Skeggi - 16.03.1918, Blaðsíða 4

SKEGGI
sem lengst eiga, og svo gæti vel
farið svo, að einhver rjeri á
meðan, sem þeir vissu þá ekkert
um, og óvíst að hinir sem eftir
væru, færu að fræða þá um það,
(því nógu margir gætu þeir orðið
fyrir því þó þeir sætu í landi).
Nú vil jeg eftirláta þeim, sem
betur hafa vit á, að ræða frekar
um fyrirkomulagið á því, en þess
vil jeg geta, að jeg áiít óþarft að
hafa sæluhúsið stærra en svo,
að formennirnir aðeins geti
„básað“ sig þar inni. Hásetum
þeim, sem kynnu að vera á
vakki með þeim þar, ætti engin
vorkunn að vera að halda á sjer
hita með öðru móti, þar sem
þeir þyrftu ekki að binda sig við
veður-athuganir, eða bátaumferð
um „leiðina“, og gætu gengið
um og barið sjer. Jeg álít þetta
of mikið velferðarmál til þess að
gengið yrði fram hjá því, jeg
býst því við að sjá eða heyra
eitthvað meira um það rætt; og
færi svo að það verði tekið til
meðferðar á almennúm förmanna-
fundi, vil jeg vona að árangurinn
af því vcrð: meiif en. nr siðasta
formannafundinum sem hjer var
haldinn. Og með þeirri ósk legg
jeg þessa hugmynd undir úrskurð
allra hlutaðeigenda.
Háseti.
OÞARFT
er að taka það fram, því það er
fyrir löngu alkunnugt, og það
vita allir, að aliar vörur tii
lítgerðar, fá menn b e s t a r
og ódýrastar í verslun
s. 3- 3°^s*n

„Ísíeiag Vestm.eyia”
l verður að ganga ríkt eftir því, að síld sú, og geymslukaup, sem
í það hefir lánað út, eða hér eftir lánar, verði borguð mánaðarlega,
til þess að það geti fullnægt skuldbindingum þeim, er á því hvíla
út af sildar- og kjötkaupum þess á næstliðnu hausti.
Félagið telur sér því ekki fært að lána síld þeim útgerðar-
félögum, sem ekki borga úttekt sína í lok hvers mánaðar.
Vestmannaeyjum 22. janúar 1918.
r.»i* • í t
Nýir kaupendur
fá blaðið frá áramóium og árganginn úi fyrir aðeins
4 krónur.
Gengi á erlendri mynt.
(Pósthiís) 14. mars.
Fiorin......... 153 aur.
Dollar....... 360 —
Sterlingspd, . 1620 —
Franki....... 64 —
Sænsk króna. 113 —
Norsk — 106 72 —
Mark............ 62 —
Franki svissn. 7772—
Króna austurr. 37 —
| Tíðarfarið er heldur óstöð-
! ugt og óhagstætt fyrir útræðið.
Skárra þó þessa viku en hina
fyrri.
Til sveita er tíðarfarið sagt
gott, hiti um ait land fyrir miðja
vikuna og í dag. Horfur með
fjenaðarhöld að batna.
Affabrögð. Róið hefur verið
meiri part vikunnar og fiskast
ágætlega suma dagana.
Formannafundur Sókn-
arnefndin boðaði alla formenn í
plássinu á fund siðastl. laugardag
til að ræða um hvort ekki sje
gerlegt að afnema helgidagaróðra.
Miklar umræður urðu um þetta
með og móti. Að síðustu var
samþykt yfirlýsing um það, að
afnema beri helgidagaróðra.
Fieira var ekki tekið fyrir á
fundinum.
Strand» Danskt skip, „Köb-
enhavn, rakst á sker við Gróttu
á mánud. Skipið var á ieið frá
Philadeifia til Liverpool með farm
af áburðarolíu, um 3600 smál.
„Geir“ bjargaði skipinu þegar og
fór með inn til Reykjavíkur. það
er nokkuð skemt, verður tekinn
úi því farmurinn og lagður á
iand í Viðey.
■3 æftaleysi, hið mesta, hefur
verið undanfarið um alt Suður-
land og vestra. Nógur fiskur er
sagður syðra, ef í hann næðist.
Á mánudag rak nokkra þorska á
Stokkseyri; það er sjaldgæft þar
nema mikil fiskiganga sje. Ekki
gefið á sjó þar síðan fiskurinn
kom,
Skipafregnír.
„ !s!arid“ liggur i Reykjavík.
