Reykjavík - 13.02.1909, Blaðsíða 4

28
REYKJAVIK
o

• MaC
HThAThomsen

HAFNflRSTR-17-18 1920 2U2-K0USI2-LÆKJARTW
• REYKJAVTK*
Minna en einnar gráðu áfengi
inniheldur hin þekta öltegund vor
JARÐARFÖR móður minnar Ragn-
hildar sál. Einarsdóttur fer tram
frá heimili minu Bergstaðastræti 20
miðvikudaginn 17. þ. m. og hefst með
húskveðju kl. IIV2.
Rvík 13. febr. 1909.
Jón E. Jónsson
prentari.

er lang-fjöibreyttasta verzlunin.
I Pakkhúsdeildinni eru seldar
allar matvörur og aðrar þunga-
vörur, alt til sjávarútgerðar, timb-
ur, járn, saumur, farfi o. s. frv.
í Nýlenduvörndeildinni (Nýhöfn)
allar matvörur (nauðsynja- og
sælgætisvörur) í smærri kaupum,
nýlenduvörur, tóbak o. s. frv.
í Kjallaradeildinni allar drykkj-
arvörur, áfengar og óáfengar.
í Tefnaðarvörndeildinni allar
mögulegar vefnaðarvörur og alt
sem kvenfólk og börn þurfa til
fata, inst sem yzt.
í Klæðskeradeildinni alt sem
karlmenn þurfa til fata, hátt og
lágt.
í Hazardeildinni allar mögulegar
járnvörur, ljósáhöld, glervörur,
glysvörur o. s. frv.
Thomsens Magasín er langbezta
verzlunin, því aðaláherzlan er lögð
á j)að, að vörurnar séu sem vand-
aðastar, en um leið svo ódýrar sem
unt er.
Thoinsens Magasín er langþœgi-
legasia og hagkvœmasta verzlunin,
þvi annars fjölgaði ekki viðskifta-
mönnum hennar dag frá degi og
ár frá ári.
Nýmjólk, undanrenning, rjórai og
brauð f'æst daglega í Þingholtsstræti 16.
Geymist afarlengi, en er að eins ekta, ef á ftösku-
miðanum stendur merkið:
Hafnía.
Bidjið alt af um, öl þelta hjá kaupmanni yðar.
Hlutafelagið
„Kebenhavns Bryggerier og Malterier“.
Stórmiklar birg'ðir af alls konar
efni, verkfærum og verkfæravélum,
fyrir smíðavinnustofur, mótorsmiðjur
og vélaverksmiðjur. Alls konar vélar
fyrir smærri trésmíði, svo sem bandsagir,
stillarar o. s. frv.
Biðjið um verðlista vora með myndum.
Nienstædt & Co.
Yestre Boulevard 20. Kjöbenhavn 13.
Eaupmannahöfii
Stotnsett 18'7'S).
Gothersgade 14.
VI. Schajer 2 Co.
Mekanisk skóverksmiðja og lieildsölu-forði
af öllum venjulegum tegundum af karla-, kvenna- og barnaskóm,
skóhlífum og flókaskóm. Sterkleiki, gott snið, lægsta verð.
Bezta samband fyrir útsölumenn.
Vegna utanfarar D. Östlund verða
engar sunnudagasamkomur í ,BeteI‘
fyrst um sinn.
vandaða, en mjög ó-
dýra heíi ég til sölu.
Sömul. tek ég að mér
viðgerð á gömlum
rokkum.
Halldór Þorsteinsson, Grettlsgötn 35B,
Thomsens
prima
vinðlar.
Beynið einu sinni
vín, sem eru undir tilsjón og etna-
rannsökuð:
rautt oB hvítt PORTVIN, MADEIRA og SHERRY
frá Albert B. Cohn, Kobenhavn.
Aöal-birgðir í
H. Th. A. Thomsens Magasin.
Stór-auðug’ir
geta menn orðið á svipstundu, ef lánið er
með, og þeir vilja ofurlitið til þess vinna.
— Biðjið um uppiýsingar, er verða sendar
ókeypis. — Reykjavik, — Pingholtsstræti 3.
Stefán Runólfsson.
íívar á að kaupa
öl og vín?
En í Thomsens
M a g a s í n.
Prentsmiðjan Gutenberg.
16
ið út. Það var gjöf sem henni var geíin fyrir löngu síðan, hún átti
hann sjálf, ég hafði ekki keypt hann handa henni. Og þetta gerði
ég þrátt fyrir, að við búum í ísköldum kima, og í vetur sem leið
hafði hún altaf kvef og hósta, svo nú er blóð farið að ganga upp
úr henni.
Og við eigum þrjú smábörn, og Katrin Ivanowna stritar frá
morgni til kvölds, meira að segja fram á nótt. Hún þvær og sópar
og heldur börnunum hreinum, því hún er alin upp við hreinlæti frá
því hún var barn. En hún er heilsulin, og ég veit að hún er mót-
tækileg fyrir tæringu. Já, ég veit það! Pess meira sem ég drekk,
þess meira kvelur það mig! Og hvers vegna skyldi ég þá drekka ?
Vegna þess, að ég leita huggunar og meðaumkvunar í víninu . . .
Ég drekk til þess að líða tvöfalt meira!« — Hann lét höfuðið síga
niður á borðið eins og í örvæntingu.
»Ungi maður!« hélt hann áfram og rétti sig aftur við. »Mér
sýnist ég sjá sorg og áhyggjur á andliti yðar. Ég sá það jafnskjótt
