Norðurland - 06.11.1915, Qupperneq 2

Nl.
128
frá Litluströnd.
Ei hikar við flugstraum, þó belji um brjóst,
sá er bezta vill dýrgripi fanga;
á yztu nöf þá, sem við hyldýpin hefst,
er hetjunnar einkenni’ að ganga.
Að fága sinn skjöld jafnt i fámennis vörn
og i tjölda var afreksmanns siður.
Og þegar að val er um flótta og fall,
þá fellur hans skilgetni niður.
Svo sjaldan, svo sjaldan má fang á þvi fá
og fagna — því bjarta og hreina.
Einn varstu’ l þeim flokki, sem vissi það vel,
að það var þó i nauðsyn hið eina.
Pú barðir á hrœsni og hugleysistöf
og horfðir með djörfung við elli.
Pu fágaðir skjöld þinn i fámennis vörn
og á flugstigu hélzt þínum velli.
Oft greip mig sem frostbitur, feigðarköld hönd
að sjá fjöldann í skjalarans taumi.
En er sé eg þá fáu, er fara sinn veg
og fljóta’ ekki sjónlaust með straumi,
þá horfi’ eg með von út i vorbjarmans rönd
og hann vaknar, minn gróðrarlifs ylur.
Pvi rétii eg nú eftir þér hendur og hug
út á hafið, sem veraldir skilur.
Og þó, er eg sendi nú söng minn til þin,
þá svellur i hjarta mér treginn.
Með afreksmanns vonir og afreksmanns þrát
í œsku þú lagðir á veginn.
En vængirnir stýfðust i veraldar önn
og þótt vandlega dyldurðu særin,
gekstu spyrjandi’ um réttlæti, sannleik og sól,
að siðustu út yfir mærin.
Pér mistókst með viðurnafn, varst einn af þeim,
sem vorljóð i huganum sungu;
en þöglin var öflugri innræn og dul;
hvert orð var þér bundið á tungu.
En satt var þú þektir þann sársauka vel,
er sjálfræðið tapar af stundum,
og ómar í björgum frá hafi til hafs
— og helzt hjá þeim lokuðu sundum.
Pú fyrirleizt kapphlaup um krónur og glit,
þitt kapp var að reynast sem drengur;
og þegar þú skildir hvað flestum er fyrst
hjá fjöldanum, stóðstu’ ekki lengur.
En ei var þér siður það góðverk um geð,
sem gjörandans hagsmunir stýra.
Ug þvi fór það svona, að hugur þinn hneig
til hornunga, smœlingja’ og dýra.
Sú samúðar kend varð þér lifandi lind,
sem listamanns eðli þitt fæddi,
er sjálfsblekking annara’ og singirnis frost
um sál þina beisklegast næddi.
Pví varð heldur aldrei í huga þér haust,
þó hikandi’ og föl yrði þráin.
Við vordísar arm þú á götuna gekst,
sem gengin er síðast i bláinn. — —
Um löndin fer störsjór af hatri og heift;
sem hafgný ber tiðindin þungu.
En upp yfir hörmungar leiftra þau Ijós,
sem leið eiga’ um sjáandans tungu.
Og Fróða tíð ris eftir ferlega stund;
um fold þróast gróðrarlifs ylur.
Pá re'ttir þér margur sinn hlýjasta hug
út á hafið, sem veraldir skilur.
S. F.
Frú Hildur Bjarnadóttir.
Fáein minningarorð.
Hinn 21. júlt' síðastl. andaðist í
Stykkishólmi háöldruð kona, 80 ára
gömul, móðir sýslumanns Páls V.
Bjarnasonar, frú Hildur, dóttir þjóð-
skáldsins okkar gamla, Bjarna amtmanns
Thorarensen, góðkvendi og gáfuð vel
og alíslenzk í anda. Avalt skein hetju-
svipur á þessu fríða, fjörgamla and-
liti. Oft undraðist eg það, því heilsan
var löngu að þrotum komin. Þegar
menn athuga starfið, sem hún inti af
hendi gagnvart sonum sfnum, þá þurfa
menn ekki að undrast tignarsvipinn,
er hún bar. — Hugsum okkur ástríkt
hjónaband. Maður hennar kemur heim
úr ferð, heilsar konu sinni, og svo
hnigur hann í faðm hennar og er þeg-
ar örendur. Og þá er yngsta barn
þeirra, Páll, þriggja ára. Allir vita
hver hún var þeim. Allir fóru synir
hennar í skóla og 2 urðu embættis-
menn, annar sýslumaður, en hinn lækn-
ir. Hversu margar konur mundu eigí
hafa látið sorgina yfirbuga sig, eikum
þar sem ástin var á svo háu stigi
sem hún var milli þessara hjóna.
