Óðinn - 01.10.1910, Page 6

54
ÓÐINN
Stutt æfiágrip
Þorsteins Jónssonar hjeraðsl.
samið af lionum sjálfum í desember árið 1901
og bœtt við síðar.
(Niðurl.).
Jeg hef verið óáleitinn við menn, en stund-
um, ef til vill, nokkuð óvæginn, ef á mig hefur
verið leitað að fyrra bragði, en aldrei lief jeg ó-
sáttgjarn verið, og heldur eigi langrækinn, nema
liafi jeg átt ítrekaðri óvináttu og rógi að mæta, og
hafa þá óvinir mínir á stundum fyr eða síðar borið
skarðan lilut frá borði. Jeg nefndi óvini, því eigi
hef jeg komist hjá óvináttu, þótt jeg hafi forðast
hana; en eigi hef jeg átt marga óvini; þó hafa
það verið fáeinir menn hjer, einkum af einum ætt-
stofni, sem liafa sýnt mjer langvinnan kala, einn
jafnvel fullan fjandskap, og hafa reynt að rægja mig
á ýmsar lundir bæði fyrir læknisdóm og annað, en
yfirhöfuð lief jeg notið vinsælda og traustshjáEyjabú-
um, og til mín hafa þeir oftast leitað ráða, haft þeim
borið vandamál að höndum, enda hef jeg eftir
megni leitast við að vera mönnum ráðhollur. Svo
sem gerist uin fiesta í minni stöðu, hef jeg lilotið
misjafna dóma sem læknir, og oft talsvert lakari
en jeg hef átt skilið, enda hafa óvildarmenn mínir
og öfundarmenn eigi sparað að blása að þeim kol-
um; en margir liafa einnig ávalt borið golt traust
til mín, og enginn mun liafa liorið mjer laklegt
orð fyrir hjálp við konur í barnsnauð. Auðvitað
var kensla sú, er jeg naut við læknislærdóm, og
æfing við námið hvergi nærri svo fullnægjandi sem
átt hefði að vera; í annan stað hefur læknisfræð-
inni flevgt meira fram siðan jeg lærði en á nokkr-
um tíma öðrum, já miklu meira en á 100 árum
áður, einkum aðferð við útvortis lækningar, og er
slíkt eigi unt að læra nema á stórum spítölum;
hef jeg því alls eigi getað fylgst með þeim fram-
förum, svo sem gefur að skilja, enda mun enginn
læknir á Islandi hafa getað það. En reynt hef jeg að
fylgjast með eftir megni, með því að kaupa og lesa
góðar nýjar bækur í helstu greinum læknisfræð-
innar og lialda læknisfræðilegt tímarit, fyrst spít-
alatíðindin, og svo vikurit fyrir lækna (Ugerskrift
for Læger), og hefur þessi lestur mjer að talsverðu
haldi komið. Einnig hef jeg fræðst um margt
hjá vel lærðum yngri læknum, bæði með munn-
legum samræðum og brjefaskriftum. Engu að
síður hef jeg fundið til þess, að mjer hefur verið
ábótavant, og mundi hafa óskað, að lærdómur
minn og æfing hefði verið mildu víðtækari og fjöl-
breyttari en átt hefur sjer stað. En mjer til máls-
bóta vil jeg geta þess, að jeg hef haft talsverðan
vilja og viðleitni á að laka framförum í fræði-
grein minni, og að það mun Iengi loða við hjer á
landi, að eldri læknar hljóta að dragast aflur úr,
einkum skyldi læknisfræðin taka eins fljótum
framförum framvegis og hún hefur gert á síðasta
mannsaldri.
Sökum þess að efnaliagur minn, svo sem vikið
er á að framan, hefur lengi verið góður og hlóm-
gast talsvert, hef jeg sætt öfund nokkurra lítil-
sigldra manna, sem ávalt sjá ofsjónum yfir vel-
gengni annara.
Bókasölu lijer hef jeg liaft á liendi í ein 16
ár, bæði fyrir bóksala i Reykjavik og sömuleiðis
sölu á nokkrum blöðum og tímaritum, en eigi
gefur sú sýslan mikið í aðra liönd hjer í eyju, en
allmikið umstang er henni samfara.
Veðuralhuganir hef jeg liaft á hendi í 24 ár
fyrir veðurfræðis-slofnunina i Höfn, fyrslu árin
kauplaust, síðan fyrir 120 kr. þóknun á ári; sú
þóknun er frá 1. apríl þ. árs hækkuð upp i 200
kr. (á ári).
IJegar sjera Brynjólfur sálugi lá í sinni löngu
banalegu sumarið 1884, talaði jeg nokkur minn-
ingar- og lniggunarorð í kirkjugarði yfir moldum
2 látinna sóknarmanna, Björns bónda Einarssonar
frá Kirkjubæ og konunnar Jónínu Veigalín frá Gjá-
bakka, og kunnu hlutaðeigendur mjer þakkir fyrir
og þótti mjer hafa tekist eftir vonum. Betta varð
að líkindum tilefni til þess, að jeg var eflir lát
sjera Brynjólfs 19/n 1884 beðinn að semja og
flylja ræðu eftir liann, þá er hann var jarðsettur
22. desbr., því eigi var liægt að ná í prest um þann
árstíma. Fyrir þessa ræðu fjekk jeg lof bæði hjá
lærðum mönnum og leikum utan og innan bjeraðs.
Hún er prentuð, og er nær 5 blöð, en skrifuð var
hún 12 hlöð.
I*ví miður hef jeg í verki að litlu goldið þá
miklu þakklætisskuld, sem jeg stóð í við minn
ágæta velgjörðamann Guðmund sáluga Thorgrím-
sen, en þau ræktarmerki lief jeg þó sýnt honum
og lians eftir lát hans, að bæði frú lians eftirlif-
andi og sum af börnum hans munu telja mig
tryggan vin, sem eigi liali veittar velgjörðir í
sand ritað.
Árið 1895 28. nóvember, þá er jeg hafði dvalið
hjer rjett 30 ár, sendu eyjarbúar nefnd manna
til mín með mjög hlýlegt ávarp skrautritað, undir-