Suðurland - 27.06.1913, Blaðsíða 3

SUÐU'RLAND
11
Ekta
Demants-brýni
cru Bqzíu IjáBrýni í fícimi.
JafngóA á allskonar cggjárn, bæði hörð og deig.
Yinna afar-íijótt.
(xcra flugbcitt á fáum sckiuiduin.
Eru sérlega endingargóð, og yerða þvi ódýrust allra brýna.
Spara tíma, fé og fyrirliöfn.
Þelr, scm citt siim hafa rcynt þau, kaupa aldrei önnur brýnl.
Athugiðí
Demantsbrýnia eru því aðeins ektá, að þau séu með einkennismiða með
nafni mínu.
Yarist einskisnýtar eftirlíkingar, sem hafðar eru á boðstólum.
Einkasali á íslandi:
Stefán Runólfsson
Ingólfsstræti 6, Reykjavík,
Eftirmæli.
Eiríkur Einarsson í Fellskoti í Bisk-
upstungum lést að lieimili sínu 11.
þ. m., eflir þunga og langa legu.
Hann var fæddur á Álfsstöðum á
Skoiðum 2. okf. 1826. Ólst þar upp
til 26 ára aldurs, fyrst bjá foreldrum
sínum og síðan hjá foður og stjúpu.
Fluttist hann þá að Fellskoti, árið
1852, kvæntist það vor Guðrúnu, dótt
ur Eyvindar bónda þar, og tók sama
vor við búsforráðum. Bjuggu þau
svo Ur því þar samfleytt í 39 ár.
Haustið 1881, 21. sept. dó kona hans.
Eftir það bjó Eiríkur með dóttur sinni
til vorsins 1894, er hann fékk Guð-
laugi syni sínum og Katrínu Porláks-
dóttur, konu hans, bUsforráðin i hend-
ui'. Hafði hann þá alls bUið í Fells
koti í 42 ár.
Þau hjón, Eiríkur óg GuðrUn, eign-
uðust 11 börn alls, 3 dóu ung, en 8
komust upp. Ómegðin var því mikil
og efnin í fyrstu mjög lítil og kotið
niðurnýtl og rýrt. Alt t.ók þetta þó
smám saman breytingu til batnaðar,
efuin jukust og kotið batnaði. Eftir
10 ára búskap keypti hann Fellskot
fyrir 750 dali, auk kúgilda, og var
hann skuldlaus fyrir það þegar 10.
barnið fæddist. — Regar hann kom
að jörðinni var a)t túnið kargþýft og
gaf af sér um 70 hesta. Pegar hann
lét af búskap var það að mestu slétt
og gaf af sór 200 hesta, auk' þess
hvert hús uppbygí á jörðinni ,. og
vörslugarðar hlaðnir fyiir túu og
engjar, að mestu Ur tómu grjóti,
námu þá 1000 föðmum.
Smiður var Eiríkur sái. bæði á
tró og járn, þó ekki „lærður", sem
sagt er. Sem dæmi þess, hve mikið
hann smíðaði fyrir menn af bæ, má
nefna, að hann smíðaði 30 baðstofur
og undir 200 likkistur. Af því sést
að hann heftr ekki ætið verið heinia
að hlynna að hjá sjálfum sér og að
mjög hefir hann verið afkastamikill
að koma öllu þessu af auk sjálfsagðra
heimilisarina, þegar á það er líkalitið,
að alt var þetta vandað, sem hann
gerði, og rammbyggilegt.
Eftir að hann hætti búskap, var
hann hjá syni og tengdadóttur, gekk
að slætti og vann alla vinnu, þar til
fyrir 2 árum að hann varð blindur.
Rúmlega seinasta áiið lá hann rúm-
fastur, orsakaðist það af slysi, er
hann leið, sem lagði hann í rúmið.
