Reykjavík - 13.02.1909, Blaðsíða 3

REYKJAVIK
27
STíœtir yður á miðri leið. Qerir
aiia vinnu yðar á hehningi ðtittri
tíma og er helmingi ódýrari en
grœnsápa.
Sunlight varðveitir föt yðar frá
skemdum, höndum yðar frá því
að verða hrufóttar, og lífi yðar
frá þrælavinnu.
Hinn fullkomni hreinleiki hennar
gjörir það einungis
fyrir fíngerða
og léreft.
gengi til alþingis, að það fengi öll sömu
réttindi á við karlmenn í bæjarstjórnar-
og sveitamálum, og að það fengi að-
gang að öllum embættum.
Auk málshefjanda tóku til máls séra
Ólafur Ólafsson, Björn Sigfússon al-
þingism., og þingmenn Reykjavíkur.
Dr. Jón Þorkelsson lýsti því yflr að
hann hefði ekkert um málið hugsað,
en lofaði að hann skyldi hugsa um
það framvegis, og réði konunum til að
hafa sig hægar.
Fleiri þingmenn fengust ekki til að
taka til máls, þrátt fyrir eggjunarorð
frú Brietar, sem fór um.þá allhörðum
orðum.
Af kvenfólkinu töluðu ennfremur
ungfr. Laufey Yilhjálmsdóttir og ungfr.
Gunnþórunn Halldórsdóttir.
Tillögurnar voru samþyktar í einu
hljóði.
Fundarstýra var frú Sigríður Jensson
kosin og fundarskrifari frú Briem.
Thore-skipið „Sterling“
kom á þriðjudaginn var frá útlöndum.
Farþegar : Magnús Blöndahl alþingis-
maður, Guðm. Jónasson kaupm. frá
Skarðsstöð, Ólafur konsúll Ólafsson,
Jón Björnsson kaupmaður, séra Haf-
steinn Pétursson og kandídatarnir
Guðm. T. Hallgrímsson og Guðm. L.
Hannesson. — Frá Yestmanneyjum
komu Magnús sýslumaður Jónsson og
Gísli Johnsen konsúll.
H.011SÚU Frakka
hr. J. F. Brillouin, var meðal far-
þega þeirra er komu með „Sterling"
frá útlöndum. Hr. Brillouin kvað hafa
dvalið í Frakklandi í vetur, en er nú
víst alkominn.
KirkjU'Saimön^
hélt herra Sigfús Einarsson á flmtu-
dagskvöldið.
Flokkur hans söng þar lög eftir
Hándel, Mozart, Bach, Gunoud, o. fl.
ágæt tónskáld — alt kirkjusöngva og
sálma.
Einna bezt söng flokkurinn „Ave
verum corpus“ eftir Mozart' og bisk-
upsvígslu-ljóðin eftir Sigfús Einarsson.
Frú Yalborg Einarsson söng nokkra
einsöngva, sem unun var á að heyra.
Sjálfsagt sá bezti söngur sem mönnum
hefir geflst kostur á að heyra í Rvík.
Einar Indriðason söng og mjög lag-
lega. Heflr þægileg og hrein hljoð.
Þess gætti á stöku stað, að flokkur-
inn er ekki nógu vel æfður, enda eru
víst æfingarnar feikimiklum erfiðleikum
háðar, og mikið hvað Sigfúsi Einars-
syni verður áunnið í því efni.
Það er viðurkenningarvert verk, sem
hann leysir af hendi með söngstarfl sínu.
Vér höfum það helzt við samsöng
þennan að athuga, að hann var ekki
svo vel sóktur sem skyldi — því söng-
fræðilegu gagnrýnina látum vér bíða
þeirra sem bærir eru um það að dæma.
Gagnrýni vor er dómur þess „almenna“
eyra.
Oft cr |irf, si i er mflsyn!
að eiga Skóhlífar (Galoscher).
Þær fást af 15 tegundnm, sem eru hvor annari betri og ódýri, lijá
Lárusi (i. Ijúðví«»ssyin, Þingholtsstræti 2.
Allur annar SKÓFATMAÐIJR er ódýrastur og beztur hjá sama
Y firlýsing’.
