Reykjavík - 19.11.1903, Síða 3

3
Kaupið Schweizer-silki!
Áreiðanlega haldgatt.
Biðjið um sýnishorn af inum nýju vörum vorum í svörtum, hvítum
eða mislitum gerðum frá 90 aur og upp að 13 kr. pr. meter _ _
Hreiuustu fyrirtök eru silkitegundir worar í veizlukjóla hrúðar-
kjóla, ballkjóla, skemtigöngukjóla, í treyjur, fóður o. s i'rv.
Yér seljum til íslands milliliðalaust prívatmönnnm og sendum á-
gætar silkivörur Burðargjaldsfrítt og tollfrtt heim á heimili manna.
Schweizer & Co. Luzern (Schweiz)
inn og segja þó ekki orð við hana
— ekki svo mikið sem gefa henni
neina bendingu."
„Fór hún út með asna-kerrunni
í dag?“
„Nei, hún iét börnin upp í vagn-
inn og vafði ábreiðu utan um þau,
og svo fór hún inn aftur í húsið. En
tvær systur óku út með börnin,
og þær vóru eins ljótar eins og erfða-
syndin. Ég sá til þeirra úr gluggan-
um þangað til þær vóru komnar góð-
a-n spöl frá götuborninu; svo þaut.
ég niður stigann, stökk á reiðhjólið
mitt og hélt á eftir þeim. Mér tókst
að hafa auga á þeim meir en hálfa
aðra klukkustund."
„Hvert fóru þær í dag?“
„Til YVooton Hall. “
„Já, einmitt eins og ég bjóst við.“
„Eins og þér lijuggust við?“ tók
White upp eftír henni.
„Já, það er satt, ég mundi ekki
eftir, að þér vitið ekkert um þann
grun, sem hvílir á þessum systrum,
og skiljið því ekki þær ástæður, sem
ég heíi til að ætla, að Wooton Hall
muni hafa sérstakt aðdráttaraíl fyrir
þær um þetta leyti árs.“
White starði á hana. „Miss Brooke,“
sagði hann svo í alt öðrum tón,
„hvaða grun sem þér annars haflð á
líknarsystrunum, þá þori ég að ábyrg-
jast yður, að Annie mín heflr engan
þátt átt í neinu misjöfnu, sem þær
kunna að hafa aðhafst."
„Það er alveg rótt; það er iang-
liklegast, að Annie yðar hafi á einn
eða annari hátt verið lokkuð til að
ganga þessum systrum á hönd, að
þær hafi svo að segja veitt hana, al-
veg eins og þær hufa veitt blessuð
börnin.“
„Já, svo er það; svo hlýtur það
að vera!“ sagði hann; „það er ein-
mitt það sem mér flaug í hug, þeg-
ar þór mintust á þær við mig uppi
á brekkunni í morgun.“
„Yar þeim nokkuð geflð af nokkru
tæi í Wooton Hall?“ tók Miss Brooke
fram í.
„Já, önnur gamla kerlingar-herfan
varð eftír hjá kerrunni fyrir utan dyra-
varðar-hei bergið meðan hin gekk inn
í húsið. Henni dvaldist þar inni á
að ætla eina fjórð eða svo, og þegar
hún kom út aftur, fylgdi henni þerna
með böggul og körfu.“
„Þó það væri nú! En ég efa ekki,
að þær systurnar hafa haft þaðan
með sér annað meira vert en gömul
föt og matleifar."
White virti hana fyrir sér mjög
nákvæmlega.
„Miss Brooke/ sagði hann svo eftir
litla stund, og svaraði þá röddin al-
veg til svipsins, „hver haldið þér að
verið hafi sanni tilgangur þessara
kvenna með þessari heimsókn þeirra
á Wooton Hall í morgun?“
„Hr. White, ef ég vildi hjálpa þjófa-
félagi til að fremja innbrot í Wooton
Hall í nótt, haldið þér þá ekki að
mér mundi mjög umhugað um að
láta þá vita, að húsbóndinn þar sé
ekki heima; að nýlega hafi tveir þjónar
verið reknir þaðan úr vist og engir
nýir enn fengnir í þeirra stað; að
hundarnir séu aldrei látnir vera lausir
á nóttunni og að hundabyrgin sé ekki
þeim megin við húsið þar sem her-
bergið er, sem borðbúnaðurinn er
geymdur? Að öllu þessu hefi ég
komist hér, án þess að standa upp
úr stólnum, sem ég sit í, og ég er
nokkurneginn viss um, að þetta er
rétc hermt. En væri innbrotsþjófnað-
ur atvinna mín, þá léti ég mér ekki
nægja skýrslur, sem ég væri noktcurn-
eginn viss um, að sannar væru, held-
ur mundi ég reyna að verða alreg
áreiðanlega viss um, hvað satt væri,
og því mundi ég senda hjálparlið
mitt á sjálfan vettvangsstaðinn til
njósna. Skiljið þér mig nú?“
Whitekrosslagði hendurnar á bijóst-
inu og horfði á hana.
„Hvað ætlið þér aðgera?" spurði
hann stuttaralega. og snúðugt.
