Norðurland - 18.10.1902, Qupperneq 4

Nl.
ið
lesa rit hans. Enda er það engin furða.
Dr. Georg Brandes hefir haft meiri áhrif
á bókmentir Norðurlanda en nokkur ann-
ar maður á síðara hiuta síðustu aldar.
Þótt ekki væri nema fyrir þá sök eina, er
það svo sem sjálfsagt, að menn, sem vilja
kynnast þeiin bókmentum, verða að iesa-
rit hans.
Og svo heldur S. Þ., að lýðháskólamenn-
irnir dönsku afstýri því, og hælir þeim
fyrir það! Mönnunum, sem flestutn mönn-
um betur skilja það, að straumar menta-
lífsins eiga að geta leikið um hvern ein-
stakling, en að svo á að efla vilja hans og
vitsmuni, að hann láti ekki berast fyrir
hverjum kenningarþyt, heldur sé maður til
að gera það að sinni eign — hvaðan sem
það kemur, — er gott er og eðli hans sam-
þýðanlegt, án þess að glata sínum innra
manni!
¥
Spæjarinn.
Skáldsaga eftir Max Pemberton.
II.
Hún hafði móieitt hár, ogaugu hennar voru
svo skær og hörundið svo hvítt, að tím-
inn hafði látið ginnast og gleymt afmælis-
deginum hennar. Hún var 25 ára gömul,
en menn hefðu getað ætlað, að húij. væri
enn ekki fullorðin. Hún var liðleg og grann-
vaxin og andlitið var alt af að breyta um
svip; skjótráð var hún, alt af á flugferð
og síkát. Henni fanst sér kostnaðarlaust
að tala við menn og látbragð hennar var
líkast látbragði franskra kvenna. I kastal-
anum var hún kölluð la petite (sú litla) og
þar þótti mörgum vænt um hana og margir
voru orðnir vinir hennar. Enginn var ákaf-
ari vinur hennar en kastalastjórinn.Stefano-
vitch hershöfðingi, sem málaði augabrýr
sínar og reyrði sig um mittið með reima-
spöngum. Hann haiði elt hana eins og
hundur á kjötkveðjuhátíðinni, og hún laun-
aði honum það ríkulega með fagurmælum,
sem honum þótti gaman að hlusta á, og
með því að taka oft í höndina á honum,
sem yngri menn vildu þá helzt að væri
orðin alveg máttlaus. Þeir öfunduðu hann
af la belle Anglaise. Enginn var sá karl-
maður í því glæsilega samkvæmi, sem ekki
taldi sig sælan, ef hún yrti á hann eða
leit til hans hlýlega. Og einn var þar að
minsta kosti, sem hafði boðið henni það
bezta, sem sæmdarmaður getur nokkurri
konu boðið — hafði boðið henni ást sína.
Hann var nú að renna sér á skautum
með henni. Hann var hár maður, ljóshærð-
ur, íturvaxinn, og einkennisbúningur stór-
skotaliðsins fór honum prýðilega. I lát-
bragði var hann nokkuð líkur prúðmenn-
um vesturlanda, enda hafði hann í Lund-
únum og París iært undirstöðuatriði þéirrar
fögru listar að koma sér vel við kvenfólkið.
Þeirri list var hann nú að beita, og það
leyndi sér ekki, að honum þótti um ekk-
ert vert, nema la belle Anglaise. Þau þirl-
uðust fram og aftur innan um glæsilegan
mannfjöldann. Hann horfði alt af framan
í stúlkuna; en það var eins og hún væri
töfruð af hljóðfæraslættinum; hún gleymdi
öllu, sem umhverfis hana var; hún var
stödd í heimi draumsjónanna; hún lét ber-
ast áfram eftir hljóðfallinu í danslaginu,
sem verið var að leika; og þá fyrst, er
síðasti samhljómur söngtónanna dó út,
mintist hún þess, að karlmaður hélt um
mittið henni, og sá, að hann laut svo
langt níður að henni, að lítið vantaði á,
að hann kysti hana á eyrað.
»Eg næ ekki andanum fyrir yður«, sagði
hún, vatt sig af honum og lét veifuna
ganga ótt og títt fyrir framan andlit sér.
»Má eg spyrja, Páll höfuðsmaður, hvort
eg sé lík rifli ? Það var því Iíkast, sem
þér ætluðuð að fara að heilsa yfirmanni
yðar með mér«.
