Suðurland - 23.08.1916, Blaðsíða 4

100
SGÐURLAND
Áskorun.
Stjórn Bókmentafélagsins heflr
ákveðið að gefa út helztu rit Jón-
asar skálds Hallgrímssonar í
hundnu og óbundnu máli og kosið
til að sjá um útgáfuna, í samráði
við forseta félagsins, þá Helga
Jónsson, dr. phil. í Reykjavík,
Matthías f’órðarson, fornmenjavörð
í Reykjavík og Jón Sigurðsson í
Kaldaðarnesi.
Til þess að rit þetta geti orðið
sem fullkomnast eru það tilmæli
útgáfunefndarinnar til allra þeirra,
er hafa í höndum eða vita um
handrit frá Jónasi Hallgrímssyni,
kvæði, sendibréf eða annað, og
sömuleiðis bréf til Jónasar, að Ijá
eða útvega nefndinni alt slíkt til
afnota, helzt í frumriti, en ella í
stafréttu eítirriti, og enn fremur
önnur gögn, er lúta að æfi Jónasar,
svo sem frásagnir eða ummæli um
hann í bréfum samtíðarmanna.
Nefndin beiðist þess og, að henni
séu látnar í té sagnir eða ummæJi,
er menn kynnu að hafa heyrt um
Jónas, t. d. um tiidrög sumra
kvæða hans o. fl., alt að tilgreind-
um heimildum.
Allir þeir, sem kynnu að geta
rétt nefndinni hjálparhönd í þessu
efni, eru beðnir að senda gögn sín
einhverjum nefndarmanna sem
allra fyrst.
Reykj-avík, 13. júlí 1916
Helgi Jónsson, MattMas I'órðarson.
Jón Sigurðsson.
Á víð og dreif.
Jarðskjálftakipp, allsnarpan,
varð vart við hér aðfaranótt laugard.,
kl. rúmlega 4. Frá Ægissíðu er oss
sagt að vart hafi orðið við þrjá kippi
þar, þann fyrsta um sama leyti og hér
og hinn 3. um kl. 7. Höfðu þeir allir
verið snarpir, einkum þó sá fyrsti, svo
hrikt hafi í öllu og hús skolfið.
„Ycnus" stronduð. Nýkomið
skeyti til kaupfélaganna hér, Heklu
og Ingólfs, segir að vöruskip þeirra
„Venus", sem koma átti að fori
fallalausu í júní, en tafið var á
upp og útleíð, lengi í hvort skifti,
hafi strandað í fyrri nótt við Fær
eyjar. Hefir sennilega verið kom-
ið hér upp undir land, en því svo
snúið við til Kiikwoll, því skeytið
segir að enskir varðmenn hafi
bjargast ásamt skipshöfninni.
Skipið var eign þeirra Johnsons
og Kaabers; farmur aJJur, ásamt
fragt, var trygt að fullu.
Slnpið var að mestu hlaðið
nauðsynjavörum og byggingarefni,
en á þilfari hafði það áhöld til rjóma-
búa og mótorbátaefni.
Rar sem svo er áliðið sumars,
er lítt hugsanlegt að hægt verði
að bæta' sé'r þeSsar vörur til vetr
arins, því skip eru t'reg að sigla
hingað úr því þessi tími er kom-
inn. Kaupstjórar kaupfélaganna
eru nú farnir t.il Reykjavikur til
þess að reyna að tryggja sér vör-
ur til vetrarins, að svo miklu leyti
sem hægt er.
Haraldur Nielsson, prófessor,
hefir verið á fyrirlestraferð um Norð-
urland í sumar. Lætur „Islendingur11
mikið af fyrirlestrum hans og prédik'
unurn, og alstaðar hafði verið mikil
aðsókn að fyrirléstrum hans.
Jorðin Selkot
í Þingvallahreppi fæst til kaups og
ábúðar í næstu fardögum. Mesta
landKOsta jörð, og mjög hæg.
Heyskapur hægur og góður og
rjúpnaveiði mikil.
Leitið upplýsinga og semjið við
undirritaðann fyrir 1. okt. þ. á.
Kárastöðum 5. ágúst 1916.
Efnar Halldórsson.
Ciníiíir StuSSar
komnir aftur í verzlun
Andrésar Jónsonar.
JSjdBlöéin
eftirspurðu, eru komin aftur í verzl.
Andrésar Jónssonar.
cflíelis
högginn og steittur, fæst í verzl.
Andrésar Jónssonar.
Munntóbaksdósir gamlar fundn-
ar. Viðjist til Konráðs læknis.
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
Þorfinnur Kristjánsson.
Prontsmið.ja Suðurlands.
U r,
mjög hentug verkamönnum, hefi eg
nú til sölu á kr. 16—22,00.
Reir sem hafa pantað úr hjá
mér geta vitjað þeirra nú þegar.
Eyrarbakka 22. ágúst 1916.
Sfg. Tómasson.
5. ágúst fanst rekin upp úr
Hvítá fuJlorðinn ær, með hornum
mark: hófbiti aftan h., stýft hóf-
biti aftan v., brennimark A. 4. H.
M.
Eigandi vitji sem fyrst, og borgi
áfallinn kostnað
Auðsholti í Biskupst. 19. ág 1916.