Eiiíkur sál. var maður hár og þrek-
inn, og ramur að afli, nokkuð
stórskorinn í andliti og bar svipurinn
glöggan vott um kjark og þrek. Hlaut
manni að detta fornaldarhetja í hug
er maður sá hann. Svarharður og
kaldyrtur var hann oft um það, sem
honum þótti miður fara eða fanst
fátt um. - Við fyrstu kynningu var
hann venjulega fáorður og „þur á
manninn". En hann var vinur vina
sinna, bjargti yggur og sannur og fals-
laus í hjarta. Rað þótti því öllum
mikið til hans koma og báru hlýan
vinarhug til hans, þvi að mannkost-
irnir voru miklir, þótt ekki auglýsti
hann þá alla við fyrstu sýn.
Úthald og heilsa var dæmafá. Rau
73 sumur er hann gekk að slætti um
dagana, fatlaðist hann einn dag frá
vegna veikinda — að hans eigin sögu-
sögn. Eg get þessa, því að mér finst
það muni sjaldgæft.
Hann var jarðsettur 25. þ. m. að
viðstöddu miklu fjölmenni sveitunga
hans, sem óefað allir töldu sig sjá á
bak bæði miklum manni og góðuin, I
þar sem hann var.
28. maí 1913
Kunnugur.
--------------
Á víð og dreif.
Prcstkosning. Jakoh Ó. J^árus
son er kosinn prestur í Holti undir
Eyjafjöllum. Hlaut hann 199 atkv.
en hinn umsækjandinn 8. Tekur
hann vígslu í Reykjavik á morgun.
Litaskiftl segja nýkomin Reykja*
víkurblöð orðið hafa á fánastöngum
bæjarins siðan 12. júní. Sá rauðhviti
sést ekki, en þeim bláhvíta fer fjölg-
andi.
Stjórnarfrumvörpln eru nú kom*
in í dagsljósið, en óijósar fregnir hafa
af þeim borist hingað, verður þeirra
því að engu getið hér að sinni.
Þingvika verður hún allmikil vik-
an næsta. Rá sitja á rökstólum:
alþingi, búnaðarþing og fiskiveiðaþing.
82
Engin byiði er þó ofþung tveimur og lóttara að bera hana en að
vera einn síns liðs og „vinalaus ganga um grýttar slóðir".
Hann var niðursokkinn í þessar hugsanir, og áður en hann
vissi af vai hann aftur kominn inn i dimma ganginn. Hann and
varpaði þungan og ætlaði að fanra að hátta, en alt í einu bar fyrir
hann fagra sýr. Gangdyrnar vissu út, að brunninum, og nú sá hann
nokkuð sem eyddi öllu þunglyndi úr liuga hans. Úti við brunninn
stóð stúlkau hans fagra, i tunglsljósinu, hann þekti hana óðar þó
hún snéri baki við honurn. Hún hafði bera handleggi til axla og
þvoði þá upp úi steinþrónni með sýnilegri ánægju. Þegar hún hafði
þvegið handleggina baðaði hún þeim útí loftið eins og þegar fugl
baðar vængjum sínum, en vatnið hríslaðist af þeim í allar áttir og
liktist gullregni í glitrandi tunglsljósinu. Þegar hún hafði baðað
handleggjunum nægiloga, -laut hún niður og lót vatnsbununa renna
um andlit sór og þvoði sér svo með höndunum um háls og enni;
hún hafði ekki tekið eftir því að hárið hafði losnað og fallið niður
í vatnið.
Um siðir rétti hún sig upp og hristi nú liöfuðið eins og áður
handleggina, og snóri sér með aftur augun að tunglinu eins oghún
vildi láta það þerra sig með geislum sínum.
Alt í einu leif, hún upp, sýuilega skelkuð. Karlmannsarmlegg-
ur hafði laumast utanum mjóa mittið hennar og rödd ein hvíslaði
nafn hennar mjúkiega.
