Óðinn - 01.07.1905, Blaðsíða 3

ÓÐINN.
27
Framfarir þeirra fyrirtækja, sem Thor E.
Tulinius hefur tekist á hendur, s)7na, að það
hlýtur að vera óvenjulegur dugnaðarmaður, sem
á bak við þau stendur. Hve greiðlega honum
gekk að koma á fót hlutafjelaginu »Thore« sýnir
líka, að hann hefir náð áliti í Danmörk.
Eftir skýrslum, sem komið hafa fram í l)löð-
unum, hefur »Thore«-fjelagið liaft góðan áhata
á skipaútgerðinni, þrátt fyrir þau slys sem það
hefur orðið fyrir. Það hefur styrklausl keppt
við »Sam. gufuskipafjel.«, sem árlega fær stóran
styrk úr landssjóði, og hefur »Thore«-fjelagið
hoðið miklu betri kjör, svo að það flytur nú
íleiri farþega milli landa en »Sam. gufuskipafjel.«
Samgaungur þær sem »Thore«-fjelagið hefur
haldið uppi hafa verið mikils virði fyrir Island,
meðal annars fyrir þá sök, að það hefur sýnt
mönnum, að óþarfi er að kasta árlega út stórfje
úr landssjóði til þess að fá viðunandi gufuskipa-
samhand við útlönd og umhverfis strendur
landsins.
Þrjú kvœði.
Eftir Guðm. Giiðmundsson.
1. ÁLFVEIG.
Hún sagðist iil pess vera fædd, að vísa mjer á það,
hvar vonir mínar blunduðu’ undir klaka, —
hún sagðist eiga vorsins gl og sólgeislanna bað,
hún sagðist skgldi biðja þær að vaka.
— Svo dró hún upp fegurstu frostrós á gluggann.
Hún sagðist til þess verafædd, að hefja huga minn
iil liugsjónanna stóru, göfgu, björtu;
hún sagðist skgldi opna mjer inn háa himinn sinn
og liefja mig úr koti þraungu’ og svörtu.
— Og brosandi’ í Surtshelli síðan mig leiddi’ hún!
Hún sagðisitilþess vera fædd, að græða sjerhvert sár,
er sviðið hefði mjer um llfsins daga, —
hún sagðist skgldiþerra mjer af hvarmi höfug iár
og hugga mig við gígjustreingi fíraga.
— Svo lagði’ hún mig eitruðum eldflein í hjartað.
2. PERPETUUM MOBILE.
Þess leituðu víðfrægir vísindamenn,
en varð ekki ágeingt neitt.
Og skörpustu hugvitsmenn lreila sinn
við það liafa um aldir þregtt.
Þeir neituðu’ í virkileik vœri það til, —
í virkileik til er það samt.
Það erjeg semhef’sæmdinaaðfinna þaðfgrst,
í »fgsik« þó nái jeg skammt.
vPerpetuum mobile« ið frœga jeg fann,
en sá fundur mig gleður ei!
Jeg einmitt það fann, þar sem óskaði’ eg síst:
Það er ástin í brjósti þjer, meg!
3. NORÐAN FRÁ HAFI.
Man jeg einum mosasteini grœnmn
undir seinast sáumst við, —
sólin skein mn lágnœttið.
Hún á öldum íshafs köldum reisti
glóðrauð tjöldin guðvefjar,
gglltan skjöld og hjálm liún bar.
Djúpið svarta sveipað skarti glóði,
okkar hjarta og liuga vann
himins bjarta valkgrjan.
Okkur báðum björtum spáði’ hún dögum,
yfir láð og lög hún bar
leingi þráðu vonirnar.
Lögðu’ á ftótla frá oss ótti’ og kvíði;
feldi hljótt á hárin mín
heilög nóttin tárin sín.
Hana grunað hafa mun, að stundum
verður unun elskunnar
andláls-stuna gæfunnar.
Oft er síðan sól að víði hnigin, -
nú er blíði blóminn minn
burt með prýði’ og Ijómann sinn.
En á hjarnið ískalt stjarna blikar,
svefns er varnar sorg og þrá, —
saklaust barn hún minnir á.
Þá jeg Ijóðin læt með hljóðum svala,
sorgaróð jeg sgng til þín,
sgstirin góða’ og vinan mín.