Alþýðublaðið - 02.10.1963, Blaðsíða 15

Alþýðublaðið - 02.10.1963, Blaðsíða 15
kannski fremur en flestir aðrir menn, — til þess aO stjórna heimilinu og til þess aO deila með honum áhugamálum hans. Án þess að vilja hreykja mér hátt, varð ég að viðurkenna, að ég teldi mig ágætlega hæfa til þess að reynast lækni ágæt eigin kona, svo langt sem það náði. Hvað tilfinningunum viðvék . .. — Eigum við að hanga á fót um í alla nótt? Þegar ég heyrði þessa syfju- legu spurningu mundi ég, að vesalings Doris litla sat þarna við arininn og starði á mig gal- opnum augum. Ég gat kreist upp úr mér hlátur og fékk mér svo lítið meira kaffi. Ég vissi, að mér mundi veitast erfiðara að sofna, ef ég svelgdi svona mikið kaffi, — en ég vissi, að mér yrði ekki svefnsamt hvort eð væri Svo hvað gerði það þá til? — Sagðist hann elska þig, spurði Doris allt í einu. Ég roðnaði og leit á klukkuna. Það er komið fram yfir miðnætti, sagði ég ákveðið. Þú verður að fara strax að hátta. Það var gott, að þú komst fram, elskan, en ég er ekki veik. — Mér datt það heldur ekki í hug, sagði hún rólega. Hvaða hálfviti, sem væri hefði séð, að þú ert bara í æstu skapi. — Hvers vegna, spurði ég kuldalega og gáði ekki að mér. ' Hún dróst í áttina til dyranna — náttsloppurinn, sem var henni alltof stór, var eins og slóði á eftir henni .... __ Þú ert auðvitað reið við sjálfa þig, sagði hún blátt áfram. Það kemur þér alltaf til að gráta, Shirley, er það ekki? __ Ég sat kyrr lengi eftir að hún var farin í háttinn og reyndi að melta hinar undarlegu yfir- lýsingar sem telpuhnátan gaf En var ekki sannleikskorn í ýmsu því, sem hún sagði? Hafði ver- ið reið? Og var ég raunverulega sú manntegund, sem Doris vildi vera láta — sú manntegund, sem grét af reiði ekki við aðra lield- ur við sjálfa sig? En auðvitað var þetta hlægi- legt. Hvers vegna skyldi ég vera reið við sjálfa mig i kvöld? Kona reiðist ekki sjálfri sér, þegar hennar er beðið, hún reiðist að- ans manninum, ef henni lízt ekkj á hann. En mér leizt á Col in, svo að ég gat ekki afsakað mig með því. Mér leizt sannar- lega ágætlega á hann og samt — ég gat vel játað það — hafði ég reiðst — eins og Doris sagði. En hvers vegna, hvers vegna? Auðvitað var nærvera Peters mér til mikils angurs á þessari stundu, þegar annar maður var að biðja mig að verða konan sín, ég hefði átt að vorkenna Colin en það var ekki um neitt slíkt að ræða. Nei, ég hafði einfald- lega verið öskureið . . . svo reið að ég fór aö grenja. Ég fór ekki í rúmið fyrr en það var komið fram undir morgun, og ég var engu nær varðandi til finningar mínar þá en um kvöld ið. Ég bjóst ekki við að sofna og tók með méf bók í rúmið til þess að leiða hugann frá þessum kjána legu heilabrotum, sem ekki leiddu til neinnar niðurstöðu. En ég hlýt að hafa dottið út af af einskærri þreytu, og svart kaff ið virtist ekki hafa mikil áhrif. Um morguninn, þegar ég vakn- aði var ljós á. leslampanum mín um og bókin lá opjn ofan á sænginni. Ég var fegin að hitta Janice Spennand! framhaldssaga effcir Anne Lorraine i-ít J3! á leiðinni til spítalans, því mig langaði ekki til að hitta lækn- inn eftir það, sem gerzt hafði. Ég vissi ekki, hvers vegna mér þótti léttir að því að hitta hana, en allt um það, — Þannig var það, og ég masaði um bréf, sem Harry hafði fengið frá skólastjór anum sínum um morguninn. Hún virtist ekki hafa sérstakan áhuga á því, sem ég var að segja, og það fór að lækka á mér risið. Ég óskaði þess, að ég hefði fylgt ráðum læknisins og setið heima yfir helgina. Ég Ieit á Janice og sá, að hún var einbeitt á svip inn, — öll ást