Út af ummælum sumra blaðanna,
um síðast haldinn borgarafund hér í
bænum, fól fundur Framfarafélagsins
7. febr. stjórn sinni, að lýsa því yflr,
að engin tillaga hefir verið samþykt
á fundum félagsins í þá átt, að lýsa
vantrausti til núverandi borgarstjóra;
svo tillaga sú, sem kom fram þess
efnis á borgarafundinum, er Framfara-
félaginu alveg óviðkomandi.
Tryggvi Giuniiarssoii.
Aðalfundur
Áburðarfélags Reykjavíkur
verður haldinn í ISárubUð föstud.
26. febr. ki. 5 e. h.
Ársreikningar verða lagðir fram og
1 maður kosinn í stjórn.
Stjórnin.
Dug'leg" stúlka
ekki mjög ung, óskast í vist 14 maí
næstk. — Hátt kaup í boði. — Semjið
við frú A. Christensen, Tjarnar-
götu 5.
Leikfélag Reykjavikur:
Æfintýri á gönguför
verður leikið í lðnaðariníinna-
liúsinu iunnudaginn 14. |>. m.
Nýkomið
til \ P. J. Tltorsteinsson &
með .s|s‘ „Vesta“
mikið af á 1 n a v ö r u,
þar á meðal
livíl léreft,
er seljast fyrir
g / a fv e r ð.
Bókaverzlun G. Gamalielssonar:
Uanda söngniönnum !
ísl. Rór- og einsöngslög
eftir Árna Thorsteinsson, Bjarna Þor-
steinsson, HelgaHelgason, JónasHelga-
son, Jón Laxdal og Sigfús Einarsson.
Pakkar áva rp.
Öllum þeim sem hjálpuðu Gísla
GuAmnndnsyni heim til sin í
síðasta sinn, og þeim sem réttu ást-
vinum hans hjálparhönd við fráfall
hans og heiðruðu útför hans með ná-
vist sinni, vottast hérmeð innilegasta
hjartans þakklæti.
Fyrir hönd ástvina hans.
Laugaveg 68, — 10. febr. 1909.
Oddur Ouðmundsson.
Stofa til leigu með ágætum hús-
gögnum. — Ritstj. vísar á.
€ggert Claessen,
yQrréttarmálaflutningsmaftur.
Póstliússtr. 17. Talsími lö.
Venjulega heima kl. 10—11 og 4—5.
VertiOarstúlka óskast tiJ Vest-
mannaeyja nú þegar. Hátt kaup.
Fundist hafa í Good-Tempiarhús-
garðinum nærföt með fleiru, og getur eig-
andi vitjað þeirra til Kristjáns Teítssonar
með því, að borga þessa augiýsingu og
fundarlaun.
18
aftur, og ratað í allar hugsanlegar raunir. Hér fékk ég loksins stöðu,
fékk hana — og misti hana aftur. Skiljið þér það? í þetta skifti
var það mér sjálfum að kenna, að ég misti hana, því nú hefi ég
slept taumunum lausum.... Nú búum við í þvergötu, hjá hús-
næðissölukonu Amaliu Ivanownu Lippewechsel að nafni; mér er
sjálfum ókunnugt um af hverju við lifum og með hverju við borgum.
í því húsi býr mesti sægur af fólki.... Það er annað Sódóma,
beinlínis viðbjóðslegt. . . hm . . . o, jæja. Nú, meðan á þessu liefir
staðið, hefir dóttir mín frá fyrra hjónabandi stálpast, og ég ætla að
þegja um það, sem hún heíir orðið að þola af stjúpmóður sinni.
Að vísu slær stórt og göfugt hjarta í brjósti Katrínar Ivanownu, en
samt sem áður er hún skapstór og bráðlynd og getur ekki stjórnað
sér.... Nei, — nú er ekki vert að tala meira um það. Eins og
þér getið hugsað yður, hefi ég ekki getað látið Sonju ganga í skóla.
Fyrir fjórum árum reyndi ég sjálfur ag kenna henni dálítið í sögu
og landafræði. En af því ég var nú sjálfur farinn að ryðga töluvert
í þeim fræðum, og hafði engar góðar kenslubækur, því bækur þær
sem ég átti sjálfur . . . hm, þær á ég ekki lengur — þá fór kenslan
nokkuð í mola. Við komumst aldrei lengra en að Cýrusi Persakon-
ungi. Seinna, þegar hún var orðin nokkuð stálpaðri, las hún nokkrar
skáldsögur, og fyrir skömmu síðan las hún lífeðlisfræði eftir Lewis,
átti hún að þakka hr. Lebesetnikow að hún fékk þá bók. Þekkið
þér þá bók? Hún las hana ineð miklum áhuga, og sumt úr henni
las hún upp fyrir okkur. Þetta er nú öll skólamentun hennar. Og
nú sný ég mér sérstaklega að yður. herra minn, og bið yður að
svara hreinskilnislega þessari spurningu minni: Hve mikið álítið þér
að fátæk og siðsöm stúlka geti unnið sér inn með handavinnu sinni?
