Suðurland - 06.09.1913, Blaðsíða 4

52
SUÐUR’LAND
„Baltir-skilvindan.
Samkvæmt útdrætti úr „Beretuiug no. 9“ frá vélaprófunarstöðinni á land-
búnaðarháskóla Noregs (í Ási) varð niðurstaða á fituupphæðinni í undanrenn.
unni þannig:
Baltic B: 10 0,10
Alfa viola II 0,12
Primus Ax. 0,15
Domo I 0,16
Diabolo 0,17
í téðri skýrslu stendur, að þrjár síðastnefndu vélarnar skilji mjólkina
laklega.
Pantið hana hjá kaupmanni yðar.
Einkasali á „Baltic“-skilvindunni er:
Jakob Grunnlögsson
Köbenhavn K.
borga burðargjöld með póstum, ef alt
lendir svo í vanskilum. Afleiðingin
verður sú að kaupendurnir segja upp
blaðinu og er það að vonum. f’eir,
sem hindra á einhvern hátt blöðin
frá að komast til viðtakenda, spilla
þar fjármunum annara, sjálfum sér
til einkis gagns en öðrum t.il stórtjóns.
Ofan af slíkum náungum þarf að
fletta hlífðarlaust.
-----------------
Til atbugunar við fregnmiðann
á fremstu síðu í blaðinu, skal þess
getið, að hluttaka í „Eimskipafélagi
íslands" hefir nokkuð aukist síðan
fregnin barst út. Svo hefir það og
verið hér á Eyrarbakka eftir því er
blaðinu hefir tjáð Guðmur.dur sölustj.
í „Heklu“; lætur hann þesa um leið
getið, að hann taki enn um stund á
móti hlutafé til féiagsins.
Það var af ógáti að skeyti „sam-
einaða" var ekki birt í íslenskri þýð-
ingu á fregnmiðanum. fað verður
eitthvað á þessa leið:
„Til þess að fyrirbyggja misskiln-
ing, tilkynnist hérmeð yðar hágöfgi,
að tilboð vort um strandferðir 1914
—1915 verður afturkallað, ef alþingi
samþykkir að styðja „Eimskipafélag
íslands“ með hluttöku eða styrk til
að halda uppi millilandaferðum".
Breytlng hefir orðiði „Prentsmiðju
Suðurlands". Jón Helgason, sá er
var einn af aðalstofnendum blaðsins
og forstöðumaður prentsmiðjunnar
frá byrjun, fluttist til Roykjavíkur um
síðustu helgi. „Heimilisblaðið" flutti
hann með sér. Hann vinnur nú í
Félagsprentsmiðjunni í Reykjavík.
Á víð og dreif.
Smjörsalan hefir gengið lakar í
sumar en tvö undanfarin ár, og þó
heldur vel eftir venju. Eftirspurnin
var dauf fram eftir sumrinu, en er
altaf að aukast; mest er síðast frétt-
ist. Verðið hefir oftast verið neðan
við 90 aura, en heldur yfir það nú
síðast, og þá von um hækkun.
Alþingl hefir nú staðið meir en
lögákveðinn tíma og verður enn lengt
um eina viku eða til 13. þ. m.
Olíuyerð 1 Reykjavik 16 aura
pt.; fatið 29—32 kr. (Símað í dag).
Síldarverð á Akurcyri 22—26
kr. tn.
Björgvlnjarfélagið hefir tjáð sig
fúst til að semja við iandsstjórnina
um gufuskipaferðir (strandferðir ?)
Af Eyrum.
AHalaust með öllu.
Skipakomur. „Venus", hlaðin
kolum til h/f „Ingólfur", kom í vik-
unni. „Ingólfur" átti að koma á
þriðjudaginn en er ókominn.
Landsvcrkfræðingurinn er hér
staddur til að athuga garðstæði fyrir
garði til varnar jakaburði úr Ölfusá.
