Reykjavík - 05.10.1901, Síða 2

2
Ttt minrais.
Land8b6kíiRnfnið or opið bvern virkan dag, kl. lí—2
og einni stundu lengnr (til k].*S) & Mknnd., Mið-
rikud. og Laugard.. ti! tHlána.
LandpskjalaKafnið opið á Þrd., Fimtud. og Ld, kl. 12—1.
Náttúrugripnsafnið rr <rpið á punnvd. kl. 2—t. eéðd.
1 on.gj ipaeafnið er opið h Mvd. og Ld. kl. 11—1.
IiMidsbankinn er opinn hvern virkan dag kl. 11—2.
Hanknstjórnin rið frá 12—1.
Söfnunarsjóðurinn opiun 1. Mád. 1 m4nn kdL A—^aiSd.
LandBhiifðingjrtskrifstofrtn opin hvern virtan dag firá
9- -10‘/„ 11 2 og 4—7.
• Amtmanneekrifstofcn er o^in fc hvovjmm virkmm degi
kl. 10 — 2 og 4 —1.
Bæiarfógetaskrifstofhn er opin r»nr»h. daga 9—B og 4—7.
Péstetotfnn opin hvem rúmhelgan dag M. 9-^2 ocr 4—7.
Aðgangnr að Box-höesunnm frá 9—?> dagi. Beejar-
póstkftRsarnir tsrmdir dagl. kl. ^/f Ard. eg 4 siðd.
Afgrciðs'a hins s.amcinaða Rufusklpafl&iogs optn rúmh.
daga frá 8—12 árd. og 1—8 sið<l.
Bffjarstjórnarfnndir 1. og 3. Fimtud. hveors m4a.
FfttjBkrnnefodarfundir 2. og 4. Fimtud. i naAnaði.
Hóraðslffknirinn er að hitta heima 2—S Aagl.
Aufrnlffknirinn or heftna kl. 12—2, ókeypis aupakekn-
rng á spitalanum 1. og 3. Þrd. hvers mfcn., kl. 11—1.
Tannlæknirinn er hehna kl. 11—1. ókejpis tann-
Ifft ning heimr hjfc Iffkn. 1. og 3. Mfcd. ln'er* mfcn. 11—1.
pútokið opið daglega frfc 8 fcrd, tll 9 s^d.
keypis lækning fc sjdt-alanum Þrd. ogFödn kl. U—1.
„Reykjavik11 kemur út á Föstu-
dögum (siðdegis). Auglýsingum sé
skilað í síðasta lagi á Fimtudags-
kvöldum.
Með þrí ]>að lieflr komist inn
hjá sumuui þeirra, er auglýsa, að
,lieykjaYÍk‘ haii að eins útbreiðslu
hér um slóðir, J)á skal ]>að tekið
fram, að blaðið ,lleykjavik‘ fer
meira og minna i hyern einasta
hrepp á öllu landinu. Utgef.
,Já, herra“, það veit ég.“
„Jæja“, takið þér þá blaðið það
tarna, farið með það niður í lyfja-
búðina og bíðið þar þangað til lyfið
er tilbúið og komið þér svo með það
hingað."
„Blaðið, herra?"
,Nei, lyfið."
„Nú, en blaðið þá?“
„Það eigið þér að skilja þar eftir.
Lyfsalinn fær yður lyfið, en heldur
sjálfur forskriftinni. Skiljið þér nú?“
„Já, herra.“
En þjónninn stóð grafkyrr eftir sem
áður.
„Hvað er nú?“
„Á lyfsalinn þá að fá forskriptina,
núna með, herra?
Olney tók forskriftina af honum og
skók hana frammi fyrir nefinu á hon-
um. „Þetta — blaðið það tarna —
það er forskriítin — skiljið þér?“
„Jú, herra.“
„Þér eigið að fara niður á lyfja-
búðina með það —“
„Nú, á þessa lyfjabúð, hórna við
hótellið ? “
„Einmitt. Nú — forskriftina —
blaðið — skiljið þér ? — það fáið þér
lyfsalanum, og svo fær hann yður
lyfið — á glasi, og það — glasið, eigið
þér að koma með hingað."
„Með glasið, herra?"
„Já, glasið með lyfinu.“
„Nú skil ég, herra. “
Svo fór hann; Miss Aldgate lét aft-
ur hurðina á eftir honum og skelti
upp ýfir sig, þegar henni varð litið
framan i Olney. Hann var orðinn
rjóður eins og krabbi í framan af á-
reynslunni við að troða skilningnum
inn i höfuðið á íranum.
Olney gat heldur ekki hlátri varist:
„Hefði þetta verið enn þá einfaldara,
þá hefði ég aldrei komið því inn í
kollinn á honum.“
„Það er eins og þeir hafi ekkert
ímyndunarafl", sagði hún.
