yður? — sagði Pulkeria og þrýsti hönd Rasumikins á ný, en Raskolnikof tók aft- ur fram í fyrir henni. — Jeg get ekki, jeg get ekki, sagði hann hvað eftir annað önugur. — Kveljið þið mig ekki. Þetta er nóg, farið þið nú. Jeg get ekki ... — Komdu, við skulum fara mamma, við skulum að minsta kosti skreppa út fyrir dyrnar, hvíslaði Dúnja ótta- slegin. — Jeg sje það, að við erum honum til kvalar. — En má jeg ekki einu sinni virða hann vel fyrir mjer, eftir þrjú löng skilnaðarár, sagði Pulkeria grátandi. — Bíðið þið, kallaði Raskolnikof á eftir þeim — ]>ið gripið altaf fram í fyrir mjer og ruglið mig ... Hafið þið sjeð Lusjin? — Ekki ennþá, Rodia, en hann veit, að við erum komnar. Okkur var sagt það, Rodia, að Pjotr Petrovitsj hefði verið svo vænn að heimsækja þig í dag, bætti Pul- keria við dálítið vandræðalega. — Ójá, hann var svo vænn ... Dúnja, jeg sagði Lusjin, þegar hann kom hingað, að jeg skyldi henda hon- um ofan stigann. Jeg sagði honum að fara til fjand- ans ... . — Rodia, hvað kemur að þjer? Hefur þú ... þjer er ekki alvara? sagði Pulkeria skelkuð, en þagnaði, af því að Dúnja gaf henni merki með augunum. Hún horfði at- hyglisaugum á bróður sinn og beið þess hvað hann segði. Nastasja hafði áður sagt mæðgunum frá sennunni við Lusjin, að svo miklu leyti, sem hún skildi hana. Síðarr kvöldust mæðgumar af óvissunni og biðinni. — Dúnja, sagði Raskolnikof máttvana — je£ vil ekk> þetta hjónaband og þú verður þess vegna að vísa þess- um Lusjin á bug undir eins og þú talar við hann í fyrsta skifti á morgun, svo að hann hypji sig burt fyrir fult og alt. — Guð á himnum! hrópaði Pulkeria Alexándrovna. — Bróðir, gættu þess hvað þú segir! sagði Avdotja áköf og stilti sig undir eins. — Þú getur kanske ekki undir eins ... >ú ert þreyttur, sagði hún blíðlega. — Eða hef kanske óráð? Nei ... þú átt Lusjin mín vegna. En jeg Jfygg ekki fóm þína. Þess vegna verður þú að skrifa brjefið undir eins á morgun ... uppsógn þína ... jeg ætla að lesa það í fyrramálið og svo er það búið. — Jeg get það ekki, hrópaði imga stúlkan sárlega móðguð — með hvaða rjetti ... — Dúnetsjka, þú ert oi bráð, hættu nú, á morgun ... Sjerðu ekki, greip móðir Hrra fram í óttaslegin. — Æ, við skulum heldur fara. •■' — Hann talar óráð, sagði Rasumikin og var ennþá ölvaður. — Annars þyrði bann ekkert þessu líkt. Á morg- un verður öll þessi heimska horfin ... En það er satt, að hann rak hann út, þegar hann kom hingað, dagsatt. Nú, það fauk í hinn. Ifann kom hingað og hjelt áferðarfall- egar ræður, breiddi úr vitsku gjnni og drattaðist burtu og lagði niður rófuna ... — Það er þá satt, sa8ði Pulkeria Alexándrovna. — Við sjáumst á morgUn, bróðir, sagði Dúnja í með- aumkunarróm, -— komdu, kiamma, vertu sæll, Rodia. — Heyrirðu það, sy^ir, kallaði hann á eftir þeim og tók á öllum kröftum sínUni- — Jeg tala ekki í óráði. Þetta hjónaband er smánadegt. Það getur vel verið, að jeg sje auðvii’ðilegur ináður ... en þú mátt ekki verða það þess vegna. Annaðhvort okkar ... jafnvel þó að jeg væri þorpari — slika systur vil jeg ekki kannast við. Annaðhvort jeg — eða husjin! Farðu nú ... — Nú ertu orðinu kringlandi vitlaus, harðstjóri, rumdi í Rasumikin. En Raskolnikof svaraði ekki eða hafði ekki þrótt til þess að Svata. Hann hafði lagst á legu- bekkinn alveg úrvinda °£ sneri sjer til veggjar. Systir hans virti Rasumikin ^líf sjer með vaxandi athygli. Hin svörtu augu henna1' ^iftruðu og Rasumikin hrökk við undan augnaráðinU- ^ulkeria stóð við hlið þeirra þrumulostin. — Jeg get ekki farið’ ^vislaði hún í örvæntingu sinni að Rasumikin, — jeg hjerna, einhversstaðar. Viljið þjer fylgja Dúnju? — Þá eyðileggið þjer ^ saman, hvíslaði Rasumikin, er var hamslaus. — Við S^luip að minsta kosti fara fram í göngin. Nastasja, kondú n<?