Reykjavík - 18.06.1903, Blaðsíða 3

3
legan ilm úr Tjarnargötu-rennunni.
— Það má nærri því heita unaður
• að koma inn í fúlt og illa þrifið sal-
erni í samanburði við að vera dæmd-
ur til að ganga þessa leið.
Ekki vantar sekta-ákvæði í reglu-
gerðum bæjarins fyrir almenna bæj-
arbúa, sem brjóta vitlausustu firru-
boð reglugerðanna. En því miður
•eru engin meinlæti lögð á bæjar-
stjórnar-íié/Vufoy, sem vanrækja störf
sín.
— Brennisteinslyktin, sem sum-
ir þqttust finna eftir helgina, hefi ég
litla trú á að stafi af eldgosi. Miklu
líkara að hana leggi af brennisteins-
prédikununum við Lækjartorg.
Mær í lögreglu-þjónustu.
Sannar sögur eftir Miss Loveday Brooke.
II.
Morðið á Troytes-lióli.
[Frh.]
Lævísissvipurinn livarf aftur úr
augnáráði öldungsins: „Ó, veslings
hundurinn minn!“ sagði hann. „Jú,
fyrirtaks hundur var hann. — Nú,
hvar vórum við? Nú man ég það;
það vóru frumhljóð málsins, sem mér
urðu svo örðug viðfangs það kvöld.
Yóruð þér hér þá? Nei, égmanþað.
Allan dagign hafði ég reynt að líkja
•saman sársauka-væli hunda og stunu
manns; en ég gat ekki komið því
heim. Hugsunin um þetta þjáði mig
■og skildi ekki við mig, hvar sem ég
fór. Ef bæði þessi hljóð væru frum-
hljóð, þá hiaut eitthvað að vera sam-
eiginlegt í þeim. En ég gat ekki
fundið sambandið. Svo datt mér alt
í einu í hug: skyldi ekki vel vaninn
hundur, eins og hundur minn þarna
úti, reka upp emkennilegan hunds-
skræk í því auguabliki sem hann væri
drepinn, og skyldi ekki verða eitt-
hvað mannlegt í því hljóði? Ef ég
gæti ritað sann-fróðlegan kapítula
'um þetta í bók minni, þá væri það
meira um vert en heil tylft af hund-
um. Svo fór ég út í tunglsijósið —
æ, en þér vitið nú alt um, hvernig
það fór — er ekki svo?“
„Jú! Veslings hunduiúnn, skrækti
hann svo eða stundi?“
„Jú, hann rak upp hvelt, langt og
andstyggilegt spangól, rétt eins og
hver óvaiinn rakki. Iig hefði eins
vel mátt láta hann í friði. Þetta
varð ekki til annars en að hinn
seppinn lauk upp glugganum sínum,
fór að gægjast út eltir mér og kall-
aði til mín með sinni skræku, elli-
legu rödd:
„Herra! Hvað eruð þér að gera
hér úti um þetta leyti?"
Svo lmé liann aftur niður í stól-
inn og tautaði óskiljanlega fyrir
munni sér og lygndi augunum aftur.
Loveday lofaði honum að sitja
svona drykklanga stund; svo vék hún
aftur að honum uýrri spuruingu:
„En hitt kvikindið þá -— emjaði
Iianri eða stundi, þegar þér slóguð
hann rothöggið?"
„Hann gamli Sandi — óskepnan
sú! Hann hné niður aftur á bak.
Já, nú man ég eftir að þér sögðust
hafa gaman af að sjá hamarinn, sem
lokaði á honum óræstis-túlanum. Yar
ekki svo ?“
Hann átti hálf-örðugt með að rísa
upp úr stólnum og var óstyrkur á
fótum, er hann reikaði eftir gólf-
inn yfir að skáp, sem stóð
við vegginn andspænis glugganum. —
Hann lauk upp draghólfi í skápnum
og vóru í því steingervingar nokkrir
og stór hamar. Hann tók hann upp.
