Suðurland - 27.06.1913, Blaðsíða 4

SUÐURLAND

Sláttuvélin „Deerin§“
nýkomin.
Sömuleiðis Brýningaráfiöló og Ijáirnir
fiunnu, ný JTnsfi spaéafierfi, seill allir vilja
fá.
Munið eftir öllu þessu og gleymið ekki hinni
margreyndu
D í a b o I ó
sam síanéasí mun alía samfiapni fíár oftir
sem áéur.
HF Ingólfnr
Stokkseyri. Háeyri.
Úrsmíðavinnustofa
Væri óskandi að sem flesi. þarft og
nytsamt mætti framkvæmt verða af
því sem þar verður „þingað" um.
Ný upplinding. Sigurður Johnsen
kennari á Vopnaflrði hefir fundið upp
og sýnt nýlega í Reykjavík ofanafiistu-
vél, sem hesti er beitt fyrir. Er lát-
ið vel af henni á greiðfæru landi, enda
varla að búast víð að slík tæki geti
orðið að liði nema á litt þýfðu landi.
Slys við hafnarvinnuna í Reykja-
vík hafði orðið nú fyrir nokkru.
Varð það með þeim hætti, að tié-
pallar þeir er reistir voru fram við
granda og grjótinu úr vögnunum er
steypt niður af, hrundu niður, þoldu
ekki þunga vagnanna. Féllu vagn-
arnir niður með grjótinu og mönnun-
um sem í þeim voru. Mennirnir
sumir meiddust allmikið, en sumir
sluppu ómeíddir. Furðulegt talið að
nokkur þeirra skyldi sleppa lifandi
eins og á stóð. Gerðar cru nú ráð-
stafanir til rann3ókna útaf slysi þessu.
Héraðsfundlu* Árnespi ófastsdæm •
is var haldinn að Hraungerði á föstu-
daginn var, fámennur og daufur í
dálkinn eins og títt er um slíka fundi.
En sér til hressingar höfðu þeir sem
þarna mættu haft fjörugar kappræð
úr utan fundar um atburðinn í Reykja-
Vik 12. juní. Einhverjir þá ifklega
verið þar er réttlæta viidu verk varð-
skipsforingjans. Ojæja, „sýnurn aug-
um lítur liver á silfrið".
Úndarlcg fyrirbrigði — fyrir-
boði? Á mánudagsmorguninn kom
til Stokkseyrar seglskipið „Elin" með
vörur til kaupfél. Ingólfur, hafði ver-
ið hér fyrir utan alllengi og ekki
getað náð höfn vegna brims og storma.
Við komu skips þessa hófust tveir
rauðhvítir fánar á stöng þar á Stokks
eyri. En hálfskritið var að sjá þá,
annar hékk aðeins á eiuu horninu
utan i stönginni, rétt eins og maður
sem er að hiapa fram af hengiflugi,
on nær dauðahaidi snöggvast með
annari hendinni, hinn var eins og
andlit sem flóir í tárum. — Skopleg
tilviijun.
Feir sem senda blaðinu ritgerðir
verða að láta nafns síns getið um
leið, þó naftiið eigi ekki að birtast í
blaðinu. Greinar sem sendar eru án
þess i itstjóri fái að vita nafn höfund-
ar, verður ekki veitt viðtaka.
Ritstj.
Fastir áskrlfcndur
að „'Verkmannablaðinu" gefi sig
fram við
Ouðm. llaildórsson
pt. Hraungerði, Eyrarbakka.
Þakkarorð.
Öllum þeim mörgu sveitungum
mínum og öðrum, er viðstaddir voru
jarðaiför manninss míns sál., Þorgcirs
Þórðarsonar, og á annan hátt sýndu
mér hluttekningu við fráfall hans,
votta eg þakklæti initt.
Núpum 8. júní 1913.
Guðriðíir Guðmundsdóttir.
Ritstjóri og ábyrgðarmaður;
Jón Jónatansson, alþingism .
Prentsmiðja Suðurlands.
Stefáns Runólfssonar
i Reykjavík er flutt í
INGÓLFSSTRÆTI 6.
Alt að 1000 tómar steinolíu-og
olíutunnur
óskast keyptar mót borgun út i hönd
Tilboð, þar sem fr-am sé tekið það
verð, er óskast fyrir tunnurnar, send-
ist til
Karl Strand
á Siglufirði.