Einhver miskiíð er orðin út úr
því milli landsstjornarinnar og
„sainein. fjel.“. Talið líklegt að
til málaferla dragi.
„Villemoes“ fór norður á
Húnaflóa til að sækja kjöt, sem
hann á að flytja til Noregs.
„Botnia“ og „Sterling“ eru á
leiðinni frá K.höfn,
„Geysir" kom um siðustu
helgi til Reykjavíkur með allsk.
vörur.
„Lagarfoss" var að koma frá
Reykjavík, með póst og tarþega.
Ennfremur 100 föt af steinolíu
og sykur frá landsstjórninni. Er
á hvorutveggia full þörf.
Prentsm. Vestmannaeyja.
hafði hann fengið í gæslu-
varðhaldinu. Læknirinn ljet flytja
hann heim til sín og ljet fara vel
um hann, en Dórótea vakti yfir
honum nætur og daga. Batnaði
honum furðu fljótt og hjeldu þau
þá áfram.
XV.
Sumarið var liðið. það var
kátt mjög á ökrum og engjum.
Bændurnir voru að flytja heim
hey og korn. Konur þeirra og
dætur gengu að vinnunni og voru
kátar yfir því að vera úti í góða
veðrinu. Vinnufólkið lá ekki á
liði sínu, það hamaðist við vinn-
una, hló og söng og masaði.
Kornbindin stóðu í rjettum röð-
um á ökrunum og alt var í mesta
fjöri.
Sólin var hátt á lofti og skein
í heiði. Fólkið á einum akrinum
(131)
var í þann veginn að setjast niður
til að eta miðdegisverðinn. Einn
vinnumannanna hófst upp úr
eins manns hljóði og stakk upp
á að fara að dansa. Alt komst í
uppnám viðþessatilögu. „þarna er
hljóðfærið„, bætti hann við, brá
höndunum fyrir munninn og hróp-
aði: Heyrðu hörpuleikari komdu
og spijaðu fyrir okkur! Við
ætlum að dansa“. Fólkið þaut
alt á fætur og fór að gá í þá
áttina, sem maðurinn benti. Skamt
þaðan fór gamall maður eftir
veginum, með lírukassa á bakinu.
Fyrir honum rann rakki með
band um hálsinn; hjelt maður-
inn í annann endann á bandinu.
Á eftir honum gekk ung stúlka
þokkaleg og gömul kona elti hana.
Ekki heyrðu þau það sem til
þeirra var kallað. Fólkið á akr-
inum fór nú að ókyrrast. Karl-
(132)
mönnunum gramdist að ná ekki í
hljóðfærið og stúlkurnar eggjuðu
þá ineð augnaskotum. Lítill dreng-
ur var þar hjá og þekti hópinn.
Alla setti hljóða í svip er Bout
var nefndur, eymd hans gekk
öllum til hjarta. þetta stóð þó
ekki lengi. Verkafólkið þaut af
stað á eftir honum í hóp og
börnin úr nágrenninu líka. þau
söfnuðust öll utan um Bout og
förunauta hans, en verkafólkið
stóð álengdar; það gat ekki
fengið af sjer að trufla alvöruna
í hópnum. Bout þekti öll börnin
á hreinni og skærri röddinni,
síðan hann var sjómaður í Panne;
þau voru þá bestu kunningjar
hans. Hann tók lírukassann og
Ijek fyrirþau og hin fjörugustu
danslög, en börnin dönsuðu,
hlóu, hoppuðu og klö'ppuðu
saman lófunum af gleði og ánægju.
(133)
Honum var hin mesta ánægja
af þessu. það hafði altaf verið
yndi hans að gleðja aðra. Mest
þótti honum gaman að gleðja
börnin, því engum er gleðin eins
eðlileg og þeim. Bernskan er
bjartasti tími mannsæfinnar.
Síðan hjelt hann í áttina tii
Adenkerke. Kom hann þar um
hádegisbilið, Honum fanst hamar-
inn í kirkjuklukkunni slá á lijarta
sitt er klukkan sló. þau hjeldu
eftir götunni þar til þau komu
að þokkalegu húsi. Dórótea
hringdi dyrabjöllunni, og út kom
roskinn maður, sem var klæddur
sem borgarbúi.
„Bout! Dórótea! komið hingað
vinir mínir“, sagði hann undrandi.
þetta var borgmeistarinn í Aden-
kerke. Hann leiddi þau öll inn
í hús sitt og lokaði á eftir sjer.
(Framhald).
(134)