Reykjavík - 14.06.1902, Side 2

2
Landsbókasafnið er opið daglega kl. 12—2, og til 3
á Mánud., Miðv.d. og Laugard., til útlána.
Landsakjalasafnid opið á Lrd., Fmtiid, Ld., kl. 12—1.
Náttúrugripasafnið er opið á Sunnud., kl. 2—3 síðd.
Forngripasafnið er opið á Miðv.d. og Ld. kl. 11-—12.
Landsbankinn er op. dagl. kl. 11—2. B.stjórnvið 12—1.
Söfnunar8júðurinn opinn 1. Mánudag í mánuði, kl. 5—6.
Landshöfðingjaskrifstofan opin 9—10.30, 11.30—2, 4—7.
Amtmanns8krif8tofan opin dagl. kl. 10—2, 4—7.
Bæjarfúgetaskrifstofan opin dagl. kl. 9—2, 4 7.
Púststofan opin 9—2, 4—7. Aðgangur að boxkössum 9-9.
Bæjarkassar tæmdir rúmh. daga 7.30 árd., 4síðd., en á
Sunnud. 7.30 árd. að eins.
Afgreiðsla gufuskipafélagsins opin 8—12, 1—8.
Bæjar8tjórnarfundir l.og 3. Fimtudag hvers mánaðar.
Fátækranefndarfudir 2. og 4. Fimtndag hvers mán.
Héraðslæknirinn er að hitta heima dagl. kl. 10—11
Tannlækn. heima ll—2. Frílækn. 1. og3. Mád. ímán.
Frílækníng á spítalanum engin frá 1. Júnítil 1. Okt.
milli Humbert’s og Grawfordánna stór-
svika-mál, og væri líklegast enginn
arfur til. Hann fékk dóm gegn þeim
hjónum, og yrði honum eigi fullnægt
á viku fresti, skyldi opna skápinn.
En til þess kom eigi, því að þau hjón
horguðu féð áður. Þetta var fyrir 4
árum. Síðan vóru þau oftar í skulda-
kröggum, en borguðu þó jafnan áður
en að því kæmi, að dómari léti opna
skápinn. Nú nýlega féll dómur gegn
þeim í stóru skuldamáli, en þá gátu
þau eigi borgað. Var því ger aðför
að lögum og skápurinn opnaður, en
í honum fanst ekki annað en fáein
gömul dagblöð og einn koparpening-
ur. Hjónin liöfðu flúið áður og bræð-
ur þeirra (um 8. f. m.), og hefir eigi
til þeirra spurst síðan. Reynt hefir
verið að hafa upp á Crawfordunum,
en þá þekkir enginn, og aldrei hefir
neinn af málafærzlumönnum þeirra
séð þá. Þeir sendu umboð sín og
hréf frá New York. Þar höfðu þeir
sitt heimilið hvor; en er þar var leit-
að, kom það í ljós, að þar sem ann-
ar hafði þóst eiga heima, var hús
með leiguherbergjum, og hafði þar
aldrei neinn maður með Crawfords-
nafni heima átt. En hús-númerið,
þar sem hinn hafði ritað bréf sín frá,
var ekki til, heldur var þar lystigarður.
Menn þykjast nú vita, að aldrei
hafi neinn Crawford milíónari til verið
né neinir hans frændur, heldur hafi
þetta alt verið svik og lýgi þeirra
hjóna, og að þau hafi útbúið málstað
þessara tilbúnu Crawforda og þannig
verið í máli við sjálf sig í 20 ár.
Skuldir þeirra, sem upp eru komn-
ar, nema yfir 50 milíónum franka.
Lífsábyrgðarstofnuninni reyndust ekki
verið hafa aðrir hluthafar í, en þau
hjón og frændur þeirra. Þau höfðu
stolið hverjum eyri, sem þar kom
inn, og er ætlað að þaðan hafi þau
síðustu 2 — 3 árin stolið 2 milíónum. —
Lystiskip mikið og frítt, er þau áttu,
hvarf um leið og þau, og ætla menn
þau hafi sigltáþví til Argentína, því
að milli þess ríkis og Frakkiands er
enginn samningur um framsal óbóta-
manna, enda gott, að leynast þar undir
gerfi-nöfnum.
