Norðurland - 31.01.1903, Side 4

Nl.
76
Pétursdóttir. Hún var ein í bænum og
maður fann hana heirna á gamlársdag. Kn
nýársdag var hun horfin. Hefir hún að
líkindum farið að heiman um nóttina og
ætlað til einhvers af næstu bæjum, en orð-
ið þá úti, því veður versnaði seinni hluta
nætur," segir „Bjarki".
Lyfsalanum á Seyðisfirði,
hr. E. Erichsen, hefir mishepnast með
spirituskaup sín. Hann langaði til að kom-
ast hjá því að greiða landsjóði toll af
spiritus sínum, og fyrirrennari hans, hr.
Ernst, hafði talið honum trú um, að það
gæti honum tekist með því að kaupa er-
lendis svo nefnda »Homöopathisk Arnica-
tinctur* og nota hana sem spiritus; af
henni þyrfti hann ekki að gjalda toll.
Erichsen gerir þetta —og hefir það upp
úr krafsinu, að hann fær enga útflutnings-
þóknun í Kaupmannahöfn af þessari vöru,
þar sem sú þóknun aftur á móti nemur
60 aurum af hverjum spirituspotti, og
verður svo að greiða 80 aura toll af pott-
inum hér á landi.
Hann kvað telja sig hafa tapað um 760
kr. á þessari gróða-tilraun.
Islenzkir sfúdenfar
í Kaupmannahöfn hafa enn sungið í
vetur í einni af samkvæmishöllum borgar-
innar, og getið sér hinn bezta orðstír.
Eitt af helztu blöðunum segir, að svo
góðan söng fái menn ekki að heyra hjá
dönskum stúdentum. Landar vorir í Khöfn
eru að gera þjóð vorri mikinn sóma og
gagn með þessum samsöngvum, sem þeir
halda nú vetur eftir vetur, og fylsta á-
stæða er til þess, að allir Islendingar séu
þeim þakklátir.
Mannaláf.
Að Skútustöðum við Mývatn andaðist
10. f. m. Þuríður Helgadóttir, nær áttræð,
f. 21. sept. 1823. Synir hennar eru þeir
Arni Jónsson prófastur, Sigurður Jónsson
í Yztafelli, Helgi Jónsson á Grænavatni
og Hjálmar Jónsson á Ljótsstöðum. Auk
þess lifa hana tvær dætur. »Hún var kona
einkar skýr og fróð, hreinskilin, guðhrædd
og umburðarlynd, vann fagurt verk sem
kona og móðir í kyrþey og án alls yfir-
Iætis.«
Úr Aðaldal
er »NorðurI.« skrifað 21. þ. m.: »Sum-
arið komið aftur eftir V2 mánaðar vetur;
ís að leysa af ám og vötnum. — í vikunni
fyrir jólin sást útsprunginn humall hérna
í landinu.
Af Eskifirði
er »Norðurl.« ritað 16. þ. m.: »Inndæl
tíð til jóla. Þá brá til kulda; talsverður
snjór kom og frost 5—10 stig, og hélzt
það til þ. 13. þ. m. Þá kom hann sunnan
og þ. 14. var ákaflega mikil rigning og
rokstormur. Nú minni rigning, en sunnan-
stormur, svo heita má orðið marautt upp
í mið fjöll. Heilsa manna góð og fjárhöld.«
Af Melrakkasléffu
er »NorðurI.« ritað 14. þ. m.: »Héðan
frá Norðuríshafinu er lítið að fréttu, annað
en góða tíð og vellíðan manna. Sumarið
var fremur kalt og spretta rýr og hey-
fórði manna því lítill. En alt útlit er fyrir,
að lítið þurfi að gefa. Frá höfuðdegi til
jóla var bezta sumartíð, svo elztu menn
muna ekki eins gott. Um jólaleytið gekk
hann í hríðar, sem haldist hafa alt að
þessu. En alt af hefir verið næg jöró, og
sauðfé því gengið gjafalaust, og óvíða
tekin lömb. Nú er komin sama blíðan og
áður var, og allur snjór að hverfa. Svona
viðrar hjá okkur hér á nyrzta tanganum.
Eigendur »Ingu« létu bjóða upp leifar
hennar nú í desember. Sagt, að þeir hafi
skaðast á kaupunum.