ð ljós. Jeg segi yður það satt, sagði hann hvíslandi, þegar þau voru komin ofan í stig- ann, — hann var að því kominn að lumbra á mjer og lækninum. Skiljið þjer — jafnvel á lækninum. Og hann varð að fara til þess að espa hann ekki, en jeg stóð hjerr.a fyrir utan húsið til þess að gæta hans. En hvað haldið þjer svo, að hann hafi gert? Hann klæddi sig á meðan og slapp fram hjá mjer. Og nú flýr hann líka frá okkur, ef þið æsið hann upp og nú er nótt, hann gæti lagt hönd á sjálfan sig. — Æ, hvað segið þjer. — Þar að auki getur Avdotja Romanovna ekki með neinu móti verið nótt í gistihúsinu einsömul, án yðar. Minnist þjer þess í hvaða hverfi þjer eigið heima. Há- leisturinn hann Pjotr Petrovitsj hefði getað útvegað ykk- ur inni á einhverjum skárri stað ... En, jeg hef annars dálítið í kollinum í kvöld, það er jafngott þið vitið það, þess vegna tek jeg dálítið upp í mig ... en hirðið þið ekk- ert um það. — Jeg fer til húsmóður hans, sagði Pulkeria og varð ekki þokað — jeg ætla að biðja hana að lofa okkur Dúnju að vera í nótt. Jeg get ekki yfirgefið hann svona, jeg get það ekki. Þau höfðu gengið ofan stigann meðan þau töluðu og stóðu nú fyrir framan dyr húsmóðurinnar. Nastasja lýsti þeim ofan stigann. Rasumikin var afaræstur. Þegar liann fylgdi Raskolnikof heim, fyrir hálfri stundu, var hann sætkendur. Ilann vissi það vel, að þá ljet hann dæl- una ganga, en var alveg með sjálfum sjer þrátt fyrir alt vínið, sem hann hafði drukkið. En nú komst hann allur í uppnám og alt vínið virtist skyndilega stíga honum til höfuðsins með tvöföldu afli. Hann stóð frammi fyrir kon- unum og greip hendur þeirra beggja og hjelt áfram að tala við þær mjög opinskátt. Og sí og æ þrýsti hann hendur þeirra afar fast, líklega til þess að sannfæra þær ennþá betur og ætlaði að gleypa Avdotja Romanovna með augunum, án þess að fyrirverða sig hætishót. Hand- tak hans var þeim mjög sárt og þær reyndu hvað eftir annað að losa hendur sínar úr hrömmum hans. En hann varð þess ekki var hvemig á því stóð og þrýsti þær enn- þá fastara. Þó að þær hefðu skipað honum að henda sjer á höfuðið ofan stigann, bá hefði hann gert það, hiklaust. Pulkeria Alexandrovna gleymdi öllu öðru en syni sínum. Hún fann það reyndar, að ungi maðurinn var dálítið ofsalegur og þrýsti hönd hennar of ákaft, en þar sem hann var nú helsta forsjón hennar, vildi hún ekki láta á því bera, að hún tæki eftir ofsanum í fari hans. En Av- dotja Romanovna horfði með undrun og skelfingu á þenn- an vin bróður hennar og var 'nún þó ekki hræðslugefin. Hún tók eftir hinum trylta blossa í augum hans og það var ekki annað en hið takmarkalausa traust á þessum merkilega manni, sem frásaga, Nastasju hafði skapað hjá henni, sem aftraði því, að hún hlypi leiðar sinnar með móður sína. En hún skildi það líka, að nú væri ekki unt að losna við hann. Eftir nokkrar mínútur varð hún líka rórri. Skapferð Rasumikins var þannig, að húrl kom á svipstund í Ijós frá öllum hliðum, hvernig svo sem á hon- um lá, svo að öllum varð það ljóst undir eins, hvern mann hann hafði að geyma. — Það nær ekki neinni átt að vera hjá húsmóðurinni, það er hrein og bein vitfirring, æpti hann upp í opið geðið á Pulkeriu, — þó þjer aldrei nema sjeuð móðir hans. Ef þjer verðið hjema, gerið þjer hann alveg hamslausan, og þá má fjandinn vita hvað fyrir kemur. Takið þjer nú eftir — við höfum það sisona: Nastasja situr þarna uppi hjá honum, en á meðan fylgi jeg ykkur til bústaðar ykkar — um þetta leyti getið þið ekki gengið einsamlar á götunni. Hjema í Pjetursborg, skal jeg segja ykkur, er í þeim efnum — jæja, nóg um það ... Jeg hleyp svo tafarlaust til hans aftur og færi vkkur eftir einn stund- arfjórðung nákvæma skýrslu um líðan hans, hvort. hann sefur og þessháttar, því lofa jeg upp á æru og sam- vitsku. Takið þið svo eftir. Svo fer jeg í hendingskasti til gestanna minna — það eru sem sje gestir heima hjá mjer, allir fullir — næ í Sossimof, það er læknirinn, sem

x

Lögrétta

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögrétta
https://timarit.is/publication/196

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.