Reykjavík - 28.06.1902, Blaðsíða 3

3
ingardag Játvarðar Englakonúns. Yoru
þar háttstandandi embættismenn þessabæjar
og æðstu menn af herskipunum „Bellona“
og „Hekla“. Þennan sama dag var skot'
hríð mikil á höfninni um hádegi frá lier"
skipipunum.
Slys. Maður datt út affiskiskipiuu „Svan-
inum“ hér fyrir utan eyarnar á Miðviku-
daginn. Sökk hann þegar og varð ekki
bjargað. Hann hét Stgurður Jóhannesson
af Akranesi.
----■■ » —-----
Blámanna-blóð.
Saga eftir W. D. HOWELLS.
Framh.
11. kapítuli.
Hún tjáði honum ánægju sína yflr
'að sjá hann; hún sagði sér þætti
leiðast að maðurinn sinn' væri hátt-
aður, hann hefði haft mikið að starfa
í borginni í dag og verið þreyttur;
annars hefði hann getað borið um
það með sér, að hún hefði fyrir ekki
alllöngu verið að tala um, að hún
findi nærri því á sér, að Dr. Olney
mundi koma í kvöld; „Miss Aldgate
er líka háttuð og það þykir mér reynd-
ar vænt um; það var eins og það
væri komin yflr hana þreyta eftir alt
sem hún heflr á sig lagt; ég-getbú-
ist við, að hún verði hálf magnlahs
fyrst á eftir, svo að hún hefir gott af
hvíldinni. I-faflð þér annars ekki heyrt
neitt frá þessum undarlegu ættingjum
hennar. Það var merkilegt, að enginn
þeirra skyldi geta komið og verið við
jarðarförina.
Olney svaraði dapur í bragði, að því
miður hefði það hlessað fólk ekki látið
neitt til sín heyra.
„Það er það undarlegast við sorg-
aratburð eins og þennan", sagði Mrs.
Atherthon, „að manni flnst aldrei að
raunasagan sé öll úti. Maður er alt
af að bíða og bíða eftir að eitthvað
komi meira“.
„í því er hugboð yðar rétt, að hér
er heldur ekki alt úti enn.“ Olney
þagnaði hér stundarkorn en hólt svo
áfram. „Ég veit varla hvernig á að
leiða orð að þessu án þess óg blandi
mér meira inn í þetta mál heldur en
tilgangur minn er aö gera. Og það
er tilgangur minn, að halda sjálfum
mér alveg fyrir utan þetta. Og þó
finst mór að nokkru leiti, að ég sé
neyddur til _að segja yður dálítið af
málavöxtum". En óðara en hann
slefti orðinu, stóð það alveg ljóst fyrir
honum, að til þessa bar enga nauð-
syn; og svo fanst honum hann sitja
þarna eins og auli. það var alls engin
þörf á því að vera að skýra Mrs.
Atherthon mikið frá því, í hvaða kunn-
ingskap séra Bloomingdale stæði og
óskaði að standa við Miss Aldgate. Það
var alveg nóg að segja henni; að
hann hefði geflð honum nafnmiða
sinn til meðmælis, svo að hún gæti
búist við heimkomu hans næsta dag,
og svo gæti hún sjálf gert sér hverjar
getur um erendi hans, sem hún. vildi,
Um þetta hugsáði hann og þagði
nokkra stund, en sagði svo alt í einu:
„Það stendur nú svona á, að ég vildi
fela yður á hönd dálítið sannvizkumál. “
Þetta átti nú einmitt við Mrs. Ather-
thon. Hún vissi, að þetta mál hlaut
á einhvern hátt að snerta Miss Ald-
gate. Og þá var óhugsandi annað en
að hór hlyti að vera einhver ásta-
mál á seiði. Og ástamál, einkum
þar sem allsterkt stríð var milli siða-
lögmáls og ástríða, þau voru eitthvert
hið yndilegasta viðfangsefni, semhugs-
ast gat, í augum Mrs. Atherthons.
„Og hvað er nú það“, sagði hún.
