Óðinn - 01.03.1908, Blaðsíða 3

95
ÓÐINN
hildi Þorsteinsdóttur prests Einarssonar á Kálfa-
fellsstað 25. maí 1872. Eigi varð þeim barna auð-
ið. Býr hún nú í Reykjavík. Höskuldsstaðir á
Skagaströnd voru honum veittir 20. apríl 1871, en
hann flutti þangað eigi fyrr en sumarið eftir, 1872.
Jafnframt brauði sínu tók hann að sjer að þjóna
Hofsprestakalli á Skagaströnd, þau ár sem það
var prestlaust. Hann var skyldurækinn maður í
embætti, mcðan honum vanst heilsa til. Á þjóð-
hátiðinni, 2. ágúst 1874, flutti hann messu sama
daginn á öllum þeim kirkjum, er hann þá veitti
þjónustu. Hann var sáttamaður, og í hjeraðsmál-
um og sveitarsökum ljett hann allmikið til sín
taka. Heilráður var hann þeim er hans leituðn ;
þjettur í lund að eðlisfari og fastheldinn við sínar
skoðanir. Vinfastur mjög og tryggur þar sem hann
tók því. Sökum vanheilsu fjekk hann lausn frá
embætti 1. apríl 1890. Flutti til Reykjavíkur sum-
arið eftir, 1891, og settist þar að; andaðist eftir
stutta legu 9. mars 1893.
Síra Eggert Brím var talinn með lærðustu
klerkum hjer á landí á sinni tíð, enda var hann fróður
maður og vel að sjer á marga vegu. En einkum
var hann stálsleginn í íslenskum fræðum öllum,
og íslendingur var hann hinn besti. í íslensk
hlöð liefur hann ritað margt og um margs konar
efni, og allmargar ritgerðir sögulegs og fornfræðilegs
efnis eru eftir hann hjer og hvar í tímaritum, svo
sem tímariti Bókmentafjelagsins, Satni lil sögu
íslands, Arkiv for nordisk Filologi og víðar. Hann
bjó undir prentun útgáfu af sögu Ásmundar Vík-
ingssonar og Tyrkjaránssögu Björns á Skarðsá,
er háðar komu út í Reykjavík 1866.
Allmargar æíiminningar hjó hann sömuleiðis
undii prentun. Við skáldskap fjekst hann og dá-
lítið, og liggur eftir hann í þeirri grein leikrit um
Gissur jarl, sem prentað er í Draupni 1895—1897.
Þá er hann var sestur að í Reykjavík, tók
hann þegar til ritstarfa, því iðjumaður var hann
mikill. Bjó hann þá undir prentun Noregskon-
ungasögur, Ólafs sögu Tryggvasonar ásamt æli-
sögu Snorra Sturlusonar, tímatali og vísnaskýr-
ingum, Rvík 1892, og Ólafs sögu Haraldssonar hins
helga með tímatali og vísnaskýringum, Rvík 1893.
Bóka- og handritasafn átti hann hæði mikið
og gott. Að honum látnum var handritasafnið selt
Landsbókasafninu í Reykjavík, en prentuðu bæk-
urnar bókasafni íslendinga í Vesturheimi. Ein-
hver fágæt smájiver mun próf. Fiske hafa fengið
frá honum. •/.
Minningarljóð,
er síra Valdemar Briem orti eftir Eggert bróður sinn.
Rað var hann Eggert Olafsson,
hinn annar, er nafn það bar, —
hann hjet effir hinum eldri
og honum hann líkur var.
Ilann líktist honum í öllu ei
og eigi var honum jafn,
en bar pó með sæmd og sóma
hið sama, fræga nafn.
Hann líktist honum í andans auð,
og opið var honum ílest;
hann spekingur var að viti,
pað vinir hans pektu best.
Hann líktist honum í lærdóms ment,
við landið er helst var fest;
hinn eldri nam landsins eðli,
hinn yngri söguna mest.
Hann líktist honum að list og snild,
hvort Ijóð eða stíl jeg tel;
með feðranna frægu tungu
peir fóru svo prýðisvel.
Hann líktist honum oð ættlandsást
og elskaði land og pjóð;
hið þjóðlega pað var einkum,
er þeirra næst hjarta stóð.
Hann líktist honurn um lundarfar;
peim leist ei á nýjan sið,
en feðranna fornu háttu
peir feldu sig betur við.
Hann líktist honum i trygð og trú
og trúfastri vina lund
og göfugu, góðu hjarta
og gjöfulli höfðings-mund.
Hann líktist honum að stunda störf,
og starfaði dag og nótt
með óþreytandi elju,
sem æfina þryti skjótt.
Ilann líktist honum á lifsins braut,
og löng eigi æfln varð.
Og eftir var enginn niðji,
en eftir var mikiö skarð.
Hinn eldri sefur á Ægis-beð,
liinn yngri í vígðum reit.
Þá skilur ei öld nje alda
í andanna björtu sveit.