Reykjavík - 15.06.1912, Side 3

REYKJAVÍ K
95
SANNFÆRANDI
Engin rök fyrir
ágæti Sunlight-
sápunnar geta veri6
meira sannfærandi
en þa6, að reyna sápuna sjálfa.
SUNLIGHT SÁPA
2286
B Æ KUR
Watermans-sjálfblekunga
innlendar og útlendar. — Pappir og Ritföng.
Þetta kanpa allir í
Bókaverxlun iigfúsar Eymimdssonar
Lækjargötu S.
I.aust prestakall. Sandfell
(Sandfells- og Hofssóknir) í Austur-
Skaftafells prófastsdæmi. Veitist frá far-
dögum 1912. Heimatekjur kr. 107,40.
íbúðarhússlán kr. 1500,00 með lánskjör-
um laga 1907. — Umsóknarfrestur til
júliloka.
Lausn Irá embætti var Por-
valdi Pálssyni, hjeraðslækni i Horna-
fjarðarhjeraði veitt 1. þ. m. án eftirlauna.
Laus læknishjeruð. Hjeraðs-
læknisembættið í Rangárvallasýslu. —
Árslaun 1500 kr. — Aglýst 8. þ. m. —
Umsóknarfrestur til 10. sept. næstk.
Hjeraðslæknisembættið í Hornafjarð-
arhjeraði. — Árslaun 1500 kr. — Auglýst
12. þ. m. — Umsóknarfrestur til 10. sept.
Mælingamennirnir dönsku,
8 undirforingjar og 18 dátar undir stjórn
Jacobsens höfuðsmanns, komu með
Sterling 11. þ. m.
Látin er á Akureyri 11. þ. m. Snjá-
lög Porvaldsdóttir, kona Sigurjóns bónda
Jóhannessonar frá Laxamýri, og móðir
Jóhanns skálds Sigurjónssonar og þeirra
systkina.
Matthias Jochumsson er
væntanlegur hingað með »Flóru« þessa
dagana snöggva ferð.
Sveitamenn
næstk.
og
„Lögregla**.
Nafnið er gamalt og stórt, og bendir til
að eitthvað mikið búi undir. En jeg hefi
oft veitt því eftirtekt, að fátt er það í hin-
um fámenna höfuðstað landsins, sem öllu
leiðara er og af káralegra, en framkoma lög-
regluþjónanna — sumra þeirra að minsta
kosti.
Jeg skal nefna dæmi: Er það ekki óvið-
kunnanlegt, að sjá sjálfan yfirlögregluþjón-
inn ríða upp á gangstjettirnar, sjá hann
tvístra þar með harðri hendi hópum sak-
lausra bama, sem auðvitað hafa ekkert fyr-
ir sjer gert? Jeg vil skjóta þeirri spurningu
til manna hjer, hvort þeir hafi nokkursstaðar
annarBstaðar kynst svipaðri framkomu lög-
regluþjóna. Mjer er það og í fersku minni,
þótt langt sje um liðið, þegar áminztur
virðulegur lögregluþjónn tók sveitadreng,
alókunnugan, sem ekki þekti neinar bæjar-
reglur hjer, þreif all-óþyrmilega í öxl hon-
um og barði hest hans með staf sínum, dró
síðan drenginn fyrir bæjarfógeta, og vildi
að hann fengi sekt.
En sök drengsins var sú, að honum hafði
orðið það á, að ríða (hægt) um gangstjett-
ina frá Pósthússtræti að ísafoldarprentsmiðju,
þangað er hestinum var ætlað.
Pógeti, sem vitanlega leit rjettilega áþetta
mál, vildi ekki fella sekt á drenginn, og
hefir víst þjóninum líkað það miður.
Um að gera, að halda sig við framhleypn-
ina og hörkuna, án þess að vita hvað verið
er að gera.
Oftast finna „spormenn“ þesBÍr hvöt hjá
sjer til snarræða gegn sjómönnum, sem má-
ske hafa fengið sjer helzt til mikið í staup-
inu eftir langa og stranga útivist á sjónum.
Þeim er ánægjulegt, að draga slíka menn í
fangahúsið og setja járn á hendur þeirra,
ef þeir vilja ekki ganga með þeim góðfús-
lega að fangelsinu, og jafnvel hvort sem
heldur er. — Og þess eru dæmin, að 3 lög-
regluþjónar treystast ekki að ráða við einn
mann dauðadrukkinn, án þess að fá til þess
hjálp frá öðrum út í frá. Væri þetta þó
tæplega ofraun fyrir jafnmarga kvenmenn.