og aðdáun var þurrkuð burt eins og krít sem hefur verið strokið burt af skóla töflu með rökum svampi. Ég fann, að reiði kvöldsins var að ná tökum á mér á nýjan leik. Hvers vegna í ósköpunum þurfti hún að umgangast mig eins og svikara, spurði ég sjálfa mig. Ég hafði ekkert gert henni, og hvers vegna gat henni þá ekki þótt vænt um mig dáðst að mér eins og hún hafði alltaf gert áður. Ég gerði mér það ljóst, að ég gæti ekki þolað óvináttu hennar. Ég hef líklega alltaf verið þann ig, hugsaði ég ’ örvæntingarfull, að mér er nauðsyn á, að fólki þyki vænt um mig. Ég minntist þess, þegar ég hljóp hágrátaudi til pabba og sagði, að ég væri viss um, að kennaranum þæ.tti ekkert vænt um mig lengur. Henni verður. að þykja vænt um mig snökti ég og gróf and litið ofan í gamla jakkann ahns. Ég get ekki þolað að henni þyki ekki vænt um mig, pabbi! Ég man enn, hvernig hann strauk mér yfir hárið. — Vesalings litla Rauðtoppa hvíslaði hann blíðlega. Hvenær lærist þér, að það tjóar ekki að krefjast ástar, — það verður að vinna sér ást. Enginn getur skip að hjartanu að elska eða ekki elskan mín. Þú mátt ekki vera kröfuhörð, hjartagullið mitt, við skulum sjálf elska án þess að ætlast til endurgjalds. Hin eina raunverulega ást krefst engrar greiðslu . . . Ég skildi það ekki þá, og ég skiidi það ekki enn. Ég þráði ást ina eins og hindin þráir vatn — ég vildi, að allt þetta fólk sem mér þótti vænt uip, elskaði mig og, þegar það neitaði, þá varð ég reið. REIÐ — orðið stóð skrif að stórum stöfum fyrir augum mér. Það var eins og bókstafirn ir lokuðu . . . Þú ferð alltaf að gráta, þegar þú ert reið við sjálfa þig,. sagði Doris i gær- kvöldi. En ef ég varð alltaf reið, ef ég vissi, að fólki þætti ekki vænt um mig, — þá gat verið, að ég hefði verið reið í gær af því, að ég hafi fundið það á mér, að Colin elskaði mig ekki, þótt hann bæði mig að giftast sér. Ég gerði mér það skyndilega ljóst að við vorum nærri komnar upp að spítalanum og ég hafði ekki talað eitt einasta orð til Janice meir en helming leiðar- innar. Ég sneri mér að henni og ætlaði á einhvern hátt að endur heimta vináttu okkar, — en í sama bili sneri hún sér að mér og sagði stuttaralega: — Var þetta skemmtilegt leik rit í gærkvöldi, Shirley? Ég glápti á hana og vissi ekki, hvað ég átti að segja. Ég hafði ekki sagt neinum utan fjölskyld unnar. frá þessari ferð, — en það var eins og hún læsi hugs- anir mínar því hún sagði og hló um leið kuldahlátri. — Það er einfalt, þú sagðir mér það sjálf — eða einhver 27 heima hjá þér, þegar ég kom um daginn. Og hvað um það, — hún pírði augun svolítið, — hvers vegna skyldi þér ekki vera sama, þótt ég viti þetta? Allir vita, að læknirinn er á eftir þér, — er það ekki? Ert þú skotin í honum? ■— Þú hefur engan rétt . . . byrjaði'ég ösjálfi-átt, — en hún greip fram i fyrir mér. — Ég hef allan rétt . . . ertu skotin í lækninum, Shirley. — Nei, ég er það ekki . . . ég reyndi að sýnast róleg. Svo kannski, að þú hættir að haga þér svona einkennilega, Janice.. Vegurinn er opinn fyrir þig mín vegna . . . ég skal ekki verða þér Þrándm- í Götu. Hún sneri sér að mér, náföl í framan, og mér til mikillar undrunar sá ég að augu liennar voru full af tár- um. Shirley, þú skilur ekki .... byrjaði hún alvarleg . . . það, sem ég er að hugsa um, er þín ham- ingja og ekkex-t aniiað . . . eins og alltaf hefur verið . . . —- Þú hefur þá einkennilegan hátt á að sýna það, sagði ég. Janíce, — hvers vegna þurfum við að standa í illdeilum. Það er mesta ólíklegt, að við gætum orðið óvinir eftir öll þessi ár . . -4 Margt virðist