Agentar Biever-Iínunnar eru nú hér um
slóðir að »smala«, en mun lítið verða á-
gengt, því að sumir af þeim, sem flytja
ætla til Ameríku á næstkomandi vori,
ætla víst að fara með annari Iínu.«
Samsöng
hélt karlmannasöngfélagið Hekla í stóra
salnum í Hotel Akureyri í gærkveldi undir
stjórn Magnúss Einarssonar organista fyrir
töluverðu fjölmenni, og var það mikið góð
skemtun. Söngfélaginu til mikils lofs og
öðrum til fyrirmyndar skal þess getið, að
eingöngu voru sungin íslenzk ljóð. Þrjú af
lögunum voru Iíka eftir íslenzka kompó-
nista: »Heil og blessuð, Akureyri« (Magnús
Einarsson), »Lýsti sól« (Svb. Sveinbjörns-
son) og »Vornótt« (Bjarni Þorsteinsson).
Að samsöngnum var góður rómur gerður.
Kvenfélagið
hér á Akureyri er að búa sig undir að
láta leika »Vesturfarana« eftir Matth. Joch-
umsson og »Hermannaglettur« eftir C.
Hostrup.
Spæjarinn.
Skáldsaga eftir Max Pemberton.
[Framhald].
»Þetta er vel til fundið, hr. hersir«, sagði
hann, og bar ört á. »Hvers vegna ættum
við að láta þessa menn í Pétursborg vera
að kvelja okkur, menn, sem ekki vita,
hvað við eigum örðugt? Væri eg í hers-
höfðingjans sporum, skýrði eg ekki frá
neinu. En hann má til að vita um manninn
með vissu. Veit hann þetta alveg fyrir
víst? Þér segið það, og eg trúi yður. En
eg vildi gjarnan sjá hann sjálfur.«
»Þér skulu5 fá að sjá hann á morgun,«
sagði Bonzo. Hann stóð nú upp og hnepti
að sér vetrarfrakkanum. »En jafnframt
verðum við að muna eftir því, hver ábyrgð
á okkur hvílir, hr. höfuðsmaður. Hér er
enginn liðsforingi, sem ekki á að skamm-
ast sín fyrir, að þetta skuli hafa getað
komið fyrir. Hér er enginn, sem ekki á
að segja við sjálfan sig: Eg verð að gera
skyldu mína. Eg veit, að þér hafið sagt
það. Þér gerið skyldu yðar; þér Iátið yður
ekki verða neitt á við keisarann, sem þér
eigið að sýna hlýðni og ho!lustu«.
Hann lagði mjög vingjarnlega handlegg-
inn á öxlina á hinum unga manni. Það
fór hrollur um Pál, þegar Bonzo kom við
hann, og við orðin, sem hann hafði síðast
heyrt, því að honum fanst, sem í þeim
væri meira fólgið. Hann sagði við sjálfan
sig, að í hjarta sínu væri hann þegar orð-
inn Iandráðamaður, því að hann hafði þag-
að yfir þessu mikla Iaunungarmáli, og átt
svo örðugt með þögnina, að hún var hon-
um sönn sálarþjáning.
Þegar hann skildi við hersinn við
dyrnar á veitingahúsinu, dönsuðu Krón-
staðarljósin fyrir augunum á honum. Hita-
ólga kom í blóð hans af sjálfsásökunum
og efa og herti á göngu hans að her-
mannaskálunum.
»Á morgun vita þeir það«, sagði hann
hvað eftir annað, »á morgun vita þeir það
og þá byrja þjáningar hennar.
Og hann gat enga hjálp veitt henni,
hann gat alls ekkert gert, annað en hugs-
að um ást sína til hennar og harmað þá
ógæfu, sem hún hafði bakað sjálfri sér.
Þeir, sem mættu Páli Zassulic á götunni
þetta kvöld, sögðu, að hann hefði verið í
göngulagi eins og drukkinn maður. Hann
gekk fram hjá kunningjum sínum án þess
að þekkja þá, eða hratt þeim önuglega
til hliðar á gangstéttinni. Hér og þar lá
við, að hann kæmist í illdeilur við menn.