„Miss Loveday Brooke horfði njósn-
araugum á hann. „Senda lögregl-
unni skeyti undireins,“ svaraðihún;
„og ég skal kunna yður mikia þökk
fyrir, ef þér viljið flytja bréf fyrir
mig undir eins til Gunnings umsjón-
armanns i Reigate.11
„Og hvað verður þá um Annie?“
„Ég held ekki þer þurfið að vera
hræddur um hana. Ég hefi engan
efa á því, að þegar það verður rann-
sakað, hvernig hún komst í tæri við
þessar hknarsystur, þá verður það
sannað, að hún hefir verið lokkuð og
tæld, alveg eins og John Murray, sem
var svo óforsjáll að leigja þessum
kvensviftum húsið sitt. Munið eftir
því, að Annie hefir vitnisburð Mrs.
Copelands um ráðvendni sína.“
White þagði litla hríð.
„Hvers konar bréf á þetta að vera,
sem þér viljið láta míg færa umsjón-
armanninum?* spurði hann svo.
Ef yður er nokkur forvitni á, þá
megið þér gjarnan lesa það meðan
ég skrifa það,“ svaraði Miss l.oveday.
Svo tók hún spjaldbréf úr rit-veski
sínu og skrifaði með bleki þessi orð
á það:
„Það er hætt við að reynt verði
að brjótast inn í Wooton Hall í nótt
— verið við því búnir. L. B.“
White las úr pennanum, meðan
hún var að skrifa, og kom undarieg-
ur svipur á hans fríða andlit.
„Jæja,“ sagði hann stuttur i spuna
eins og áður; „bréfinu skal ég koma
til skila fyrir yður; því heit égyður t
við drengskap minn; en ég tek ekk-
ert svar aftur til yðar. Ég vil ekki
njósna fyrir yðnr lengur; það er 1
starfi, sem ekki á við mig. Það eru i
til drengilegir vegir t.il að ná drengi- ]
legu takmarki — slíkavegi, og enga
aðra, vil ég nota til að ná Annie
minni út úr þessu ræningjabæli."
Hún hafði nú lagt bréfið í umslag, :
innsiglað það og ritað utan á. Hann
tók það og fór með það.
Miss Loveday horfði á eftir honum
út um gluggann og sá hannstökkva
á bak reiðhjólinu. En var það í
myndun ein, eða sá hún það rétt, að
hann og maðurinn við limgerðið
gerðu hvor öðrum bendingu um leið
og White reið á braut.
Það leit svo út sem hún ætlaði
að létta manninum við gerðið njósn-
arstarfið. Skammdegisdagurinn var
nú að þrotum kominn; það var orð-
ið svo skuggsýnt í herbergi hennar,
að örðugt hlaut að vera orðið að sjá
þangað inn að utan. Hún kveikti
þá á ljósahjálminum, sem hékk nið-
ur úr loftinu, lét birtuskýlurnar og
gluggatjöldin vera dregin frá glugg-
anum sem áður, settist svo aftur við
borðið úti við gluggann, tók fram
ritföngin og fór að skrifa skýrslu til
yfirboðara síns, hr. Dyer í Lynch
Court.
Eitthvað hálfri stundu síðar varð
henni litið út um gluggann yfir göt-
una; varð hún þá þess vör, að mað-
urinn, sem verið hafði að klippa lím-
gerðið, var horfinn, en aftur sátu
tveir ófélegir flækingar bak við gerð
ið og vóru að éta smurt brauð. —
Hinn maðurinn hafði sáriítið gert við
gerðið um dagínn. Það var auðsætt
á öllu, að tilgangurinn var að missa
ekki sjónar af henni meðan hún væri
í Redhill.
Á meðan hafði White skilað bréf-
inu til Gunnings umsjónarmanns í
Reigate og riðið svo burt aflur það-
an á hjóli sínu.
Gunning las nú bréfið og lét sér
hvergi bregða; gekk síðan að arnin-
um og hélt bréfinu svo fast að eld-
inum sem framast var auðið aðgera
án þess að svíða það eða brenna.
„Ég fékk símskeyti frá henni í
morgun “, sagði hann við aðstoðar-
matin sinn; „hún sagði mér þar að
reiða mig að eins á efnafræði og
kol í dag, og það þýddi auðvitað, að
hún ætlaði að skrifa mér með ó-
sýnilegu bleki. Þetta, sem hún skrif-
ar urn Wooton Hall, hefir því auð-
vitað ekkert að þýða —“
„Hvað er nú þetta?“ sagði hann
svo alt í einu. Hann hafði tekið
bréfið frá eidinum aftur, og nú var
ósýnilega biekið orðið sýnilegt við
hitann. Nú stóð skýrt og greini-
lega á blaðinu, milla hinna línanna
og fyrir ofan þær eg neðan, sú orð-
sending, sem matk skyldi á taka.
Hún var svona:
„í nótt verður brotist inn í North
Cape — harðsnúnir bófar — búist þA'
við harðri baráttu. Um fram alt,
gætið rafmagnsvélanna! Fyrir alla
muni, gerið enga tilraun til að koma
orðum til min; um mig er svo vand-
lega setið, að hver slík tilraun frá
yðar hálfu getur spilt alveg fyrir
yður færinu til að ná í fantana. L. B.“
En næstu nótt meðan nábleikur
máninn rann til viðar bak við Rei-
gate-hæð, var harður og tvísýnn
hildarleikur háður í North Cape.