Hóðan fer hann út í Þorlákshöfn til
að athuga lendingar og undirbúa
væntanlegar endurbætur á þeim.
Stökur.
(Vogrek).
Oft á þingi er hrópað heyr,
hugsað minst um vandann. —
Stóra Jyklinum stinga þeir
í stjórnarskráarfjandann.
Starfar þjóð á þingi svinn,
Þarna sérðu vottinn.
Fjandinn sótti fjárlögin
og fór uaeð þau í pottinn.
Gruil i Alaska. Sagt er að fund-
ið sé gull land mikið vestur í Alaska,
langt fyrir vestan Klondyke. Gullið
er þar svo mikið, að sumir hafa unn-
ið sór inn alt að 10 þús. kr. á dag.
Alment dagkaup orðið 40 kr. Gull-
nemar streyma þangað vestur til að
höndla hnossið, þó kalt sé og ömur-
legt þar að búa.
Lýsing
Ucsts er tnpast liefir frá Girafar-
holti í Mosfellssveit.
Brúnn hestur, 8—10 vetra, taminn,
lítið tvístjörnóttur, hvítur neðan hóf-
skeggs á öðrum afturfæti (minnir
hægri), en aðeins rák hvít um hóf-
hvarf á hinuin; aljárnaður var hann,
með þykka skeifu undir öðrum aftur-
fæti en fornar undir öðrum fótum,
vorafrakaður, (minnir) kiárgengur.
óvíst um eyrnamark, en á lendum
merki Kaupfél. Stokkseyrar: K (v.)
S (h). — (Kom úr Rangv).
Hittist hestur þessi, bið eg gert
aðvart eða skilað til mín gegn góð-
um fundarlaunum.
Grafarholti 30. ágúst 1914.
Björn Bjarnarson.
Salat til sölu. Upplýsingar í prent
smiðjunni.
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
Jón Jónatansson, alþingism.
Preutsmiðja Suðurlands.
100
Hún svaraði ekki, eins og hún væri í vandræðum að byrja.
Hún leit ekki á hann, en horfði út um gluggann á þokuna, sem
sólin var nú farin að grisja í gegnum. Hann horfði órólegur og
forvitinn í andlit henni, eins og vildi liann lesa úr svip hennar i
hverjum erindum hún væri komin.
„Þrúður“, sagði hann aftur, „á eg ekki að láta koma með vín-
gias handa þér og brauðbita? Viltu ekki fá þér sæti? Þú hlýtur
að vera þreytt?"
„Nei, þökk fyrir", sagði hún róleg og vingjarnleg. „Eg sat á
skipinu og stend ekki lengi við. Eg er aðeins komin til að —“.
„Líttu á“, tók hann frammi fyrir henni og sýndi henni örkina
sem hann var búinn að skrifa á nafnið hennar. „Þú hefðir fengið
bréfið í kvöid ef þú hefðir ekki tekið af mér ómakið".
„Því betra“, sagði hún, „það mundi hvort sem var ekki haía
verið viðeigandi •— eg meina að það liefði ekki getað orðið mér
gleðiefni, jafnvel þó þér hefðuð skrifað mér brennandi ástarbréf. Þér
elskið aðra, sem á það iíka fremur skilið, og þá hefðum við bæði
orðið lánleysingjar".
„Hver hefir sagt þér —?“ tók hann frammi í steinhissa.
„Lísibet hefir eiginlega sagt mér það fyrst, en mig var þegar
farið að gruna margt. Eg hefi lika orðið angurvær í hvert sinn er
eg hefi litið á hringinn yðar, því mór hefir altaf fundist hann vera
altof fallegur fyrir bóndastúlku. En svo þegar eg hugsaði aftur um
alt það fagra sem þér höfðuð sagt við mig og um góðlega andlitið
yðar, sagði eg við sjálfa mig: Þegar öllu er á botninn hvolft, er
það víst viiji forsjónarinnar að við lifum saman í ást og eindrægni.