ómögulegt, sagði liún dapui-lega, — en ger ist samt, Shirley. Sjáðu, nú er- um við komnar að hliðinu, þarna er nætur-systirin. Við hljótum að vera á seinni skipunum. Fyrir- gefðu mér,----en ég þarf að taka til fótanna. Ég sé þig bráðum, — kannjski í kvöld. Ég hélt áfram ein míns liðs hægum skrefum, en Janice hijóp á undan mér. Ég reyndi að telja sjálfri mér trú um, að allt væri í himnalagi á milli okk ar, en mér tókst ekki að sann færa sjálfa mig. Janice var af- brýðissöm, og það var tilgangs- laust af mér að láta, sem ég vissi það ekki. Ef ég væri í Jani ce sporum og ástfangin í Col- in, hvernig hefði ég þá tekið því, ef hún sæti ein að honum og varnaði því, að hann veitti mér nokkra athygli. Það var mikið að gera þenn- an laugardag, og ég var því feg- in, að ég rakst ekki á Colin Mast ers. Það eina, sem ég sá til hans þennan dag voru slopplöfin hans, sem slógust til þegar hann var á hraðri ferð út eftir ganginum. Ég hafðí ekki minnsta grun um það, hvernig ég ætti að haga mér næst, þegar við hittumst, en ég var ákveðin í að slá slíkum vandamálum á frest og einbeita mér að starfinu. Yfirhjúkrunar konan var stutt í spuna, en — ég reiknaði með því, að það ætti rót sína að rekja til þess, að það var jafnán mikið hjá henni að gera á laugardögum, margir sjúklingar voru sendir heim og jafnmargir komu inn. Það var líka skipt í rúmunum og tekið til lín til þvottar á laugardögum, og allir, sem unnið hafa á sjúkra húsum vita, hvílík martröð það getur verið. Ég átti að hjálpa til við þetta og ég verð að játa, að mér þótti það eitt hið óynd islegasta, sem ég gerði á Red- stones. Þennan laugardag var ég að vinna með hiúkrunarkonu, Jeltor að nafni. Hún var fyrir- taks hjúkrunarkona, að því er sagt var, — en lítill félagi, að því er mér fannst. Hún var stór og stæðileg með lymskuleg augu. Sumar hjúkrunarkonurnar héldu því fram, að Jeltor gengi pm með blað og blýant og píndi út úr sjúkliifgunum öll teyndap- mál, sem þeir byrgðu innra með sér, þegar þeir voru að rakna úr rotinu eftir uppskurði. Aðr- ar stóðu á því fastar en fótunum, að þær hefðu séð hana liggja á hleri við svefnherbergisdyr yfir- hjúkrunarkonunnar af því að vesalings konan talaði upp úr svefninum. Þótt þetta væru auð- vitað lygasögur, sem enginri trúði, — var samt einhver fótur fyrir því, að Jeltor var forvitin, því að hún vissi jafnan allt, sem gerðist á Redstones og meira tiL Ef hún vissi ekki eitthvað upp á sína tíu fingur á bjó hún til og bætti við eftir hentugleik- um. Því miður lá hún ekki á því, sem hún vissi, — en var sérlega gjafmild á allar upplýsingar. Þennan daginn virtist hún í sér ! lega góðu skapi og ég dró mig meira og meira inn í skel. Hún kunni þó alls elcki að taka neiti um ábendingum, það hefði mátt vera gróf móðgun sem gæti feng ið hana iil að skilja, að manni. væri ekki um hana. — Þú berð trúlofunarhringinn þinn eklci lengur, elskan, .sagði ' hún glaðlega, þegar við vorum _að burðast með lökin. Segir það eitthvað? — Það segir bai-a, að ég er ekki með hann, tautaði ég. Hún hló glaðlega. — Alltaf gaman að kunna að gera að gamni síru, elskan. En það er sagt, að þú sért ekki leng ur trúlofuð laglega piltinum úr þorpinu. Ja, ég sel það ekki dýr ara en ég keypti . . . Marty litla — Ég heiti Martin. — Marty er svo miklu vina- legra, — það finnst mér, hélt hún áfram. Það tekur suma menn ekki langan tíma að skilja, að — Mamma þín segir, — pabbi þinn segir, — frænka þíai segir, — gerirðu aldrei neitt, sem þig langar til, eða hvað? AIÞÝÐUBLAÐIÐ — 2. okt. 1963 is

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.