„Mrs Atherthon!— Ef tver menn
keppa um eitthvað og annar- þeirra
hefir sjálfum sér óafvitandi veitt hin-
um eitthvert hagsmunarfæri fram yflr
sjálan sig — segjum, að manninn,
sem veitti mér það færi, hafi ekki
grunað að ég væri fjandmaður hans
eða keppinautur — að hve miklu leyti
hefl óg þá siðferðislegan rétt til að
hagnýta mór það færi?“
„Að mjög litlu leyti, Dr. 01ney,“
sagði hún hiklaust; „eða réttara sagt
alls ekki. Það er aðsegja: Að nota
sér slíkt getur maður afsakað hjá öðr-
um en alls ekki hjá sjálfum sér.“
„Ég var hræddur um þér munduð
segja þetta; eða réttara sagtégvissi
það fyrir fram. Jæja! Ég hefi þá sagt
yður, hvernig á stendur fyrir sjálfum
mér, og ég ltom hingað út til yðar í
kvöld til að segja yður frá, að ég hefl
geflð manni nafnmiða minn til með-
mælis, mun hann koma hingað í firra-
malið og heimsækja yður.
Olney þagnaði, og Mrs. Atherthon
sagði: að það væri sér ávalt ánægja
að taka á móti hverjum þeim manni
sem væri vinur hans.
„Hann er ekki vinur minn“, sagði
Olney þungbúinn.
„Nú, jæja,“ óvinurþá", sagði Mrs.
Atherthon brosandi.
Olney lét sem hann heyrði það
ekki, en sagði að eins: daginn áður
en Mrs. Meredhith andaðist sagði hún
mér frá nokkru, sem óg þarf ekki að
minnast á við yður í kvöld, nema
að því einu leyti, sem snertir þennan
Mr. Bloomingdale. “
„Nú, er. það þá Mr. Blomingdale,
sem kemur hingað í fyrra málið?,,
„Já, þekkið þór nokkuð tilhans?,,
„Ekki hót. Mér flnst það bara
ósköp blómlegt nafn“'.
!) Bloomingdale þýðir eiginlega blóm-
dalur.
fVasaúrl
(ji klnkkur, úrfestar o.|l.(j>
^ Þór, sem þurfið að fá yður ^
’•) vönduð úr eða góðar klukk- (.)
jlj ur, úrfestar 0. fl., fyrir lítið |lj
J verð, — lítið á verðlistana hjá |
!;! Stefáni Ranól|ssyni, !i!
*j' Pósthússtræti 17, Roykjavík.
£uðvig Qansen
tekur á móti pöntunum fyrir
verzlunarhúsið I. BRAUN Hamborg
á hverjum degi, kl. 4—5 siðd.
á milli skipaferða.
Trésmiður
jVSagiiús pnðahl
gerir nppdrætti og „yfirslag" yfirhús;
útvegar efni og annað, Sem að trésmíði
lýtur. vandað verk og smekklegt.
Bústaður Tjarnargötu 5.
Hægindastóil, nýr, til sölu. Ludvig
IJansen visar á.
Fyrir: mjög lágt verð fæst keyptur
kostur í Þinglioltsstræti 21.
ooooooooooooopoo cco
AGAN af HRÓBJARTI HETTI er
bezta harnabók. 60 au. heft. —
70 au. innb.
JÓN ÓLAFSSON.
„ Já, óg get því miður ekki gert að
ganni mínu um hann eins og þór.
Hann er voðamaður í mínum augum:
Ljómandi gáfaður, hreinskilinn og
drenglyndur. “
Það var auðséð að Mrs. Atherthon
skildi vel hálfkveðna vísu; hún kinkaði
kolli og sagði: „Jú, þelta enu ljótu
ókostirnir — hjá örðum.“
„ Jú, vís rvíst eru þeir það. Þeir gera
múlið miklu flóknara fyrir mér. Þessi
Mr. Bloomingdale hefir biðið Miss Ald-
gate. “
Mrs. Atherthon hafði horft framan
í hann með athygli, en ekki var á
svip hennar að sjá að þessi fregn
kæmi henni neitt óvænt. Hún hafði
að líkindum gizkað á þetta frá upp-
hafi.
„Hiín hafði heitið að svara honum
af eða á, þegar þau hittust hér í
Boston,“-sagði Olnei, ogfansthonum
eins og óbragð koma í munninn á
sér við að segja þetta. „Þetta höfðu
þau aftalað í Liverpool, en nú, auð-
vitað — „
Framh.