Norðurljósið - 13.08.1889, Blaðsíða 3

1889.
XORÐtlRLJÓSlÐ
55
ferSnnienn hans, slta Árnljntur og Jón frá Sleðbijót. fylgd-
armaður prests og kvennmaður, munu hafa ætlað, að slysið
mundi ekki vera svo mikið. að hann kynni að hressast og
verða ferðafær, pvf lítt voru bundin eða hreinsuð sár hans“.
J»essi umiuæli virðast henda til, að Nl. álíti, að við höfum
bæði litið skökkum augum á meiðsl Jóns, og vanrækt að
hirða um sár hans. Séra Arnljótur getur mi svarað pví, sem
Iionum sýnist fyrir sig og sitt fylgdarlið, en fyrir mitt leyti
get eg sagt pað, að eg áleit þegar, að meiðsli Jóns sál.
væru hættuleg og óttaðist um lif hans*. f>að var að eins
fyrir hinn alkunna kjark lians sjálfs og hetjudug, aðegsendi
ekki eptir lækni, fyr en að kveldi 22. júni, pví hann áleit
sjálí'ur, að ekki þyrfti að vitja lækuis og bannaði mér, að
5áta gjöra pað, og síðast gjörði eg pað að nokkru leyti móti
vilja haris. Urn | að getur Jónas bóndi i Bakkaseli borið,
sem þá var viðstaddur, og sem bæði fór eptir lækninum og
veitti fúslega alla aðstoð er hann gat í té látið. Að sár
bans hafi ekki verið bundin og þvegin, af pví við höfum ei
álitið pau hættuleg, það lýsi eg ósannindi Eg var nokkuð
á undan yfir heiðina, pegar Jón sál. féll af hestinuin, svo
séra Arnljótur var búinn að þvo* upp og binda um sárin, eptir
pví sem íöng voru á, þegar eg kom. Síðan koui cand. Jón Jakobs-
son frá Víðimýri upp á heiðina til mín og þvoðum við pá sár Jóus
sál. úr carbolvatni og bundutn um líni vættn í carbólolíu. Meira
gátum við eigigjört parna uppá heiðinni til að verka sárin. Ritstj.
Nl. verður að gæta pess, að pað er sitthvað, að sitja heitnu
á skrifstofu sinni, og gefa út palladóina um pað, sein gjörst
heíir, eða vaka nær hvíldarlaust í 4 dægur upp á heiði yfir
dauðvona* manni, og hafa mestan tímann eigi aðra sér til
lijálpar, en einn mann, setn þurfti að vakta hests, sækja
rúinföt, mjólk og fl. til byggða.
Mér sýnist pað hefði iegið nær fyrir ritstj. Nl. að spyrja
kæktiirinn á Akureyri, hvott pað hefði eigi verið skylda hans.
að koma upp á heiðina og skoða sár Jóns sál. og sjá hvern-
ig um hann var búið, þegar hann var flnttur til byggða.
I>vi hali læknirinn eigi treyst sér til, að gjöra neitt við sár
tiaus parna uppi á heiðinui, pá verður naumast með sann-
girni heimtad meira af mér, en eg gjörði.
Eg vil biðja hinn heiðraða ritstj. Norðurljóssius, að taka
pessa leiðréttmgu upp í blað sitt.
P. t. Reykjavík, 22. júlí 1889.
Jón Jónsson.
frú Sleðbrjót.
Atliugasemd ritstjórans.
Vét liöfum álitiö rétt að taka í blað vort báðar pessar
frafivarprentuðu greinar, er þeir lierrar Arnljótur Gislason og
Jón .Tónssou frá Sleðbrjót haí'a pótzt finna ástæðu til að
semja sökum ónákvæinrar frásagnar „Norðurljóssins11 um slys
Jóns heitins Sigurðssonar. En pví niiðnr getur pessum
tveimur sjónarvottuin að meiðsli Jóns sál. ekki borið satnan
iiema að nokkru leyti. Arnlj. segir t. a. in , að sárin hati
ekki verið hreinsuð, Jón segir að pau hafi verið pvegin;
Arnlj.segirað engi n n hafi álitið um nokkra 1 í fs h ættu að gera
Jón segist pegar hafa álitið meiðslin hættuleg ogóttast um
lífJóns; Ainlj. segir að Jón hafi ekki verið neitt lí k ur pví að
vera dauð vo u a, Jónsegiraðhann hali veriðdauð vo na o. s.frv.
Hverjumá núað trúa,• Arnljóti frá Bægisá, eða Jóni fráSleðbrjót?
Hvað viðvíkur hreinsuu sáranna trúuin vér Arnlj. betur, því
Jón vur hvergi nærri pegar slysið vildi til, hann hafði n. 1.
l iðið á undan samferðamanui sínum. Jóui sál., eins og hann
játar sjálfur I grein sinni. Að orsökin til pess að sárin ekki
voru pvegin sé sú, sem Arnlj. uefnir, viljum vér heldur
ekki efa, enda er húit injög trúleg. En pað er næsta merki-
legt hvað Arulj. gjörir sér inikið far um að reyna að rengja
pað að Jón hafi verið dauðvona, pegur maður her pað sam-
au við pað, sem Jón frá Sleðbrjót segir um hanti. En Jón
*) Leturbi'evtii)giu er gjörð aí' oss. llitstj.
