Alþýðublaðið - 11.09.1963, Qupperneq 15

in var f áförul og f jölskyldu
minni var ekki um, aö ég væri
þar ein á rjátli eftir sólsetur.
MaSurinn, sem kallaði til mín/
kom óðfluga nær og þá sá ég, að
þetta var Masters læknir. Ég
vissi ekki, hvaðan á mig stóð
veðrið og satt að segja kom það
óþægilega við mig að sjá hann
þarna. Yfirhjúkrunarkonan
hafði ákveðnar hugmyndir um
iækna og hjúkrunarkonur og
þótt ég væri ekki hjúkrunarkona
var ég í sama flokki í þessu til-
felli. Ef hann grunaði, hvað mér
bjó í hug, lét hann að minnsta
kosti ekki á því bera en slást í
för með mér eins og við hefðum
gengið þessa leið árum saman.
hann. Það lítur út fyrir að ætl-
unin sé að rífa hljóðin úr öllum
drengjum í nágrenninu, því að
ég hef aldrei á ævi minni heyrt
annan cins fyrirgang og þama.
Þeir hlógu sig máttlausa allir
sem einn. \
Ég hló og hann líka, og allt
í einu var eins og við hefðum
brotið niður þann ósýnilega
vegg, sem er á milli lækna og
hjúkrunarliðs. Ég hafði verið í
súru skapi allan daginn, en nú
fann ég, að þetta var að breyt-
ast. Þetta var yndislegt kvöld,
— það fann ég bezt nú, — og ég
lét vindinn leika um andlit mitt.
Læknirinn þefaði út í loftið.
Loftið er tært, sagði hann á-
nægjulega. É« ætlaði mér að
ganga inn til Thornley og fara í
bíó, — ef það er ekki of langt
Ég verð að vera kominn aftur
á sjúkrahúsið klukkan niu —
hafið þér nokkrar uppástungur
ó takteinum?
Það eru tvö bíó í Hhornley,
sagði ég. Á öðrum staðnum er
höll með ævintýrum, hitt er
rottuhola með rómantík. — Svo
segir bróðir minn að minnsta
kosti; en hann er sérfræðmgur
í þessu efni.
Ég hef fengið nóg af ævintýr
unum í dag, sagði hann glaðlega
og rómantíkin er kannski ekki
fyrir mig!
— Hvað um yður? Verðið
þér rómantískar af að sitja inn
an um allar þessar bækur eða
rænir það yður öllum dagdraum
um?
Ég kenndi trúlofunarhringsins
míns í gegnum hanzkann og
hugsaði hlýt't til Peters. Hann
var holdi klædd öll sú rómantík,
sem ég vildi nokkurn tíma kynn
ast og mundi nokkurn tíma þrá.
Ég svaraði einhverju út í hött,
og við gengum ófram masandi.
Ég var hissa á því, hvað auðvelt
var að tala við þennan óvenju-
lega lækni. Hann fór að segja
mér frá starfi sínu í East End,
og ég hlustaði með athygli. Það
var augljóst, að hann liafði slitið
sér út í fátækrarhverfum Lund
únaborgar, og koma hans til
Redstens átti að nokkru leyti
að vera sú hvíld frá störfum,
sem hann neitaði að taka. Ég
sá í anda, hvernig hann sleit sér
út, þar tii viljinn einn dreif hánn
áfram löngu eftir að kraftar hans
vonx þrotnir. Ég var svo niður
sokkin í hugsanir mínar, að ég
tók naumast eftir því, að hann
þagnaði.
___ Yður finnst ég óraunsær
draumóramaður, — er það ekki,
spurði hann skyndilega.
Ég ætlaði að fara að andmæla
en hló við og hætti á að vera
hreinskilin.
— Jú, — satt að segja . . . ,
en það er ekki þar með sagt, að
ég dáist ekki að dugnaði yðar
. og hugsjónum. Slíkt er sjaldgæft
nú á dögum. Ef þér komið ein
um þriðja af hugsjónum yðar í
framkvæmd hafið þér afkastað
meiru en flestir aðrir.
___ Bull, ungfrú Martin. Hug-
sjónir mínar eru ekki froða, —
þér getið verið vissar um það.
Engin skynsamleg ástæða er fyr
ir því, að þetta allt geti ekki náð
fram að ganga, — aðeins ef ég
get fundið fólk, sem tekur þátt
í þessu með mér. Og ég held,
að ég hafi þegar fundið eina . . .
Er það rétt?
— Þér eigið við yfirhjúkrun
arkonuna?
