Njörður - 24.12.1917, Blaðsíða 2

154
NJÖRÐUR.
Strax i kvöld.
(Latislega þýtt.)
Katrín gamla sat hnípin á rúmi
sínu og hafðist ekki að.
Húsmóðirin kom með kaffibolla,
rétti henni og mælti:
rG|orðu svo vel, Katrín mín.
Þetta á að vera gott kaffi; reyndu
að láta liggja vel á þér.
Þetta sagði hún með) bros á
vör, en í augunum glitraði sem á
tár sæi.
Katrín tók við bollanum skjálf-
andi hendi:
„Þakka þér fyrir“, sagði hún.
„Uetta verður seinasti bollinn, sem
þú gefur mér, Marja mín, guð blessi
þig fyrir hann, eins og alt annaðu.
Hún reyndi að brosa til hús-
rnóður sinnar, en því var líkast,
sem skeifa kæmi á vörina.
„Yið erum ferðbúin“, svaraði
húsmóðirin.
Katrín setti bollann á borðið og
ætlaði að standa upp, en húsmóð-
irin kraup við rúmstokkinn, studdi
enninu á kné göinlu konunnar og
grét sáran.
Katrín sat grafkyr og mælti ekki
orð, strauk blítt, en hikandi, ljós-
jarpa fléttingana, er láu ofan bak
Maríu, allt í beltisstað. —
„Marja, Marja“, var kallað frammi.
Hún spratt upp. „Andrés kallar:
Vertu blessuð og sæl Katrín mín“.
Katrín stóð upp, kysti á hönd
húsmóður sinnar og mælti: „Vertu
blessuð og sæl; guð veri með ykk-
ur í ókunna landinu og launi ykk-
ur alla meðferðina á mér og að
þið sáuð um, að ég fríaðist við
sveitina“.
Marja strauk af sór tárin og gekk
út, en Katrín settist niður og lagði
hendur í skaut. —
Nú voru hjónin komin á stað til
Ameríku með drenginn sinn, eins
og þar væri nokkuð betra að vera,
og yfirgefið hana einmana. En
dæmalaust höfðu þau verið henni
góð bæði og eins litli stúfurinn
þeirra.
Þau höfðu komið henni fyrir í
Dal, sem var besti bær, svo ekki
þurfti hún að lenda á sveitinni,
sem var það aumasta.
Andrés hafði gefið henni 10 kr.
og Marja hlýja sjalið sitt.
Það var synd af henni að vera
óánægð. — — —
En á morgun kernur Pétur á
Hóli að sækja hana, og þá-verður
hún að fara héðan, sem liún er
búin að vera í 60 ár.
Átján ára hafði hún komið hing-
að, kát og fjörug, orðið hór dug-
leg stúlka, vel metin af húsbænd-
unum, og vinsæl meðal hjúanna.
Hér höfðu þau Ólafur kynst,
unnið saman, ýmist spaugandi eða
einurðarlau9; smátt og smátt felt
meiri og meiri ástarhug hvort til
annars og loksins trúlofast.
Hauðu kommóðuna, við rúmið
hennar, hafði hann smiðað. Ætl-
að henni hana í brúðargjöf, að
hann sjálfur sagði.
Var það mögulegt, að siðan væru
54 ár.
Hérna fyrir utan gluggan hafði
hann kvatt hana, rétt fyrir sólar-
lag, kvöldið sem hann fór í ferð-
ina, þegar hann drukknaði.
Katrin reis þunglega á fætur og
staulaðist út að glugganum.
Himininn var hulinn regnskýj-
um; þungir dropar duttu á rúð-
urnar; sigu þar saman, uns þeir
mynduðu smálæki, er runnu hljóð-
laust ofan glerið.
Katrín studdi höndunum í glugg-
ann og svipaðist út.
En hvað hér var fallegt. Stað-
arkirkja blasti við í vesturátt. Hvm
sást samt eitthvað óglögt núna,
fremur venju.
Sárt að þurfa að fara héðan til
ókunnugra.
Nú var hún hætt að geta gert
nokkuð til gagns, varð líklega öll-
um til ama í Dal. Fólkið þar ó-
vant gamalmennum, enda ekki við
að búast, að allar konur væru lik-
ar Marju. -—
Þar var alt svo ólikt, bæði úti
og inni. Dalurinn þröngur, húsin
litil, ekkert útsýni. Heim að Stað
sást ekki, auk heldur annað.
Nei, héðan var ómögulegt að fara.
Hór var hver blettur gamall
kunningi; hvern krók og kima þekti
hún, jafnt úti sem inni.
Hún gat ekki slitið sig frá þessu
öllu. — —
Gamla konan studdi olbogunum
í gluggakistuna og lagði ennið við
svala rúðuna.
Brjóstið bifaðist af þungum ekka.
Höfug tár hnigu af augunum, fyrst
strjál, siðan þóttari, uns þau runnu
í straumum niður hrukkóttar kinn-
arnar.
„Guð minn góður, óg get olcki
farið hóðan, hjálpaðu mér“, and-
varpaði hún.
„Láttu mig ekki hrekjast héðan.
í fyrramálið kemur Pótur í Dal
að sækja mig.
Drottinn minn, hjálpaðu mér,
strax i kvöld“.
Hirn lióf höfuðið og leit tárvot-
um augurn í áttina til kirkjunnar,
eins og vænti hún hjálparinnar
þaðan. —
Niður við ásana var skýjaskil;
kvöldsólin rann þar til viðar sló
bjarma yfir sveitina, roðaði kirkju-
turninn á Stað og brá skærum
glampa á gluggann, sem Katrin
stóð við. —
En hvað var nú þetta. Þarna
kom einhver. Skyldi það vera
mögulegt. Gat það verið Ólafur.
Jú, það var ekki um að villast.
Ólafur var það, alveg eins og þeg-
ar hann fór á stað, nema hvað
hann var nú með gleðibragði.
Hann fór rétt í glampanum,
ljómi stóð af andlitinu, og stefndi
beint til hennar.
„Lof og þökk sé þér, drottinn
minn, nú þarf ég ekki að fara
burtu héðan — Ólafur!............
Gamla konan breiddi út faðm-
inn.
„Ólafúr“, mælti hún ofur lágt
og hneig niður.
Glampinn dó út á glugganum.
Sólin var að hverfa bak viðásana.
Öllu öhætt.
Bóndinn á Núpi, Höskuldur
Hallsson, var kominn nær sjötugu.
Hann var hár vexti; mundi ekki
skort hafa á þrjár álnir áður elli
beygði hann.
Hátt var honum til hnós, en lær-
leggir skemmri að sínu leyti; mið-
mjór, herðibreiður ákaflega; hand-
leggir kynja langir og þreklegir.
Hálsinn digur, en sýndist í mjórra
lagi, því herðar og höfuð bar hann
ofurliði. Hausinn var mikill alla
vega, en þó fremur langvaxinn,
nefið bæði hátt og langt, brúna
beinin þykk, ennið breitt og hall-
aðist allmjög aftur. Alt var enn-
ið þótt sett rúnum áhyggju og bú-
sorgar.
Maðurinn var auðugur, miðlungi
vinsæll, fróður á forna vísu, at-
hugull, fastur í ráði og þykkju
þungur. — —
Það var komið undir Páska og
dagur langt farinn.
Höskuldur drap snjó kring um
hesthúshurðina og þjappaði vel að
neðan.
Veður hafði verið allgott um
daginn, en tók nú að hvessa og
ganga að með fjúk.
Höskuldur gekk til bæjar og stóð
maður á hlaði er hann kom lieim.
I