Óðinn - 01.03.1908, Qupperneq 9

( ') Ð I N N
101
bann og sök í svipinn niðurslegin,
saman grið og friðr um stundu dregin, —
og nú er beini þakksamlega þeginn.
— Pessu verður allur lýður feginn.
III.
í Ögri’ eru stofur stórar,
sterkum viðum hafln
eru húsin öll,
háir og breiðir bjórar,
blýi þökin vafin; —
tjöld um víðan völl;
þar skulu sveinar sitja og alþjóð manna
að sumbli’ og njóta gleði staupa hranna,
en höfðingjarnir heima gista ranna
og hornasjóinn megindjúpan kanna.
Á digrum dyrabröndum,
dróttum samanreknum, .
rafti’ í ræfrum hám
sjer og breiðum böndum,
bitum, stoðum þreknum
af rauðum rekatrjám
að húsbóndinn á hatrekstra með Ströndum,
og hávær Rán — er sterk á fjörusöndum
rám i barka rymur — köldum höndum
rennir stundum kefli þar að löndum.
Eru’ um Strendur allar
ítök Vatnsfirðinga,
kirkja er ræsis1) rík,
höppum þangað hallar
um Höfn og Almenninga,
Hvestu’ og Hælarvík,
i Fljóti, Barðsvik, ótal stöðum öðrum,
ögrum, gjögrum, snösum, klettaslöðrum,
frá vogsbotnum að yztu andnessjöðrum, -
ekki þarf að veifa ljeðum fjöðrum.
Vel eru veggir þjettir,
vandlega þyljur heldar
eru hvert í hólf,
bekkir bólslrum settir,
breiddir selafeldar
yflr óklökk gólf,
reflar fornir, og á ítrum tjöldum
afreksverk úrfyrrum skrifuð öldum,
heldur en ekki’ er víða skarað skjöldum,
skjómi festur yfir mörgum höldum.
Trjóna gín á gandi,
gotna sjá menn reyna
einvíg, eggjaþing,
og á Ognarbrandi
örva hregg og fleina
Sigmund Súðvíking,
á stoðir skorin staða mál og klerka
standa’, og sjá má eiga deilu’ á þingum
Rafn og Porvarð, Árna og Erlend sterka,
Einar og marga fleiri' af Vatnsfirðingum.
Talaö er margt i tjöldum,
trútt um metnað eigi
þjetl og þungleg orð,
yflr hvitings öldum
er þó gleðinnar fleyi
á hvorugt hallað borð,
soflð er laust um ljósar sumargrímur,
ljettar drengjum höfgar öldurvímur,
komið í dansa, knattleika og glímur,
kveðnar jafnvel stundum fornar rímur.
Heima’ er hófleg kæti,
lieldri manna bragur
nokkuð annar á;
allskyns eftirlæti,
allur timadagur
þvkir flestum þá,
er þeir lita allar hugmóðs slæður
eina stundu lagðar vera’ á glæður,
í öndveginu báða eins og bræður
Björn og Stefán hefja spaka ræður.—
»Stundum þessi þræta
þung var oss að bera
langan lífs um dag;
æ var yður að mæta, —
úrslit máls að gera
oss var aldrei lag,
nje þenna tæki stein úr vorum veg'i, -
jeg vissí’ ei neinn, er ljeti bugast eigi,
nje annan þann, er skrift og bann ei beygi.
Betur að lyktum kirkjan sigra megi!« -
»Oft hefur okluir sinnast, —
ætla’ eg rekka minni
lengi þenna leik ;
en hvar okkur finnast
auðnast næsta sinni,
finst mjcr í rökkri ogreyk.
Hins jeg óska, að erjudjúpið grynni,
og út um síðir heittarloginn brynni,
en þvi að eins að öllum sóknum linni
að — ekki verði leikra hlutur minni«.
Horn með höldum geiga
hlaðin silfurbeitum,
flest eru staupin stór,
megin velskra veiga
virðum ornar teitum,
þýzkan brimar bjór;
þó hæverskir sje halir, verður glaumur
hávær stundum, þegar kerastraumur
aukast fast, og likt sem Ijúfur draumur
liður vikan, styttri’ en dagur naumur.
4
1) Vatnsíjarðarkirkja er helguð Ólafi konungi digra Haraldssyni.