Málflutningsmenn- þeirra hjóna og
Crawfordanna hafa verið teknir fastir,
en alment álitið, að þeir muni sak-
lausir, hafa trúað þeim eins og aðrir,
enda sumir þeirra, sem segjast hafa
tapað stórfé á þeim (í lánum).
Jáfn-stórfengilegs svikamáls þekkja
menn ekki dæmi til fyrri í sögunni.
Búa-stríðið
er á enda og friður á kominn, eft-ir því
sem frést hefir með „Kronprinsesse Vic-
toria“. Ég heíi eklci séð ensku blöðin, on
get hér helztu atriða, mest eftir „Isaf.“ —
Friðarsamningurinn (eða uppgjafar-samn-
ingurinn, að því er Bretar kalla, og að vísu
með réttu) var undirskrifaður á Laugar-
dagskvöldið 81. f. m. undir miðnætti. Bú-
arí'i’ransvaal og Oraníu leggja uiður vopn
í hondur Bretúm og játa Bretakonungi trú
og hoilustu. Aðrir Búar, sem erlendis
dvelja, eiga afturkvæmt með sama skildaga.
Engin útlát eða refsingar skulu lagðar á
fyrverandi þegna Transvaal-ríkis og Ora-
niu-ríkis, er i ófriðnum hafa ártt, nema sann-
ist, að einhver hati brotið almennar hern-
aðarreglur. Engum auka-álögum skulu þoir
sæta til að bæta Bretuin hernaoarkostnað-
inn. — Ilollenzlia tungu skal kenna í barna-
skólum, þar sem foreldrar óska þess, og
leyft að nota liana i réttarfari, þegar þörf
er á. — JTerstjórn sú, er nú er yíir land-
inn, skal svo fljótt, sem auðið er, þoka
fyrir óþingbundinni lýðlendustjórn, en þing-
buudinni stjórn á komið þá er ástæður
þykja leyfa. ívigi skulu blámenn og þess
kyns lýður í'á atkvæðisrétt fyrri en Búar
hafa fengið sjálfstjórn. — Þrjár milíónir
sterlingspunda skal ríkissjóður Breta greiða
Búuin til að reisa hýli við, þau er eytt hefir
verið, og kaupa bjargræðisstofn (búpefiing)
fyrir. Auk þess verður þeim veitt lán af
ríkissjóði i sama skyni, leigulaust fyrstu tvö
árin. Þó njóta þess okki þeir, semtilvopna
tóku eftir að Bretar höfðu lýst löndin brezk-
ar lýðlendur. Það sem longst stóð á milli,
vóru kjör brezkra þegna (Búa) í Kap-]ýð-
lendu, er uppreist hófu ge'gn Bretum til
stuðnings frændum sinum nyrðra. Búar
áskyldu, að þeim yrðu aJIar sakir upp gefn-
ar, en Bretar vildu engar sakir þeim upp
gefa. Þar varð lolis sú miðlun á, að ó-
breyttir liðsmenn skulu engri refsing sæta
annari en að vora kosningarrétti sviftir
ævilangt; en foringjar allir skulu fyrir dóm
dregnir, en engan slcal þó til dauða dæma.
Það virðist mikíl blindni Breta, að gefa
eklci þessurn uppreistarmönnum upp aliar
sakir; p vi af þessu hlýtur að leiða eilífan
hatursloga, og liætt við, að seint verði frið-
urinn tryggur á þann hátt. Vísasti vegur-
inn til að sætta Búa við sín kjör, væri án
efa að gcfa upp allar sakir og rej na að
stjórna þeím. svo vel og mildilega, að þeir
fyndu, að sór væri ekki óhagur að vera
undir brezkri stjórn.