Ætli hún hafi ekki hugsað lfkt og
faðir hennar, konan sú, þegar hann
kvað eitt sinn, er illa lá á honum:
»Sker hefir skrölt á firðic o. s. frv.
Einkum mun hún hafa hugfest seinni
part vísunnar: Minkun er manni að
vera, — minni kletti auðum | og
brjóst sitt bilast láta — af boðum mót-
lætis«. Hún var trúkona mikil, og því
er engin furða þó alt færi vel fyrir
henni.
Þessi heiðursfrú var jarðsungin á
hinu forna höfðingjasetri, Staðarfelli
á Fellsströnd í Dalasýslu, þar sem
allur ættleggurinn að heita má, er
jarðaður. Þar gefur að Ifta marga
bautasteina, bæði gamla og nýja. Keypt
hafði sýslumaður og Brynjólfur bróðir
hans flóabátinn til að flytja lfk móður
þeirra inn að Staðarfelli. Lét sýslu-
maður það berast um bæinn að allir
væru velkomnir að fylgja — æðri sem
lægri, enda var það þegið, og fylgdi
margt manna, og mun sölubúðum hafa
verið lokað þann dag. Þegar á skips-
fjöl kom var farrýmið alt of lítið fyrir
slíkan kvennafans, og var okkur þá
boðið að fara ofan í lest, og var ekki
í kot vísað — sýslumaður hafði séð
fyrir því að gera hana vistlegri; hvítt
gólf hafði verið lagt í hana og allir
veggir tjaldaðir. Þar leið manni vel,
þeim, er ekki gátu, sökum kulda,
setið á þiljum uppi. Bekkir voru sett-
ir á þilfarið, Austan kaldi var tölu-
verður og vorum við því 4 tíma áleið-
is, en vel stóð á sjó og gott að lenda
á Staðarfelli. Nú var líkið borið til
kirkju, og sfðan var öllum boðið til
stofu.
Þrjú borð höfðu verið reist f stof-
unni og sátu þar um 40 manns. Var
þá framborið súkkulaði, kaffi og marg-
ar tegundir af kökum. Að þvf loknu
var farið í kirkju, sungið og leikið
á harmonium. Síðan flutti síra Lúðvfk
Knudsen frá Breiðabólsstað í Vestur-
hópi hugðnæma líkræðu, sagði nokkuð
frá æfiferli hinnar látnu heiðurskonu
og starfi þvf, er hún hafði int af hendi,
bæði gagnvart sonum sfnum, hjúum
og héraðinu í heild sinni. Hann er
ekki slakur ræðumaður sá. Síra Loð-
vík er hispurslaus maður og kemur
til dyra eins og hann er klæddur,
virtist mér. Eg hefi aldrei séð hann
fyr, en þekti hann1 af ættarsvipnum
frú Sve/nbjörnsen og bróður hennar
Loðvík, því þau þekti eg fyr meir.
Auðséð var það á útliti bræðranna
Páls og Brynjólfs, að ekki hafði prest-
ur offlofað móður þeirra, þvf það leyndi
sér eigi að þeir treguðu hana mjög,
þó gömul væri. Þeir voru enn á þess-
ari stundu blessuð börnin hennar, eins
og hún sjálf oft komst að orði. Þeg-
er komið var að gröfinni, brá manni
heldur í brún, þvf í henni voru stein-
lfmdir múrveggir. Hafði sýslumaður
látið gera gröf þessa svo veglega
sem unt var. Ofan í þessa hvítleitu
gröf var kistan látin síga. Kistan var
máluð hvít með útskornum pflárum
kringum lokið, og efst uppi aðrir píl-
árar, og öll var hún skreytt gyltum
rósum og englamyndum. Mikið af blóm-
sveigum var á henni, sem ekki kom-
ust fyrir á lokinu. Hún var að öllu
hin prýðijegasta líkkista, seui eg hefi
séð. Nú var gengið heim frá greftr-
un. Var þá allri lfkfylgdinni boðið til
stofu og frarnreiddur heitur matur á-
samt »desert«. Eg hefi aldrei verið
við jarðarför jafntigna þessari, og hefi
eg þó staðið yfir moldum biskupa og
annara stórmenna. Að loknu borðhaldi
var komið veður hið bezta, og var
þá lagt af stað kl. 10 síðdegis. Á
þeimleiðinni voru altaf veitingar. Enda
eg svo þessa frásögu, sem ekki er
ems ful komin sem hún aetti að vera,
því sú rausn e: sjaldgæf sem á öllu
var, og margir af þeim, er fóru í
þessa íör, munu minnast hennar með
óblandaðri virðingu. //. Q.