Þegar eg sagði frænku minni að eg væri hætt við að fara í burtu,
varð hún giöð við og fór þegar að finna „heldra fólkið" til að biðja
um uppgjöf á vistinni og færa því aftur festuféð. Pað hefði líka
vel gengið, ef urigfrúiu hefði ekki veikst skyndilega. Yerið þér ró-
legir, nú er hún í afturbata — en foreldrarnir vildu fá duglega og
umhyggjusama stúlku, og það álitu þau mig, en ekki taka hverja
sem væri. Eg varð að fara þangað, eins og eg skrifaði yður. Eg
þakka Guði fyrir hvernig þetta hefir ait gengið, því ef eg hefði ekki
farið þangað, vissi eg ekki enn i dag hvernig ástatt væri. Fyrstu
tvo dagana varð eg einskis vísari. Ungfrú Korneiía lá kyr og þög-
ul í rúmiuu, og þó hún á kvöldin og nóttunni talaði mikið í óráði,
101
varð eg engu nær. En eg varð þess Þó' brátt vísari að hún bjó
yfir einhverjum duldum harmi, Því hún var altaf mjög hrygg þegar
hún var með öllu ráði; samt sem áður var hún góð eins og engill,
bæði við mig og aðra, og hún sýndi mér svo mikla tiltrú, að eina
nóttina sagði hún við mig: „Eg eg skyldi deyja, Þrúður, þá lof-
aðu mór því, að taka bréf, sem liggur ofan á í bréfageyminum mín-
um og fara með það á pósthúsið, og segja engum frá því. Eg veit
að þú kemur ekki upp um mig“. Ef lofaði henni þessu og hugs
aði svo ekkert frekar um það. Pað var í fyrra morgun, þegar hún
var sem þyngst haldin. Seint um kvöldið kom læknirinn og reit
nýjan lyfjaseðil handa henni, og eg varð að fara í lyfjabúðina með
seðilinn. Pegar eg var á heimleið aftur, mætti eg Lisibet, sem
hafði verið þar þjónustustúlka á undan mér, og eg var henni svo-
lítið kunnug og þessvegna hafði hún mælt með mér við húsbænd-
urna. Hún hafði heyrt að ungírúin væri veik og spurði nú hvernig
henni liði, sagði eg henni það sem mér sýndist.
„Ó, sagði hún og hló, „svona sjúkdómur verður ekki iæknað-
ur með lyfjagutli. Fyrst þarf að vita af hverju veikin stafar, og
það veit eg upp á hár“.
„Hversvegna seturðu þá ljós þitt undir mæliker, fyrst þú ert
svo hyggin?" sagði eg.
„Já, eg gæti nú ef til vill sagt lieldur mikið, annars gengur
henni eftir verðleikum. Hún gat ekki liðið mig, af því eg leyfði
piltunum að líta hýru auga til mín. Og sjáif hefir hún gjört enda
brent við kærastann sinn, og þegar hann iét rkki hafa sig að leik-
soppi, yðraðist hún eftir öllu saman og fær nu að súpa af því seyð-
ið. Eitt er víst, að þessi veiki er ekki banvæn".
Svo spurði eg hana hvernig hún vissi þetta, sagði hún mér þá
að kvöld eitt hefði kærastinn komið, en hún sagðist ekki hafa þekt
hann, en það hefði verið fallegur piltur og vel búinn, og hann hetði
nefnt ungfrúna frænku og hún hann frænda. Hún heyrði líka alt
samtal þeírra út um dyrnar, og sagði mér það eins og hún mundi
best, og svo sagði hún, að þegar frændinn hefði verið farinn og
frakkneski maðurinn líka, hefði hún komið inn í stofuna og séð
ungfrúna í legubekknum, með klútinn fyrir augunum og hann hefði
verið svo votur, að mátt hefði vinda hann“.
Hér þagnaði Þrúður litla stund og horíði vorkennandi á Gabríel,