Ég vil leyfa mér að geta þess til, að Bret-
um hafi þótt mikilmannlegra, að láta ekki
undan í þessn atriði, svo að eigi skyldi
sýnast, að þeim væri eins mikill áiiugi á að
fá frið eins og Búum. Én það er þakkað
Bretakonungi þersónulega, að íriðurinn
komst á; því að honum var ávait ófriður
þessi þvert uin geð. Tel ég víst, að liann
sæti færi við krýning sina í lok þ. m., að
veita meiri oða talsvert almenna uppgjöf
á sökum — „af frjálsum fullvilja.11
Landshoraauna milli.,
iUþiitgiskosniiigarnar. Úrslit þeirra
hafa nú frózt úr þcssum kjördæmum:
Austue-sicaftaf,-sýslu Guðl. Guðmunds-
soín(*). - Iíangákvalla-s. séra EggertPáls-
son(-|-) og Sighv. Árnason(-j-). — Yest-
manneyja-s. JónMagnússon landritair(X).—
Ábnessýsla Hannes Þorsteinsson presling-
ur(-j-) og Eggert Benediktsson óðalsb. á
Laugadælum(X). — Gullbb,- og Kjósar-
sýsla Björn Kristjánsson kanpm.(*) og
Þórður læknir Thoroddsen(*). — Reykjavík
Tr. Gunnarsson(-f-). — Borgakf.t-s. Þórhall-
ur lector Bjarnarson(X). — Mýbarsýsla :
séra Magnús Andrésson(*). — Dalasýsla
Björn sýslum. Bjar-narson(-j-). — Húna-
vatns-s. Hermann Jónasson(-j-) og Jósafat
Jónatansson (-j-). — Skagafj.-s. Olafnr
Briem(*) og Stefán kennari Stefánsson(*).
= Strandasýsla Guðjón Guðlaugsson(-L).
- Isafjarbarsýsla Skúli Thoroddsen(*) og
séra Sig. Stefánsson(*). — eyjafj.-s. Kemenz
Jónsson(X) ogSt. Stefánsson í Fagrask.(-j-)
* = Framfaoflokksmaður. -j- =» Heima-
stjónarflokksmaðar. X = Flokkleysingi.
1Re\ihja\)íh oö
nLaura“ fór til Vestfjarða á Mánudag.
Hún kom aftur í morgun. Með lienni fór
og kom aftur bankastjóri Tr. Gurinarsson.
Einnig kom með henni Leifur Þorleifsson
verzlunarstj. í Olafsvík — alls um 10 far-
þegar moð að vestan.
Siftiiuj. Á Laugardagirin var gifti séra
Lárus Halldórsson Þórð Sigurðsson prent-
ara og jungfrú Halldóru Björnsdóttur.
,,Hö3arfí fóru austur og norður á Þriðju-
daginn. Með þeim fór Björn Ólafsson augn-
læknir, kaft. Brun og hans lið, Ögm. Sig-
urðson kennari, Krisján Teitsson og sonur
hans Sólmundur (til Vestmanneyja) og ýmsir
fleiri.
„SkáSÍsoils* fór sömul. áÞriðjudag. Með
því fóru ýmsir cr með þvi lcomu nm daginn
o. fl.
Sufuskipið Ps’inces® Victoría kom
iiingað á Þriðjudaginn frá Leith með vörur
þaðan tií verzlunar Ásgeirs Sigurðssonar.
En ekki vildi umboðsmaður gufusipafélags-
ins i Leith leyfa þessu skipi að taka þær
vörur, sem ekki komust í „Laura,11 og menn
liér líða stórskaða dagloga við að fá ekki
á réttum tíma. Heldur eru þær geymdar
lianda Bothnia, sem kemur eigi fyrri en í
Júlí, eða nær mánuði seinna en „Laura“
kom.
Blámanna-blóð.
Saga' eftir W. D. HOWELLS.
Framh.
10. kapítuli.
Olney hafði skýrt Bloomingdale-fólk-
inu frá hvenær kistulagt yrði; honum
fanst það sjáifsögð skylda sín, en
ekkert af því fólki kom til að vera
þar við. En daginn sem greftrað var
kom Mr. Bloomingdale til Olney að
afstaðinni jarðarförinni. Það var síðla
dags. Hann tjáði honum, að ferð sinni
hefði seinkað, svö að hann hefði ekki
uáð til Boston fyrri en þetta. Mr.
Bloomirtgdale iiaiði skamma 'stund við
hann talað áður en Olney var sann-
færður mn, að hann mundi vera jafn
ólíkur í móðurætt í raun eins og í
sjón; hann var hvorki stórvaxinn eða
bjarthærður eins og móðir hans og
systur,
„Og hvernig líður nú Miss Aldgate,
herra læknir", spurði séra Blooming-