— Þér vitið fullvel, að ég á
ekki við yfirhjúkrunarkonuna!
Ungfrú Martin. — Ég veit vel,
að við erum ókunnug hvort
öðru, — afsakið, ef ég hef rangt
fyrir mér- — en allt frá því
fyrsta, hefi ég haft á tilfinning-
unni, að þér hefðuð sömu áhuga
mól og ég . . .
— Ég fór hjá mér og vissi
naumast, hvað ég átti að segja.
—. Auðvitað hef ég áhuga, —
sagði ég ráöalaus, — en áhuginn
einn er ekki til mikils gagns —
eða hvað? Ég er auðvitað albúin
að leggja hönd á plóginn, en ég
er hrædd um, að ég verði til lít-
ils gagns í baráttunni.
— Þér getið verið til mikils
gagns, aðeins-ef þér treystið mér
og hlustið á mig, sagði hann
blátt áfram. Einhvern tíma lang
ar mig til að segja yður meira
af draumum míinum, ef yður
leiðist það ekki. — Um tíma'
vann ég á kvensjúkdómadeild á
spítala í East End. Konurnar,
sem þangað komu, voru búnar
að vera, bæði á sál og líkama.
Vig reyndum að hressa þær upp,
— en þegar þær voru ekki leng
ur spítalamatur, sendum við þær
beint heim í erfiðleikana
strikuðum þær út af skrá.
Þér viljið koma upp hressing
ar hæli, spurði ég alveg rugluð.
— Það voru reyndar til mörg
hressingarhælin í landinu.
Ekki hressingarhæli eins og nú
þekkjast, sagði hann hugsi. Mig
langar til að skapa þessum vesal
ingum raunverulegt heimili, þar
sem þeir gætu á nokkrum vik-
um öðlazt að nýju sálarfrið og
náð fullri heilsu. Flestar þessar
konur eru mæður, og hvar get-
ur móðir livílzt, ef hún hefur
áhyggjur af börnum sínum? Ég
hef hugsað mér, að þarna geta
mæðurnar haft börnin hjá sér,
en komizt hjá öllu stússi við þau
á þann einfalda hátt, að lærðar
fóstrur gættu þeirra dag og nótt.
Ég hugsa mér mörg smá hús
og
fremur en stórhýsi eins og nú er
siður. Og þarna ættu konurnar
að lifa nokkrar vikur eins og
blómi i eggi. Mig langar til að
endurvekja hjá þeim lífsgleði
þeirra um ieið og þeim vex and
legt sem líkamlegt þrek.
Finnst yður þetta fáránlegt?
Það er því líkast, sem þér
eigið við eins konar sæluríki,
sagði ég hreinskilnislega, — líkt
því, sem stjómmálamenn ginna
kjósendur sína með.
Þetta á eftir að rætast, sagði
hann ákveðinn. Ég vcit það.
Einn góðan veðurdag skal ég
minna yður á það, Shirley Mart-
in, sem ég sagði í dag, — og þá
vonast ég til, að þér standið með
mér. Yðar starf hefur mikið
gildi í þessu sambandi, — þér
megið ekki gleyma því.
Þá verður starf mitt liklega
hið sama og flestra kvenna, —
að gæta bús og barna, — sagði
ég og var skemmt, að hann skyldi
telja fullvíst, að ég yrði um ald
ur og ævi tilbúin að hlaupa eft-
ir hverri lians skipun.
Hann leit snöggt á mig — og
aftur undan.
— Ég skil, sagði hann blátt á-
fram. Við fórum að tala um
sjúkrahúsið um eina eða tvær
hjúkrunarkonur og svo Janice.
— Prýðileg hiúkrunarkona og
sérstaklega aðlaðandi stúlka,
sagði læknirinn hlýlega. Ég hitti
hana fyrst, þegar hún var í
hjúkrunarkvennaskóianum —
eins og þér vitið. Hafið þið ver
ið Viukonur lengi?
— Nærri alla okkar ævi. Ég
mundi vera fús til að gera hvað,
sem væri fyrir Janice, og ég
held, að hún væri til með að
gera hið sama fyrir mig.
Það er óvanalegt, að heyra af
slíkri tryggð miíli kvenna, sagði
hann, — en ég býst við, að þér
leggið talsvert upp úr sannri
vináttu.
Peter kom seinna um kvöldið,
en tafði ekki lengi. Hann hjálp
aði Harry eitthvað með reikn-
inginn, en svo sagði hann verða
að fara og líta á bilaðan bíl. Ég
fór með honum út að hliðinu,
hann virtist einhvern veginn svo
óvenjulega þögull. og begar við
sáum Janice koma niður eftir
veginum í áttina að húsinu,
kvaddi hann og hélt sína leið.
