Njörður - 24.12.1917, Síða 3

NJÖRÐUR.
155
„Qott kvöldM, sagði komumaður.
„Komið þér sælir, prestur minn1',
mælti bóndi, „þór munuð vera í
húsvitjun, gjörið svo vel að koma
inn“.
Prestur mátti lúta við, er inn
gekk um bæjardyrnar; var þó ekki
hár vexti. Leiddi bóndi hann til
baðstofu og var hinn beinasti.
Prestur lauk erindum og bjóst
lengra «.ð halda, en þá var komið
nær dagsetri og veður ótrúlegt.
Bauð bóndi presti gistingu og
þektist hann það.
Prestur var ungur að aldri, hafði
komið í brauðið fyrir fáum árum,
austan af landi, ókunnur mönnum
og sveitarháttum.
Þótti honum sveitarbragur mega
vel breytast og taldi bændur á
ýmsar nýungar. Yar þvi allvel
tekið af sumum, en Höskuldur og
fleiri lögðust í móti.
Áttu þeir prestur og Höskuldur
ejaldan samleið.
„Hvað er að frétta úr húsvitj-
uninnia, spurði Höskuldur þegar
prestur hafði matast um kvöldið.
„Ekki neitt sórlegt44, svaraði
prestur.
„Hvernig eru menn staddir með
hey og bjargræði“, sagði Höskuld-
ur, „það býst ég við að oddvitinn
hafi atbugað“.
„Svona og svonau, svaraði prest-
ur, „fáir munu hafa nóg hey ef
vorið verður kalt, en vonundi kem-
ur ekki til þess; veturinn kom
snemma á og hefir verið fremur
þunguru.
„Kalt getur vorið orðið eins fyr-
ir þvíu, mælti bóndi, „enda eru nú
flestir heylausir á vorum, hvernig
eem vetraru.
„Þvi miður eru þeir of margiru,
eagði prestur, „enda ber sitt hvað
til. Menn fara betur með skepn-
ur, en áðúr var siður; arga þeim
minna út; gefast þvi heyin meiru.
„Góða meðferðin verður enda-
slepp þegar heylaust er orðið á
sumarmálumu, sagði bóndi.
„Satt er þaðu, mælti prestur, „en
svo hefir löngum gengið á voru
landi og ekki síður fyr en núu.
„Það finst mér þóu, sagði bóndi,
„og víst fer flestu aftur hér i sveit.
Þær nýungar, sem menn brjóta
tipp á eru flestar ónýtar og nokkr-
ar skaðlegar.
Hér var hagur manna ólíkt betri
fyrir 40 árum“.
„Svo er mér sagtu, mælti prest-
ur, „hygg ég þó að ekki sé ný-
breytni um að kenna. Annarstað-
ar mun hún meiri“.
Út af þessu spunnust löng orða-
skifti með þeim, og mælti bóndi
að lokum:
Eg só ekki betur, en hór stefni
alt til ófæru. Hver er öðrum aumri
og óforsjálli. Þeir fáu, sem eiga
fyrir sig, verða uppetnir afhinum
uns sveitin er öll í kaldakoliu.
„Ekki mun svo farau, mælti
prestur, „mátt þú vel vita, að eveit-
ir hafa oft komist í hann krapp-
ann og forsjónin samt fleytt þeim
áfram.
Furðar mig að þú, gamall mað-
ur, þurfir eigi meir um annað að
hugsa, heldur en að víta háttu
yngri manna og spá sveit þinni
hrakspámu.
„Skil ég hvert orð yðarstefna11,
sagði Höskuldur, „en í því efni
er öilu óhœtt.
Fyrir högum mínum annars
heims þarf enga áhyggju að bera.
Þar er vel fyrir öllu séðu.
„Vel er þáu, mælti prestur, „en
undarlegt þykir mér að sá, sem
svo er öruggur í þessu, skuli vera
hlaðinn áhyggjum og kvíða í öllu
því, er þetta líf snertiru.
„EDgan þarf það að furðau, svar-
aði bóndi, „þvi oss er ekkert fyrir-
heit gefið um hagsæld í þessu lífi.
Feldu þeir svo talið.
Veturinn leið, sumarið kom og
gekk um garð.
Annar vetur fylgdi því eftir.
Yar sá liðinn mjög til jóla.
Á Þorláksmessu kom sendimað-
ur frá Núpi til prests. Flutti hann
þau orð frá konu Höskuldar, að
hann hefði legið i rekkju nokkra
daga, væri nú lakari og vildi gjarna
tala við prest sem fyrst.
Prestur brá við skjótt og f'ór
með sendimanni.
Þegar þeir komu að Núpi, vur
Höskuldur iátinn.
Prestur gekk að hvílu hans og
svifti varlega náblæjum.
Jú, það stóð heima.
Svipurinn var beiður og bjartur,
nálega sem á barni. Slótt var úr
öllum hrukkum, eins og þýðri
hendi væri um farið.
Það leyndi sér ekki, að Ölluvar
óhætt.
SPAKMÆLI.
Yiljir þú mann reyna, skaltu
sýna honum fult traust.
Hvit jól
eru nú um land alt, fult jarð-
bann, og frosthörkur nær því hvern
dag.
Bændur munu sumstaðar, eink-
um í hrossasvéitunum, hafa skert
bústofn sinn meira en þeir hefðu
kosið og aðrir lifa milli vonar og
ótta.
Þeir, er við sjó sitja óttast ís
og gæftaleysi, búa enda sumir við
krappan kost.
Mun þvi stórum skert jólagleði
margra rnanna.
Þó vænta ýmsir góðs af nýja
árinu, telja sig eiga vísa hjá því
rauða páska.
Bíö
sýndi í hátíðaskyni tværbiblíu-
myndir nú um kelgina; voru það:
Hinn glataði sonur og Fæðing
frelsarans.
Báðar þessar myndir eru prýðis-
fallegar, en oft hafa þó bekkir ver-
ið þar betur skipaðir en þessi kvöld.
Sjóferðir.
Unddnfarna viku fóru menn al-
mennt til fiskjar.
Veður oftast risjótt á hafinu og
fiskur misliittur; sarnt gaf sjórinn
ekki fáum riflega til Jólanna.
Vart varð við talsverðan ís, all-
an á reki að landi.
Sóst nú til hans úr Bolungavík
og fóru engir þar á sjó í dag þess
vegna.
Jólagjafir.
Fó því, sem safnaðist með basar
þeim, er konur bæjarins, allmarg-
ar, héldu á dögunum, hefur verið
skift milli 25—30 heimila.
Þyggendum er þetta notaleg
glaðning og veitendum sæmdar-
auki.
Verslunarmaður.
Maður, vanur verslun, óskar at-
vinnu utan búðar eða innan. Get-
ur einnig haft verkstjórn á hendi.
Frekari upplýsingar hjá ritstjóra
Njarðar.
S órstakar buskin-, vaðmáls- og
molskins-
b \ji'2z\jLr
sérstaklega góðar erfiðisbuxur fást
mjög ódýrar i
Yerslun S, Guðmundssonar.