19. júní - 01.03.1918, Blaðsíða 2

n
1 ð. JÚNÍ
og starfi. Árið eftir 1895, mætti Ólafía
á þingvallafundinum, sem fulltrúi
kvennfélagsins.
Á heimili Þorbjargar áttu ekki hvað
síst smælingjarnir athvarf, það var
því ekki nema eðlilegt að áhuginn
vaknaði hjá Ólafíu fyrir að riðja úr
vegi því, er var orsök í böli svo
margra þeirra, sem bágast áttu.
Nú er það að hún snýr sér fyrir
alvöru að bindindisstarfseminni.
Um þetta leyti er Hvítabandið
stofnað hér og í sambandi við það,
var að Ólafía fór til Ameríku 1897.
Kyntist hún í þeirri för mörgu ágætu
fólki bæði í Ameríku og Bretlandi,
og ávann sér álit þess og traust.
Eftir að Ólafía kom aptur úr utan-
förinni, starfaði hún enn að bindind-
ismálum, en hneigðist jafnframt að
kristilegri starfsemi. Má vera að á-
huginn hafi þá verið nokkru minni
fyrir sumu, er hún hafði áður látið
sig skifta; þó er mér það kunnugt
að alt það, sem verða mátti landi og
þjóð lil frama, lá henni mjög á hjarta.
BÞað kostar svo mikla mæðu,
svo margfalt reynslu-stríð
að sá fyrir lífið hér í lieim,
en hvað fyrir eilífa tíð.«
segir Matth. Joch. og þetta erindi
finnst mér best lýsa stefnu og starfi
Ólafiu, síðustu árin, áður en hún
flutti alfarin af landi burt, en það var
eftir andlát fóstru sinnar, vorið 1903.
Síðan hefir hún dvalið í Noregi,
lengst af í Kristjaníu. Um starf hennar
þar og sjálfa hana, má fá besta hug-
mynd með því að lesa bók, sem gefin
hefir verið út þar eftir hana fyrir
tveim árum, og hún nefnir »De
ulykkeligsle«.
Vér mætum þar konu, sem getur
lagt á sig fyrir meðbræður sina eða
— meðsystur — alt nema að hætta
að biðja og vona.
Það var áður en eg þekti Ólafíu
persónulega að eg dáðist við frænda
hennar, sem nú er andaður, að gáf-
um hennar og mentun, að hann svar-
aði: »Það er ekki mest um vert, hitt
er meira virði hvað hún er góð
stúlka«. Þannig hygg eg þeim fari, er
lesa »De ulykkeligste«. Þó bókin sé
skrifuð af hinni mestu snild, þá verð-
ur það, sem hefir dýpst áhrif, kær-
leikuvinn, samúðin til allra þeirra, er
mest þarfnast kærleika, en sem erfvið-
ast verður hverjum meðalmanni að
veita. s. II.
De ulykkeligste,
bók Ólafíu Jóhannsdóltir sem vikið
er að í greininni um hana ætti skilið,
að vera keypt og lesin, hér jafnhliða
og eins alment og það sem best
kemur út á voru máli. Fyrir gamla
kunningja höfundarins hlýtur hún að
vera eins og kveðja, hlýtt handtak
— og minna þá á forna tíð. En við
hinar, sem eigi höfum þekkt höfund
hennar, megum ekki setja oss úr færi
að kynnast honum. Við þekkjum aldrei
of mikið af góðu fólki, og leiðirnar til
kunningsskapar eru inargar — ein
gegnum bækurnar. Og hún er eigi sú
versta. Eg hefi aldrei séð frk. Ólafíu
— »systir Ólafíu« kallar hún sig sjálf.