Ársskýrsla Ræktunarfjelags Norðurlands - 01.01.1903, Síða 15

iS
unarfjelagið mun reyna þær. Ennfremur þarf að sýna mönnum,
hvernig á að verka súrhey og sæthey.
Hjer að framan hefur verið minnst á nokkur búnaðarverkfæri.
Hingað til hefur mannkrapturinn verið ódýr, en nú er hann að
verða dýr, og svo er eigi einu sinni hægt að fá hann. Það eru
því lífsskilyrði fyrir bændur að fara að nota hestaflið. I útlöndum
er sagt að einn maður með sláttuvjel og tveimur hestum vinni
jafn-mikið og 10—II menn, en íslenskir hestar eru kraptaminni.
Þessvegna þyrfti að hafa tvo íslenska hesta fyrir einhestisvjel;
með henni getur einn maður slegið fimm til sex dagsláttur í túni.
Það er auðsætt, hversu mikill vinnusparnaður þetta er. í útlöndum
eru notaðar vjelar til að raka, snúa heyi, sá, ná upp illgresi o. s.
frv. Allar þessar vjelar þarf að fá, reyna þær og ef þær eru eigi
alveg við vort hæfi, þarf að laga þær. Ræktunarfjelagið þarf að
leggja afarmikið kapp á að bændur fái sem best búnaðarverkfæri.
Búnaðarfjelag íslands hefur mikinn hug á þessu máli og hefur boðið
Ræktunarfjelaginu mikilsverðan stuðning.
Ræktunarfjelagið þarf að vinna að því, að menn fari að rækta
skóg, að menn noti mó til eldsneytis, láti rannsaka hitagildi hans
o. s. frv., en vjer skulum eigi tjölyrða um þetta. Hjer er að eins
tilætlunin að benda mönnum á helstu verkefni Ræktunarfjelagsins.
Að svo mæltu skulum vjer athuga, hvernig rjettast sje að fræða
almenning. Venjulegasta aðferðin er sú, að rita greinar í blöð eða
ritgjörðir í tímarit eða semja bækur handa almenningi og reyna
svo að breiða greinar þessar, ritgjörðir og bækur út meðal al-
mennings. Síðan ætlast menn til þess að fólk taki þetta viðstöðu-
laust til greina og fari eptir þessu. I raun rjettri ber þetta vott
um ónærgætni og vöntun á rjettri þekkingu á hag almennings.
Flestir bændur eru þannig staddir, að þeir mega eigi við því að
setja efni sín í hættu. Þeir verða að fara gætilega með þau. Þeir,
sem eru efnaðir, hafa flestir farið gætilega með efni sín og vilja
því eigi setja þau í hættu.
Síðastliðið sumar var minnst á, að það væri mikil fyrirmunun
á bændum að setja eigi hey sitt í súrhey eða sæthey. En þegar