„Eruð það þér?“ spurði hún hrædd. „Hvað eruð þér að gera
hér úti? Viijið þér gjöra svo vel og sleppa mér samstundis, eða
eg skal dæla á yður úr brunninum, svo það verði ekki þur þráður
á yður!“
„tlægan barn“, sagði hann og reyndi að ná um hendur henn-
ar. „Eg Þaif að tala við þig“.
En hun vatt eér úr fangi lians ei. s og ekkert væri, gekk nokk-
ur skref til baka frá brunninum og sagði með reiðitindrandi augum,
um leið og hún þerraði sér í framan á svuntunni sinni:
„Er það nokkur almennilegra manna siður að laumast á eftir
^anni og svíkjast svo að manui þegar maður á sér einskis háttar
von, hafi hann ekkert iit í liyggju? Og eg finn það á mér að þér
viljið gjöra mér ait ilt sem þér getið. Sagði eg yður það ekki nógu
greinilega í kvöld, að eg læt ekki hafa mig að leiksoppi. Þér ættuð
Gabricl frændi. 79
þín; þú þarft ekki annað en segja til, og eg skal ekki láta standa
á brúðkaupsveislunni. En eftir þann tíma vil eg ekki taka fyrir
hvað eg kann að gjöra, en á meðan skaltu kalla mig frænda, og
þú verður að lofa mér því að leita til mín manna fyrst, ef þér ligg-
ur litið á, eða ef eitthvað mótdrægt mætir þér. Ójá, við manna
börn förum sjaldan varhluta af því, og það leið ekki á löngu að eg
fékk tækifæri til að hughreysta hana, því — okkar á milli sagt —
fyrir tveim árum síðan, þegar hún var aðeins 16 ára gömul, var
hún sama sem trúlofuð ungum veitingasala í þorpinu þar sem hún
átti heima, en svo kvæntist hann alt í einu ríkri bóndadóttur. Hún
skrifaði honum til, þegar hún heyrði orðasveiminn um þetta, en
fékk ekkert svar. Síðan hefir hún aldrei verið söm og áður, og þó
hana vanti ekki neitt af því sem nauðsynlegt er til lífsviðurhalds
— því frænku hennar þykir afar vænt um hana, eins og öllum sem
kynnast henni, og eg liefi nú gengið hér út og inn eins og grár
köttur á 5. ár, og hefi aldrei komist að neinu misjöfnu í fari henn-
ar — hefir hún þó aldrei náð sínu fyrra glaðlyndi og jafnaðargeði.
Hm, þér skiljið!“
Hann sötraði þunglyndislega úr glasinu, sem veitingasalinn hafði
fært honum. Svo stundi hann þungan og strauk hendinni um enni
sér og undir hárkolluna, eins og honum væri ofheitt með hana.
„Hún er lika svo ung ennþá“, sagði Gabriei. Skrafhreyfni þessa
nýja kunningja hans hafði hálft um hálft dreyft hans eigin hugar-
myrkri. „Hún lætur 'víst huggast. með tímanum, hún deyr vaila
sem nunna?"
„Kað hugsa eg nú ekki“, sagði „gamli frændi“. „Eg hefi einu
sinni spurt hana um það, og svaraÖi hún þá: „Ef einhver góður
maður og ráðsettur kæmi, sem mér geðjaðist að, því skyldi eg ekki
taka honum? Eg gæti auðvitað aldrei elskað neinn mann eins og
Lorenz. En hvað gagnaði mér ástin sú? Hún gjörði mig vansæla,
og eg finn að það er heimska að elska nokkurn mann svo, að lífið
verði einskis virði án hans ef hann skyldi yfirgefa mann. Nei“,
sagði hún, „eg vildi ekki gjöia honum það til geðs að syrgja mig
í hel hans vegna". — Svona er nú kvenfólkið okkar, hérna með-
fram Rín. Það tekur sér niótlætið jafn nær, að líkindum,
og annað kvenfólk. En eé eitthvað ómögulegt, þá er það
lika ómögulegt, því „það er ekki að þrá, sem ekki er að