%
Rösklesra irert.
Rut Wordsworth, dóttir W. biskups
í Salísbury, var ein þeirra, sem kom-
ust af þegar »Lusitania< sökk; var
sundkona mikil, en varð skorðuð milli
báta og óðara er hún gat losað sig
(með djúpkafi) varð fyrir henni barn á
floti er hélt sér uppi á spftu; bátar
allir voru þá lagðir frá skipinu. Eftir
harða skorpu náði hún þó í síðasta
bátinn, sem bjargaði henni og barninu.
Þótti það afar rösklega gert af ungri
stúlku. (Eftir »The Chr. Liíe«.)
M. J.
Tveir fallegir hvolpar til aölu
nú þegar.
Hjalti Sigtryggsson,
34
— Pú segir líklega sitt, andvarpaði eg. Væri
hægt að komast af án ófriðar og hermanna mundi
hvortveggja vera úr sögunni fyrir löngu.
— Eg skil þig víst ekki vel. Eg skal segja þér,
að raunar er eg ánægð yfir þessum ófriði. Eg vona
að bæði Lúðvíg minn og bræður mínir fái tækifæri
til þess að vinna sér eitthvað verulegt til frægðar,
svo þeir hækki að metorðum og fái hærri árslaun.
Annars verður langt þangað til röðin kemur að
þeim, til þess að hækka í metorðastiga hersins og
leiðinlegt eftir því að bíða. Ófriðurinn opnar þeim
þó möguleika.
— Hefir þú heyrt nokkuð frá þeim nýlega? Eru
þeir allir heilir á húfi? spurði eg.
— Eg veit ekki. Onei, það er orðið langt síðan
eg hefi fengið bréf frá þeim, en þú getur skilið,
að þegar þeir koma þreyttir heim í tjöld sín á
kvöldin, annaðhvort úr orustu eða frá æfingum, þá
muni þeir ekki viljugir til þess að fara að setjast
við bréfaskriftir. Eg er alveg óhiædd. Þeir bera allir
verndargripi, sem mamma hefir sjálf hengt um háls-
inn á þeim.
— Heyrðu Lori, hvernig heldur þú að færi í
bardaga þar sem hver einasti hermaður hefði vernd-
argrip um hálsinn? Heidur þú að kúlurnar mundu
hverfa upp í skýin, eðs falla máttlausar til jarðar
framan við byssuhlaupin?
— Fyrirgefðu að eg skil þig ekki. En það er
35
satt . . . eg var búin að gleyma því að þú ert vfst
trúlaus.
— Því svarar þú mér ekki?
— Vegna þess að með spurninugnni dregur þú
dár að því sem mér er heilagt málefni.
— Langt frá því? Eg reyni aðeins að draga senni-
lega ályktun af því ef verndargripirnir gera það
gagn, sem þú trúir að þeir geri.
— Martha! Pú veizt þó, að það er synd að dæma
um þá hluti, sem heyra til guðs ríki, og heimsku-
legt að treysta á sjálfan sig og tilviljunina, að mað-
ur sleppi ósærður úr orustunum.
— Ef til vill hefir þú rétt fyrir þér. Pað er þýð-
ingarlaust að tala um þessi efni. En hræðslan um
þá sem eru mér kærir og sem eru í þessu stríði. ..
hún kvelur mig stöðugt.
— Við skulum nú tala rólega saman um þetta Martha
mín. Pú hugsar alt of mikið um orusturnar og hætt-
una sem þú heldur að Arno sé alt af í. En það er
ekkert vit í að ergja sig stöðugt með þeim hugleið-
ingum og þú átt að reka hræðsluna út úr hug þín-
um og vera kát og ánægð. Ófriðinum verður nú
fljótlega lokið og þá koma mennirnir okkar beggja
heim og hafa báðir hækkað í tigninni. Hugsaðu um
það. Pá ætla eg að fá Ludvig til þess að biðja um
lausn frá herþjónustunni í fimm eða sex vikur og
svo förum við til einhvers baðstaðar til þess að
skemta okkur og hvíla okkur, hann eftir allan flæk-
inginn fram og aftur á vígvellinum og eg eftir alla