Reykjavík - 15.10.1903, Side 3

3
KanpiÖ svart silki!
Áreiðenlega hatdgott.
Biðjið usn sýnishorn af silkivörum yornm frá 90 aur. Og npp að 13
kr. pr. meter. _
Hreinustu fyrirtök eru nýustu silkiwðrur vorar í brúðarkjóla,
veizlukjóla, og skemtigangukjóla, bæði mislitar og hvitar.
Vér seljum til fslands málliliðalaust privatmönnum og sondum á
gætar silkiyörur burðargjaldjsfrítt og tollfrítt heim á heimili manna.
Schweizer & Co. Luzern (Schweiz)
Silkivariiings-lítflytjendur.
?
tf)
0
I
I
4'
heitir ný seglðóksteganð, sem búin er til í beztn
seglðúkaverksmibju ^retlanðs.
Þessi ágæti dúkur er mjög ódýr og
fæst í verzluninni
.EDINBÖRG'
HAFNARSTRiETI 12.
Mær í Iðgreglu-þjónustu.
Sannar sögur
eftir Miss Loveday Bbooke.
III. Líknarsysturnar í Rcdhill.
(Framh.).
Það varð árangurslaust að Miss
Loveday vakti fram á nótt. Hún
sat í myrkrinu, og sat ]>annig, að
eigi var auðið að sjá hana utan af
strætinu. Hún hafði ekki augun af
húsunum nr. 6 og 8 í PavedCourt;
en hún varð einskis vör, ekki svo
mikið að opnaðar væru dyr á hvor-
ugu húsinu. Ljós sá hún að vóru
borin til af og ti) í báðum húsunum
frá lægsta gólfi til annars gólfs, og
ýmist niður aftur. En kl. 9 til 10
bvarf ijósagangurinn og var þá siökt.
Eftir það sá hún ekkert lifsmark í
hvorugu húsinu.
Allan þennan langa vökutíma var
ein mynd, sem sífelt flögraði henni
fyrir hugskotsaugum, rétt eins og
hún væri Ijósmynduð á nethinnu
augans. Það var myndin af yndis-
fagra, sorgblíða andlitinu hennar
sýstur Önnu.
Hvernig á því stóð að þetta and-
lit sveif henni þannig sífelt fyrir
sjónum, var örðugt að segja.
„Það er eins og á það andlit sé
rituð sorgleg fortíð og sorgleg fram-
tíð — alt eitt vonleysi," sagði hún
við sjálfa sig. Það er Andromedu-
andht1)! Það er eins og það seg-
við menn: hér er ég bundin við
stölpa, varnarlaus og vonlaus! “
Kyrkjuklukkurnar slógu 12 um
miðnætti. Þá lagði Miss Lovedy á
stað út á dimmu strætin og hélt út
á hótelið utan við bæinn.
í því hún gekk undir jarnbrautar-
brúna og kom út á þjóðveginn hin-
um megin, heyrði hún fótatak ekki
all-fjarri sér. Þegar hún staðnæmd-
ist, þá hætti hka fótatakið; og þegar
hún hélt á fram, þá hélt það áfram
líka. Hún var nú þess fullviss, að
hér væri einnig njósnarmaður sam-
ferða sér; en aldrei gat hún séð
skuggan af þessum manni, sem lagði
hana svona í einelti.
Næsta morgun var hreinviðri og
frost, en sárkalt. Lovedy var að
grúska i korti sínu og skránni yfir
hefðarbýlin í grendinni, meðan hún
snæddi morgunverð sinn klukkan
sjö. Síðan fór hún út og hé!t þjóð-
veginn og gekk rösklega, því að kalt
var. Hún þóttíst vita, að nú væri
stræti og hús alt þoku hulið í Lund-
unum; en hér var glaðasólskin og
1) Andromeda var dóttir Keseifa og
Kassíópeu. Til að bjarga landinu undan
sjóskrímsli og öðrum piágum, var hún
ofurseld sjóskrímslinu eftir véfréttarráði;
var hún bundin við stólpa niður við sjó.
En þá kom Perseifur og syndi sjóskrímsl-
inu Medúsu haus, svo að það varð að
steini. Barg hann svo Andromedu og
gekk að ciga liana.
léku geislarnir um hrímstönglana á
blaðlausum trjánum.
Loveday stefndi burt frá bænum
og hélt þjóðveginn, sem lá bugðótt
yfir holtið" til þorpsins Northfield.
En þótt hún væri snemma á ferð,
var hún þó ekki ein á ferð. Þar
var farið með sterka samokshesta,
sem áttu að vinna um daginn í
þófaramylnunum. Fram hjá henni
þaut maður á reiðhjóli, og fór geist
mjög, þegar þess er gætt að leiðin
lá upp í móti. Hjólriddarinn starði
fast á hana um leið og hann fór hjá,
hægði svo ferðinni og sté af baki og
beið eftir henni rétt á brekku-brún-
inni.
„Góðan daginn, Miss Broolce",
sagði hann og tók ofan um leið og
hún lrom. „Má ég tala við yður fá
ein augnablik?"
Inn ungi maður, sem ávarpaði hana
þannig, leit. ekki út fyrir að vera
„fínn“ maður. Það var snotur mað-
ur, fjörlegur, á að gezka tvo um tví-
tugt, og búinn venjulegum hjólreið-
fötum. Hann hafði ýtt húfunni aft-
ur í hnákkann, var með bjart hár
hrokkið, ekki ósvipaður uugum manni
í riddaraliðinu, sem er í þann veginn
að veita óvinum árás. Hann kom
svomeð reiðhjól sitt að gangstéttinni.