80
fá“, eins og máltækið segir. Þessvegna er eg óhræddur um Þrúði,
en því smeykari um okkur alla hina, sem umgöngumst hana dag-
lega, ár út og ár inn. Hm. Eg má ekki hugsa til þess!“
„Hvað meinið þér með því?“
„Æ, já, hún vill nú út af lífinu komast í burtu héðan, ekki þó
í heimsókn og ekki heim í sitt eigið þorp ; því móðir hennar er
ekkja og á seks börn, yngri en hana, og henni þykir vænt um
að vita Þrúði hér hjá fiænku sinni. Hamingjan má vita hvernig
hún heflr fengið þessa flugu í höfuðið. Eitt er víst, að hún vill
friðlaus komast í burtu og sjá og heyra meira en færi gefst á hér
í afskektri sveitakrá, og nú héfir hún ráðið sig í vist hjá heldra
fólki í þorpinu. Eg er hræddur um að það vevði viðbiigði fyrir
hana, hví hún hefir lifað hér frjálsu lífl, og satt að segja heflr ált
snúist um hana hér. Reynslan verður auðvitað besti skólinn fyrir
hana, og um það er ekkert að segja. En hvað á eg þá að taka til
bragðs, eg er hræddur um að það verði dauflegt fyrir mér, án henn-
ar. — öll glaðværð flýr þá brott úr „Músaturninum". Það er ekki
einhlýtt þó matur sé góður hjá eldabuskunni, þegar Drúður er hætt
að ganga um beina!“
Hann þagnaði alt í einu og byrgði andlitið í höndum sér í ákafri
geðshræringu. Hárkoilan ýttist lengra uppá ennið og hann lagði
aftur augun, eins og hann treysti sér ekki til að hotfa á móti fram-
tíðinni. Gabríel kendi innilega í brjósti um hann.
„Ef það er ekki of nærgöngult að spyrja", sagði Gabríel eftir
litla stund. „Hvers vegna farið þér ekki og giftið yður, fyrst þér
þráið svo mjög heimili og vini til að annast. Og fyrst. þér oruð
eun á besta aldri, herra ríkisgjaldkeri, ættuð þér að fara að sjá
yður um eftir kvonfangi, og það heldur í dag en á morgun!"
Sá er spurður var, leit upp þunglyndislega og sagði; „Það er
nú hægar ort en gjöit. Meðan eg var ungui órabelgur eins og þér
— eg m eina ekkert ilt með því — dreymdi mig dýrðlega drauma
um töfrandi og yndislegar álfadiotningar, sem heilluðu hug minn og
hjarta, svo eg gat ekki litið stúlkurnar í kringum mig réttu auga.
ein var ekki nógu fögur sýnum, önnur lítt mentuð, þriðja of guð-
hrædd og fjórða heldur mikið heimsins barn og svo framvegis. Nú
er eg bráðum fertugur, og ef eg gjöri nú ekki alvöru úr kvonbæn-
ura míuura , er hætt við að eg verði að lifa og deyja sem ein&etu-
81
maður. En eg verð að biðja yður að afsaka alt þetta r'ugl og láta
það ekki fara iengra. Það virðist sem þá vanti fjórða manninn
þarna inni við spilaborðið, já, nú eru þeir að kalla á mig. — Mér
hefir verið sönn ánægja að kynnast yður. Hm, já. — Góða nótt!“
Að svo mæltu stóð hann upp og fór, og skildi Gabríel eftir í
þungum hugsunum. Yínið hafði svifið á Gabríel og loftið var þungt
inni í stofunni. Hann drakk enn meira, einhver óeyrð kom yflr
hann. Hann heyrði hávaða úr hinni stofunni, þar sem verið var
að spila, og honum féll illa glamrið frammi í drykkjustofunni. Hann
stóð upp til að fá sér hressingu úti — hreint og svalandi nætur-
loftið. Honum varð undireins léttara þegar hann kom úti anddyrið
og sá útá auða götuna og glitrandi tunglsljósið, og hann sogaði að
sér liressandi haustbiæinn, eins og þá dauðþyrstur raaður teigar úr
táhioinni uppsprettuhnd.
Hann hofði helst viljað elta tunglið, ef þess hefði verið kostur,
elta þessa glitrandi silfurstrauma um lönd og höf og líta aldrei til
baka, laus við þrælbundið mannfélag, sem alt snerist um munn og
maga, já, væri það hægt! Mundi ekki alt koma fyrir eitt, hégómi
og aftur hégómi, og seinast endaði alt með því, að maður kæmi
eftir hringferð í kringum hnöttinn aftur á sama staðinn, engu hygn-
ari, engu glaðari en þegar af stað var lagt. Nei, hér varð maður
að sætta sig við það sem ekki varð urrflúið og forsmá alla dutlunga
forlaganna og njóta gleði lífsins eftir föngum.
í sama bili komu tvö næturfiðriidi fyrir hornið — hermaður
einn með kærustu sinni. — Þau voru á skemtigöngu í tunglsijós-
inu, og voru svo sokkin niður í ástardrauma sína, að þau þurftu
að íálina sig ófram með fótunum sem blind væru. Þau sáu því
ekki Gabríel og gengu fram hjá, en hann sá strax að hermaðurinn
mundi ekki hafa verið vandur í valinu, því kvensnift þessi var ófríð
sýnum og iila vaxin. En honum virtist þykja jafnvænt um hana
fyrir því og það var ekki iaust við að Gabtíel kendi öfundar að
sjá þau leiðast þannig i faðmlögum. „Pessi náungi þarf ekki að koma
heim að tómum kofunum, þegai"*sá tími kemur", hugsaði hann.
Hann heflr gripið tækifærið þegar það gafst, og þarf því ekki að
gera sér að góðu malandi fresskött heima við arinn í stað hús
móður. Vel getur svo farið ab hann finni síðar meir, að betra er
að vera ógiftur en illa giftur, en það eigum við nú allir á hættu.