Óðinn - 01.02.1918, Qupperneq 2

82
ÓÐINN
sekkur í syrjumökkva
sól á föstu jóla
Sál í drunga dvala
dísir engar lýsa.
Anda leggur undir
errin kólgu snerra.
ísja inni bæsir
allan lýð að kalla:
mús í bæli mosa,
mann i köldu ranni.
Mýsla vissi hin vesla
vá fyrir dyrum lágum:
ending illra vinda,
ágang liörku og snjáa;
forða flytja gerði,
fræ í litla bæinn
sumars allan saman,
símlaus, vinnutíma.
Blygðast mætli í bugðu,
bljúgur verða að hrúgu
sá, er tíma sóar,
sólskinsdegi og njólu —
gagnvart mús, er gegnir
greind og lengi reyndri
ábending, sem ýjar
eðlishvöt á götu.
* *
lífhötuður kífinn:
Svalbarðs reginsjóli —
sveipur norðan úr Greipum.
Hinu megin hvína
hungur-gjöflar tungur
valdhafa, sem vildu
veldin hylja eldí.
Olti íslands vætta
austrænu kom á hausti,
Sólarey að sýla
svarði á nafla1) jarðar.
Beygluð mjög þó mögli
mundu lítil undur
sólveiga frá sælu
sál — dregin á tálar.
Illægir mig, er hóar
liríðum burtu síðar
blær í kápu blári,
bati ferða hvatur. —
Þrá í þrautabeygju
þangað til má gánga,
hita sjer og hlíta
húmi í sínu rúmi.
Giidnmndur Friðjónsson.
SL
Stáli storkujelja
steypir andi gneypur
yfir lind og lendi,
laut og reistan bauta..
Gnýjar úli hin gráa
gríma, jeljastímin;
stendur af stroku vendi
stuggur hverjum glugga.
Skelfur íbúð álfa,
ymur giljarimi.
Hvolfir auga elfur
andvart brimi á granda.
Gjögur greinir skaga,
gári segir báru:
Hella mögnuð mjallar
morðfús kemur norðan.
Læsir lóni og ósi
H*ver hefur skapað þig?
»IIvcr hefur skapað þig, skinnið mitt?«
ein skólans ljettasta spurning var,
og fá vóru til svo fráleit börn,
að fyndu þau ei hið gilda svar.
Hver hefur skapað þig, skinnið mitt?
Nú skorast á ykkur vitringar
og lærdómsgarpar, að leysa úr.
Þið leilið, — en finnið ekkert svar.
Jakob Thorarenscn.
1) Skrælingjar kalia lieim§kantið naila jarðar,