ætti að vera pví máli kunnugri en Arnljótur, sem að eins
var lijá Jóni sáluga fáeina klukkutíma eptir að slysið skeði.
J>að er satt sem Arnlj. segir, að Norðurlj. getur pess
ekki, hvað séra Arnljótur og hans íylgdarlið beið leugi hjá
• lóni sál., en það neitar því heldur ekki að hann hati beðið.
En petta er ekki pýðingarmikið atriði. Mestu varðar. hvort
allir samferðamenu Jóns sál. hafa gjört það sem þeir gátu
eða álitu nauðsynlegt til að hjúkra aðhonum eptir slysið, og það
höfum vér engan heyrt efast um að peir hafi gjört. Og
hvernig sem reynt verður að snúa út úr og uinhverfa orð-
utn og hugsun fréttakafians í Norðurlj. muu enginn sanu-
gjarn maður nokkurntíma pykjast linna eitt einasta orð f
honum, er geti það í skya, að samferðamenu Jóns sál. haíi
hjálpað hanum eptir slysið miður en peir álitu að peir gætu^
eða nauðsyn bæri til.
.Jón segir oss hefði legið nær, að spyrja lækninn á Ak-
ureyri, hvort pað helði ekki verið skylda hans, að koma upp
á heiðina og skoða sár Jóns sál., heldur enn að gefa út palla-
dóina uui pað sem gjörðist. Vér álítum, að pað liggi mjög
færri oss að spyrja lækniun og aðra menn heimskuspuruing-
um Jóns frá Sleðbrjót; enda er petta mál læknisins oss ó-
viðkomandi. Eptirfarandi grein frá hr. f>orgr. lækni Johnsen
sýnir hve mikla ástæðu Jón helir til að gela almenningi i
skyn, að hann (f>. Johnseu) sem læknir hafi vanrækt skyldu
sína.
Til ritstjóra „Norðurl.11
Má eg biðja yður, herra ritstj. að ljá eptirfylgjandi
línum rúm í hinu heiðraða blaði yðar:
Jón nokkur Jónsson frá Sleðbrjót hefir í 34. tbl. p.
á. „í*jóðólfs skrifað leiðréttingu á pví, sem skrifað hafði
verið í blaðinu „Norðurlj11. um tildrögin til dauða alpm.
Jóns heitins dannebrogsm. Sigurðsonar frá Gautlöndum og í
enda greinar pessarar fundið ástoeðu til að slást upp á
mig með ástæðulausum getgátum um, að eg liafi við á-
minnst tækifæri vanrækt skyldu mína sem læknir. Til
pess að bera hönd fyrir höfuð mér og færa almenningi
heim sanninn í þessu tilliti skal eg geta pess að hið sorg-
lega slys, sem hér ræðir um, átti sér stað í 9. læknahér-
aði en ekki í 11., og hefði eg með fullum rétti getað neit-
að að hafa noklcur afskipti af pví, en pað kom mér ekki
til hugar, heldur jafnskjótt og eg fékk tilkynningu um
slysið — en fyr bárust hingað ekki fregnir um pað — og
eg var búinn að láta sækja reiöhesta mína, fór eg af stað
að Bakkaseli, pví mér var skýrt svo frá um leið að menn
hefðu haft viðbúnað til pess að flytja Jón heitinn ofan af
Öxnadalsheiði, par sem slysið vildi til, og niður að Bakkaseli.
jpegar eg kom að Bakkaseli var mér sagt, að menn væru
komnir á stað með Jón heitinn og hann bærist allvel af,
og mundu koma með hann pangað að eiuutn eða tveimur
kl.t. liðnum, væri pví ástæðulaust fyrir mig að ríða á§inóti
peim frarn á heiðina eins og eg hafði ætlað mér, ef á
hefði purft að halda, og beið eg pví komu sjúklingsins í
Bakkaseli. Vona eg að hver sanngjarn maður sjái að eg
á allt annað skilið en ámæli fyrir vanrækt á skyldu minni
við pelta tækifæri. Eg leiði hjá mér að dæma um hvern-
ig Jóu pessi frá Sleðbrjót kom fram við framanskrifað
tækifæri. pví mér kemur pað ekki við, en ef eg kynni að
hreyfa máli pessu síðar meir á annan liátt, kynni pað að
koma í ljós hvor okkar Jóns frá Sieðbrjót hafi komið
drengilegar fram gagnvart Jóni heitnum frá Gautlöndum.
Eg vænti pess að ritstjóri J>jóðólfs finni sér skylt
að taka pessa grein í blað sitt.
Akureyri ö. ágúst 1889.
porip hnur Johun «.
íu raðslækair í 11. lækuahéraði.