Óðinn - 01.04.1909, Side 4

Ásta Árnadóttir málari.
Ásla Kristín Árnadóttir er fædd d. júlí 1883
í Narfakoti í Njarðvíkum. Foreldrar hennar voru
Árni Gíslason, barnakennari og bóndi í Narfakoti,
dáinn 1900, og kona hans, Sigríður Magnúsdótt-
ir. Hún er næst elst af 10 börnum þeirra, sem
enn lifa. í mars 1904 byrjaði hún að mála lijá
Jóni Heykdal málara í Reykjavík. Fram lil þess
tíma vann bún algeng lcvenmannsverk, var vinnu-
kona og þjónandi í húsum á Seyðisfirði, Akur-
evri og í Reykjavík. Hjá Jóni Reykdal var bún
læpt ár, fór þá til N. S. Rerthelsens inálara og var
bjá honum í nærri 3 ár. Hún vann þann tíma
fyrir allgóðu kaupi og liafði með því ofan af fyr-
ir móður sinni og óþroskuðum systkinum. Hún
bafði lljótt sterka löngun til að sigla, til þess að
geta fullkomnað sig í iðn sinni, en ástæður lil
þess voru ekki góðar, þar sem bún gat ekkert
dregið saman af kaupi sinu. Haustið 1906 bauðst
benni ókeypis far lil Kaupmannahafnar, fyrir að
annast nm veikt barn á leiðinni; tók bún strax
því boði og sigldi skömmu síðar. Álti bún þá
alls ckkert víst þegar þar kæmi, var nær alveg
peningalaus, og liafði ekki lært dönsku, nema af
meistara sínum Berthelsen, og þó alt af talað ís-
lensku við hann. IJún komst í Köfn strax á ódýr-
an verustað, Værnehjemmet Bethania, og forstöðu-
kona þess kom henni á teikni- og málaraskóla.
Hún gekk á hann um veturinn og gerði prófsmíð
um vorið, og hlaut bronsemedalíu fyrir hana, eina
af 15, sem veittar voru, en 64 gerðu prófsmíðar
samtímis. Kennarar hennar ljetu það opinskátt,
að hún væri fyrsti fullnuma kvenmálarinn í Dan-
mörku. Þá fjekk hún leyíi til að ganga á teikni-
skóla, sem enginn kvenmaður hafði gengið á.
Ýmsir urðu til að hjálpa henni þar, sjerstaklega
Olafur Olafsson kaupmaður og kennarar hennar.
Seinna um vorið málaði luin þar nokkurn tíma,
þar á meðal farþegarúmin á skipi Þ. Tuliniusar
»Helga kongi«, og veitti Tulinius henni ókeypis far
heim á lionum. Hún vann hjer heima um sum-
arið og gat með vinnu sinni borgað það, sem hún
hafði orðið að skulda um veturinn. í fyrra haust
sigldi hún aí'tur til þess að ganga á hinn fyrnefnda
skóla. Henni var veitt nokkuð af iðnaðarmanna-
styrknum og gat hún með sparsemi komist af
mcð hann um veturinn. Vorið 1908 var lítið um
vinnu í Höfn, sakir peningaeklunnar. Hún varð
því að fara þaðan. Þeir, sem hún ráðfærði sig
við, rjeðu henni frá að fara annað en lieim, töldu
þar öll vandkvæði á. En Ásta vildi afla sjer
meiri þekkingar á iðn sinni og kynnast henni víð-
ar, og lagði þá enn á stað með tvær hendur tóm-
ar og mállaus til Hamborgar. Þar komst hún
íljótl að vinnu með sama kaupi og fullnuma karl-
menn. 1 haust sem leið komst hún á einhverja
hestu vinnustofuna í Hamborg.
Þessar upplýsingar, sem hjer hafa farið á
undan, hefur »Óðinn« fengið hjá kunnugum manni.
En annars sýna útlend blöð, bæði dönsk og þýsk,
best, hverja eftirtekt dugnaður Ástu hefur vakið.
Þegar hún tók prófið í Höfn, fyrir 2 árum, voru
víða myndir af henni í dönskum hlöðum, og eftir
að luin kom lil Hamhorgar, ilutti livert blaðið
eftir annað greinar um hana og myndir af henni,
þar á meðal »Der Weltspiegel« 12. júlí í fyrra,