Hann reiddi hamarinn og sveiflaði
honum yfir höfði sér;svo lagði hann
alt í einu fingurinn á varir sér og
sagði:
„Þey! Þey! Hver veit nema flón-
in gægist hér inn til okkar, ef við
vörum okkur ekki.“ Og svo gekk
hann að hurðinni, tvílæsti henni og
stakk lykiinum í vasa sinn. Nú fór
Miss. Loveday Brooke ekki að verða
um sel.
Hún leit á úrið sitt. Það var rétt
hálf-átta. Skyldi Griffiths hafa fengið
bréfið frá henni í tæka tíð og vera
nú þar úti með mönnum sinum ? -
Hún bað, að hamingjan gæfi að svo
væri.
„Það er heldur bjart ijósið; birtan
sker mig í augun,“ sagði hún og
stóð upp af stólnum, tók lampann
með grænu ljóshlífinni og setti hann
á borð, sem stóð rétt' við giuggann.
„Nei, nei! Þetta tjáir ekki, “ sagði
Mr. Craven; „ef ljósið stendur svona,
þá sér hver maður, sem úti er, hvað
við erum að gera hér inni. Svo
gekk hann að glugganuin, tók lamp-
ann burt aftur af borðinu og flutti
hann yfir á hilluna yfir arninum.
Loveday var nú ráðalaus, nema
hvað hún vonaði, að þeir sem á verði
áttu að vera úti, hefðu komið auga
á græna ljósið þetta stutta augna-
blik, sem það stóð í glugganum.
Öldungurinn ’benti nú Loveday að
koma nær sér og skoða hamarinn.
„Reiðið þér hann til höggs með góðri
sveiflu," sagði hann og reiddi ham-
arinn; „þá kemur hann niður með
ógurlegu braki.“ Hann lét hamar-
inn falla niður svo sem í þumiungs
fjarlægð fyrir framan ennið á Miss
Loveday.
Hún hrölck við og hopaði á hæl.
„Ha ha hæ!“ hló hann þurrurn
og óeðlilegrum rómi, en óráðs-æðið
tindraði ur augum hans; „gerði ég
yður hrædda? Það væri gaman að
vita, hvaða hljóð þér rækjuð upp, et
ég slægi yður dálitlu höggi beint
þarna." Um leið og liann sagði
þetta, kom hann lauslega við ennið
á lienni með hamrinum. „Auðvitað
yrði það frumhljóð, og — “
Það kom töluverður tauga-titring-
ur á Loveday og hún átti bágt með
að vera róleg. Þarna var hún inni-
lokuð ásamt vitstola manninum. —
Eina lífvonin fyrir liana varaðreyna
að teygja tímann svo, að lögreglu-
mennirnir hefðu tíma til að komast
heim að húsinu og inn um gluggann.
„Bíðið þér augnablik,“ sagði liún,
og reyndi að leiða athygli hans frá
sér; þér hafiö ekki sagt Inér enn,
hvers konar frumhljóð gamli Sandi
rak upp um leið og hann rauk út
af. Ef þér viljið láta mig fá skrif-
færin, þá skal ég rita upp fyrir yður
lýsingu á því, og hana getið þér svo
notað í bókina yðar.“
Eitt augnablik skein gleðin út úr
andliti öidungsins; en svo var eins
og hún sloknaði alt i einu. „Kvik-
indið hné dauður niður alveg stein-
þegjandi," svaraði hann; „það næt-
urverk varð alveg árangurslaust; og
þó ekki. Nei, ég skal hreinskilnis-
lega játa það, að það skyldi ég glað-
ur gera í annað sinn, ef á þyrfti að
halda, bara til að njóta þeirrar inni-
legu hjartans gleði, sem ég naut,
þegar ég horfði framan í steindautt
andlitið á þorparanum og fann, að
loksins var ég orðinn frjáls — loks-
ins frjáls!" Röddin í honum varnú
orðin djöfulleg; hann var æstur og
reiddi hamarinn og sveiflaði honum
yfir höfði sér.