„Nú, þér standið betur að vígi en
ég,“ saði Miss Loveday, „því að ég
hefi ekki hugmynd um, liver þér
eruð.“
„Nei,“ svaraði hann; „þó að ég
þekki yður, er óhugsandi að þér
þekkið mig. Ég er norðan úr landi.
Fyrir eitt.hvað mánuði var ég við
staddur, er prófið var haldið yfir hon-
um Craven gamla frá Troytes-hóli -
ég va.r fregnriti þar fyrir eitt af biöð-
unurn þar í grendinni. Ég tók svo
nákvæmlega eftir yður, þegar þér vór-
uð að bera vitni, að ég gæti þekt
yður aftur innan um þúsundir af
fólki. “
„Og þér heitið — ?“
„George 'VYliite frá Grenfell. Faðir
minti er meðeigandi eins dagblaðs-
ins í Newcastle. Sjálfur fæst ég dá-
lítið við ritstörf, ski ifa stundum rit-
stjórnargreinir eða tíni saman fréttir
fyrir þetta blað.“
Um leið og hann sagði þet.ta, leit
hann hann á vasa sinn, og stóð upp
úr honum bindi af kvæðum Tenny-
sons.
Það var ekkert, sem svars þurfti
með, í þessu, sem hann hafði sagt,
svo að Miss Loveday sagði að eins:
„Svo er það!“
Inn ungi maður veik nú aftur að
því efni, sem honum bjó auðsjá-
anlega í huga. „Ég hefi sérstaka á-
stæðu til að gleðjast af því -að hafa
hitt yður í dag, “ sagði hann og gekk
samsíða henni og lét hjólið renna með
sér. „Ég er í miklum vanda stadd-
ur, og það er nú min trú, að þér
einar,og enginn annar í víðri veröld
getið hjálpað mér út úr honum.“
„Mjög efast ég um það, að ég sé
fær um að hjálpa nokkrum manni
úr vanda,“ svaraði hún; „eftir minni
reynslu eru vandkvæði vor óað-
skiljanleg frá sjálfum oss eins og
bjórinn frá skrokknum.“
„Nei, því er ekki svo farið með
mín vandkvæði," svaraði White ákaf-
ur. Hann staðnæmdist dálitla stundl
og tjáði henni með mikilli orðalengingu
frá því, í hverju þessi sín vandræði
væru fólgin. Þetta síðasta ár hafði
hann verið trúlofaður ungri stúlku,
sem verið hafði barnfóstra á st.óru
heimili í grend við Redhill þangað
til rétt nýlega.
„Yiljið þér gera svo vel að segja
mér nafnið á heimilinu?" tök Miss
Loveday fram í.
„Já, gjarnan; það heitir Wooton
Hall, og unnusta mín heitir Annie
Lee. Það má hver vita, sem vill.“
Hann kastaði kolli um leið eins og hann
vildi að allur heimurinn skyldi heyra
það. „Móðir Annie dó, meðan Annie-
var í barnæsku, og við hugsuðum
bæði, að faðir hennar væri dauður
líka; en svo fyrir eitthvað hcilfum
mánuði fengum við vitneskju um, að
hann væri á lífi og sæti í betrunar-
húsinu í Portland fyrir glæp, senr
hann hafði drýgt fyrir mörgum árum.“
„Vitið þér, hvernig Annie komst að
þessu ?“
„Nei; alt, sem ég veit,, er. að ég
fékk alt í einu bréf frá henni; þar
sagði hún mér frá þessu og sagðí
mér upp jafnframt. Ég reif bréfið
í þúsund snepla og skrifaði henni
aftur, að ég vildi að alt stæði við
það sama milli okkar, og ég væri
fús að ganga að eiga hana, þó það
væri næsta dag, ef hún að eins vildi
hafa mig. Þessu bréfi svaraði hún.
ekki; en í þess stað fékk ég bréf frá.
frú Copeland, frúnni í Wooton Hall, og-
skýrði hún mérfrá, að Annie væri farin
úr vistinni frá sér og hefði gengið í
flokk með einhverjum líknarsystrum,.
og kvaðst frúinn hafa heitið henni
því að segja engum frá nafni né heim-
ili þessa systrafélags."
„Og þér haldið nú líklega, að ég
geti gert það sem frú Copeland heflr
heitið að gera ekki?“
„Já, einmitt það, Miss Brooke!“
svaraði ungi maðurinn liiminglaður.
„Það er alveg ótrúlegt, hverju þér
getið til leiðar komið; það vita allir.
Þegar eitthvað þarf að uppgötva, þá
litur nærri því svo út sem ekki þurfi
annars, en að þér komið á staðinn
og skoðið yður um; þá verður alt
deginum Ijósara."
„Ekki get ég nú sjálf eignað mér
slíka frábæra hæfileika. En í þessu
tilfelli vill svo til, að ekki þarf neinn
sérlegan dugnað til að komast að
því, sem yður er hugur á að vita,
því að ég held ég hafi þegar komist
á snoðir um það, hvað af Annie Lie
er orðið.“
„Hvað segið þér, Miss Brooke?“
„Auðvitað get ég ekki alveg full-
yrt það enn þá, en þér getið nú
sjálfur fengið færi á að skera úrþví,
og það á þann hátt, að þér gerið
mór stóran greiða um leið.“
„Gleðja skyldi mig það mjög, ef
ég gæti gert yður nokkurn minsta
greiða!“ sagði White himinglaður.
„Þakka yður fyrir. Ég skal segja
yður, hvernig á stendur. Ég er hing-
að komin eingöngu til þess að halda
njósnum fyrir um nokkrar líknar