Óðinn - 01.10.1910, Qupperneq 7

ÓÐINN
55
skrifað af 25 mönnum; voru það embættismenn-
irnir, verslunarmenn allir, hreppstjórar báðir og
hinir fremstu i bændaröð. Er í ávarpinu farið
hinum virðulegustu viðurkenningarorðum um starf
mitt hjer bæði sem læknis, sveitarstjóra og stuðn-
ingsmanns þarflegra fyrirtækja. Avarpið færðu mjer
þeir sýslumaður Jón Magnússon, sjera Oddgeir
Guðmundsson og verslunarstjóri J. P. Bjarnesen.
Ennfremur færðu þeir mjer skrautritað kvæði, eftir
verslunarmann Gísla Engilbertsson, og var það
sungið margraddað af söngfjelagi Vestmanneyja
fyrir utan hús mitt í birtingu um morguninn.
Arið 1898 sæmdi konungur mig á 80. afmælis-
degi sínum riddarakrossi. Upptökin og undir-
rótin til þess, að mjer var veitt þetta heiðurs-
merki, mun hafa stafað frá Jóni sýslumanni nú
landritara Magnússyni, en bæði amtmaður og lands-
höfðingi veittu meðmæli sín til þess, að mjer væri
sýndur þessi heiður.
Sakir heilsubrests sótti jeg um og fjekk lausn
í náð frá embælti mínu frá 1. október 1905.
Hjeldu yfir 100 Eyjabúar mjer þá skilnaðar- og
lieiðurssamsæti hauslið sama hinn 21. október 1905,
og var mjer við sama tækifæri llutt kvæði ort af
Gísla fyrv. kaupmanni Engilbertssyni. — Vorið
1906 brá jeg búi, seldi tlestar eigur mínar fastar
og lausar, og flulti svo alfarinn úr Eyjum, eftir
nál. 40^2 ársdvöl þar, til Reykjavíkur 6. júnís. ár.
Árið 1907, liinn 1. maí, tók jeg mjer far með
gufuskipinu »Laura«, skipstjóri Aasberg, til Hafnar,
kom þangað 10. s. mán. Dvaldi jeg í Höfn í 59
daga, og fór víðsvegar um Sjáland (til Hróarskeldu,
Hilleröd, Helsingjaeyrar og viðar). Fjekk jeg beslu
viðtökur lijá vinum mínum og kunningjum, bæði
dönskum og íslenskum, og hatði hina meslu skemt-
un, fróðleik og ánægju af ferðinni. T. d. skoðaði
jeg öll helstu söfn í Höfn og söfnin í Frederiksborg.
Til Islands tók jeg mjer aflur far með »Lauru« 9.
júlí, kom skipið við í Leith og Þórshöfn báðar
leiðir. Bæði út og utan höfðum við oftast gott
veður og sjaldan sjaldan sjógang, — jeg fann eigi
til sjósóttar, hvoruga leið. Svo fór jeg í land í
Vestmanneyjum 17. júlí, dvaldi þar í 7 daga til
að heimsækja vandamenn, vini og kunningja, tók
mjer svo far til Reykjavíkur með »Skálholt« 24.
júlí og kom þangað að morgni liinn 25.
Hjer lýkur æfisögu Porsteins heitins Jónssonar
læknis, er liann hafði sjálfur ritað. En því einu
er við að bæta, að hann lifði, eftir að hann kom
úr utanförinni, sem hann endar frásögn sína á,
aðeins rúmt ár hjer í Reykjavík. Hann var
við allgóða heisu eftir að hann fluttist liing-
að til Reykjavíkur, þangað til um vorið
1908. IJá fjekk liann heilablóðfall og lá
lengi veikur eftir það, en fór þó að ná sjer aftur,
er leið fram á sumarið. Þá kom hið sama fyrir
aftur morguninn 13. ágúst, og dó liann af því þá
um daginn.
Þorsteinn heitinn var sjerlega glaðvær maður
og spaugsamur. Eitt til marks um það er þessi
saga. Fyrsta daginn, sem liann kom út eftir veik-
indin vorið 1908, mættu honum tveir kunningjar
hans á götu skamt frá bústað hans. Hann var
þá enn máttlaus og nær tilfinningarlaus öðru megin,
eftir heilablóðfallið, og gat ekki gengið óstuddur,
en hjúkrunarkonan, sem liafði annast hann í veik-
indunum, leiddi hann. Þeir heilsuðu og báðu
liann velkominn á fætur eftir veikindin, og bar þó
útlit hans þess vott, að hann hefði farið á flakk
meira af vilja en mætti. Hann átti bágt með að
tala svo, að skiljanlegt væri, en það, sem hann
sagði, var þetta: »Ætlið þið ekki að óska mjer
til hamingju?« Þeir skildu í fyrstu ekki, livað
hann var að fara. »Nú, sjáið þið ekki, að jeg er
trú!ofaður?« spurði hann þá aftur; hjúkrunar-
konan gekk við hlið lians og studdi hann, eins
og áður segir.
Lík hans var flutt til Vestmannaeyja og jarð-
sungið þar. En við húskveðju á heimili hans bjer
var þetta kvæði sungið
Lokið er lífi
löngu, starfaríku;
höfðingi aldinn er hniginn í val.
Hljóðir menn safnast
hjer til pess að kveðja
mann, er lengi muna skal.
Gott er að minnast
góðra manna æfi.
Hann var einn slikur, er hjer hvílist nú.
Gott er að hverfa
grafar til i elli
af öllum virtur, eins og þú.
Leiðtogi varstu,
læknaðir sjúka,
gafst ótal mörgum góðvinar ráð,
framsýnn og fróður.
Fyrir æfislaríið
þjer færir þakkir feðraláð.