„Eitt augnablik varð ég sem ungur
í annað sinn; ég stökk inn um glugg-
an hans — tunglið skein skært inn
um herbergið — ég mintist minna
fornu stúdents-ára og alls þess gár-
ungsskapar, sem við höfðum í frammi
í Pembroke í þá daga — ég þeytti öllu
til og frá í herberginu —Hér
þagnaði hann alt í einu og færðisig
nær Loveday. „Það leiðinlegasta við
alt saman var,“ sagði hann og breytti
nú röddinni, svo að rómurinn varð
hægur og blíður, — „það leiðinleg-
asta var, að hann dó án þess að
nokkurt hljóð heyrðist til hans.“
Hann kom nú enn nær Loveday.
„Ég hefði gaman að vita — “, og nú
kom hann fast að henni. „ . . . Mér
hefir aldrei dottið það í hug fyrri en
núna rétt í þessari svipan, “ sagði
hann í hálfum hljóðum, „að þaðeru
meiri líkindi til að það verði frum-
hljóð, sem kvenmaður rekur upp í
angist sinni á dauðastundinni, held-
ur en karlmaður".
(Niðurlag næst).
Uppboðsauglýsing’.
Þriðjudaginn 23. þ. m. * ki. 11 f.
hád. verður opinbert uppboð haldið
hjá hafnarbryggjunni hér í bænum
og þar selt ýmislegt strandgóz úr
skipunum „Litla Rósa“ og „Kastor“,
svo sem: segl, kaðlar, blakkir möst-
ur, bómur, akkeri, keðjur o. fl.
Enn fremur verður selt: sykur,
kaffi, hveiti, haframjöl og kex.
Söluskilmálar verða birtir á upp-
boðsstaðnum.
Bæjarfógetinn í Rvík, 17. Júní 1903.
Halldór Daníelsson.
MBLIltSOÖNItt
IPf’* ÁVEXTIR
(tnargar tegundir)
og
M A T V Æ L I mjög ódýr
í ,Edinborg‘.
ðS kr. fyrir 15 au.
fást nú í Zimsens biið, bókaverzlun
Þingeyrar og bókaverzlun ísafjarðar.
Ull og ullartuskur
kaupir verzlun
V. OTTESEN S
SKINKE
yiðurkendirbeztir
og ódýrastir eftir
gæðum í
,EDINB0RG‘
Til að fullferma skip, kaupi ég
stórfisk og smáfisk
í spanskri ogítalskri aðgreiningu.
Það mun borga sig
að koma til mín, áður en þér seljið
fiskinn öðrum.
?h. Jhorsteinsson.
Cemeiit
af beztu
tegund
fæst í
„Edinborg“.
Klæðið góða,
sem allir kaupa, er nýkomið í verzl.
V. Ottesens.
SAUMUR
af öllum stærðum, mjög ÓDÝR í
„Edinborg“
A t v i ii n u
getur ungur, reglusamur, duglegur
u n g 1 i n g u v
fengið nú þegar á Hotel ísland.
jarhepli ,ásti
„EDINBORG“
Klæðasaumastofa
Thomsens
bæti" nú þegar við sig fjórum dug-
legum og vönum stúlkum til að
sauma. Þær þurfa að hafa lært hjá
skraddara og liafa góð meðmæli.
Umsækjendur snúi sér sem fyrst til
Friðriks Eggertssonar
deildarstjóra.
Árni Nikulásson rakari,
í Pósthússtræti 14,
23F* rakar og klippir bezt.
e
(•
(•!
(•
(•8
CB

BEZTU,
á
Ull
Léreft og
fásf eetið hjá
Twist
c. ZIMSEN.