Lautinant einn mætti honum við stjörnu-
turninn. Páll hratt honum til hliðar alveg
hæverskulaust. Lautinantinn hljóp á eftir
honum til þess að skamma hann; en Páll
sneri sér þá við skyndilega, og í sama
bili læddist lautínantinn burt. Betri skamm-
byssuskytta var ekki til í Krónstað en
hinn ungi stórskotaliðshöfuðsmaður, né
leiknari skylmingamaður. Það var talin
sæmd fyrir bæinn, hve fimur hann var.
Áflogahundar forðuðust hann, og töluðu
ekki um, að þeim þætti gaman að hitta
hann, nema þegar þeir væru margir sam-
an. Hann hafði sýnt hugrekki sitt í mörg-
um mannraunum, og það var óhætt að
reiða sig á það, sem hann hét mönnum.
Ef menn hefðu nú getað séð, hvað honum
var innanbrjósts, þegar hann gekk fram hjá
þeim, þá hefðu þeir vitað, að í huga hans
barðist hugrekkið og þjáning sjálfsávítun-
arinnar, og að hann sagði við sjálfan sig:
»Eg segi það um miðnætti, í dögun, fyrir
sólsetur annað kvöld.«
Hann átti jafnan vísa von á hjartanleg-
um viðtökum í hermannaskálunum. En í
þetta sinn gátu mennirnir, sem stóðu upp
til þess að hleypa honum fram hjá, ekki
annað en látið á því bera, hvernig hann
væri ásýndum.
»Eruð þér veikur, maður?«
»Hver þremillinn! Þér hafið borið snjó
framan í yður, Páll«.
»Hann hefir verið að jagast við la petite
og kemur hingað til þess að fá bót meina
sinna«.
Páll sneri sér að þeim, sem þetta mælti;
það var lautinant með glott á vörunum.
»Gerið þér svo vel að þegja; annars
skal eg taka fyrir munninn á yður,« sagði
hann. Lautinantinn laumaðist burt.
»Það gengur ekkert að mér«, sagði hann
svo, varpaði af sér kápunni og fekk sér
glas af absint. »Ef nokkuð gengi að mér,
þá væri það fyrir vínið hans Bonzo gamla.
Eg hefi setið með honum og verið að
drekka, skal eg segja ykkur«.
Mennirnir litu skyndilega hver til ann-
ars. Sumir yptu öxlum, aðrir fóru að sinna
spilunum, sem þeir héldu á. Páll sneri
sér að spilunum í vandræðum sínum.
»Eftir hverju eruð þið að bíða«, sagði
hann önuglega. »Ætlið þið að bera ykkur
upp undan því, hvernig eg er ásýndum?
Heyrið þið, Sergius og Karl, ætlið þið að
sitja hér og sofa alt kvöldið?*
Lautinantarnir, sem hann yrti á, stóðu
upp af stólum sínum og settust þegjandi
við spilaborðið. Þeir spurðu sjálfa sig,
hvað að vini þeirra gengi. Óljóst lagðist
það í þá, að enska stúlkan væri eitthvað
við þetta riðin; en þeir voru of gætnir til
þess að láta það uppi.
»Eg vil hafa af þér peninga, Sergius,
og lækna höfuðverkinn, sem eg hefi,«
sagði Páll og var hávær, þegar vinur hans
fór að gefa. »Höfuðverkur er æfinlega á
ferðinni, ]>egar maður hittir Bonzo gamla
síðdegis*.
»Stundum hlýzt höfuðverkur af því að
finna hann á morgnana«, sagði Karl og
spilaði út. »Versti gallinn á þessum þöglu
mönnum er sá, að menn eru alt af að
spyrja sjálfa sig, um hvað þeir séu að
hugsa, og það veldur höfuðverk. Og samt
er hitt enn verra, að aldrei er unt að
komast að því, hvað það sé í raun og
veru, sem sé að kvelja mann. Eg þori að
ábyrgjast, að fjandinn sjálfur gæti ekki
staðið Bonzo gamla á sporði í neinum
slóttugheitum! Hann getur lesið skjöl
innan i vasabókum manna; eg veit, að
hann hefir gert það.
