Reykjavík - 19.04.1902, Blaðsíða 1

III. árgangur.

14. tolublaÓ.
ERÉTTABLAÐ — SKBMTIBLAÐ
Útgefandi og &byrgðarmaður:
torvarður Porvarðsson.
Laugardaginn 19. Apríl 1902.
X
h.th. a.thomse:n.
(Bfna og alóavaíar
selur KRISTJÁN ÞORGRlMSSON.
Til leigu
2—3 herbergi, ásamt eldhúsi og kjallara-
plássi frá 14. Maí í miðbænum. Utg. ví»ar á.
Trésmiður Magnús Blöndahl
geril uppdreetti Og yfirslag yfir
hús; útvegar efni og annað, sem að
trésmíði lýtur. Vandað werk og
smekklegt. Verkstofa Aðalstræti 14.
cJjiójió ætii um
OTTO M0NSTEDS
DANSKA SMJÖRLÍKI, sem er aiveg eins notadrjúgt og bragðgott
eins og smjör. Verksmiðjan er hin elzta og stærsta í Danraörku, og býr
til óefað hina beztu vöru og ódýrustu í samanburði við gæðin.
Fæst hjá kaupmönnum.
Brúkaðar fiskilínur,
hentugar í
hrognkelsanetateina
Og
tausnúrur,
fást í
Sjávarborg (við Laugaveg).
(Pilskipaútgerð Ásg. S’gurðssonar).
Skóverzlun
Æ %J\. Æa tRiasan j
5 BRÖTTUGÖTU 5
hefir altaf nægar birgðir af útlend-
um og innlendum
Skófatnaði.
Blámanna-blóð.
Saga eftir W. D. HOWELLS.
Frftmfit
8. kapítuli.
„Guð getur alla hluti. Honum er
ekkert. ómáttugt. Tað stendur í biflí-
Uhni. Hann getur vakið þá til lífs,
sem dauðir eru. Hann hefir gert það
einu sinni.“
Rhoda sneri sér snögt að henni og
sagði: „Getur hann breytt lit yðar?
Getur hann g«rt svartan mann að
hvítum ?“
Þessi spurning kom flatt upp á
: gömlu konuna, og var auðséð á henni,
að hún var forviða: „Ég veit ekki,
hvort hann hefir nokkru sinni reynt
það. Dað stendur ekkert um það í
bókinni — en ég er viss um, að hann
gæti það, ef hann vildi“, bætti hiín
við og trúnaðartraustið skein út úr
henni.
„Dví gerirhann það þá ekki?“ spurði
Rhoda. „Tví lætur hann yður þá
vera svarta, ef hann gat látið yður
verða hvíta?"
„Ég býst við, að honum þyki það
ekki ómaksins vert, ef honum veitir
auðvelt að gera mig fúsa til að vera
svarta. Einhverjir verða að vera svart
ir, og þá get ég eins verið það og
hver annar", sagði gamla konan og
stundi.
„Nei, enginn þarf að vera svartur“,
svaraði Rhoda ákaft, því að ákafi
hennar jókst við stunu gömlu kon-
unnar. „Ef guð kærði sig nokkuð
um okkur, þá þyrfti enginn að vera
svartur."
„Sei, sei! Talið þér ekki svona",
sagði gamla konan hljóðlega.
Tær voru nú komnar að kirkju-
dyrunum og lentu í fólksþrönginni,
sem var að leita inngöngu. Sumir
voru óeðlilega hátiðlegir og litu horn-
auga til ungu stúlknanna, sem brostu
út undir eyru, svo að skein i mjall-
hvítar tennurnar, framan í kurteisu
yngissveinana, sem gengu með þeim.
Petta var auðsjáanlega helzta fólk
ineðal blámannafólksins, alt saman
kurteist og látprútt í fordyri kirkj-
unnar. Og hafi drottinn getað fengið
/1 K
Afgreiðsla Þingholtastræti 4.
.,ReykJavlk“, frítt send með póstum, 1 kr. írg.
LEIKFÉLAG REYKJAVlKUR.
Á morgun (Sunnud.) verður leikin í
síftasta sinni
c7Cin týnóa paraóís
eftir Ludvig Fulda.
af sér að styggjast við gleðisvipinn á
unga fólkinu, þegar því varð litið
hvoru framan í annað, þá hefir hann
sjálfsagt fyrirgefið það, þegar hann sá
hátiðlega alvörusvipinn á eldra fólk-
inu.
„Þetta er nú ekki venjuleg messu-
gjörð“, sagði gamla konan við Rhodu;
„það er bara eins konar bænasam-
koma eða stutt kvöldguðsþjónusta."
Ýmislegt virðulegt gamalt fólk, karl-
ar og konur, heilsuðu gömlu konunni
á leiðinni inn í kirkjuna, og kölluðu
hana systur; en á ungu, hvítu, fal-
legu stúlkuna, sem með henni var,
varð því eins starsýnt eins og hvítu
kristnu fólki mundi hafa orðið á hrafn-
svarta blámannastúlku, sem komið
hefði í hvítra manna kirkju. „Ræðu-
maðurinn er lærður maður“, hvíslaði
gamla konan að Rhodu. „Hann er
af háskóla í Suðurríkjunum. Ég hefi
aldrei heyrt til hans fyrri; en drott-
inn hefir sent hann til okkar, það er
ég viss um.“
Prédikarinn var hrafnsvartur, og
svartklæddur frá hvirfli til ilja, svo
að þar sem hann stóð í ræðustólnum
með Ijósin fyrir framan sig, þá líkt-
ist hann svörtum skugga, sem félli á
vegginn. Hvíti hálskraginn hans og
geislabrotið á gleraugunum hans, þeg-
ar ljósið skein á þau, var eina til-
breytingin frá svarta litnum, og gerði
manninn í Rhodu augum enn þá skop-
legri. En málrómur hans var djúpur
og hreinn og hafði þennan innilega
blíða blæ, sem blámannakyni er ein-
kennilegt.
Rhoda hafði eiginlega enga sérstaka
ástæðu haft til að fara í kirkjuna,
nema óljósa löngun til að gera sér
eymd sína sem tilfinnanlegasta með
því að hafa sem nánust mök við
ættarkynflokk sinn, sem hún hafði nú
andstygð á, og venja sig þannig á að
bera böl sitt.
Framan af ræðunni veitti hún orð-
um ræðumanns enga athygli, en þó
gat hún ekki að því gert, að stöku
orð og setningar náðu eftirtekt hennar.