— Var þetta Peter, spurði
Janice, um leið og hún vgtt sér
inn. Ég vona, að hann hafi ekki
verið að flýja mig.
— Hvers vegna skyldi hann
gera það, kom frá Gran utan
úr horni. Ég hló að þeim báðum,
því að ég sá, að Janice var eitt-
hvað niðri fyrir. Ég bjóst við,
að yfirhjúkrunarkonan hefði
fundið að við hana og ákvað að
fara lempilega að henni, eink-
um vegna þess, að umræðurnar
um morguninn höfðu verið frem
ur kuldalegar.
— Ég veit ekki til neinnar á-
stæðu sagði hún gremjulega við
Gran og fór að taka upp sauma-
dótið. Hvernig lízt þér á Mast
ers lækni, Shirley? Ég hef frétt,
að hann sé strax farinn að
þjarma að stúdentunum.
— Mér geðjast vel að honum
sagði ég með títuprjóna á milli
varanna, — en þér? ,
Ég leit til Janice og sá mér
til undrunar, að hún roðnaði svo
litið. Skyldi það vera vegna þess,
að við minntumst á Masters
lækni, hugsaði ég? Kannski þau
hafi verið svolítið hrifin hvort
af öðru áður fyrr? Mig hafði allt
af dreymt um, að Janice fyndi
einhverja lausn' á einmanaleik-
anum og óánægjunni í lífi sínu,
og ég hélt þá, að lausnin væri ef
til vill á næstu grösum. Masters
læknir og Janice, — gætu nokkr
ar persónur farið betur saman?
Bæði áhugasöm um læknisfræði,
bæði ung, vingjamleg og fús til
að hjálpa mannkyninu. Þetta
gæti vel orðið til þess að bjarga
Janice gefa henni aftur trú á ás£
ina, sem hún vildi ekki kannast
við. Hún varð fyrir miklu áfalli,,
þegar foreldrar hennar skildu, og |
hún átti sannarlega fyrir því, að
lenda í lukkupottinum. Enginn
gat hæft henni betur, né virt-
ist líklegri til að geta gert hana
hamingjusama en nýi læknirinn. .
Ég var svo niðursokkin í þess-
ar hjónabandshugleiðingar, að
ég tók ekki eftir því, að Janice ■
stóð við hlið mér, og augu henn
ar skutu gneistum.
— Fyrirgefðu, andvarpaði ég >
og missti út úr mér márga títu
prjóna. Mig vai- að dreyma.
Segðu mér ekki að þú sért
eins og allar hinar á sjúkrahús-
inu, sagði hún stuttaralega, að
mér fannst, strax fallin fyrir töfr
um nýja læknisins? Hvað heldur
þú, að Peter segi um það?
— Nákvæmlega það, sem ég
ætla að segja við þig, sagði ég
hlæjandi.
— Verið ekki að masa konur,
haldið áfram að vinna. Hvernig
lízt þér á þessa ermi. Viltu fara
í hana, á meðan ég næli hana
í handveginn?
— Kvöldið var ágætt út af
fyrir sig, nema hvað Harry
snökkti dálítið og var augljós
lega alltaf að hugsa um sumar-
leyfisferðina. Þegar komið var
fram að háttatíma, kom hann til
mín og hallaði sér upp að mér
á sinn sérstaka hátt.
— Það er allt í lagi með ferð
ina, Sis, sagði hann aumkunar
lega. Ég veit, að þú gerir eins
vel og þú getur. Mér — mér er
alveg sama, þótt ég fari ekki.
Ég beygði mig niður og kyssti
hann, þótt allir viti, að hann hef
ur andstyggð á kossaflensi. Ein-
hvern veginn var hann bara feim
inn lítill strákur, strákur, serfl [
dreymdi drauma fullorðins
manns og það kom róti í hans .
litla heimi. Ég vissi fullvel, aé ‘,
honum var ekki sama, þótt ekk- .
ert yrði úr ferðinni, Af einhverj- ■■
um orsökum, fannst mér ég verða
að leyfa honum að fara. Draum
ar fjölskyldunnar skyldu ekki
verða að engu svo lengi, sem
það stæði í mínu valdi að láta
GRAKNARNIR
_________1
__ Þú þarft ekkert að fara frá pabbi. Þetta er allt í lagi. ■-
ALÞÝÐUBLAÐIO — 11. sept. 1963 |,5
)