Herra minn! Það er tæpast að hún vinni sér inn 15 kópek um dag-
inn, ef hún er siðsöm og hefir enga sérstaka gáfu í vissa átt, og það
er samt sem áður því skilyrði bundið, að hún veiti sér ekki eina
einustu hvíldarstund. Ofan á alt þetta bætist að herra stjórnarráð
Ivan Ivanovitscli Klopstock — hafið þér lieyrt talað um hann? —
hefir ekki borgað henni einn grænan eyri í saunialaun lyrir 6 skyrtur
úr hollenzku lérefti, og í stað þess rekið hana á dyr með skömmuni,
stappað í gólfið og hreitt að henni ósvífnum orðum, vegna þess að
skyrturnar væru ekki saumaðar eftir því máli, sem hann vildi. Og
hörnin kúra heima og svelta. Katrín Ivanowna gengur fram og aftur
15
ekki neitt! Mér gremst ekki, þótt menn hristi höfuð; þetta vita allir
menn fyrir langa löngu, og það kemst alt af upp, sem maður reynir
að leyna. Og ég nefni þetta ekki með fyrirlitningu, heldur með
auðmýkt. Þeir niega hrópa upp svo lengi sem þeir vilja: »Horfið
á þessa mannfýlu!« ... Fyrirgefið mér ungi maður, en getið þér
— . . . auðvitað ekki! . . . til þess ég komi eins ákveðnum orðum
að því og hægt er: Getið þér, eða réttara sagt, dyrfist þér að neita
því, þegar þér sitjið hér hjá mér og horfið á mig, að ég sé svín?«
Hinn ungi maður svaraði ekki einu orði.
»Nú, jæja, hélt ræðumaðurinn áfram, eftir að hann hafði beðið
þess með hátíðlegum svip, að hlátursköllin kringum hann þögnuðu
— »lofið mér þá að vera svin, en hún er mentuð kona. Lofið mér
að vera verri en dýrin, en Katrín Ivanowna, kona mín, er samt sem
áður mentuð kona og hershöfðingjadóttir. Það getur vel skeð að
ég sé ræfill, en i brjósti hennar slær stolt og göfugt hjarta, sem býr
enn að hinum göfgandi tilfinningum uppeldisins. Og samt sem
áður ... o, ef hún að eins kendi dálítið í brjósti um mig! Herra
minn, herra minn, liver maður verður þó að minsta kosti að eiga
einn vin, sem kennir í brjósti um hann. En Katrín Ivanowna er
óneitanlega skapstór, og í viðbót óréttlát kona . . . Og ég veit það
svo vel, að í hvert skifti sem hún rífur í hárið á mér og ber mig,
finnur hún samt sem áður til meðaumkvunar með mér, — já, því
ég endurtek það, án þess að roðna: hún dregur mig á hárinu, ungi
maður«. Þessu bætti hann við enn þá hátíðlegri en áður, þegar hann
heyrði að aftur var skellihlegið í kringum hann. »En guð minn
góður, ef hún að eins einu sinni . . . enn, nei, nei, það þýðir ekki
neitt, það er ekki eyðandi orðum að því! Það hefir alt of oft komið
fyrir, og menn hafa alt of oft aumkvast yfir mig, en forlög min eru
nú einu sinni svona — ég er í fám orðum sagt óviðjafnanlegur
aumingi!«
»Já, það er víst satt!« bætti veitingamaðurinn geispandi við.
Marmeladow barði hnefanum ákveðinn í borðið.
»Því er nú einu sinni svona varið! Getið þér hugsað } ður,
getið þér virkilega hugsað yður herra minn, að ég hefi drukkið upp
alt sem hún á, jafnvel sokkana hennar. Ekki skóna — hún hefði
þá orðið að eiga þá — nei, sokkana, sokkana liefi ég drukkið út.
Hún átti dálítinn hálsklút úr geitarhári; hann hefi ég líka urukk-