»Drakk hann bourgogne í kvöld?« sagði
Sergius og rétti um leið nokkurar rúblur
yfirborðið; auðséð var á svipnum, að spila-
kappið var enn ekki komið í hann. »Eg
forðast hann, þegar hann drekkur bour-
gogne; þá er hætta á ferðum. En kampa-
vín er friðarmerki. Hann hefir jafnvel
klappað mér á öxlina eins og taminn
björn, þegar hann hefir verið búinn að
drekka kampavín.«
»Mönnum verður ekkert klappað á öxl-
ina á morgun«, sagði einn, sem var að
horfa á spilin hjá hinum. »Þið hafið víst
heyrt, að hann hefir fengið fréttir frá
stórfurstanum; að minsta kosti er það
sagt; við fáum allir að kenna á þessum
uppdrætti, sem hefir verið sendur til Lund-
úna«.
Sergins hló; en Páll hélt áfram að horfa
á spilin sín.
»Eg verð að segja fyrir mitt leytí«,
sagði hinn enn fremur og kveikti í vindl-
ingi, eins og honum stæði á sama um
þetta, »að eg trúi ekki neinu slíku. Ein-
hver hefir leikið á Englendinga, og svo
kemur þessi rekistefna niður á okkur fyrir
bragðið. Eins og kvenmaður —«
»Kvenmaður!« tók Páll fram í og leit
upp fljótlega.
»Já, hafið þér ekki heyrt það? Það er
sagt, að það sé kvenmaður, sem hefir búið
til uppdráttinn. Á því er enginn vafi. Okkar
menn hafa ekki verið aðgjörðarlausir í Lund-
únum, og þeir eru sannfærðir um, að kven-
hönd sé á skjalinu. Það má telja einhverj-
um öðrum trú um þetta en mér«.
HáKarl.
Ágætur Sigluneshákarl selst hjá
Jóh. Vigfússyni.
PerfeKí Skilvindan.
Þær einu egta frá Burmeister &
Wain hvergi ódýrari en við Gudm.
Efterfl. verzlun.
Jóhann Vigfússon.
Trosfiskur
fæst hjá Jóhanni Vigfússyni.
Þrjú naut, vel feit,
verða keypt um miðjan tnarzmánuð
næstkom. og eftir þann tíma verða
naut keypt öðru hvoru í alt sutnar.
Geta þeir, sem kynnu að vilja
selja, samið við undirritaðan.
Akttreyri 27. jan. 1903.
Jóh. Vigfússon.
Verkaður saltfiskur smár, ódýr
í Höepfners verzlun.
Hákarl vel verkaður fæst við
Höepfners verzlun.
Talsvdrt af skótaui fyrir kven-
fólk í Höepfners verzlun.
•. . •. . p. .*. .•. • •. t. •
Undan
JöKli.
Sendið mér kr. 14.50 í pen-
ingum og eg sendi yður á hverja
höfn, sem strandbátarnir koma
á, eina vætt af góðum harðfiski,
yður að kostnaðarlausu. Engin
pöntun afgreidd, nema borgun
fylgi jafnframt.
Ólafsvík 1. jan. 1903.
C. F. Proppé
verzlunarstjóri.
“4* • ‘é* # *•*¥*•*¥* V *• *•* *i* • *4* *¥* • *•**•
I
búðarhús með fjósi, ltlöðu,
stórum matjurtagarði o. fl.
er til sölu í vor í Fjörunni.
Ritstjóri vísar á.
4. blað
af 2. árgangi og
47. blað
af 1. árg. »Norðurlands« eru þeir beðnir
að endursenda með fyrstu ferð, sem
kunna að hafa eiithvað óseltaf blaðinu.
„Norðurland** kemur út á hverjum laugardegi.
52 blöð um árið. Verð árg. 3 kr. á íslandi, 4 kr. í
öðrum Norðurálfulöndum, IV2 dollar í Vesturheimi.
Gjalddagi fyrir miðjan júlí að minsta kosti (erlendis
fyrir fram).
Uppsögn sé skrifleg og bundin við árgangamót;
ógild nema komin sé til ritstjóra fyrir 1. júlí.
Auglýsingar teknar í blaðið eftir samningi við rit-
stjóra. Afsláttur rnikill fyrir þá, er auglýsa mikið.
Prentsmiðja Norðurlands.