Stórskotaliðsforinginn hávaxni fór að
snúa á sér yfirskeggið og varð kindarlegur
á svipinn.
»Eg var hræddur um, að þér kynnuð að
detta«, mælti hann. »Hér er ákaflega hált,
frk. Marian. Annars get eg sagt yður það,
fyrst þér færið það í tal, að þér eruð að
einu leyti lík rifli; augu yðar særa«.
Hún lét hann Ieiða sig, og þau héldu á
eftir hinum; því að nú hélt alt samkvæmið
þangað, sem veitingarnar voru; tapparnir
stukku þar upp í Ioftið, það brakaði í
silkipilsunum og hláturinn kvað við í öll-
um tóntegundum, en kampavínið freyddi
í silfurbikurum.
»Iðrist þér?« spurði hann Iágt og rétti
hd»itii__teboIIa.
»Eg? hvers ætti eg að iðrast?«
»Margs — allra dansanna, sem eg hefi
ekki fengið að dansa við yður.«
Hún hló og sneri sér við, því að fyrir
aftan hana stóð lautinant og ætlaði að
bera sig upp undan því, að hún hefði
gleymt því, að hún hafði lofað honum
næsta dansi. En svo hafði hann ekki þrek
til að segja neitt, heldur lét við það lenda
að blína á hana áfergjulega. Þegar hún
var búin að koma þessum unga manni af
sér og drekka tevatnið, svaraði hún höf-
uðsmanninum:
»Iðrun er dygð,« mælti hún, »en til þess
að iðrast verða menn að syndga. Það
leynir sér ekki, hvað eg á að gera. Eg
á að fara og dansa við lautinantinn, og
renna huganum til þeirrar tíðar, þegar eg
var 15 ára og var að yrkja. Hafið þér
nokkurn tíma gert æskuvini yðar að hetj-
um, höfuðsmaður? Það er hræðilegt, þeg-
ar æskugoðin verða sér til skammar eða
þegar dómari fer að lesa upp ástarkvæði
til ungrar stúlku. En þér skiljið mig auð-
vitað ekki — hvernig ættuð þér að geta
það? Það er ekki nema á Englandi að
menn, það er að segja sérstök tegund af
mönnum, yrkja, af því að þeir eru ást-
fangnir. Því menningarástandi ná menn
smátt og smátt hér, en sem stendur eruð
þið barbarar, og alveg væruð þið ótækir,
ef þið kynnuð ekki eins vel á skautum
og þið kunnið. Þegar eg er farin héðan,
ætla eg að rita bók um ykkur«.
Nú var tekið fram í fyrir henni fyrir
aftan hana. Það var frk. Varia, dóttir
hershöfðingjans — eldri stúlkan af þeim
tveimur, sem la belle Anglaise átti að kenna
— til þess hafði hún til Rússlands farið —
og við hlið hennar stóð gulhærð systir
hennar, Rina,
»MademoiseIIe, við verðum víst að fara,
Mademoiselle, klukkan er að glá ellefu.«
Onnur var sextán, hin fimtán ára gömul.
Þær stóðu eins og vaxmyndir við hlið
kenslukonu sinnar, og hún gat ekki leynt
því, að henni var lítið um þær gefið. Hún
svaraði stutt og hálfþyrkingslega, og lét
Pál höfuðsmnnn leiða sig aftur inn í stóra
salinn. En þær komu á eftir þeim og hún
gat ekki við þær losnað.
Þar sem eg liefi í hyggju
á næsta ári að breyta
verzlun minni í »con-
tant" verzlun og altsvo hætta
öllum lánutn, bið eg alla þá,
sem skulda mér, og ekki geta
borgað alt fyrir nýár, að semja
við mig sem fyrst.
Ötto Cu/inius.
Rjúpur.
Strax og frarnvegis til nýárs kaupi
eg rjúpur hæsta verði. —
Ötto Cu/inius.
TÓLG
selur fyrir peninga.
Öfto Culinius.
JVIustads smjörlíki
bezta smjörlíki, sem hingað er flutt,
fæst nú hjá flestum kanpmönnutn hér.
Til Gar) Höepfners
verzlunar
er nýkomið með skonnert „Ingeborg";
Xornmatur al/s konar
Avena hafragrjón
OBrenniuín, Öl
Jflelís högguinn
Slúsinur, fFíkjur
Cement, Smíðabrenni
Margarin, Xartöf/ur
Zfmiskonar álnauara
Xmiskonar járnuara
fúmteppi, Steinolía
Öfnrör.