„Eða þeir hafa of mikið af því“,
sagði Olney. „Pað er annars örðugt
fyrir oss, sem erum af Teivtónakyni1,
að skilja lundarlag Keitanna. Vér
getum aldrei á þá gizkað. Þegar um
teivtónskan mann er að ræða, þá
getum vér séð fyrirfram, hvað muni
gleðja hann og hvað honum verði
til ömunar; en það getum ver aldrei
getskað á um íra. Það getur verið,
að vér séum ruddalegir við hann og
hranalegir, eins og framast má verða,
en hann kærir sig ekki hót um það;
svo ætlum vér, ef til vill, í annað
sinn að sýna honum sérstaklega vin-
gjarnlega góðfýsi og þá getur hann
stokkið upp á nef sér af vonzku.
„Ég veit það“, sagði Miss Aldgate.
„Svona voru allar eldabuskurnar okk-
ar í New York. Manstu ekki eftir
því, systir?“
Mrs. Meredith svaraði engu.
„Við álitum þá heimska", héltOlney
áfram ; „en írar eru venjulega gieind-
ari en vér. Og þeir eru langtum,
langtum tilfinninganæmari og skáld-
legri en vér. Og samt skilja þeir oft
ekki allra-einföldustu hluti. Ég held
það komi af því, að þeir beiti imynd-
unarafli sínu alt oí mikið, þar sem
þeir ættu 'að eins að beita heilbrigðri
skynsemi. Gáfnalag þeirra er oss,
satt að segja, fjarskyldara heldur en
gáfnalag Gyðinga — jafnvel fjærskyld-
ara heldur en gáfnalag blámannanna."
„En hvað það gleður mig, að þér
segið þetta um blámennina*, sagði
Miss Aldgate. „Okkur, systur og mór,
kom ekki saman áðan; við vorum
að tala um írsku þjónana hór og
svörtu þjónana á hótel Vendome. Ég
var að heimsækja nokkra kunningja
þar“ — Miss Aldgate roðnaði ofur-
lítið og hólt svo áfram —; „það er
að segja þeir komu hingað til okkar,
og svo ók ég heim aftur með þeim
og stóð þar við ofurlitla stund, og
svo #þegar ég kom heim aftur, þá sár-
saknaði ég blámannanna. Finst yður
ekki þeir vera yndisiegir? Systir þol-
ir aldrei að heyra mig tala svona, en
ég get nú ekki að því gert, að ég get
1] Teivtónar kallast einu nafni germansk-
ar, engilsaxneskar og NorðurlatKÍaþjóðir,
en írar, Prakkar, Spánverjar o. s. frv.
nefnast Kcltar.
LEIKFELAG REYKJAVIKUR,
Á morgun (Sunnudag), kl. 8 síðd.,
verða leiknar
Qullöósirnar
í Iðnaðarmannahúsinu. Bílæti seld
þar á sama tíma og vant er.
aldrei séð svo blámennina, að mér
þyki ekki vænt um þá. Það kemur
líklega af því, að ég kyntist þeim svo
mikið í barnæsku. Éér vitið, að ég
er fædd í Suðurríkjunum. Getur ver-
ið, að ég hafi eift einhverja ættar-
rækt til þeirra frá barnfóstrunni, sem
fór með mig þegar ég var bain; hún
var svört. Þér vitið, að ítaiir hafa
trú á því, að maður geti erft eitthvað
af bainsíóstrunni, sem hefir mann á
brjósti.* Fn.mli,
úllöndunp
ÉFTIB JÓN ÓliAFSSON.
Sérstakur ráðgjafi fyrlr Island.
íslendlngur ráðgjafl.
Með hersk. „Heimdal*, er kom
vestan af ísaflrði, má telja sannfrétt
(eftir eimsk. Ásgeir Ásgeirsson, sem
var nýkomið þar, hafði farið frá Höfn
degi síðar en „Ceres"), að aíráðið var,
að dr. Vattýr Guðmundsson yrði skip-
aður íslands iáðgjafl um 1. þ. m.
Hannes Háfstein, sem feingið hafði
með síðasta póstskipi orlof sitt frá
embætti lengt til Október-loka, var
farinn heimieiðis með „Ceres“ — ekki
séð til neins að biða lengur.
^völds^óli iðnoðarnianna.
Nú er svo komið, að stór bót er
ráðin á vandræðum þeim, sem til
þessa hafa staðið í vegi fyrir að iðn-
nemar gætu átt kost á að njóta hent-
ugrar kenslu í frístundum sinum án
verulegs kostnaðar. Nú í þessum mán-
uði byrjar skóli iðnaðarmannafélags-
ins. Er ætlast til að kent verði 12
stundir á viku hverri (3 á Sunnud.,
og hitt á kvöldin). Á skólanum k
að kenna teikningu, reikning (ásamt
bókfærslu), íslenzku og dönsku. Er
nú vonandi, að iðnnemar noti tæki-
færið og að kennarar þeirra láti ekki
standa á sér að gefa þeim tíma til
kenslunnar, ef hún annars kemur í
bága við vinnutíma þeirra, sem varia
getur verið að neinum mun, þar sem
skólinn ekki mun byrja fyrri en kl.
7^ að kvöldinu. Éessi ímyndaða
nauðsyn, sem fyrir sumum virðist
vaka, að alt só undir því komið að
sitja lengi á vinnustofunni, er nú von-