En þjónarnir þykjast bara „menn að
meiri“, ef þeir hafa komið einhverjum í
„steininn11.
Þeir eru ekki að fást um það, þótt þessir
menn sjeu ef til vill illa til reika, og geti
beðið heilsutjón af hörkulegri meðferð —
eða jafnvel mist lífið, eins og dæmin hafa
sýnt. —
Alloft er það byrjun til óeirða á strætum
hjer, að drukknir menn fara að erta lög-
regluþjónana, þegar þeir sjá þá. Því virð-
ingin er ekki meiri en svo, sem borin er
fyrir þessum herrum. —
Eins og jeg hefi áður minst á, brúka
þjónar þossir oft sjerstaka áreitni við börn,
sem eru venjulega að skemta sjer á saklaus-
an hátt, — flæma þ*x eins og kindur og
tvistra þoim í allar áttir. Sá, sem mest að
því gerir, stendur að metorðum næstur þeim
æÖBta meðal þjónanna. — Mundi ekki bæj-
arstjómin vilja útvega honum „Bifreið“, svo
að hann mætti aka á eftir barnahópnum til
að hafa hendur í hári þeirra, í líkingu við
það, sem Erakkar hafa nú látið lögreglu-
þjóna sína gera, til að elta bófa og morð-
varga. Heppilegast væri máske, að gera
þjón þennan að ökumanni (Droskekúsk), þá
mundi honum koma að góðu loðhúfan mikla,
sem hann ber hálft árið, líkt og svipaðir
starfsmenn gera í útlöndum. —
En sleppum nú gamninu. — Það væri
óskandi að lögregluþjónar vorir löguðust
brátt, yrðu mannúðlegri og myndarlegri, svo
að menn þurfi ekki að blygðast sín fyrir þá
gagnvart annara þjóða mönnum, sem hingað
koma.
Ól. Jónsson.
„Reykjavík“ hefir ekki viljað neita grein
þeBsari upptöku, jafnvel þótt henni sje alls
ókunnugt um sakir þær, sem hjer eru born-
ar á lögregluþjónana.
Nöfn og nýjungar.
Leikhúsið. Danski leikaraflokk-
urinn, undir stjórn hr. Fritz Boesens,
kom hingaö með Botniu frá ísafirði 11.
þ. m., eins og til stóð. Hefir hann þeg-
ar leikið hjer tvö kvöld, miðvikudag og
fimtudag, sama leikinn í bæði skiftin,
»Förste Violin«, gamanleik eftir þá
Gustav Wied og Jens Petersen. Hjer
um bil húsfylli bæði kvöldin. Leikur-
inn er einstaklega fyndinn og fjörugur,
en allt of efnislitill til þess að vera eins
langur og hann er. Leikendunum tókst
yfirleitt vel, þótt helzti mikil fiflalæti
gerðu leikinn sumstaðar æði ósennileg-
an. Gervin voru flest góð og sum ágætf
þó höfðu sumir, t. d. hr. Boesen sjálfur,
ekki varað sig á þvi, hve ljósin eru
sterk og húsið litið, og sást því greini-
lega, að andlitin voru ekki ekta. Yfir
höfuð lítur út fyrir, að þeir danskir
leikarar, sem hingað hafa komið, sjeu
vanir ööruvísi ljósaútbúnaöi á leiksviði
og veikara ljósi, heldur en hjer tíðkast,
því að þeir flaska iðulega á þessu sama.
Allur útbúnaður leiksviðsins var í ágætu
lagi þessi kvöld, og geröi stofuna vist-
íega, þótt fornfáleg væri.
í kvöld og annað kvöld verður leik-
inn hinn alkunni ádeiluleikur Holbergs,
»Jeppe paa Bjærget« (Jeppi á Fjalli), og
verður það án efa ágæt skemmtun. Á
eftir leiknum segir frú Boesen æfintýri
eftir Andersen gamla, og spillir það
ekki til.
Á þriðjudaginn verður svo byrjað á
hinum fræga leik Ibsens, »En Folke-
fjende« (fjóðníðingurinn«), og verður
það líklega síðasti leikurinn, sem flokk-
ur þessi sýnir i þetta skifti. Par Jjeikur
Árni Eiríksson gamla hlutverkið sitt, Ás-
lák gamla prentara, og leikur hann það
á íslenzku. Boesen leikur sjálfur lækn-
inn, en hr. Lundquist sútarann gamla.