Tómas Tómasson.
— 45 —
— Nei, eg vil ekki syngja með ykkur! svaraði
hann upphátt og hélt leiðar sinnar.
Svo sungu þau nokkur sálmavers með skjálf-
andi röddu, ein sins liðs, og héldu siðan heimleiðis.
Sjaldan áður höfðu þau verið eins sundurkramin
í anda.
En Morten Kruse vissi í rauninni ekki sjálfur
í hverju skyni hann hafði farið svona að. Hann
hafði yfirbugast af nokkurskonar þörf á að svala
heift sinni, og honum hafði létt við það á vissan
hátt; en á eftir spurði hann sjálfan sig: hvernig
skyJdi þetta mælast fyrir?
Fyrri hluta laugardagsins komu ýmsir og vildu
finna hann að máli. En hann var ekki óhultur
um sig; hann vissi ekki nema einhver kynni að
hafa sent þá til þess að njósna; hingað til hafði
það svo sjaldan komið fyrir, að nokkur úr söfnuð
inum ætti einka-erindi við hann. Honum virtist
því ráðlegast að sýna það viðmót, sem honum var
eiginlegast, og vísaði þeim vægðarlaust á bug með
nokkurum stygðaryrðum.
Sunnudagskveldið átti hann að prédika við
aftansöng í kirkjunni, og þá er hann nú var að
skrifa upp ræðu sína á laugardagskvöldið, greip
hann hvað eftir annað löngun til að reyna hið
samasem við biblíuupplesturinn — ekki nieð eins
sterkum orðum, heldur einungis breyta dálítið út
af hinni ströngu guðfræðislegu tízku og tala í
nokkuð öðrum tónblæ á sínu eigin tungurnáli og
áheyrendanna. Mikil hætta gat engan veginn af því
stafað. Svona aJgenga aftansöngva sóttu hér um
bil samskonar áheyrendur eins og biWiufyrirlestrana:
hinar trúlyndu konur trá Blaasenborg og griðkonur,
sem ekki gátu varið öðruvísi frídegi sínum, en fáir
karlmenn.
En harin var ekki einu sinni búinn að ráða
það við sig þegar hann fór til kirkjunnar, hvort
þetta væri þorandi; og þessi óvissa setti hann
nokkuð út af jafnvæginu. Svo mörgum sirmum
— 46 —
haiði hann áður setið i skrúðbúsinu og beðið eftir
því, að djákninn kæmi og gerði honum viðvart,
þegar verið var að syngja siðasta versið, að hann
var fyrir löngu hættur að finna til nokkurrat-
áhyggju eða kviða á leiðinni upp í prédikunarstólinn.
í dag var öðru máli að gegna. Þegar djákn,
inn kom fram í dyrnar, þaut liann upp, og sjálfur
djákninn kom honum öðruvísi fyrir sjónir en vant
var. Honum virtist hann hneigja sig svo djúpt
um leið og hann gekk fram hjá. Var það gert í
háði, eða hvað?
Rað var síðJa veturs. Niðri í meginkirkjunni
var kveikt á gasinu, en í kórnum var hálfuokkið.
Eegar Moiten Kruse kom í kórdyrnar, vildi svo til
að hann leit upp og rendi augunum eftir kirkjunni;
og í sama vetfangi nam hann staðar eitt augnablik
og menn tóku eftir því, að hann setti dreyrrauðan.
Pví hin stóra kirkja var nærri því full.
f staðinn fyrir hina hálfsetnu bekki inst til
beggja liliða og hinar mörgu tómu bekkjaraðir utar
eftir kirkjunni, var við þennan aftansöng svo
margt fólk, að það sótti sjaldan fleira hánressu
Jijá honum á hátíðisdegi.
Á meðan hann hélt áfram göngu sinni upp í
prédikunarstólinn, kreisti hann bókina í hendi sinni
og hugsaði þrálátlega með sjáJfum sér: hvað vill
þetta fólk mér! — kemur það til þess að gera gys
að méi ? En sú tiJgáta hvarf þó brátt; eitthvað
annað hlaut. að vera á seiði, — eitthvað sem hann
vissi ekki hvað var, — eða skyldu þeir nú œt!a
að — ?
Hann varð að gegna guðsþjónustunni, og vanst
ekki tímí til að hugsa hugsunina á enda; og þegar
hann hafð'. lokið við bænirnar og textann, byrjaði
hann á ræðu sinni.
En það leið ekki á löngu, ekki einu sinni á
fimm mínútum, áðut en hann varð sjálfur var við
kuldann í orðuuum og kuldann s,etn lrgði upp frá
söfnuðinum.
af mörgum tegundum, fást í verzlun
Cinars <3. Cinarssonar,
Hafnarstræti 20, Rcykjavik.
Komu með es. „Island“, 1. ágúst 1916.
Hatfiskur og largarine
til sölu við verzlun
cJöns Jónassonar, Sfoffiseyri.
Með skon. „Bonavlsta"
er nýkomið:
cTrjá* ocf Boréviéur
af öllum tegundum. Enn fremur:
Stangqj’árn, elóavclar, ofnar o.jt.
SlaupJálagié <3ncjálfurt StoRRseyri.