Xjöt og gærur
er keypt hæsta verði við
Höepfners verzlun.
}Cuít og mislit uaðmál
til sölu f verzlun
C. Höepfners.
Smáfiskur verkaður fæst við
C. Jföepfners uerzlun.
Trosfiskur
fæst hjá Jóhanni Vigfússyni.
Hákarl.
Ágætur Siglutteshákarl selst ltjá
Jóh. Vigfússgni.
eir sem enn ekki Itafa
borgað skuldir sínar til
Gudm. Efterfl. verzl-
unar hér á staðnum,
eða samið við undirrit-
aðan um pær, áminnast hérmeð
um að gera full skil nú í
haustkauptíðinni; að öðrum kosti
verð eg að beita lögsökn.
Eins og að undanförnu verð-
ur tekið á móti lifandi fé og
slátruðu fé tneð engu síðri kjör-
um en annarstaðar hér á Akur-
eyri.
Akureyri 12. sept. 1902.
Joh. Vigfússon.
Iágætur norskur bátur til sölu
hjá Jóh. Vigfússyni verzlunar-
stjóra.
Perfekt Skilvindan.
f>ær einu egta frá Burmester &
Wain hvergi ódýrari en við Qudm.
Efterfl. verzlun.
Jóhann Vigfússon.
il Oudmanns Efterfl. verzl-
unar komnar með „Inge-
borg"
nægar birgðir
af alls konar kornmat, lamp-
ar og margt fleira.
Haustull
er keypt háu verði við
fCöepfners uerz/un.
Vel skotnar
RJÚPUR
eru keyptar frá 15. október við
fföepfners uerzlun.
Gerikti um dyr og glugga, fást við
C. Höepfners verzlun.
Tombóla
sú, er stúkan „Trúföst" hefiráður aug-
lýst hér í blaðinu, verður að öllu
forfallalausu haldin
sunnudaginn 26. þ. m.
Taflfélagsfundur.
Taflfélag Akureyrar heldur aðalfund
laugardaginn 1. nóv. kl. 8. e. h. í húsi
veitingamanns Boga Daníelssonar.
Oskað er eftir, að sem flestir, er
ganga vilja í félagið, sæki fundinn.
Jé/agstjórnin.
IJnglingspiltur, sc.m er vanur alls
konar húsverkum, hefir lært matreiðslu
í hússtjórnarskólanum í Reykjavík og
saumaskap. hjá skraddára þar, vill fá
atvinnu nú þegar. Menn snúi sér til
ritst. þessa blaðs.
Ólafsdalsskólinn
heldur áfram. Bókleg kensla verður
svipuð því sem verið liefir. Verkleg
kensla í plægingum og öðrum jarð-
abótastörfum verður aukin. Plógar,
kerrur, og önnur jarðyrkjuverkfæri
verða smíðuð í skólanum, eins og
áður. Lærisveinar verða teknir með
sömu kjörum og að undanförnu. Peir
sem vilja komast í skólann á næsta
vori, geri mér viðvart um það fyrir
lok febrúarmánaðar. —
Ólafsdal 7. okt. 1902.
C. fBjörnsson.
Hálft íbúðarhús nr. 11 í Lundar-
götu hér í bænum er til sölu.
Setnja má við skipstjóra Linn
Björnsson.
hefir fundist frá Hálsi í Fnjóskadal. Af-
hendist þar gegn réttri lýsingu og sann-
gjarni þóknun.
Svört olíuKápa
tapaðist á götum bæjarins miðviku-
dagskvöldið 1. október. Finnandi
er beðinn að skila henni til Bene-
dikts Einarssonar á Oddeyri, mót
fundarlaunum.
Qreind og liandlagin unglingsstúlka gelur nú þegar
fengið að læra bókband hjá Sig. Sigurðssyni bókb. á
Akureyri.
,,Norðurland“ kemur út á hverjum laugardegi.
52 blöð um árið. Verð árg. 3 kr. á íslandi, 4 kr. t
öðrum Norðurálfulönduin, IV2 dollar í Vesturheimi.
Gjalddagi fyrir niiðjan júlí að niinsta kosti (erlendis.
fyrir fram).
Uppsögn sé skrifleg og bundin við árgangamót;
ógild nema komin sé til ritstjóra fyrir 1. júlí.
Auglýsingar teknar í blaðið eflir samningi við rit-
stjóra. Afsláttur mikill fyrir þá, er auglýsa mikið.
Prentsmiðja Norðurlands.