og þér komuð inn; þess vegna sneri ég mér strax að yður. Því
sjáið þér til, — þegar ég segi yður æfisögu mína, þá er það ekki til
þess að setja mig í gapastokk frammi fyrir þessum slæpingjum þarna,
þeir þekkja hana hvorl sem er áður. Nei, það gerði ég vegna þess,
að ég leita að mentuðum nianni, sem sýni mér samkend. Ég skal
láta yður vita að kona mín er alin upp á aðal-legri uppeldisstofnun,
og þegar hún lauk prófi þaðan, dansaði hún við landsstjórann og
aðra háa herra, sem boðnir voru við þetta hátíðlega tækifæri. Hún
fékk þaðan gullmedalíu að verðlaunum, og hið loflegasta mentunar-
vottorð.
Medalíuna — o, jæja — hana höfum við selt . . . fyrir . . . hm,
. . . löngu. Mentunarvottorðið aftur á móti á hún enn, það liggur í
kistunni hennar. Hún sýndi konu húsráðandans það ekki alls fyrir
löngu. Að vísu eru þær altaf að smá-rífast, en henni fanst hún þurfa
að státa sig við einhvern og minnast hamingjusamari, liðinna daga.
Og það get ég alls ekki ásakað hana fyrir, ég virði henni það ekki
til miska, því þetta er alt og sumt sem eftir er af mynjagripum þeim
er hún færði mér; hinu er ég fyrir löngu búinn að eyða. Jæja, jæja,
en liún er skapstór kona, stolt og óvægin. Hún þvær sjálf gólfin
sín, og borðar þurt rúgbrauð, en hún þolir ekki að aðrir sýni henni
lítilsvirðingu. Það var einmitt þess vegna, að hún vildi ekki sætta
17
sig við ósvífni og hrottaskap hr. Lebesetnikows. Og þegar afleið-
ingarnar af því urðu að hr. Lebesetnikow lúbarði hana, þá lagðist
hún í rúmið. Það var ekki meiðslum að kenna, heldur at því að
sómatilfinningin var særð.
Þegar ég eignaðist hana, var hún ekkja og þriggja barna móðir, sem
var hvert öðru yngra. Fyrra manni sínum, sem var yfirmaður í
stórskotaliðinu, hafði hún giftst af ást, og flýði með honum úr hús-
um foreldra sinna. Hún elskaði hann út af lífinu, en hann varð
spilafífl, komst í liendur Iögreglunnar, og dó. Seinustu árin var hann
farinn að berja hana; það er að visu satt, að hún tók ekki á móti
því með þögninni, það get ég sannað með svörtu á hvítu. En samt
sem áður minnist hún hans grátandi, og talar um hann sem fyrir-
mynd, mér til eftirbreytni, og ég er svo ánægður yfir að hún trúir
því að hún hafi að minsta kosti einu sinni verið hamingjusöm, þó
það sé að eins í ímynduninni.... Nú, jæja, þarna stóð hún þá
uppi með þrjú smábörn i afskektu og einmanalegu héraði, þar sem
ég dvaldi líka um þær mundir. Hún var svo átakanlega fátæk, að
ég get ekki einu sinni lýst því með orðum, enda þótt ég hafi nú
sjálfur reynt sitt af hverju. Öll ættmenni hennar létu sem þau þektu
hana ekki — en hún var aftur á móti svo stolt, altof stolt....
Já, og sjáið þér til herra minn. Ég var þá sjálfur ekkjumaður og
átti fjórtán ára gamla dóttur frá fyrra hjónabandi. Ég gat ekki horft
upp á þessa neyð, og bauð henni þess vegna að giftast mér. Þér
getið nú hugsað yður sjálfur, hve neyð hennar hefir verið mikil, úr
því hún, sem var mentuð og vel upp alin og af góðum ættum, gat
fengið sig til að taka slíkum manni, sem mér. Hún tók mér há-
grátandi, næstum því meðvitundarlaus af sorg — hún hafði engin
önnur úrræði. — Skiljið þér þetta, ungi maður? Skiljið þér hvað
það er, að hafa engin önnur úrræði? Nei, það getið þér ekki skilið
enn þá ! — í heilt ár á eftir rækti ég skyldu mína með samvizku-
semi og trygð, og bragðaði ekki einu sinni á þessari þarna — hann
benti á brennivínsflöskuna. — Því þér skuluð vita að ég hefi sóma-
tilfinningu. En það kom að engu haldi; einmitt þá misti ég stöðu
mína, án þess að hafa nokkuð til þess unnið. Og svo — ja, svo
byrjaði ég á sömu óreglunni aftur. Það er nú liðið hálft annað ár
síðan við settumst að í þessari skrautlegu borg, sem er skrýdd með
svo mörgum minnismerkjum, eftir að við höfðum ílakkað fram og