Norðri - 13.09.1910, Blaðsíða 4

132
NORÐRI
NR 34
Ofna og eldavélar
fást hvergi betri og ódýrari eftir gæðum en hjá
Recks Opvarmings Comp.
Köbenhavn B.
Félag þetta hefir meðal annars sérstaklega hentuga ofna og elda-
vélar fyrir bændur á íslandi, þar sem þeir aðallega eru ætlaðir til
að brenna í þeim mó og öðrum léttari eldivið. Verðlistar á íslenzku
með myndum fást ókeypis.
Aðalumboðsmaður félagsins á Norður- og Austurlandi er Stefán
Kristjánsson, skógvörður á Vöglum í Fnjóskadal, sem gefur nán-
ari upplýsingar.
DEFORENEDEBRYGGERIERS
skattifríar öltegundir
DE
FORENEDE
BRYCGERIERS

Fa»s
overalb.
Oen stigende
Afsaetning er den
bedste Anbefallng.
bragðgott
næringargott
endingargott
•K Fæst alstaðar X
AUKASKIP
frá HINU SAMEINAÐA GUFUSKIPAFÉLAGI
r
HOLAR
koma til Akureyrar um 20. þ. m.
SKALHOLT fer frá K.höfn I. okt, beina leið
til Akureyrar búist er við að verði hér um 8. okt.
Þeir sem óska að stenda vörur með skipum þessum héðan ti'
útlanda geri svo vel að aðvara afgreiðslu félagsins á Akureyri um
það sem fyrst, ef þeir óska að eiga plássið víst.
Bændur og aðrir,
sem vilja senda ull til klæðaverksmiðjunnar
„IÐUNN"
í Reykjavík til þess að láta vinna úr lopa, band eða dúka, gjörið
svo vel að snúa sér til undirritaðs, sem er aðalumboðsmaður
verksmiðjunnar á Akureyri og í nærliggjandi héruðum. Vefnaðar-
sýnishorn getur hver fengið að sjá sem æskir þess.
Akureyri, 8. júní 1910.
S. Jóhannesson.
HÉRMEÐ auglýsist, að eg um áramótin 1910-
1911 legg 6°/° rentur á allar útistandandi skuld-
ir við verzlun mína, nema öðruvísi hafi áður verið
um samið.
Bakkafirði, 20. júlí 1910.
H. Rutiólfsson.
Brúkuð íslenzk frímerki.
kaupir
Björn Jakobsson Norðurgötu 3.
Ábyrgðarmaður og prentari:
Björn Jónsson.
Afgreiðsla í Brekkugötu 19.
14
«Langar þig ekki til að gjöra systrum mínum einhvern
greiða, sem þeim þykir mjög vænt um?<
«Við hvað áttu?«
«Ef þú vilt, þá geturðu gjört það með því að fara áður
en veizlan verður haldin. Pær viljahelztað þú verðir ekki hérna
þá. Eg heyrði þær segja það sjálfar, svo þér er óhætt að trúa því.
F*ú skalt ekki hafa orð á því frænka mfn, en þú ættir helzt að
fara daginn sem er næstur á undan fimtudeginum; eg skyldi þá
verða þér þakklátur alla mína æfi.«
Mér finst nú, fyrir mitt leyti, að það væri ekki fallegt af
henni að reiðast, þegar eg talaði svona dæmalaust kurteysum
orðum við hana, og það var reglulega napurt af henni, að fara
að þvarðra um þetta alveg samstundis, einmitt þegar eg var
nýbúinn að biðja hana að þegja yfir því, en það lét hún sig
hafa, og næsta morgun, fór hún á fætur, fyrir dag, og fór bara
blátt áfram, kvaddi hvorki kong né prest, en sagðist aldrei —
aldrei ætla, að koma aftur til að finna okkur.
En það var ekkí nóg með það. Það lítur út fyrir, að
pabbi hafi fengið peninga til láns hjá henni (það eru erviðir
tímar að tarna), því að hún reygði höfuðið svo hátt sem hún gat
og sagði, að það væri þó — og svo sveiaði hún sér — ffnt
eða hitt þó heldur, að halda dýrindis veizlur fyrir tómt lánsfé.
Náttúrlega varð eg, áttavetra anginn litli, að taka iðgjöld allra
illskunnar hennar Betsy.
Eg get ekki fegnið af mér að hryggja þig, kæra dagbók;
það er nóg að segja þér það, að hvorki var barninu né vend-
inum hlíft. Betty aumkaðist yfir mig og bjó út allra mýksta hæg-
indi handa mér úr gömlum svæfli; það var ekki vanþörf á
því. Ekki fer eg út fyrir húsdyr í bráðina; eg er hræddur um,
aö drengirnir komist þá að ýmsu, sem mér er ekkert um, að
þeir viti.
Tíminn líður voðalega seint. Ekki held eg að mig langaði
til að vera í sporunum hans Robinson Crusoe. Regareger orð-
15
inn stór og er búinn að eignast ofurlítinn dreng, þá ætla eg
ekki að fara svona með hann. Eg ætla aldrei, að berja hann
fyrir það, sem hann ætlar alls ekki að gjöra -- þó honum verði
það þá óvart; en eg ætla að gefa honum jólakökusneið þrisvar
á dag. Og eg ætla aldrei, að leyfa eldri systrunum hans að
yrða á hann, eins og hann væri eitthvert skrímsli.
Einlagt var eg á glóðum, þegar eg hugsaði um þetta til-
tæki, með myndirnar. A hverri stundu bjóst eg við, að allt
myndi komast npp. Hver dagur leið af öðrum og loksins kom
veizlukvöldið. Betty klæddi mig í allra beztu sparifötin mín og
lét á mig Ijómandi fallegt hálsbindi, og svo helti hún þeim
heimsins ósköpum, af höfuðvatni, í vasaklútinn minn, að eg var
ráðaleysi með, að snýta mér á honum; svo lásu systur mínar
mér pistilinn um það hvernig ætti að haga mér í veizlunni, og
ef eg ekki yrði kurteys og fallegur drengur þá yrði eg látinn hátta
samstundis— og svo fór eg inní dagstofuna. Ljós voru á hverri
krá í öllu húsinu, og blómvendirnir voru alstaðar, þar sem hægt
var að festa þá — nærri því. Og svo kom maðurinn sem átti
að spila á Fortepianóið. Ó, það kom vatn í munninn á mér,
þegar mér datt í hug vanillemaukið og kökurnar og Appel-
sínurnar og alt hitt sælgætið, sem var í borðstofunni. — —
Systur mínar voru reglulega fallegar; þær voru í hvítum kjól-
um og með snúið hár og glitrandi augu og svo höfðu þær líka
blóm í hárinu.
Nú fóru gestirnir að koma. Loksins voru allar helztu hefð-
armeyjar bæjarins komnar — klukkan sló níu — einn yngis-
pilturinn var kominn og var það Moore læknir — sá sem ætl-
aði að giptast Sús. Systur mínar fóru að verða ókyrrar í anda,
og hjartað í mér var komið niður í buxnaskálmar og skalf þar
eins og — eg veit ekki hvað eg á til að taka. Maðurinn við
Fortepianóið spilaði og spilaði. Sumar stúlkurnar fór að dansa
saman, en eg er hræddur um, að þær hafi ekki haft mikla á-
nægju af því! klukkan sló hálftíu!