»Oi-ðiil>ólím-l jelan’ið h/í.«
heitir hlutaijelag eitt, sem nýlega hefir
verið stofnað hjer i bænum. Formaður
þess er prófessor Eiríkur Briem, gjald-
keri Benedikt kaupm. Pórarinsson, og
skrifari Jón Ólafsson rithöfundur. Fje-
lagið gefur út »Orðabók íslenzkrar tungu
að fornu og nýju« eftir Jón Ólafsson.
Er prentun hennar byrjuð fyrir nokkru,
og verður það afar mikið rít, eins og
áður hefir verið skýrt frá hjer í blaðinu.
Söngíjelagið VY. júní syn'gur á
mánudagskvöldið — afmæli Jóns Sig-
urðssonar — kl. 9, á svölunum á Hótel
Reykjavík. Meðal annars syngur það
þar Vorvísur Hannesar Hafstein með
lagi eftir Jón Laxdal. Pær visur söng
fjelagið á þessum sama staö i fyrra á
aldarafmæli forsetans, en allt of fáir
vissu þá af því. Nú hafa vísurnar með
laginu verið prentaðar, og fást í bóka-
verzlunum.
i Jón X^íUhkoii, söngfræðingur frá
Winnipeg, kom hingað í kynnisför meö
Sterling 11. þ. m. ásamt konu og barni.
Hann hefir nú veriö 16 ár i Ameríku.
bœjarbúar.
Eins og að undanförnu byrjar
<•
Simiar-útsala
mánudaginn 17. júní n. k.,
í verzlun
c7éns cJCelgasonar
frá Hjalla.
100/o—300/o afsl. Á
V efnaðarvörum,
Olíufatnaði,
Gfler- og emal. vörum
o. fl.
Sigurður Jólinimesson skáld
var einn þeirra Vestur-íslendinga, sem
kom hingað í kynnisför með Botníu 2.
þ. m. Hann er einn af elztu vesturför-
um, hefir verið í Ameríku i 40 ár. Hann
dvelur hjer á landi til hausts, og máske
lengur.
a'
’
'uu;
m
trwv'
; brúkuð íslensk, alls-
konar borgar engínn
betur en
I Helgi Helgason
(hjá Zimsen)
Reykjavík.
29
bera heldur tapið með þögn og þolinmæði — fyrst um sinn
— en að gefa þeim frekari astæðu til að gruna mig. Jeg
fór þvi að sofa. Og svo lagði jeg af stað hingað undir eins
og jeg hafði borðað morgunverðinn.
En eitt er það, sem mjer finnst kynlegast af öllu i þessu
dularfulla máli. Jeg var við, þegar líkið var rannsakað, og
jeg er alveg viss um, að þær átta perlur, sem vanta, voru
ekki á líkinu. Af þessu er auðsætt, að sá, sem drap Simmons,
hlýtur einnig að hafa tekið af honum þýfið — nema þessa
einu perlu, sem var í hendi líksins.
Þjer sjáið því, að mál þetta hefir i raun rjettri tvær hliðar.
Ef þjer finnið morðingja Simmons, þá losið þjer mig ekki
einungis við þennan órjettláta grun, sem á mjer hvílir, heldur
eruð þjer þá og kominn vel á veg með að útvega mjer aftur
perlur þær, sem stolið hefir verið frá mjer. Jeg get sem
stendur ekki tilkynnt lögreglunni að þeim hafi verið stolið,
því að ef jeg gerði það, þá ætti jeg á hættu að verða kærður
um morðið. Það er býsna flókið mál, þetta, eða finnst yður
það ekki?« mælti Fremantle að lokum með uppgerðar-
mikilmennsku. En i raun og veru kveið hann auðsæilega
fyrir að sjá og heyra, hver áhrif saga hans hefði haft á mig.
Hið ytra útlit höfuðsmannsins mælti ekki með honum,
og öll framkoma hans bar vitni á móti honum. En samt
sem áður var næst mjer að halda, að hann segði í aðalatrið-
unum satt frá. Annars varð jeg auðvitað að athuga málið
vandlega frá báðum hliðum, því að það tilheyrir ekki min-
um verkahring, að hjálpa glæpamönnum til að komast hjá
maklegri refsingu.
Það var vel mögulegt, að Fremantle höfuðsmaður hefði
sjálfur falið perlurnar, þegar hann var búinn að drepa mann-
inn, til þess að varpa mjer, og auðvitað yfirvöldunum líka,