Óðinn - 01.03.1908, Síða 8

100
ÓÐINN
Seggjum sækjast leiðar,
sjálfa nóttleysuna
kemur aldrci kvöld,
yfir holt og heiðar
hraðir fákar bruna,
lítt eru leyst upp tjöld;
þótt biskup annars flýtti ekki terðum
og færi sjaldan hart á yfirreiðar
og sjálfur væri’ ei reifður rómugerðum,
riðu nú fáir sveinar honum greiðar.
Ein er ýta hyggja,
ort sje máls til loka,
sorfið sje til stáls;
eins og leiðir liggja
lýðir ferðum þoka
innan Ogursháls.-------
Kemur hik á hersing biskups fríða,
heldur þykir varlegra að bíða,
því drótt grástökkuð hylur völlu víða,
verður sumum bilt við fram að ríða.1)
»Tcl cg ráð vjcr tjöldum
—• teflt ei hærra’ að sinni —
hjer fyrir innan á,
við tólf menn heim svo höldum,
heppnast oss ef kynni
á kirkju Krists að ná.
Sýnum nú að hviki halir engir,
harðna skyldu rekkar að ef þrengir;
þótt sje liði þakinn allur Sprengir,
þykir oss rjett að finna bóndann, drengir«.
Höfð er hringing engin,
halir fyrir sitja
með brynju og bakkakólf;2 *)
úr bænum bóndinn genginn
biskups mundi vitja,
fylgja’ honum firðar tólf.
Kaldar cru kveðjur, þótt i orði
kurteisi sje gætt á yfirborði,
þóttafullur hvor á annan horfði,
hvorugur á annan ráða þorði.
»Harður stakkr á herðum
heldur finst oss vera
yður, bóndi Björn!
og hinir í hildargerðum.
Hvað skal til þess bera
að veiti þjer slíka vörn ?
Skulu ei klerkar drottins njóta náða ?
Neinn ei skyldi láta þá vopnum hrjáða
ellegar leikmanns heiftugri hendi smáða.
Vjer hyggjum biskup skuli kirkjum ráða«. —
»Við hjer vestur í fjörðum
vanir erum að ráða,
og spyrja engan að,
okkar eigin gjörðum, —
1) Biskup reið í Ögur með 300 manns og liugðist mundu koma
þar á óvart, en Björn hafði þá i'yrir 400 mnnnn.
2) bakkakólfur merkir skotoo[>n alment i kveðskap 15. og lli.
aldar.
oss ei vitum háða
nje þurfa leyfi um það.
Hver á mcð það, hvernig jeg fólk mitt klæði?
Hafi þjer ekkí’ að kenna mjer önnur fræði?
Þótt klerkar vilji’ oss kotungunum blæði,
kann jeg ei við að piltana hjá mjer næði.
Þótt flest sje fangagæti
fátæklegt í ranni
og boðlegt býsnafátt,
sýnið litillæti
litlum kotungmanni
að eiga hjer eina nátt.
Vilið, hcrra, að aldrei mun jeg meina,
nje metast um að veita, slíkan beina
yður sjálfum með svo marga sveina
— en meira ei — sem kirkjulögin greina«. —
»Hitl vjer fyrri hugðum
að hafa’ úr þessum málum
gagn cn gista hjer,
reyndar ei vjer ugðum
að hjer mundi stálum
varið og vígum her,
sóknum öllum drepið svo í dróma,
dirfst á það, sem kristinlög ei róma.
Dómum voruin sýnið þjer lítinn sóma«. —
»Sjálfir rjúfið þjer, herra, lögmanns dóma«.
Pótt orð sje öll mcð stilli,
óðum harðnar ræða,
undir cr þykkja þung;
ganga menn á milli,
málið vilja bræða
og kærunum koma’ í pung.
Fúsa lögmann fyrstan kveð jeg manna
flytja sætt með stuðning ábótanna, —
Ogmundar sunnan, en að vestan Narfa1) —
og Ölduhryggjarskáldið sama starfa.
Anzar biskup blíður:
»Bót við Jörund8) skiftir
sök, ef sætt skal gjörð,
cn engar aðrar stríður
cða þu ngar skriftir
cllegar álög hörð, —
en hlýðni full, se.n hcilög kirkja metur,
og halda það, se n eftir þrcnna vetur
Austmanna gramr og erkibiskup setur«. —
»Öxarárþingmenn — líkaði mjer betur«.
Berst til vona beggja,
hvort bóndinn muni taka
boðutn biskups hjer.
Varð þó sami seggja,
svo til báðir slaka,
að loks að cnding er
1) Narfi ivarsson ábóti á Helgafelli.
2) I>. e. síra Jörundur Steinmóðsson. Björn liafði látið berja
hann, þangað til prestur gat ekki hljóðað.